Definitions by xalikoutis (322)
Showing 251-260 from 322

H αναζήτηση ταλέντων στις μικρές ηλικίες, στο πεδίο του μουνιού. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία διακρίνονται οι πολλά υποσχομένες μεταξύ της νέας εσοδείας θηλέων. Μπορεί γενικά να γίνεται του μουνιού το πανηγύρι, παρ' ολ' αυτά (ή μάλλον ακριβώς γι' αυτό) πολλοί προτιμούν να εργάζονται μεθοδικά.

Να σημειωθεί εδώ ότι επειδή οι γυναίκες πλέον ξετζανώνουν και ξεψωλίζουν νωρίς, οι ηλικίες στις οποίες αναφέρεται το scouting επίσης κατεβαίνουν. Οπωσδήποτε ένα είδος διαλογής γίνεται σε κάθε χώρο που σκάνε φουρνιές νέων γυναικών (πανεπιστήμια, γυμναστήρια, εταιρείες, διαχρονικά καμακομάγαζα κλπ), αλλά αυτή η διαλογή, από μια ηλικία και μετά, δεν αξίζει και τόσο τον τίτλο του scouting, γιατί δεν γίνεται να θεωρείσαι ταλέντο στα 25 σου, όπως λέει και το αθλητικογραφικό κλισέ. Λ.χ. scouting proper θεωρώ ότι κάνουν τα λυκειόπαιδα (και δη τα μπακούρια, που οι συνομήλικές τους δεν τους υπολογίζουν) στα κορίτσια των συστεγαζόμενων γυμνασίων. Ο όρος είναι άλλωστε αρκετά λυκειακός.

Αλλά ΟΚ, γιατί αν κανείς γουγλίσει τους όρους «scouting» και «γκόμενες» μαζί, του βγάζει αποτελέσματα από ιστοσελίδες με αντικείμενο ξεκάθαρα το χοροθέατρο (bourdela.com, ierodoules.com), οπότε ο όρος πρέπει να παίζει πολύ μεταξύ μπουρδελιάρηδων, εφόσον εκεί υπάρχει πράγματι και η επαγγελματική προοπτική για το διακριθέν ταλέντο.

Να σημειωθεί ακόμα ότι το ίδιο το scouting ταλέντων χρειάζεται ταλέντο. Δεν είναι λίγες οι φορές που το scouting ανατίθεται σε επαγγελματίες, φίλους δηλαδή, που τους ενδιαφέρει και το κουράζουν το θέμα με την καλή έννοια, κινητοποιώντας θεούς και φατσοβιβλία προκειμένου να έχουν εικόνα από το πεδίο, άσχετα αν έχουν και οι ίδιοι αποτέλεσμα (συνήθως ο καλός scouter δεν είναι και τόσο ικανός κουνελοπνίχτης, δουλεύει για τους άλλους και η ηδονοβλεπτική τάση του αυτονομείται).

Ο όρος χρησιμοποιείται με αυτή τη σλανγκική έννοια, έχοντας πάρει μεταγραφή από τον χώρο του αθλητισμού. Σχετικά με την προέλευση και ετυμολογία του αγγλικού όρου, βλ. εδώ.

Προτάσεις για εξελληνισμό του όρου; Υπάρχει ήδη ελληνικός ανάλογος;

Σημαίνει «σιώπησε». Αποκτά σλανγκικό ήθος και ύφος όταν το λέμε σε κάποιον που δε μιλάει. Με αυτόν τον τρόπο τον αποστομώνουμε.

«Σκατόφατσα» είναι ένας προσδιορισμός που, ναι μεν αναφέρεται στο πρόσωπο ως μέρος του σώματος, αλλά χαρακτηρίζει τον άνθρωπο στον οποίο αποδίδεται συνολικά. Είναι μέγας πολυσήμαντος χαρακτηρισμός, αν το καλοσκεφτεί κανείς:

Σημασίες

α) Στις περιπτώσεις που ξεστομίζεται σε ομοβροντία μαζί και με άλλες βρισιές, το νόημά της είναι απλά «άσχημε», ειδικά όταν εκφέρεται ως «μωρή σκατόφατσα» και μπορεί και να αντικατασταθεί από το «σκατομούρη». Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, κυρίως έχει ως στόχο να εμπλουτίσει και να επιτείνει την ομοβροντία και όχι να μεταφέρει κάποιο αυτοτελές νόημα.

