Definitions by xalikoutis (322)
Showing 51-60 from 322

Σημαίνει είμαι εντελώς τελείως βλάκας ή/και χέστης. Χωρίς καν να μου ασκηθεί βία τέτοια που κάπως να το δικαιολογούσε, εγώ πάω και ομολογώ κάτι που επιβαρύνει τη θέση μου, επιβεβαιώνοντας τις κατηγορίες του αντιπάλου μου. Παναπεί, καρφώνομαι χωρίς καρφί.

Η σχέση με την αλήθεια της αποσπασμένης με τη βία (βάσανο) ομολογίας είναι ένα θέμα που από αρχαιοτάτων χρόνων έχει απασχολήσει, και φυσικά και σήμερα όταν τα πράγματα σοβαρεύουν η βία (και οι κάθε είδους εκ-βια-σμοί) είναι ο νάμπερ ουάν τρόπος απόδειξης της αλήθειας, αλλά απ' ό,τι φαίνεται η βλακεία, ή μάλλον η «βλακεία» έχει αρχίσει να γίνεται δυναμικός διεκδικητής της πρωτιάς. Γιατί; Μα γιατί σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το ντάξ' να 'ούμε ξέρω 'γω και δηλαδής και που το κυρίαρχο πλαίσιο διαλόγου είναι τα μαρμαρένια αλώνια του πληκτρολογίου, δεν υπάρχει πια εξυπνάδα και βλακεία, παρά μόνο μαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι και άρα δεν έχει και τόσο σημασία κι αν αμοναχός σου τα 'μολογάς γιατί έτσι κι αλλιώς, όταν μεγαλώσουμε, όλοι πουτάνες θα γίνουμε. Δηλαδή, κι όταν ο Πάγκαλος είπε «μαζί τα φάγαμε» και κάτι έγινε. Λες ξέρω 'γω: ναι, ρε είμαι ρουφιάνος / λαμόγιο / τεμπελχανάς / ουατέβα, τι θες τώρα, να σε γαμήσω;

Επαυξημένη εκδοχή του μούλος, δηλαδή σημαίνει μπάσταρδος, νόθος. Το -πιασμα σημαίνει πότε «πιάστηκε» το παιδί, δηλαδή, πότε έγινε η σύλληψη του εμβρύου. Δε θα ήταν σωστό να νομίσουμε ότι σημαίνει το παιδί του μπάσταρδου, μάλλον σημαίνει απλά το μπάσταρδο παιδί.

Άλλες προβληματικές συλλήψεις είναι τα: γεροντόπιασμα, γιορτόπιασμα, κωλόπιασμα, μπατανόπιασμα / μπαντανόπιασμα.

Εκεί που σμίγουν οι γλωσσικοί αέρηδες της λεξιθηρίας, της υπερδιόρθωσης, του λογιωτατισμού και της καθημερινής γλωσσικής εκφραστικότητας που γεμίζει το στόμα, εκεί μπορούμε να βρούμε το φαινόμενο του σλανγιωτατισμού, ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός (ή γιατί όχι της σλανγκοποίησης, κατά το αγιοποίηση, του βίαιου εκσλανγκισμού, του σλανγκικού αντιδανείου, και πάει έρποντας -δε μπορώ ακριβώς να το θέσω).

Εν προκειμένω αναφέρομαι στις περιπτώσεις που μάλλον εξεζητημένες και λόγιες λέξεις χρησιμοποιούνται αντί συνώνυμων πιο σλανγκικών της καθομιλουμένης. Κι αυτό ένεκα της ηχητικής τους μεστότητας, παρηχήσεων και αντηχήσεων, και της αλλότριας κοινωνικογλωσσικής τους προέλευσης, που όλο αυτό τέλος πάντων κάτι μας κάνει.

Δεν εννοώ όταν αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται σε κάποια πλαίσια επειδή είναι πιο εύσχημες. Εννοώ όταν τις χρησιμοποιούμε ακριβώς για την εκφραστική τους δηκτικότητα, προκειμένου να τονίσουμε αντί να απαλύνουμε το περιεχόμενό τους, έστω κι αν την ίδια στιγμή τις χρησιμοποιούμε λιγάκι και για να μην πούμε κάτι βαρύτερο και να μην έχουμε κυρώσεις.

