Ο άνθρωπος αστείρευτης δημιουργικότητας στον λόγο του, που παράγει δικές του σλανγκιές αυθόρμητα ή χρησιμοποιεί γόνιμα αυτές των άλλων. Το πρόσωπο που εκφράζει, κατ' αρχήν σίγουρα το γλωσσοπλαστικό του ταλέντο, επίσης όμως και το υποκείμενο κοφτερό του πνεύμα και το χιούμορ του για να εκφραστεί, λέγοντας ατάκες που δεν θα συναντήσεις σε βιβλία ή λεξικά, χτυπούν ωστόσο διάνα το στόχο τους.
Παρά το δεύτερο συνθετικό, πρόκειται για μία από τις χαρακτηριστικότερες ανώτερες ανθρώπινες ιδιότητες, την κατανόηση και τη χρήση της γλώσσας για την κύρια λειτουργία της, την επικοινωνία. Πρόκειται, αν θέλετε, για ένα μηχάνημα με προσωπικότητα, όσο πιο κυριολεκτικά μπορεί αυτό να λεχθεί.
Ένας γλωσσολόγος ίσως θα μπορούσε να πει πιο χειροπιαστά πράγματα, θα αρκεστώ όμως να πω το εξής: δεν είναι υπερβολή να αποδοθεί ποιητική διάσταση σε έναν τέτοιο άνθρωπο, με την έννοια ότι καταφέρνει να συνδέσει, συχνά με απρόσμενο τιραμισουρεαλισμό, προηγουμένως ξένους μεταξύ τους κόσμους και, από το βάθος και τις αντίρροπες πιέσεις των εννοιών, να βγάλει διαμάντια.
Αν και παντού υπάρχουν σλανγκομηχανές, προσωπική μου εμπειρία είναι ότι το είδος ανθίζει σε επαγγελματικά περιβάλλοντα της πιάτσας που αποστρέφονται την τυπικότητα και τον κοινωνικό φορμαλισμό, ιδίως χειρονακτικές business-to-business επιχειρήσεις: συνεργεία φορτηγών, μάστορες οικοδομής, λαχαναγορές και, δευτερευόντως σε μικρόκοσμους (στρατός, νύχτα, οπαδικά περιβάλλοντα).
- Κάθε φορά που ανεβαίνω στα μέρη μου, κατεβαίνω με το πρόχειρο διπλό από λήμματα.
- Σου έρχεται η έμπνευση;
- Όχι ρε συ, βρίσκω κάτι φιλαράκια σλανγκομηχανές και δεν προλαβαίνω να καταγράφω. Δεν πα να μιλάμε για τα πιο άσχετα και σοβαρά θέματα, θα μου πούνε κάτι και θα μου γυρίσουν το μυαλό. Αφού πολλές φορές δεν μπορώ να γελάσω, κάθομαι και τους κοιτάω με ύφος «τι είπες τώρα ρε μεγάλε»...
