Definitions by Hank (386)
Showing 161-170 from 386

Η απολύτως τελειωμένη γκόμενα, πούτανος ή κοπέλα τελειωμένη. Η έκφραση έχει καθιερωθεί λόγω της ρίμας της, και μπορεί και να χρησιμοποιηθεί και ως διαφήμιση για τον πούτανο από τον τσάτσο. Έγινε δημοφιλής κι από τηλεοπτική σειρά. Πολλές φορές η διάθεση της Λόλας να τα κάνει όλα μας προκαλεί τέτοια έκπληξη, που μπορεί να αναφωνήσουμε «λόλα», ή απλώς να είναι για γέλια, οπότε θα πούμε «λολ» ή «καραλόλ». Αν η Λόλα με την επιμονή της καταφέρει να γίνουμε λολοφιόγκοι της, τότε μπορεί και «από αίσθημα να την κάνουμε λόλα», που έλεγε κι ο Μηλιώκας στα '80ς. Τέλος, αν θέλουμε να την κεράσουμε ένα μήλο, θα της πούμε «Λόλα, να ένα μήλο», όπως στο καλτ Αναγνωστικό του Δημοτικού. Ωχ, κλείνω εδώ, γιατί μ' έχει πιάσει σεφερλίτιδα.

Συνώνυμα: η Άντα που κάνει τα πάντα, Θέμος Αναστασιάδης

Κατέληξε να σημαίνει το λαμόγιο, ύστερα από το έπος της Ζαχοπουλιάδας, που είδαμε όλοι στις οθόνες μας. Εννοείται ο «κομιστής του DVD» με τις ερωτικές περιπτύξεις του Ζαχόπουλου και της Τσέκου, που ψιλομάθαμε ποιος ήταν, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να συνεχίζει να βγάζει χοντρά λεφτά, με καλό χιούμορ τουλάχιστον...

Ο συχωρεμένος Απόστολος Σουγκλάκος ήταν μια από τις μεγάλες καλτ μορφές της ελληνικής σκηνής κι αρένας. Η έκφραση «Σουγκλάκος» αναφέρεται σε μπιλντέρια, σφιχτερμάνους, σβάρτσους κι όλα τα υπόλοιπα δεκάδες συνώνυμα που μπορεί κανείς να βρει στο σλανγκ-τζη-αρ. Με την λεπτή διαφορά ότι ο Σουγκλάκος είναι ο πιο συμπαθής, αισθηματίας και γνήσιος λαϊκός τύπος από όλους τους παραπάνω κυρίους, και αποσπά την αγάπη μας.

Η ιστορική φράση «ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο;» από καλτ διαφημίσεις εγχώριου ρέστλινγκ στα '80ς σημαίνει την πρόκληση, αλλά και την ουτοπία. Είναι τελικά ένα βαθιά υπαρξιακό ερώτημα, όπως το «να ζει κανείς ή να μην ζει» κ.τ.ό.

Εναλλακτικά, «Σουγκλάκος» είναι η λεσβόγκα, με ανδροπρεπή εμφάνιση και ύφος που γυρεύει τσαμπουκάδες, επειδή απλώς δεν μπορεί κανείς να την δείρει, αλλά το πιο πιθανόν είναι να τις φας, άμα τα βάλεις μαζί της. Ο τελευταίος λεσβοχωρίστρας που έπεσε στα χέρια του Σουγκλάκου νοσηλεύεται ακόμη στην Εντατική!

Η εξουσία που ασκεί ο γκέης. Κατά τα «νταηλίκι», αλλά και «πουστρηλίκι». Με λίγα λόγια το γκεϊλίκι είναι το νταηλίδικο πουστρηλίκι, ή το πούστικο νταηλίκι, όπως προτιμάτε, προσωπικά πιστεύω το πρώτο.

Με μια λέξη: Βαλλιανάτος (όπου το γκεϊλίκι σχηματίζεται και κατά το «προεδριλίκι»).