β) Στις περιπτώσεις που απευθύνεται προς πιτσιρικάδες και σπανίως προς πιτσιρίκες, το νόημα έχει να κάνει με το πώς η αυθάδεια, το μαλακιλίκι, το ατίθασο και η γλωσσοκοπανιά αποτυπώνονται στο ρεπερτόριο γκριμάτσων του νεαρού ατόμου (κυρίως μιλάμε για νευρικά συσπώμενα και ξερακιανά, παρ' ο,τι νεανικά, αλλά καμιά φορά και για παχουλά και κατά γενική ομολογία βλαμμένα πρόσωπα). Ήδη, όμως, μέσα από αυτή τη χρήση και το νόημα, έχουμε πλησιάσει το (γ).

γ) Το νόημα της σκατόφατσας, κυρίως προς ενήλικες και ως αυτοτελές νόημα, είναι διττό και αντιφατικό: σκατόφατσα είναι κάποιος που είναι συμπαθητικός μέσα στην αντιπαθητικότητά (λέξη κι αυτή) ή/και αντιπαθητικός μέσα στην συμπαθητικότητά του.

γ1) Εδώ μπορούμε να κάνουμε μια όχι-και-τόσο-λεπτή διάκριση. Υπάρχει η σκατόφατσα που φανερώνει τον ρηχό, αναξιόπιστο και γενικά μαλάκα άνθρωπο (ο οποίος υπό περιορισμούς και ανάλογα με τα γούστα μπορεί να είναι τέτοιος, αλλά είναι έως και συμπαθής εφόσον δεν υποκρίνεται κάτι άλλο). Είναι ο άνθρωπος, ωστόσο, που πάντα βγάζει μια ασχήμια και είναι μισητός παρά το γεγονός ότι μάλλον δεν είναι άσχημος. Ίσως να ξεφεύγει από την απόλυτη χυδαιότητα, την οποία έχουν όσοι συνδυάζουν σκατόψυχία, δειλία και σωματική ασχήμια, ίσως και όχι (βλ. παράδειγμα γ1)... Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως κάποιος έχει σκατόφαστα και δεν είναι σκατόφατσα.

γ2) Υπάρχει όμως και η «πολύ σκατόφατσα». Πρόκειται για τον γοητευτικό μαλάκα και - εξίσου μάλλον - για τον μαλακισμένο γόη. Ειδικά αν ακούσετε γυναίκα να χαρακτηρίζει κάποιον έτσι, παναπεί ότι έλκεται από αυτόν ή αλλιώς γ-καυλώνει. Τέτοια σκατόφατσα δεν είναι απαραίτητα ο γοητευτικός ομορφάσχημος, αλλά ο άνθρωπος στου οποίου το πρόσωπο διακρίνεται σκληρότητα, εγωισμός, περηφάνια, αλλά και αναξιοπιστία -ουσιαστικά πρόκειται για τη συσσώρευση και χάραξη αυτών στο πρόσωπο τού έτσι χαρακτηριζομένου από τη διαγωγή ενός ανάλογου βίου.

Εκεί που σμίγουν οι γλωσσικοί αέρηδες της λεξιθηρίας, της υπερδιόρθωσης, του λογιωτατισμού και της καθημερινής γλωσσικής εκφραστικότητας που γεμίζει το στόμα, εκεί μπορούμε να βρούμε το φαινόμενο του σλανγιωτατισμού, ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός (ή γιατί όχι της σλανγκοποίησης, κατά το αγιοποίηση, του βίαιου εκσλανγκισμού, του σλανγκικού αντιδανείου, και πάει έρποντας -δε μπορώ ακριβώς να το θέσω).

