Definitions by ΠΡΩΤΕΥΣ (70)
Showing 31-40 from 70

Τις δύσκολες νύχτες της υπερέντασης, όπου 2-3 και πλέον ταυτόχρονες σκέψεις και άλλα λαμόγια της ανησυχίας εισβάλλουν από και προς το υποσυνείδητο του καθυπνιζομένου, υπάρχει (άκουσον άκουσον!) προσφιλέστατη συνήθεια η καταμέτρησις των φύλλων του ρολού του κώλου, προκειμένου για την νευρομυική χαλάρωση και την επακόλουθη υπνηλία.

Συνώνυμα: νανούρισμα, νύσταγμα.

Σας την παραθέτω λοιπόν, όπως μου την παρουσίασε η αξιολογότατη και λατρεμένη ηθοποιός, κα Θέμις Μπ., στον ακόλουθο διάλογο (που είχαμε κάνει κάποτε)!

Για τους μυημένους στα μυστικά και απόκρυφα της Ανατολής (και δη του Ινδουισμού)...

Πολύ χοντρικά (καθότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς) τα τσάκρα είναι κάποια «ενεργειακά κέντρα» κατανεμημένα με συγκεκριμένο τρόπο στο ανθρώπινο σώμα, από τα οποία ελέγχεται ή ρυθμίζεται (μέσω κάποιας ανατολίτικης μεθόδου θεραπείας) η ενεργειακή ισορροπία, ψυχική και σωματική, του ανθρώπινου όλου. Αποτελούν, δηλαδή συνδέσμους μεταξύ του υλικού και του ψυχικού σώματος (αυτό που λέμε «αύρα»).

Η αποκατάσταση της ενεργειακής ισορροπίας του ανθρώπου γίνεται με εφαρμογή συγκεκριμένων βιολογικών και ψυχικών θεραπειών από τον ανατολίτη θεραπευτή, αλλά και σωματική και πνευματική άσκηση και υγιεινή διατροφή από τον πάσχοντα.

Επομένως, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, ο οποίος πνίγεται κυριολεκτικά από τα καθημερινά του προβλήματα και δεν εφαρμόζει καλές συνήθειες πνευματικής και σωματικής άσκησης και διατροφής, παρουσιάζει προβληματάκια υγείας τα οποία εντοπίζει ο θεραπευτής από την κατάσταση των δεικτών («Indicators» - ελληνιστί) που λέγονται «τσάκρα». Έτσι, ένα κλειστό τσάκρα σημαίνει ότι το άτομο παρουσιάζει κάποιο συγκεκριμένα πρόβλημα υγείας στο αντίστοιχο όργανο, ή κάποια συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή που εντοπίζεται στο τάδε εγκεφαλικό κέντρο, κουτουλού...

Καθ' υπερβολήν, επομένως, μπορούμε να εκφέρουμε στην δυτική -που θέλει να γίνει ανατολικότροπη- σλανγκ «είναι και τα 7 τσάκρα μου κλειστά», εννοώντας την πολύ κακή φυσική κατάσταση ή ψυχολογική διάθεση, συν το λόγω ότι κάποια θεωρία λέει ότι τα τσάκρα του ανθρώπου είναι 7.

Όταν δε κάποιος τύπος απευθυνόμενος σε κάποιον άλλο είναι υπερβολικά ενοχλητικός, ψυχαναγκαστικός έως εξοργιστικός και εκπέμπει αρνητική ενέργεια με αποτέλεσμα να επηρεαστεί η διάθεση και η υγεία του αποδέκτη, τότε, πάλι καθ' υπερβολήν, λέγεται από τον αποδέκτη το «αυτός μου 'κλεισε και το 8ο τσάκρα»...

Χαρακτηρίζει την γυναίκα που επί μονίμου βάσεως σκέφτεται και λειτουργεί με το αυτό της, φθάνοντας έως σημείου ακραίων αντικοινωνικών συμπεριφορών τύπου «να παντρέψω την κόρη μου σύντομα για να' χω χρόνο να βρω κάνα γκόμενο» ή ζητούμενη να λάβει θέση στο δίλημμα του εραστή «ή οι φίλοι σου ή εγώ, που σε αγαπάω» δεν διστάζει να απαντήσει «εσύ, αγάπη μου, εσύ...» και πάνε οι φίλοι στην ευχή...

Επιπλέον, είναι και η έντεχνη διαχειρίστρια - βιρτουόζα του αυτού της, ως σύμβολο της γυναικείας προσωπικότητας, σε καθημερινούς ελιγμούς για αποφυγή των δύσκολων καταστάσεων και για προσωπική ανέλιξη και απόκτηση αγαθών (συνήθως, άλλων προκατόχων).

Θα πρέπει να τονιστεί ότι, ως προς το πρώτο σκέλος, δεν είναι η αγάμητη ούτε η αραχνομούνα η ηρωίδα μας, η οποία ξαφνικά ηράσθη σφόδρα και αποφάσισε να απορροφηθεί στον έρωτα. Ούτε, απαραίτητα, η μητρομανής. Είναι η «πουτσόπληκτη» και, υπό οριακές προϋποθέσεις, η «σχεσάκιας» και γεννιέται με αυτά τα χαρακτηριστικά. Περίπου, αντιστοιχίζεται στον αρσενικό τύπο μουνόδουλου.Είναι δύσκολο για μένα να το αναλύσω επακριβώς. Μάλλον καμιά σλανγκοφιλενάδα θα με πιάνjει, που έχει ζήσει στο πετσί της τέτοιους χαρακτήρες.

