Tagged definitions (177)
Showing 11-20 from 177

Για τον Τζέι Έντγκαρ Χούβερ του FBI λένε ότι το επώνυμό του δεν ήταν τυχαίο, αφού ήταν ηλεκτρική σκούπα στο πεορούφηγμα.

Πάμε στον Μάκη να σου βρει ό,τι νταφού θες, είναι μεγάλος βοτανολόγος!

Όλοι πετρατζήδες ήταν μες στο Κάμελ.

Πήγανε πέντε λουκουμοσκονάτοι στο Κίεβο και έκρυβαν τα χαρτομάντηλα για το συνάχι να μην τους πάρουν πρέφα οι δημοσιογράφοι.

Για "κατάρα Ζελένσκι" μιλάνε όλοι έξω (αναφερόμενοι στην τύχη όσων συμμαχούν μαζί του), αλλά δεν έχουν νιώσει τι εστί "κατάρα Μητσοτάκη" - θα το μάθει και ο "χρυσός ρώθων", συντόμως! (Εδώ).

«Κι αν τα ρουθούνια μου μείνουν μισά, κανένα πρόβλημα, θα βάλω χρυσά» ειρωνευόταν παλιότερο άσμα των αδελφών Κατσιμίχα. Ενα σημαντικό ποσοστό όσων δεν καταλαβαίνουν τι θέλει να πει ο ποιητής, στην πραγματικότητα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αυτό έδειξε έρευνα Ιταλών επιστημόνων, που μέτρησε τα επίπεδα κοκαΐνης στα νερά του Πάδου, του μεγαλύτερου ποταμού της χώρας. (Εδώ).