Εν προκειμένω αναφέρομαι στις περιπτώσεις που μάλλον εξεζητημένες και λόγιες λέξεις χρησιμοποιούνται αντί συνώνυμων πιο σλανγκικών της καθομιλουμένης. Κι αυτό ένεκα της ηχητικής τους μεστότητας, παρηχήσεων και αντηχήσεων, και της αλλότριας κοινωνικογλωσσικής τους προέλευσης, που όλο αυτό τέλος πάντων κάτι μας κάνει.

Δεν εννοώ όταν αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται σε κάποια πλαίσια επειδή είναι πιο εύσχημες. Εννοώ όταν τις χρησιμοποιούμε ακριβώς για την εκφραστική τους δηκτικότητα, προκειμένου να τονίσουμε αντί να απαλύνουμε το περιεχόμενό τους, έστω κι αν την ίδια στιγμή τις χρησιμοποιούμε λιγάκι και για να μην πούμε κάτι βαρύτερο και να μην έχουμε κυρώσεις.

Μερικές τέτοιες λέξεις είναι το παχύδερμο (αντί π.χ. του παιδοβούβαλος), το ενθυλακώνω *(αντί του τσεπώνω), το *εσχατόγηρως (αντί σκατόγερος), κτηνοβάτης *(αντι κατσικογάμης), ***καλλίπυγος** *(αντί κωλάρα), ***κίναιδος** *(αντί πούστης), *διακορεύω (αντί ξεπαρθενιάζω ή γαμάω), ακόμα ίσως και το *παιδόφιλος *(αντί για κωλομπαράς), νυμφομανής (αντί για κρεβατογεμίστρα).

Και άλλα, ίσως. Πιθανόν φλωράδικης εμπνεύσεως γαμοσλανγκοτέτοιο φαινόμενο.

«Σλάνγκος Δράκος» είναι ένα προτεινόμενο, διόλου εύηχο, συλλογικό προσωνύμιο για τους λημματοδότες του παρόντος site οι οποίοι τείνουν κατά την παράθεση των παραδειγμάτων να γράφουν μικρά μονόπρακτα και άλλα σεναριοειδή αφηγήματα, βγάζοντας από μέσα τους το μικρό Νίκο Φώσκωλο που όλοι κρύβουμε. Το όνομα αποτελεί φόρο τιμής στον θρυλικό χαρακτήρα της «Λάμψης», του πολυκύμαντου και παντελώς ασήμαντου σαπουνιού που επί 14 χρόνια (τελείωσε το 2005) καθήλωνε τις τηλεθεάτριες - και τους τηλεθεατές, ας μη γελιόμαστε .

Μολονότι χαρακτήρας και όχι σεναριογράφος, ο Γιάγκος Δράκος (που παιζόταν από τον Χρήστο Πολίτη) κρίθηκε από τον γράφοντα κατάλληλος για το συγκεκριμένο λεκτικό παιγνίδι λόγω α) του πρόσφορου του μικρού του ονόματος β) του επωνύμού του αλλά κυρίως λόγω του ότι γ) στα λήμματά τους οι Σλάνγκοι Δράκοι κατά κανόνα τοποθετούν εαυτόν πρωταγωνιστή, είναι τόσο συγγραφείς όσο και ήρωες, καθιστώντας τα περισσότερα από τα σενάρια αυτοβιογραφικά. Φανταστείτε δηλαδή τον Γιάγκο Δράκο να έχει και το ελεύθερο της συγγραφής. Καθώς τα λήμματα του Slang.gr έχουν πλέον φτάσει να είναι υπερδιπλάσια σε αριθμό από τα επεισόδια της Λάμψης, σε Βίρνα Δράκου αναδεικνύεται η θυελλώδης και ομιχλώδης Λίλιαν (αναζήτησε το σχετικό λήμμα).
Το θηλυκό φυσικά του Slangou Δράκου είναι η γλωσσόφιλη (= ασχολούμενη με γλωσσικά ζητήματα) σεναριογκόμενα.

Σομπρέρο είναι στην πολιτική –με μεγάλη χρήση στην ακρο/αριστερή και αναρχική– αργκό ο υπερθετικός του καπελώματος, το πολύ μεγάλο καπέλο (κινηματικά το Μεξικό είναι γενικά πηγή έμπνευσης). Είναι σχετικά πρόσφατος όρος με τάσεις γλωσσικού καπελώματος απέναντι στο παραδοσιακό καπέλο (το μεγάλο καπέλο άλλωστε καλύπτει το μικρό), λόγω και της υπερβολής που χαρακτηρίζει τα πολιτικά ήθη.