Μερικές τέτοιες λέξεις είναι το παχύδερμο (αντί π.χ. του παιδοβούβαλος), το ενθυλακώνω *(αντί του τσεπώνω), το *εσχατόγηρως (αντί σκατόγερος), κτηνοβάτης *(αντι κατσικογάμης), ***καλλίπυγος** *(αντί κωλάρα), ***κίναιδος** *(αντί πούστης), *διακορεύω (αντί ξεπαρθενιάζω ή γαμάω), ακόμα ίσως και το *παιδόφιλος *(αντί για κωλομπαράς), νυμφομανής (αντί για κρεβατογεμίστρα).

Και άλλα, ίσως. Πιθανόν φλωράδικης εμπνεύσεως γαμοσλανγκοτέτοιο φαινόμενο.

Χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα άτομο όταν πράττει χωρίς έλεγχο κι αυτόβουλα, με σταρχιδέ διάθεση, αδιαφορία για τις συνέπειες, όλ' αυτά με την κακή έννοια, ότι βλάφτουν, δηλαδή, τους άλλους. Με άλλα λόγια, μια διεύρυνση και μια ψιλοχοντροδιολίσθηση έχει αρχίσει και παρατηρείται στο νόημα της λέξης, γιατί το να μη φορολογείσαι και να φοροδιαφεύγεις ήταν ένα κατά λίγο πολύ συγγνωστό παράπτωμα, αλλά τώρα έχει αρχίσει και ενοχλεί το κοινωνικό σύνολο, δηλαδή τον καθένα μας ατομικά που νιώθει o μαλάκας της παρέας επειδή πληρώνει.

Κάτι σαν το πατρινό ερήμη.

Ολοκληρωμένο το σχήμα της έκφρασης: δε(ν)... ούτε με αίτηση.

Φράση με την οποία δηλώνεται με υπερβολικό τρόπο ότι κάτι είναι για κάποιον (συνήθως για το γραμματικό υποκείμενο της έκφρασης) αδύνατο, απίθανο, σπανίως ανεπίτρεπτο, ότι δεν συμβαίνει με την καμία.

Προφάνουσλυ η έκφραση σημαίνει ότι ακόμα κι αν για εκείνο, στο οποίο το υποκείμενο αποτυγχάνει, υπήρχε μια τυπική διαδικασία και το υποκείμενο την ακολουθούσε, ακόμα κι αν κατέθετε επισήμως αίτημα προς αρμόδια αρχή, πάλι θα αποτύγχανε, πάλι θα υστερούσε.

Προκειμένου να καταλάβουμε πώς η υποβολή αίτησης, αυτό το πλέον στοιχειώδες σωματίδιο της διοίκησης (μαζί με τον αριθμό πρωτοκόλλου) ξέφυγε από το σύμπαν της χαρτούρας και παρείσφρυσε σλανγκικώς σε καταστάσεις της καθημερινής ζωής που ακριβώς δε μπορούν (;) να ρυθμιστούν γραφειοκρατικώς (όπως το να γαμήσεις, το να πιάσεις μπεκάτσες και τσίχλες, να βάλεις γκολ κ.λπ. - βλ. παραδείγματα), χρειάζεται ίσως να σκεφτούμε για το πώς στενεύει όλο και περισσότερο ο κλοιός από το «σιδερένιο κλουβί» (ή μήπως «ατσάλινο καβούκι»;) της γραφειοκρατίας, όπως το περιέγραψε ο Μαξ ο Βέμπερ.

Για την Ελλαδάρα μας, βέβαια, το ότι αποδίδεται τα τελευταία χρόνια κάποια σημασία στην αίτηση, ίσως έχει να κάνει με το ότι η διοικητική αυτοαπαξίωση των τυπικών/νόμιμων διαδικασιών έγινε τα τελευταία χρόνια λιγότερο εξόφθαλμη σε σχέση ίσως με την εποχή βοζίκη, ώστε μια αίτηση, ρε παιδί μου, να έχει κάποιο νόημα, κάποια ελπίδα.

Ενδιαφέρον έχει ότι αν το ρήμα που χρησιμοποιείται στη φράση εμπεριέχει το ίδιο την έννοια της αποτυχίας, τότε δηλώνει τις καταστάσεις που είναι «αδύνατο να αποτύχεις». Αυτή η εν προκειμένω κάπως άγαρμπη σύνταξη, με τις δυο αρνήσεις που κάνουν μια κατάφαση, κάτι κάνει στο λαό μας, και τη χρησιμοποιεί αρκετά.