1. Βλέπω κύκλους. (Εδώ).
2. Αν πήγαινες γυμνάσιο ή λύκειο στα 90’s, σίγουρα είχες στο σχολείο άτομα που πήγαιναν σε rave party. Τους ξεχώριζες από τα πολύχρωμα t-shirt, τα φουσκωτά μπουφάν και την κυνική προσέγγιση που είχαν για τη ζωή. Ζούσαν για να ακούνε δυνατά beats στο Walkman και για τα party του Σαββατοκύριακου. Και μπορεί το rave να είχε πέραση σε πολύ κόσμο, όμως, σε αντίθεση με σκηνές όπως αυτή της trap σήμερα, απευθυνόταν σε πιο underground άτομα. Με λίγα λόγια δεν ήταν ποτέ η κυρίαρχη υποκουλτούρα κι ας είχε μια κάποια μαζικότητα. Τα media, σε μια εποχή που σχεδόν είχε ξεθυμάνει η υπόθεση των Σατανιστών της Παλήνης, έψαχναν για τον επόμενο «διάβολο» που θα στείλει τη νεολαία στην καταστροφή. Το rave ήταν το τέλειο «θύμα». Η στοχοποίησή του δεν θα ενοχλούσε τα φιλαράκια κανενός πανελίστα-μπουζουκόβιου και παράλληλα, ο μυστικισμός και η παγανιστική διάθεση που έβγαζε ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των δημοσιογράφων της εποχής. Η «Μάνα Ρέιβερ», που έσπερνε τον πανικό στους Έλληνες γονείς από το παράθυρο του ΣΚΑΪ, αποτελεί μέχρι και σήμερα πηγή έμπνευσης για memes, ενώ ο θρυλικός «βλέπω κύκλους» και το πού μπορεί να βρίσκεται τώρα είναι ένας αστικός μύθος που συνεχίζει να απλώνεται στο Διαδίκτυο. Μιας και αναφέρθηκα στον τύπο με τους κύκλους, γνωστός και ως «Τάκης ο κυριλέ», έχω να πω ότι παρακολουθώντας τις προάλλες στο YouTube ολόκληρη την εκπομπή από την οποία ξεπήδησε το σχετικό κλιπ, με κατέκλυσαν συναισθήματα νοσταλγίας για κάτι που δεν έζησα, αλλά και στενοχώριας λόγω της τελικής διαπίστωσης που προέκυψε από αυτό. Ας το πιάσουμε από την αρχή. Βρισκόμαστε στο μακρινό 1995 και ο δημοσιογράφος Αργύρης Ντινόπουλος έκανε για την τηλεόραση του ANT1 μια τριλογία ντοκιμαντέρ με πιο underground, για την εποχή, θεματολογία. Ένα από τα επεισόδια είχε τίτλο «Η Γενιά των Ρέηβερς». Όπως αναφέρει κι η περιγραφή στο κανάλι, που πιθανότατα «τρέχει» από τον ίδιο τον δημοσιογράφο, «Πρόκειται για ντοκιμαντέρ αλλά και για δημοσιογραφική έρευνα που, από ορισμένους, είχαν χαρακτηρισθεί “αιρετικά” όταν παρουσιάστηκαν από την ιδιωτική τηλεόραση στα μέσα της δεκαετίας του 1990». Αξίζει να αναφέρω ότι οι άλλες δύο εκπομπές είχαν θέμα τον αλκοολισμό και τα τραγούδια της νύχτας. Το ρεπορτάζ θυμίζει τα αντίστοιχα σημερινά που γίνονται με θέμα την trap μουσική. Με εικόνες από clubs και επεξήγηση της σκηνής, με τρόπο που είναι κατανοητός στις μεγαλύτερες ηλικίες. «Τα κακά παιδιά των ‘90’s». «Στα αγγλικά “rave” σημαίνει παραμιλώ, παραληρώ, ουρλιάζω». «Η χορευτική μουσική της techno βαπτίστηκε από τη μαγική λέξη της εποχής: Technology, δηλαδή, τεχνολογία». «Βγαίνει από κομπιούτερς, χτυπάει κατευθείαν στα κύτταρα του εγκεφάλου». «Τα ναρκωτικά στη δεκαετία του ’90 άλλαξαν -χημικά, χάπια- με ιατρικές παρενέργειες που δεν έχουν εξακριβωθεί σε όλες τους τις λεπτομέρειες». Αυτές είναι κάποιες από τις ατάκες που ακούγονται στο σπικάζ της εισαγωγής, που έχει μια μικρή δόση υπερβολής – λογικά, για να ιντριγκάρει τους γονείς που παρακολουθούσαν. Στη συνέχεια μιλάει ο Χρήστος, ένας φοιτητής δημοσιογραφίας, ο οποίος με αφοπλιστική ειλικρίνεια, απλά λόγια και σοβαρότητα εξηγεί μέσα σε λίγα λεπτά το κίνημα του rave. Μάλιστα, επισημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τον σατανισμό – κάτι που πρόσαπταν σε όλες τις εφηβικές μόδες εκείνη την περίοδο, αφού η ιστορία του Ασημάκη Κατσούλα και της παρέας του είχε λήξει μόλις δυο χρόνια πριν. Αυτό που γίνεται σαφές σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής είναι ότι όπως με κάθε μόδα -το rock ‘n’ roll παλαιότερα και το rap σήμερα, για παράδειγμα- οι νέοι στην Ελλάδα πασχίζουν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες, σε μια κοινωνία που κλείνει τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα: σκάνδαλα, κακές κυβερνήσεις, φτωχοποίηση, ανεργία, αστυνομική αυθαιρεσία. Αλλά την ίδια στιγμή ψάχνει ένα εξιλαστήριο θύμα για να ξεσπάσει. Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο μουσικός -μετέπειτα μοντέλο και μάνατζερ- Ηλίας Πανταζόπουλος, το rave ήταν μια νέα επανάσταση μετά το rock ‘n’ roll των 50’s και των 60’s. Μουσικά κινείται στη σκληρή techno, τη house, την trance και σε μικρότερο ποσοστό στην ambient. Μια μουσική επανάσταση που ήρθε 30 χρόνια μετά αυτή του rock και σήμερα, 30 χρόνια αργότερα, η (t)rap κάνει εκ νέου τα δικά της βήματα. Και μπορεί η trap με το rave να έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους, όπως τον πόλεμο που δέχονται από τα media, την απέχθεια για τους «λαϊκούς» και τη νεανική «τρέλα» που κατακλύζει τους fans, όμως αυτά που τα χωρίζουν είναι περισσότερα. Η κουλτούρα του rave, όπως ακούμε πολλές φορές μέσα στο 30λεπτο βίντεο, μοιράζεται πολλά ιδεολογικά στοιχεία με αυτή των hippies. Τα ψυχεδελικά ναρκωτικά είναι αυτά που προτιμάει η σκηνή, ενώ σε αντίθεση με τη φιλαργυρία των σύγχρονων rap καλλιτεχνών και fans, αυτοί του rave το έκαναν με την ψυχή τους για να περάσουν καλά, χωρίς να σκέφτονται το αύριο. Ο πεσιμισμός της εν λόγω γενιάς αποδείχθηκε σωστός, αν κρίνουμε από όσα συμβαίνουν σήμερα, οπότε το έζησαν σαν να μην υπάρχει αύριο, κόντρα σε κάθε θεσμό και βγήκαν κερδισμένοι. Μια άλλη διαφορά είναι η στάση τους απέναντι στα ναρκωτικά και στη βία. Σκοπός τους ήταν η αγάπη και η ειρήνη. Φασαρίες μέσα σε αυτά τα club γίνονταν σπάνια. Οι συζητήσεις για τα drugs γίνονταν με casual τρόπο, ακόμη και μπροστά στις κάμερες, χωρίς να θεωρείται κάτι το τρομερό. Κάποιοι έλεγαν ότι έκαναν χρήση, άλλοι πως ήταν εκεί για τη μουσική και αυτό ήταν όλο. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε εξιδανίκευση των ουσιών. Επίσης, υπήρχε μια αδιαφορία για τα πολιτικά δρώμενα. Όπως αναφέρει ένας νεαρός έξω από το ιστορικό πλέον Camel Club, «Ποιος να σε κρατήσει; Οι πολιτικοί, τα γουρούνια; Η ζωή, η μηχανή και η μάνα μου»! Σε μια περίεργη εποχή με το Internet και τον 21ο αιώνα να βρίσκονται προ των πυλών, υπήρχε η πεποίθηση ότι αυτή η γενιά, ή τουλάχιστον η συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, ήταν κάτι το διαφορετικό από τους γονείς τους. Τη γενιά του Πολυτεχνείου, την οποία κατακεραύνωναν στο βίντεο κάποιοι από τους συνεντευξιαζόμενους. Πίστευαν ότι θα τα κάνουν διαφορετικά. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Ο καπιταλισμός μετέτρεψε τη γενιά των raver σε κάτι παρόμοιο με τις προηγούμενες. Όπως έλεγε και ο γνωστός πλέον φίλος που έβλεπε κύκλους, «Μετά τον στρατό θα γίνω κυριλέ». Μάλλον το εννοούσε. Παρότι οι προθέσεις τους ήταν αγνές, μάλλον δεν κατάφεραν να τις κρατήσουν μέσα τους. Από την άλλη, η αντίστοιχη γενιά του σήμερα βασίζεται στο έπακρο πάνω στο αφήγημα της καπιταλιστικής και υλιστικής ιδεολογίας. Τουλάχιστον, έχει μπροστά της χρόνο ώστε να αποδείξει ότι δεν θα έχει την ίδια κατάληξη με τους γονείς της. Δηλαδή τους ravers. Υ.Γ. Το συγκεκριμένο κείμενο βασίζεται σε προσωπικές απόψεις. Προφανώς, μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που έζησαν τη rave παρέμειναν πιστοί στις ιδέες τους. (Εδώ).
3. Βλέπω κύκλους: Σου «σκάνε» στα social media ειδοποιήσεις που δεν υπάρχουν; (Εδώ).

