Το γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης ή Χαριλάου μειωτικά, στη λογική ότι ο Άρης που έχει το παρατσούκλι σκουληκιάρης ή σκουλήκι δεν μπορεί παρά να στεγάζεται σε ένα σάπιο μήλο.
Από φόρα φιλάθλων:
Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΟΚΑΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΑΠΙΟ ΜΗΛΟ ΠΡΙΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΑ ΚΥΠΕΛΟΥ ΜΕ ΤΩΝ ΚΟΛΟΓΑΥΡΟ.
Γαμιεται ο αρης και το σαπιο μηλο.
και ο Σαλπι κ βλέπω και τον Βιερι σκόρερ στο σάπιο μήλο!
Got a better definition? Add it!
Μια λέξη που όλοι έχουμε πει για ένα υπουργείο που είναι μπάχαλο, που κωλυσιεργεί, που βγάζει παράλογες διατάξεις, χρωστάει λεφτά, τρώει λεφτά και άλλα πολλά.
Τι πρέπει δηλαδή να κάνω; Να έρθω να κάνω απεργία πείνας έξω από το κωλοϋπουργείο σας;
Για να φτιαχτεί το πάρκο ήθελε το ένα χιλιοστό από αυτά που τρώνε ο κάθε Δήμος και το κάθε κωλοϋπουργείο.
Got a better definition? Add it!
Λέξη που χαρακτηρίζει το εξωφρενικά ακριβό μαγαζί. Από τη γνωστή φράση μου πιάσανε τον κώλο.
- Πάμε να φάμε στο νέο εστιατόριο;
- Μπα... Άκουσα ότι είναι πιασοκωλέξ.
Got a better definition? Add it!
Published
Last modified
Μια -ίλα που μυρίζει Βαλκάνια. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα μέρος του χαρακτήρα της Ελλάδας που πολιτισμικά είναι μακριά από την Δυτική Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό, ενώ είναι περισσότερο κοντά στην πολιτισμική ζώνη που σηματοδότησαν η πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Βυζάντιο, την οποία μοιράζεται με τις υπόλοιπες χώρες των Βλακανίων.
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης η -ίλα είναι της μοδός για να περιγράψει την κατάρρευση της ψευδαίσθησης ότι απέχουμε παρασάγγας από τους υπόλοιπους Βαλκανίους και ότι είμαστε μια νησίδα Εσπερίας που θα χρησίμευε ως μεσάζων για να ενταχθούν και οι άλλοι βαλκανικοί λαοί στην ευρωπαϊκή οικογένεια και ότι εντέλει η όποια διαφοροποίησή μας από τα υπόλοιπα Βαλκάνια αποδείχθηκε ένα επεισόδιο όχι και τόσο μεγάλο σε διάρκεια. Ορισμένοι πανηγυρίζουν την βαλκανίλα στην λογική ανάληψης της Ρωμιοσύνης τε και βρωμιοσύνης που αποτελεί σημαντικό μέρος της ταυτότητάς μας, επιβεβαιώνοντας εκ του αντιστρόφου τον Samuel Huntington.
Εξάλλου, η βαλκανίλα χρησιμοποιείται γενικά για οποιοδήποτε πολιτισμικό ερέθισμα έχει ένα βαλκανικό μπρεγκοβιτσικό / κουστουριτσικό ζενεσεκουά. Μάλιστα η βαλκανίλα δεν είναι προνόμιο των Βαλκανίων, αλλά μπορεί να εμφανιστεί όπου γης στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας.