(Καπέλωμα αφενός είναι η μονοπώληση και ο σφετερισμός από ένα συγκεκριμένο κομμάτι ενός κινήματος, οργάνωσης κλπ του πολιτικού οφέλους (ή της ορατότητας) μιας κίνησης, εκδήλωσης και γενικά πολιτικής πράξης με ευρύτερη στήριξη. Αφεδύο είναι η λεγόμενη πολιτική εργολαβία, να αυτοπροβάλλεται δηλαδή μια πολιτική πλευρά ως η μόνη που ασχολείται ή που δικαιούται να ομιλεί για κάποιο κοινωνικό ζήτημα. Σε τρίτο gestalt, και πιο πολύ το βάζω ως αρχικό νόημα-προέλευση του όρου, σύμφωνα με τον ηλεκΤριανταφυλλίδη, σημαίνει: «επιβάλλω τις απόψεις μου σε μια οργανωμένη ομάδα, με το πρόσχημα της προστασίας ή της υποστήριξης».

Ακολουθεί διπλή πολιτική διαφήμιση:
α) Καπέλωμα είναι μια καραμέλα που όλοι τη μασάνε, αλλά και όλοι την κερνάνε (όλοι καπελώνουν εκτός από την ΚΝΕ, η οποία δεν καπελώνει, αλλά πρωτοπορεί). β) Με αυτό το βιολί, αν η αριστερά καταφέρει κάτι σε τούτη τη ζωή, εγώ θα φάω το καπέλο μου (ας το φάω δηλαδή...).

Ο φαν του σχεδόν ο,τιδήποτε είναι ισπανικό (να μη συγχέεται εδώ με το ισπανικό) ή ισπανόφωνο. Πρόκειται για τη μόδα της δεκαετίας, εφόσον η Βαρκελώνη είναι η νεανική πρωτεύουσα του κόσμου.

Ο Σπανιώλης (άρρην) μοντέλο 2008, είναι μια ειδική κατηγορία λέτσου, που ενδυματολογικά ξεχωρίζει από το κρανίο με γένια δυο εβδομάδων , στο οποίο έχει μείνει μια τζίβα, που προσδίδει κύρος στον βετεράνο των ράστα. Φορά σανδάλια και κουρελιασμένο ψαράδικο πατελόνι (ιδιότυπος βερμουδιάρης). Δεν είναι φαν της Barca και του αρέσει το τρίο B/B/G. Προτιμά την καταλανικήν έναντι της Καστιγιάνικης, και μετακομίζει στην Ισπανία. Υπάρχει και σε θηλυκή εκδοχή, με σχεδόν αμελητέες διαφορές από το άρρεν. Τους αρέσει και το Μαρόκο.

TIP: O Σπανιώλης δεν θα πει ποτέ ω ρε Ισπανία.

Η Σπανιώλα (θήλυ) είναι πρώην Αλμοδοβαρσιβαρίστρια, που θεωρεί τη Λουκία και το Σεχ χαζή ταινία που όμως βλέπεται. Θα σου πει ότι ξέρει ισπανικά επειδή είναι ανερχόμενη γλώσσα που μιλιέται από 700 εκατομμύρια παγκοσμίως - και όχι επειδή της αρέσει η γλώσσα. Πάει Ισπανία συχνά και έχει φίλους από το Εράσμους. Μιλάει πολύ για την Ισπανία και κάνει ότι ισπανικό παίζει στο Ελλάντα, αλλά δε μετακομίζει εκεί. Της αρέσει και η Πορτογαλία. Έχει στο παλμαρέ της τρίο G/G/B ή λεσβιακή παρτούζα και παλιότερα ήθελε να πάει με τραβέλι.

Το σημαντικό ψυχολογικό κουσούρι του Σπανιώλη είναι ότι τα έχει πολύ καλά με τον εαυτό του (smug που λένε και οι αγγλοσαξονες), αλλά η Ελλάδα είναι merda....