Με περισσότερες λέξεις: Είναι ο γκέι που δεσμεύεται να μην αποτελέσει πουστρίγκο, αλλά αντιθέτως πούσταρχο! Γκέιλορντ! Πανηγυρίζει το γκεϊλίκι του με τις τελευταίες επιταγές της gay pride και gay celebration, κάνει την παρελασούλα του. Είναι υπέρ της Μυκόνου και των ελεύθερων σχέσεων, αλλά άμα λάχει πάει και στην Τήλο να διαδηλώσει το δικαίωμα των γκέι στον γάμο, ακόμη κι αν αυτός δεν πρόκειται να παντρευτεί ποτέ, ακόμη κι αν επιτευχθεί η νομοθετική ρύθμιση. Στρατεύεται στην ΛΟΑΤ και συχνάζει στα παραθύρια για να ταπώνει με το χιούμορ, ευφυία και ντρίπλες του τους ομοφοβικούς.

Σχηματίζεται κατά το «Γάμος αλά Ιταλικά», την ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα με Μαρτσέλο Μαστροϊάννι και Σοφία Λόρεν από το θεατρικό «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντοάρντο ντε Φίλιπο. Σημαίνει μια γκέι σχέση, στην οποία υπάρχει πολύ αίσθημα, προοπτική μακροπρόθεσμης πιστότητας (κατά το μάλλον ή ήττον, όπως και στους στρέιτ γάμους) και εκρηκτικό πάθος.

Ασφαλώς, η έκφραση καθιερώθηκε μετά την απόφαση του δημάρχου του νησιού της Τήλου να επιτρέψει έναν γκέι γάμο στο νησί του, γεγονός που κατέστησε την Τήλο νησί-Μέκκα της απανταχού γκεϊοσύνης.

Αυτός που είναι μια δόση παραπάνω τρέντυ από όσο είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν οι λεβέντηδες. Ο τρεντόπουστας δεν είναι κατ' ανάγκη γκέης με τη στενή έννοια, μπορεί να είναι και στρέι ή μετρό. Όμως οι λεβέντηδες, όπως Μπους τις, βάζουν τεχνητά διλήμματα του τύπου «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας», στον φίλο τους, στον οποίο λένε το παράπονο: «κάποτε ήσουνα λεβέντης, τώρα μου 'χεις γίνει τρέντης!». Δυστυχώς, σύμφωνα με την αριστοτέλειο αρχή του αποκλειομένου τρίτου, δεν υπάρχει τρίτη λύση. Ή είσαι λεβεντομαλάκας ή είσαι τρεντόπουστας! Πρέπει να αποφασίσεις «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», που έλεγε κι ο Σαββόπουλος.

Το σύστριγκλο που απαρτίζεται από γκέι. Ή από τελειωμένες γυναίκες που εικάζουμε ότι φοράνε στριγκ. Είναι μάχη εκ του συστάδην. Τον όρο χρησιμοποιεί ο Λάκης Λαζόπουλος.

Ευχαριστώ κατ' αρχήν το Χαλικούτη γι' αυτό το swinging από λήμματα που κάναμε (αντιδάνειο βέβαια το δικό μου προτεινόμενο). Ευχαριστώ και τον Ιησού, ο λόγος του οποίου γίνεται πάντα προσεκτός από τους έχοντες ώτα, όπως και τα θαύματα - λήμματά του.

Λοιπόν, το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από τον δίσκο «Έθνος Ανάδελφον» το 1985. Ανήκε σε μια σειρά από νούμερα που σατίριζε την (κατά την γνώμη μου αξιόθαυμαστη) προσπάθεια της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη να αναβαθμίσει την πολιτιστική ζωή της Αθήνας. Πλην ο Χάρρυ Κλυνν σατίρισε ένα σχετικό σύνδρομο υπερκουλτουρίασης που κατείχε τους Έλληνες. Και τις τραγελαφικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν. Λ.χ. η «κυρία»-γκόμενα (στον δίσκο) πάει τον Βασίλη (κύριο χαρρυκλυννικό ήρωα) στο Ηρώδειο, κι αυτός νομίζει πως βρίσκεται σε κέντρο με την Ρίτα (Σακελλαρίου) και τον Γιαννάκη (Πάριο). Ή ο γιος πάει την ηλικιωμένη μάνα του στο Ηρώδειο, κι αυτή κάνει πολύ αστείες ερωτήσεις.