1. Ο νεοεισερχόμενος κρατούμενος περνάει από μια σειρά ταπεινωτικών ελέγχων πριν μπει στην πτέρυγα. Το βασικό στάδιο είναι να ξεβρακώνεται και οι σωφρονιστικοί να ελέγχουν κάθε σημείο των ρούχων και του σώματός του. Για να εξεταστούν οι πιο κρυφές πτυχές του, ο κρατούμενος κάθεται σε θέση "βαθύ κάθισμα", τραβάει τα αρχίδια του προς τα πάνω και βήχει όσο οι σωφρονιστικοί κοιτάζουν αν θα βγει κάτι από τον πρωκτό του. Οι κρατούμενοι έχουν αναπτύξει έναν μηχανισμό για να μεταθέτουν την ταπείνωση αυτής της διαδικασίας στους σωφρονιστικούς, για τους οποίους λένε πως έχουν δει περισσότερες πούτσες και από τις πουτάνες. (Τάσος Θεοφίλου, Η φυλακή, Αντίποδες, Αθήνα 2025, σ. 88-89).
2. Άρχισε τα βαθιά καθίσματα με το κωλαράκι της να παίρνει τον πούτσο μου μέχρι τέρμα και να ακούγονται τα χαρακτηριστικά φλατς-φλουτς. (Μπου).

(Από εδώ): Ο μέσος χαλέος είναι ακουσμένος, αλλά όσοι είναι ακουσμένοι δεν είναι χαλέοι. Βέβαια, ο ορισμός έχει την φράση παγίδα «καθιστά εμφανές», που θα πει ότι ο χαλέος (άρα, ο χαλασμένος) γουστάρει να φαίνεται πιωμένος, μαστουρωμένος και τα συναφή. Και ναι, αυτό ισχύει. Ο χαλέος είναι χάλι, αποχαλινωμένος. Ωραίος τύπος, καλός.