Παρεμπιπτόντως, την πρόσληψη της βαλκανίλας από τους Ευρωπέους εταίρους μας έχει analύσει με Β-λακανικούς όρους ο Slavoj Zizek. Υποτίθεται ότι στα 1990ζ, όταν μαινόταν ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία, οι λαοί της θεωρούντο ως η συστατική εξαίρεση που συνιστούσε το συμβολικό σύστημα της Ευρώπης ως ο εξαιρούμενος Άλλος της, με τρόπο που στην λακανική ψυχανάλυση ισοδυναμεί με την jouissance ως άρρητη συνύφανση ηδονjής και οδύνjης επέκεινα της συμβολικής συστηματοποίησης και θεματοποίησης. H μεγάλη επιτυχία της α λά Emir Kusturica βαλκανίλας οφειλόταν ακριβώς στο ότι με τα πνευστά, τους Ρομά, την οργιαστική μουσική και το γενικό ντελίριο προσέφερε στην Ευρώπη την jouissance ενός μη συμβολοποιήσιμου Άλλου (του Πραγματικού κατά Lacan). Στην περίοδο 2010-2012, όταν ήταν η Ελλάδα στην μπούκα, πολλοί νεοζιζεκιανοί εντρύφησαν σε παρόμοιες analύσεις για την φοροκώσταινα ως συστατική εξαίρεση της Ευρώπης, αναλύοντας λ.χ. την jouissance του σουβλακιού, που τρέχουν τα ζουμιά στα χέρια σου και σε ενοχλούν καθώς σε λερώνουν, αλλά σου αρέσει κιόλας καθώς το βρώμικο είναι μέσα στην ευχαρίστηση. Πέρα από την σχετικότητα του ποιος τυχαίνει κάθε φορά να είναι ο Άλλος της (Δυτικής) Ευρώπης, νομίζω ότι μπορούμε να κρατήσουμε ότι στην βαλκανίλα ενυπάρχει μια ορισμένη jouissance, μια γοητεία από την καταστροφή, την ευτέλεια, την γυφτιά, την μυρωδιά μπαρουτιού, το χάος. Περισσότερα στα παραδείγματα.
Βαλκανίλα και Κάιρο μυρίζει. Και παλιά Αθήνα του ’60, όταν οι ζητιάνοι συνωστίζονταν στα σκαλιά των εκκλησιών κάθε Κυριακή, απλώνοντας εικονίτσες και άδεια χέρια κάτω από τις μύτες των νοικοκυραίων, κι όταν μαυροντυμένες κοσμοκαλόγριες με μπόγους γυρνούσαν πόρτα πόρτα πουλώντας μοσχολίβανο και καρβουνάκια. [...] Το ’50 και το ’60 εισβάλλουν βίαια στο 2012. Δεν φέρουν κανένα φολκλόρ, δεν ξυπνούν καμιά νοσταλγία, δεν περιέχουν αισθητική και καλαμπούρια, όπως αυτή που ξυπνούσαν έως πρόσφατα οι ασπρόμαυρες φαρσοκωμωδίες. [...] Η ηθογραφία εξελίσσεται: σαν δυστοπία. (Από το Νίκο Ξυδάκη εδώ).
(Του ίδιου Βαλκανίλα και καγκουριά για τη νεοβαλκανίλα της Αθήνας):
Στις κεντρικές συνοικίες, ακόμη και στα θεματικά πάρκα της διασκέδασης, Γκάζι και Ψυρρή, το χρώμα και η αύρα έχουν αλλάξει, τα αλλάζει ραγδαία η κρίση και η φτώχεια. Μια βαλκανίλα τα σκεπάζει όλα, ημιορατή ακόμη, σαν τούλινος μανδύας, που όμως επιμένει και εντείνεται, σταθερά. [...] Η βαλκανική αύρα, ίσως και ανατολικομεσογειακή, απλώνεται πολύχρωμη, μελαγχολική, με υποβόσκουσα επιθετικότητα, πλανάται πάνω σε ρημαγμένες βιτρίνες και φαλιρισμένα μαγαζιά, σε θορυβώδη γκράφιτι και μαρκαρίσματα, σε καφενεία ανάγκης με φωναχτές επιγραφές «καφές 1€», σε φούρνους που ξεφυτρώνουν διαρκώς, στα κλειστά περίπτερα και τις πολλαπλασιαζόμενες τυφλές ζώνες του κέντρου. Ιδίως μετά το δειλινό, όταν τα χρώματα ξεβάφουν και τα φώτα είναι λιγοστά.
Η Κύπρος, είναι μία «Ελλάδα», απαλλαγμένη από την «Βαλκανίλα». (Εδώ).
Μόλις γύρισα από Λος Άντζελες. Νιώθω ζαλισμένη. Δεν είναι το τζετ λαγκ. Φταίει η ανεπαίσθητη μυρωδιά φτώχειας, στον αέρα. Η «Βαλκανίλα» (Από το Φέισμπουκ).
Ξέρω πως μπορεί να πέσεις σε χιόνια, βροχές, κρύο κλπ, αλλά χειρότερα από τη… βαλκανίλα του Λονδίνου και τη γκριζίλα της Βρετανίας δεν υπάρχει (Εδώ).