Συγγενικές εκφράσεις που περιγράφουν μια απόλυτη αδυναμία, υστέρηση, κατάπτωση, αρνητικότητα: δεν κόβει ούτε με βαλέ, δεν υπάρχει ούτε στο γκουγκλ, ούτε να μου κόψει βεντούζες, δεν έχω ούτε μαντήλι να κλάψω, δεν τον ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τουδεν το παίζει ούτε ο Ρωχάμης, γενικά βλέπε διάφορα λήμματα με ούτε.

«....είναι για ταινιάκι», παναπεί, αξίζει να γίνει ταινία μικρού μήκους.

Συνήθως πρόκειται:

• για κάποια εμπειρία ή κάποια κατάσταση που έχει το στοιχείο της πλοκής, περιλαμβάνει, δηλαδή, «συμπυκνωμένη» κάποια ενδιαφέρουσα αλληλεξάρτηση συμβάντων και προσώπων, κάποιο ελεγχόμενο και ευσύνοπτο (για να χωράει στο μικρό μήκος) διαπροσωπικό ή κοινωνικό τουρλουμπούκι.
• πολύ συχνά για αυτό που λέμε καλτ σκηνικό, αν πρόκειται για φαιδρότητες, και γενικότερα τη συνάντηση μιας ραπτομηχανής με μία ομπρέλα σε ένα πάγκο εργαστηρίου παρασκευής τιραμισού.
• ή και (μάλλον συνηθέστερα) για κάποια συνηθισμένη εμπειρία ή κατάσταση που παίρνει ασυνήθιστη τροπή, κάποια κουφή ροή γεγονότων ή κατάσταση στην οποία οι ήρωες ξεπερνούν το μέτρο.
• ή μπορεί (μάλλον ακόμα πιο συνηθέστερα) για κάποια ιδιαίτερη ανθρώπινη φιγούρα, η ιστορία της οποίας ή η στάση και η ματιά της οποίας στα πράγματα αξίζει για το χρήστη της φράσης να αναπαρασταθεί καλλιτεχνικά (το ταινιάκι ως βιογραφικό στιγμιότυπο μιας κοσμοθεωρίας). Τι είδους ανθρώπινη φιγούρα; Δε θα θέλαμε να αδικήσουμε κάποιον, δείτε την κατηγορία χαρακτηρισμοί προσώπων.
• ή (σπανιότερα), πιο αφαιρετικά και προς το βίδεο αρτ, για κάποιο αισθητηριακό gestalt ή βίωμα που κάνει το χρήστη να σκαλώσει.
• και, ολίγον άσχετο, για κάποιο αμαρτωλό πλάσμα που ξυπνά μέσα του, του χρήστη της φράσης, τον τσοντοσκηνοθέτη.

Η έκφραση χρησιμοποιείται πολύ στις φοιτητο-ηλικίες 16-24, αν και από λατερνατιβική άποψη είναι ολίγον πασέ ή και μπασκλάς καθώς παραείναι εμποτισμένη από ένα πνεύμα λαϊκής χρήσης και αποδόμησης της τέχνης (παραγνωριστήκαμε....). Έχει σαφώς να κάνει με τον εκδημοκρατισμό της πρόσβασης σε τεχνολογίες λήψης και επεξεργασίας εικόνας και ήχου, και βέβαια με το συσιφόνι. Έχει να κάνει και με την υπερκουλτουρίαση της ελληνικής κοινωνίας και τη σινεάνθηση (βλ. αύξηση επισκεπτών στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την επιτυχία του φεστιβάλ Δράμας κλπ). Έχει να κάνει ίσως και με την κλισαρισμένη αλλά μάλλον ακριβή εκτίμηση ότι ο ελληνικός κινηματόγραφος «πάσχει στο σενάριο», οπότε ο χρήστης της φράσης κάνει λίγο το κομμάτι του ότι «ιδέες υπάρχουν». Έχει να κάνει και με τον βερμπαλισμό του Έλληνος ο οποίος στάνταρ «προτιμά τις ηδονές της συλλήψεως από τις ωδίνες του τοκετού» (φράση του Κρίρκρεργκωρφ για τον εαυτό του)... μπα, ούτε καν. Έχει να κάνει και με την προχειρότητα που έχει στο DNA της η φυλή μας και που την κάνει να φαντάζεται ότι το μικρό μήκους ταινιάκι είναι έλα μωρέ τώρα. Και φυσικά έχει να κάνει με την αισθητικοποίηση της ζωής σε ένα ποστμόδερν κόσμο.