Θανάσιμοι εχθροί των Σπανιώληδων είναι οι Βεροι Βερολινέζοι ή Καστανιαλέας.

Η λέξη σχηματίζεται κατά το χανιώλης/α, καριόλης κλπ

Μολονότι ο ορισμός είναι εμπαθής και περιγράφει καρικατούρες, ως ιδεότυπος ισχύει.

Σπάω κάποιον (και όχι «την σπάω σε κάποιον») είναι μια παλαιομοδίτικη και υπερπρόστυχη έκφραση που σημαίνει σοδομίζω.

Η φράση αναφέρεται κυρίως στη ζημιά που προκαλείται στο σφιχτήρα την πρώτη φορά που κάποιος τον παίρνει και γέρνει, και προφανώς αρέσει στους πολύ έμπειρους γεροντόπουστες που τη χρησιμοποιούν γιατί ακριβώς τους θυμίζει τα νιάτα τους και την / τις πρώτες τους σεξουαλικές συνευρέσεις.

Το σπάω δηλαδή έχει εδώ και την έννοια του εκπορθώ, ανοίγω πέρασμα κλπ.

Ετυμολογία του τσαμπουκά: < τουρκικό çabuka (που έχει καταδικαστεί ξανά).

Χρήσεις και σημασίες της λέξης:

1. τσακωμός, καυγάς, φασαρία: Μας πουλάει τσαμπουκά.

2. κατ’ επέκταση ο μάγκας, ο νταής, αυτός που με τη συμπεριφορά του ψάχνει ή προκαλεί καυγάδες:
   Ο πιτσιρικάς ήταν μεγάλος τσαμπουκάς.

3. προκλητική μάγκικη συμπεριφορά, μαγκιά, νταηλίκι, ζοριλίκι:
   Έξω από το καφενείο έγινε τσαμπουκάς.
   Πάει γυρεύοντας για τσαμπουκά.

4. επουλωμένες πληγές, συνήθως από ξυράφι, στα χέρια ή και στο πρόσωπο:
   Τα μπράτσα του ήταν γεμάτα τσαμπουκάδες.

Εκφράσεις: «κόβω τον τσαμπουκά» και «σπάω τον τσαμπουκά»: κάνω κάποιον να χάσει το ηθικό του, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στις δυνάμεις του.

Για τα παραπάνω, πηγή Βίκυ-λεξικό.

Τώρα, μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα προέλευση της φράσης είναι η εξής: τσαμπουκάς λεγότανε και λέγεται από τους ειδικούς (π.χ. συλλέκτες) η μοναδική μεγάλη, μακρόστενη και περίτεχνη χάντρα του κομπολογιού, μέσα από την οποία περνάνε οι δυο άκρες τής αλυσίδας ή του κορδονιού για να ενωθούν στην άλλη άκρη και να καταλήξουν ή όχι σε κροσσωτά στολίδια.

Λέγεται πως το να σπάσει σε καποιανού μάγκα το κομπολόι ο τσαμπουκάς, πήγαινε να πει πως δεν ήταν και τόσο μάγκας και, πιο πολύ ακόμα, να του τον σπάσουνε ήταν μεγάλη προσβολή. Εξ ου και η έκφραση.

Σήμερα λέει, κάποιοι που έχουν καλά κομπολόγια εισάγουνε χειρουργικά στον τσαμπουκά μεταλλικές ράβδους για να μη σπάει (από φίλο συλλέκτη).

Σημαίνει στ' αρχίδια μου όταν ο άλλος σου λέει ειλικρινά τον πόνο του. Εντελώς γειωτικό, ακριβώς επειδή μοιάζει εκ πρώτης με ενθαρρυντική κουβέντα (αν δεν είναι γειωτικό σημαίνει: μη σε νοιάζει, ξεπέρασέ το, τι ανάγκης έχεις εσύ παιχταρά μου, και τα τοιαύτα). Γιατί και πώς ζουν ανάμεσά μας τέτοιες σλανγκικές καταστάσεις βλ. γειώσεις. Η κοφτή και απόλυτη εκφορά έχει σημασία.