Επίσης μεγάλε οφείλω να σε πληροφορήσω ότι εγώ για τη γυφτιά μου και για τη βαλκανίλα μου είμαι περήφανος. (Εδώ).
Όταν βλέπεις σέρβικο που ξεκινάει με πισωκολλητό στο πεντάλεπτο, ξέρεις ότι πρόκειται ν’ ακολουθήσει πολλή ποιότητα, και το μοιρολόι που σκάει αμέσως μετά το σπέρμα, έρχεται σαν τραγουδιστή επιβεβαίωση σ’ αυτό το περίεργο μείγμα μοντέρνου κινηματογραφικού δράματος και αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, κομπλέ με τους χορούς και τα τραγουδιστά τους διαλείμματα. Τραγικές ζωές τραγικών ανθρώπων ξεδιπλώνονται με γοητευτική ελλειπτικότητα, μέσα σε σάλες, μπάρες και καφενέδες που μυρίζουν βαλκανίλα, απ’ αυτήν που ποτίζει τους τοίχους όταν τινάζονται πάνω τους φτυσιές, ιδρώτες κι αίματα, απ’ τα μπουνίδια και τα πηδήματα που χρησιμοποιούν οι λιγομίλητοι χαρακτήρες για να επικοινωνήσουν καλύτερα. (Βαλκανίλα πχοιότητας εδώ)
Η καταγωγή των μελών είναι από Σερβία, Βουλγαρία, Ιαπωνία και Αμερική. Τί στυλ μουσικής παίζουν οι Kultur Shock; [...] Ναι, μοιάζουν με τους Gogol Bordello, αλλά έχουν νομίζω πιο πολλά heavy rock στοιχεία από punk και πιο έντονη τη 'βαλκανίλα' στις ενορχηστρώσεις. Ναι, σε σημεία μοιάζουν σαν οι System of a Down να μέθυσαν σε γλέντι χώρας των Βαλκανίων και να τζαμάρουν μαζί με παραδοσιακά όργανα, ναι μοιάζουν σαν ο Bregovic να θυμήθηκε στα γεράματα ότι υπάρχουν οι ενισχυτές και τα distortion, ναι έχουν έναν τραγουδιστή που πραγματικά 'φτύνει' τους στίχους από τους οποίους δεν καταλαβαίνω τίποτα αφού το 80% είναι στα σέρβικα αλλά ως δια μαγείας δε με πειράζει καθόλου και ναι, έχει κάνει παραγωγή σε album τους ο Billy Gould (Faith no More-bass). (Εδώ).
Got a better definition? Add it!
Συνήθης μειωτική ονομασία για το Υπουργείο Παιδείας, ύστερα από την χρήση φωτοτυπιών αντί για βιβλία επί Άννας Διαμαντοπούλου, λόγω οικονομικής κρίσης. Λέγεται και Υπουργείο Παιδείας και Δια Βίου Αμορφωσιάς.
Got a better definition? Add it!
Εθνικό αυτοφαυλιστικό νέας κοπής, που τρέπει το ψωροκώσταινα, και σημαίνει την Ελλάδα ως μια χώρα πολλών φόρων, που συχνά είναι παράλογοι και στραγγαλίζουν την όποια ανάπτυξη και κοινωνική κινητικότητα, φέρνοντας αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν. Επίσης, φορογιώργαινα για να στηλιτεύσει την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ήταν πρωθυπουργός της ψωρογιώργαινας. Η έκφραση βεβαίως κρίνει την μετά το 2010 πολιτική των Μνημονίων, αλλά και την κακή εφαρμογή της από τους εγχώριους πολιτικούς.
Ο όρος ψωροκώσταινα ως ένα από τα σημαντικότερα αυτοφαυλιστικά μας έχει λάβει πολλές τροπές, όπως ψωρογιώργαινα, ψωρολακόσταινα, ψωλοκώσταινα, παλαιοκώσταινα και γενικότερα τρέπεται ανάλογα με το όνομα ή παρατσούκλι του εκάστοτε πρωθυπουργού, λ.χ. ψωροτζέφραινα, ψωραντώναινα κ.ο.κ.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΣΚΥΛΑΔΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΥΣ. ΖΗΤΩ Η ΦΟΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ. -τους ΝΔ τες δεν τους πιανω καν στο στόμα μου. (Από το zoo.gr).