Δηλαδή, ο φασαίος μπορεί να στην βγει και λίγο εξυπνακίστικα ή να στην δώσει με κάποια συμπεριφορά ή εμμονή του Ο χαλέος δεν έχει εμμονές. Εκτός του ότι συνήθως την πίνει, είναι άνθρωπος απλός-ενίοτε, και απλοϊκός. Πολύ φυσική όψη, συνήθως μακριά μαλλιά. Απλό ντύσιμο, χωρίς κραυγαλέες αντιθέσεις στα χρώματα. Μπλουζάκι-παντελόνι.

Ήρθε η στιγμή για μια σημείωση: οι χαλέοι είναι περισσότεροι από τις χαλέες. Η χαλέα με την φασαία βρίσκονται εγγύτερα. Δεν ξέρω αν σας είναι σαφές. Χαλέος με φασαίο, ως αρσενικότητες, έχουν περισσότερες διαφορές από όσες η χαλέα και η φασαία ως θηλυκότητες. Ίσως, πάλι, η έρευνά μου δεν έχει ωριμάσει αρκετά σε σχέση με τις χαλέες.

Ο χαλέος τρώει ψιλο-ό, τι βρει. Δεν έχει να διαλάγει τον βιολογικό φούρνο, το ζουμερό αβοκάντο, το καλό το κρέας από τον χασάπη 10 χιλιόμετρα από το σπίτι του. Αυτά είναι φασαιότητες. Ο χαλαίος είναι σαν το νεράκι, προσαρμόζεται εύκολα σε δοχεία. Είναι, βέβαια, κάπως πιο πολιτικοποιημένος από τον φασαίο. Ή ίσως, στους φασαίους θα βρεις περισσότερα απολιτίκ άτομα. Ο μέσος Έλληνας χαλέος, που είναι η 20s εκδοχή του γκρούβαλου (του χίπη, ξιπόλητου με μούσια μέχρι το στήθος, ξιποληταρία στα βράχια της Γαύδου, πιθανά Κνίτη, Ρηγά ή αναρχικού), έχει ενσωματώσει τιε πέντε δέκα basic ιδέες αριστεροσύνης και αλληλεγγυότητας: φεμινισμός, οι πρόσφυγες είναι φίλοι μας, όλοι οι νεοέλληνες χριστιανοί μπάρμπες είναι κυρ-Παντελήδες, μίσος για τους πλούσιους καταπιεστές κλπ. Αυτά δεν είναι δουλεμένα σε μια βάση διαβάσματος, ζύμωσης και κοινωνικής εμπέδωσής τους. Ο χαλέος τα ακούει, τα ξεσηκώνει από συζητήσεις με στριφτά τσιγάρα κάπου στα όρθια, αλλά παίζει και να μην έχει κατέβει σε καμία πορεία σε όλη του την ζωή. Τα ενστερνίζεται γιατί του φαίνονται δίκαια και σωστά.

Μια άλλη βασικότατη διάκρισή του με τον φασαίο είναι η χαλαρή, πολύ χαλαρή, σχέση του με το διαδίκτυο. Συχνά, οι χαλέοι δεν έχουν σόσιαλ ή τα έχουν για να παρακολουθούν τους άλλους, τους κολλητούς ή την κοπέλα τους. Και πάλι, χαλαρά. Μπορεί να μπαίνουν δυο φορές την εβδομάδα. Και πολύ σας λέω.

Ο χαλέος φοράει βερμούδα το καλοκαίρι, ακούει ακόμα Ημισκούμπρια, δεν είναι πολύ extrovert κοινωνικά, του αρέσουν συνήθως μη χαλέες, πίνει πολλές μπίρες και, πιθανώς, πολλούς μπάφους. Αν καλούμουν να σχεδιάσω έναν χαλέο, θα τον έκανα κοντούλη, αδυνατούλη, με μπούκλες στα καστανά μαλλιά του, ωραίο πρόσωπο, αμηχανία στο βλέμμα, διστακτικότητα στις κινήσεις. Ο χαλέος είναι αυτός που, κατά την άποψή μου, θα επιβιώσει ανάμεσα στο χαωμένο σύμπαν φασαίων, γυμναστηριακών, κάγκουρων, χαρτογιακάδων και φλώρων.

Ο χαλέος είναι το μέλλον-είναι απλός, οικονομικός, γλυκούλης, καλόκαρδος, λίγο προχειρατζής βέβαια και ελαφρώς, τόσο όσο για να τον ερωτευτείς, επιπόλαιος. Τον αγαπάμε, τον προστατεύουμε, τον μιμούμαστε σε κάποιες από τις συνήθειές του. Ας πούμε, μην δει γάτα και σκυλί στο δρόμο. Θα πάει να χαϊδέψει, να αγκαλιάσει. Βασικά, χρειάζεται ο ίδιος μπόλικες αγκαλιές κι ας μην το ομολογεί.

Γέμισε ζέουλα το πάρκο.