H αναζήτηση ταλέντων στις μικρές ηλικίες, στο πεδίο του μουνιού. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία διακρίνονται οι πολλά υποσχομένες μεταξύ της νέας εσοδείας θηλέων. Μπορεί γενικά να γίνεται του μουνιού το πανηγύρι, παρ' ολ' αυτά (ή μάλλον ακριβώς γι' αυτό) πολλοί προτιμούν να εργάζονται μεθοδικά.

Να σημειωθεί εδώ ότι επειδή οι γυναίκες πλέον ξετζανώνουν και ξεψωλίζουν νωρίς, οι ηλικίες στις οποίες αναφέρεται το scouting επίσης κατεβαίνουν. Οπωσδήποτε ένα είδος διαλογής γίνεται σε κάθε χώρο που σκάνε φουρνιές νέων γυναικών (πανεπιστήμια, γυμναστήρια, εταιρείες, διαχρονικά καμακομάγαζα κλπ), αλλά αυτή η διαλογή, από μια ηλικία και μετά, δεν αξίζει και τόσο τον τίτλο του scouting, γιατί δεν γίνεται να θεωρείσαι ταλέντο στα 25 σου, όπως λέει και το αθλητικογραφικό κλισέ. Λ.χ. scouting proper θεωρώ ότι κάνουν τα λυκειόπαιδα (και δη τα μπακούρια, που οι συνομήλικές τους δεν τους υπολογίζουν) στα κορίτσια των συστεγαζόμενων γυμνασίων. Ο όρος είναι άλλωστε αρκετά λυκειακός.

Αλλά ΟΚ, γιατί αν κανείς γουγλίσει τους όρους «scouting» και «γκόμενες» μαζί, του βγάζει αποτελέσματα από ιστοσελίδες με αντικείμενο ξεκάθαρα το χοροθέατρο (bourdela.com, ierodoules.com), οπότε ο όρος πρέπει να παίζει πολύ μεταξύ μπουρδελιάρηδων, εφόσον εκεί υπάρχει πράγματι και η επαγγελματική προοπτική για το διακριθέν ταλέντο.

Να σημειωθεί ακόμα ότι το ίδιο το scouting ταλέντων χρειάζεται ταλέντο. Δεν είναι λίγες οι φορές που το scouting ανατίθεται σε επαγγελματίες, φίλους δηλαδή, που τους ενδιαφέρει και το κουράζουν το θέμα με την καλή έννοια, κινητοποιώντας θεούς και φατσοβιβλία προκειμένου να έχουν εικόνα από το πεδίο, άσχετα αν έχουν και οι ίδιοι αποτέλεσμα (συνήθως ο καλός scouter δεν είναι και τόσο ικανός κουνελοπνίχτης, δουλεύει για τους άλλους και η ηδονοβλεπτική τάση του αυτονομείται).

Ο όρος χρησιμοποιείται με αυτή τη σλανγκική έννοια, έχοντας πάρει μεταγραφή από τον χώρο του αθλητισμού. Σχετικά με την προέλευση και ετυμολογία του αγγλικού όρου, βλ. εδώ.

Προτάσεις για εξελληνισμό του όρου; Υπάρχει ήδη ελληνικός ανάλογος;

Σημαίνει στ' αρχίδια μου όταν ο άλλος σου λέει ειλικρινά τον πόνο του. Εντελώς γειωτικό, ακριβώς επειδή μοιάζει εκ πρώτης με ενθαρρυντική κουβέντα (αν δεν είναι γειωτικό σημαίνει: μη σε νοιάζει, ξεπέρασέ το, τι ανάγκης έχεις εσύ παιχταρά μου, και τα τοιαύτα). Γιατί και πώς ζουν ανάμεσά μας τέτοιες σλανγκικές καταστάσεις βλ. γειώσεις. Η κοφτή και απόλυτη εκφορά έχει σημασία.

Mix-grill ή mixed-grill: Το άτομο που είναι και καμμένο και μυαλό ανεμόμυλος, ο ετεροκλήτως και χορταστικά οτινάνας η συνδιαλλαγή με τον οποίο κάνει τα μηνίγγια σου να τσιτσιρίζουν.

Για να μάθετε περισσότερα για το mixed-grill δείτε αυτότο mix-grill άρθρο της Βικούλας.

Αστειατορική εκδοχή του «πολύχρονος» με φόρα από το «πολιούχος».