Ευχομαι ομως, η Ελλαδα του 2000 που ηταν Ευρωκωσταινα, και το 2010 εγινε φοροκωσταινα, να μην κλεισει τον κυκλο της και ξαναγινει αυτο που ηταν παλιοτερα......να μην ξαναγινει δηλαδη ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ! (Εδώ).
Έλεγε ο κ. Παπανδρέου με στόμφο και αυτοπεποίθηση τη γνωστή σοφιστεία «Λεφτά υπάρχουν»… Και όντως υπάρχουν κύριε πρωθυπουργέ της «Φορογιώργαινας»… 650 δις ευρώ είναι τα υπερκέρδη των ελληνικών τραπεζών τα τελευταία έξι χρόνια, όσα περίπου και το έλλειμμα της χώρας… Μόνο που τα συγκεκριμένα χρήματα πλέον βρίσκονται εκτός Ελλάδος κύριε πρωθυπουργέ…
Μέσα στην Φορογιώργαινα ζούμε εμείς και τα χρέη μας προς τις τράπεζες, τις οποίες εσείς δεν έχετε τα καρύδια ούτε να τις κοιτάξετε στα μάτια… (Εδώ).
Ο Παπαχρέου στη Φορογιώργαινα! Μη χάσετε το νέο επεισόδιο της Πειναλόγκας... (Εδώ).
«…Πώς να σατιρίσεις τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου; Χαζό παιδί μαμά γεμάτο. Διαβάζει λόγους που δεν καταλαβαίνει, κάνει άλλα απ’ όσα λέει, είναι ανεκδιήγητος. Παρ’ όλ’ αυτά παρουσιάζεται ως ο καταλληλότερος πρωθυπουργός – και το χειρότερο: είναι ο καταλληλότερος. Πέτυχε τη μετάβαση από την Ψωροκώσταινα στη Φορογιώργαινα»!..
(Και σύντομα από τη Φορογιώργαινα στη… Σπιτογιώργαινα!..). (Εδώ).
Got a better definition? Add it!
Πρόσφατο εθνικό αυτοφαυλιστικό εκ των Μανωλάδα και Ελλάδα, και άμα λάχει και από το μάνα. Η αναφορά είναι στα γεγονότα στη Μανωλάδα και ο υπαινιγμός είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί μια χώρα όπου θάλλει η εκμετάλλευση των μεταναστών παρατύπων και μη, με φαινόμενα δουλεμπορίου όπως το trafficking, ή τ. «δουλοπαροικίας», ή ανασφάλιστης εργασίας κ.τ.λ.
Μανελλάδα. Κράτος εν κράτει αποδεικνύονται τα κυκλώματα στην Ηλεία, που διατάζουν, σκοτώνουν, αψηφούν τους νόμους -γραπτούς και άγραφους. (Εδώ).
Μαν-ελλάδα
Μανωλάδες υπάρχουν πολλές. Η Ελλάδα είναι γεμάτη στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών από ιδιώτες. Δεν είναι ο κανόνας αλλά σίγουρα ούτε και η σπάνια εξαίρεση. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο οι αιτίες που τις δημιούργησαν συνεχίζουν να επιδρούν και να διαμορφώνουν πραγματικότητες. Ποιες είναι αυτές: Για τα διεθνή κυκλώματα σωματεμπορίας και τη συμβολή τους στο μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα τα έχουμε γράψει ξανά και ξανά. Τα στερεότυπο του φτωχού και κατατρεγμένου μετανάστη που πολιτικοί χώροι θέλουν να επιβάλλουν συλλογικά δεν έχει τέτοια καθολική ισχύ. Το αντίθετο: Ανάμεσα στους καθ όλα σεβαστούς «ικέτες» για αξιοπρέπεια και ένα ανθρώπινο μέλλον, ένα σημαντικό ποσοστό των μεταναστών που φτάνει στην Ελλάδα ανήκαν στη μεσαία τάξη της χώρας τους. Η ταρίφα για τους σωματέμπορες πρίν την κρίση ήταν 5000 ευρώ. Τώρα έχει πέσει στα 2000 και πέφτει και άλλο. Οι αδίστακτοι των διεθνών κυκλωμάτων σωματεμπορίας κάναν χρυσές δουλειές με τους αδίστακτους Έλληνες εργοδότες, μεγάλους και μικρότερους, είτε στις οικοδομές είτε στα χωράφια, είτε στην πιάτσα είτε στο κρεβάτι. Όσον αφορά την καθαρά χειρονακτική εκμετάλλευση, το φαινόμενο ήταν πιο έντονο σε κλειστές κοινωνίες. Σε κοινωνίες όπως της Μανωλάδας, χωρίς βέβαια το στίγμα να πέφτει στο γενικό πληθυσμό της Μανωλάδας. Μια Ελλάδα γεμάτη Μανωλάδες. Οι μετανάστες από ελεύθεροι άνθρωποι μετατρέπονταν σε σκλάβους. Σε εξαρτημένους από τον εργοδότη. Σε υπάνθρωπους. Χωρίς εργασιακά δικαιώματα να τους προστατεύουν, με τις αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια είτε από αδιαφορία, είτε γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις τις έχουν προγραμματίσει για να καταστέλλουν τον μέσο Έλληνα, είτε γιατί οι μεγαλοτσιφλικάδες τους λάδωναν. Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα. (Εδώ).