Θα αρχίσω κατ΄ανάγκη απ' το τέλος. Το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι το άσμα που κλείνει όλο αυτό το αφιέρωμα στην Μελίνα. Προφανώς, το λογοπαίγνιο είναι ανάμεσα στο «κουλτούρα» και το «κατούρα». Αυτό φαίνεται από το σύνολο τετράστιχο, που είναι ως εξής:

«Κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
και τίναξέ την να πέσει, και η τελευταία σταγών,
κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
με Μπρεχτ και τσιφτετέλια, θα δικαιωθεί ο αγών!».

Εννοείται ο αγών της Μελίνας Μερκούρη και των Ελλήνων που συντονίστηκαν με το όραμά της. Οπότε την έκφραση την λέμε, όταν δεν έχουμε καταφέρει να αντέξουμε ένα υπερκουλτουριάρικο έργο, όσα αντισώματα υπερκουλτουρίασης κι αν διαθέτουμε. Λ.χ. βλέπεις τον «Αντρέι Ρουμπλιόφ» του Ταρκόφσκι στην ορίτζιναλ βερσιόν των 4,5 ωρών. Ε, κάποτε μετά την τρίτη ώρα, δεν θα πεις το «κουλτούρα να φύγουμε» και θα σηκωθείς να φύγεις; Η παρομοίωση είναι με το ότι κατουράς πριν κάνεις κάποιο εγχείρημα, ας πούμε κατουράς πριν μπεις στο αυτοκίνητο για να πας κάπου, μια εκδρομή, κτλ.

Στο παράρτημα οι υπόλοιπες λεπτομέρειες.

(από aias.ath, 03/12/09)

Γκόμενα με το σωματότυπο των σκίτσων, που φιλοτεχνεί ο Milo Manara, άλλως Βρωμύλος Μανάρα, κατά το Βρωμύλος Φόρμαν. Δηλαδή μπαλκόνια κι εξώστες που σκοτώνουν, αυτά που ίσως ποτέ δεν είχε η δική μας μανούλα, και ταυτόχρονα μέση δαχτυλίδι. Ομορφιά ιταλοειδής, δηλαδή συνδυασμός μεσογειακού μελαχρινού δέρματος με εκλέπτυνση χαρακτηριστικών, που συνήθως συναντάμε πιο βόρεια. Και να μην το ξεχάσω, το Μανάρα αρέσκεται στο spanking! Με λίγα λόγια το Μανάρα είναι για τον μεσογειακόφιλο / ιταλόφιλο ό,τι είναι το Λίλιαν για τον Έλληνα και η Λαρίσσα για τον σλαβόφιλο.

Προφανώς, η ιδιαίτερη αίγλη και σλανγκισμός της έκφρασης είναι ότι σε μια γκόμενα σε στυλ Μανάρα, μπορείς και να της πεις «τι σου κάνω Μανάρα μου», «μάνα μου Τουρκογύφτισσα», και τα ομόρριζα «μανίτσα», «μανάρι», «μανούλι» και μανουλομάνουλο.

Άλλη μια χαρρυκλυννική έκφραση για τον άνθρωπο με υπέρμετρο ναρκισσισμό, που την βρίσκει μόνο με τον εαυτό του.

Την λέει ο λαϊκός τραγουδιάρης Διγενής Αντύπας, που αποτελεί συμφυρμό του Νίκου Αντύπα και του Λευτέρη Πανταζή. Είναι στο στυλ: «Πρώτα εγώ, και μετά εγώ εμένα, και μετά το χάος». Το λέει δηλαδή κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του «ημίθεο και βάλε»!

Η λέξη πέρασε στην σλανγκ, και νομίζω καλύπτει ένα κενό της ελληνικής, την σημασία του αγγλικού «self-indulge», που εκτός από το σλανγκ «αυτοβρίσκω» δεν ξέρω καμία άλλη ελληνική λέξη που να την εκφράζει. (Λ.χ. το «αυτάρεσκος» είναι πολύ κοκέτικο, δεν το αποδίδει). Ο όρος αφήνει και μια υπόνοια αυτοερωτισμού με την κυριολεκτική έννοια, που περικλείεται βέβαια σε κάθε ναρκισσισμό.