Got a better definition? Add it!
Επειδή δεν το έχουμε, και είναι ντροπή και αίσχος που δεν το έχουμε, Ερωτική Πόλη είναι ακόμα ένα προσωνύμιο της Φραπεδούπολης, Τραπεζοκαθισματούπολης, Μεγάλης Φτωχομάνας, νύφης του Θερμαϊκού, κουνιάδας του Παγασητικού, εκεί που βγαίνουνε οι καλοί αθρώποι, η πόλη που ζηλεύουν οι Αθηνέζοι, γι' αυτό και βγάζουν αστειάκια με μπουγάτσες, η Ξεσσαλονίκη τέλος πάντων.
Έχετε υπόψη σας, πάντως, ότι οι κάτοικοι της ερωτικής πόλης συμπαθούν αυτό το προσωνύμιο όσο και τα αστειάκια με μπουγάτσες.
Πάτε γυρεύοντας. Η έκφραση “ερωτική πόλη” εκνευρίζει αφόρητα όλους τους Θεσσαλονικείς, που πιστεύουν (και ίσως όχι άδικα) πως τη χρησιμοποιούν οι Αθηναίοι επισκέπτες της ΔΕΘ για να δικαιολογήσουν τις εξωσυζυγικές παρασπονδίες τους στον Βορρά. Και μένα με εκνευρίζει. Δεν είναι ερωτική πόλη η Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον όχι περισσότερο ή λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη πόλη.
http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=436408
Got a better definition? Add it!
Published
Last modified
To μαγαζί που πουλάει ρουχισμό vintage. Το ενδιαφέρον για τα ρούχα vintage και τα σχετικά μαγαζιά εντάσσεται στο πλαίσιο κουλτουρών εμφάνισης και συμπεριφοράς, όπως των χίπστερς. Συχνά τα βιντατζάδικα, όπου απευθύνονται, βρίσκονται στο εξωτερικό και ορισμένα λειτουργούν στο πλαίσιο φιλανθρωπικής δράσης.
Γενικότερο επίθετο που χαρακτηρίζει την κουλτούρα του vintage, όπως την βλέπουμε λ.χ. ως μέρος της hipster κουλτούρας ή ως ταραντινιά στο σινεμά.
Είναι αυτός που την Κυριακή το μεσημέρι, για παράδειγμα, θα πεταχτεί μέχρι το γνωστό στενάκι της Αβραμιώτου για να κλείσει επιδεικτικά το μάτι στo τελευταίo trend, που δεν είναι άλλο από την ανταλλαγή ρούχων. Στην ανταλλαγή ρούχων, μάλλον, θα έχει πάει με το κορίτσι του, για να ανταλλάξει αυτή τα ρούχα που αγόρασε από vintage-άδικα του Βερολίνου και δεν τα φορά πλέον. (Εδώ)
Aλλα μαλλον δεν ειναι ερωτηση, ειναι βιντατζαδικο quiz (Εδώ).
Got a better definition? Add it!
Σε αντίθεση με την Τερόμουτζα που είναι η Πελοπόννησος, Τερογκαμήλα είναι η Στερεά Ελλάδα ή Ρούμελη στα καλιαρντά, και καλά λόγω των πολλών ορεινών όγκων της που θυμίζουν ανώμαλη πλάτη καμήλας με καμπούρες. Καταγεγραμμένο από Ηλία Πετρόπουλο (Τα Καλιαρντά, 1971).
Χτες αρίβαρε από Τερόμουτζα στην Τερογκαμήλα.
Got a better definition? Add it!