Ως προς το δεύτερο σκέλος, προσιδιάζει στον τύπο της «γυναίκας δηλητήριο», της καταφερτζούς και της γάτας με πέταλα, που συναντάται σε κάθε οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο.

Έτσι τη βγάζει ο μέσος 'Ελληνας αγρότης στον λίγο ελεύθερο χρόνο που διαθέτει. Καμιά μπαλίτσα στο τοπικό, άντε να δούμε Κολινδρό ή και λίγη Βέροια, λίγο μπουτάκι, μιας και χωρίς φράγκα στα κωλόμπαρα των Φαρσάλων παραπάνω από μπουτάκι δεν θα δεις, άντε και μπαρμπούτι, μπας και ρεφάρουμε και δούμε και λίγο κιλοτάκι... Διότι για να χ.... τα παιδιά δεν το βλέπω κα Μπατζελή...

Εθεάθη σε τοίχο, σε χωριό έξω από τη Λιβαδειά.

Αν και το λήμμα έχει ήδη αναρτηθεί, όφειλα να επισημάνω και τον ακόλουθο ορισμό, για να ολοκληρωθεί το σύμπλεγμα σημασιών και χρήσεων του όρου.

Ξεροχύνω: έρχομαι μεταφορικά σε οργασμό, άνευ σεξουαλικής πράξης ή και πρωταρχικής σεξουαλικής διέγερσης - καύλας από εξωτερικό ερέθισμα (εικόνα σεξουαλικού πλάσματος, βρώσις διεγερτικών εδεσμάτων, όσφρησις διεγερτικών αρωμάτων, κατουρόκαυλες, κ.ο.κ.), ως αρσενική λειτουργία.

Συνώνυμο των «γουστάρω τρελά», «έχω καρακαυλώσει», «έχω χαρά μεγάλη», «είμαι ανεβασμένος»...

Αναλυτικότερα: χύνω χωρίς σπέρμα, χωρίς υγρά, δηλαδή, εμφανίζω συμπτώματα οργασμού (μτφ. χαράς, ικανοποίησης, ενθουσιασμού)... στα «ξερά»...

Η μεταφορική του χρήση συναντάται στην χαρά του γκολ της αγαπημένης ομάδας ποδοσφαίρου, ή στην πώρωση της ανάγνωσης του πρωτοσέλιδου της αντιπροσώπου της ομάδος, αθλητικής εφημερίδας που «γαμεί» την εφημερίδα του αντιπάλου, στους πολιτικούς διαξιφισμούς ή και στις πολιτικές συγκεντρώσεις, ανά τους οπαδούς των κομμάτων. Επίσης, μόλις παίρνει κανείς πτυχίο, ή αύξηση στη δουλειά, ή παντός είδους επιβραβεύσεις και «χειροκροτήματα» (εάν έχει έφεση στο να αυτοπροβάλλεται / εκτίθεται / εκδίδεται) κλπ....

Αποτρεπτικό για άρρενες εφήβους. Χρησιμοποιείται για να φοβερίσει τους πρωτάρηδες και να τους δυσχεράνει την επίδοση στο άθλημα. Δημιουργεί ψυχολογικά τραύματα στην σχέση τους με τον έρωτα και δη τον στοματικόν και το γυναικείο φύλο, γενικότερα.

Αποτελεί ένα από τα πιο σκληρά γκρανγκινιόλ σεξ σποτς. Δεν βλέπεται. Αν δεν τον θέλετε, κυρία μου, αν σας ενοχλεί, ξαμολήστε το! Χωρίς αναστολές!

Αντί να ρίχνουν «αντι-διεγερτικά» στο γάλα των στρατευμένων, θα μπορούσαν οι σιτιστές να το παίζουν στο κψμ.

Από την ονομασία των 3 πρώτων φθόγγων στη βυζαντινή μουσική, πα-βου-γα.

Συνώνυμο του αναχρονισμού, της πίστης στην παράδοση με παρωπίδες, του αποτροπιασμού έναντι κάθε τινός νεοτεριστικού σχήματος.

Χρησιμοποιήθηκε σε συγκεκριμένες περιστάσεις, κυρίως στο μεταίχμιο της μεταβολής μεταξύ παλαιότερων τάσεων σε νεότερες, με εφαλτήριο κυρίως τις καλλιτεχνικές συγκρούσεις ρευμάτων. Ιδιαίτερα στο λαικό τραγούδι, όταν εισέρρεαν τάσεις από μάμπο, τσατσά, σουίνγκ κ.α. ξένα μουσικά είδη, όπως έκαναν οι χιώτηδες της εκάστοτε περιόδου, τότε οι αμετανόητοι, οι τυφλοί πίστοί στους δρόμους τους βυζαντινούς του ρεμπέτικου κ.α. που απέρριπταν αυτήν την τάση, χαρακτηρίζονταν ως παβουγαδιστές.

Έτσι, επεκτάθηκε η χρήση του προσδιορισμού και σε άλλους τομείς.

Ο κλάδος μπλε χαπάκι μπορεί να παραπέμπει, για το ευρύ κοινό, σε διεγερτικά χάπια τύπου βιάγκρα, κουλουπές χημείες αποκατάστασης της πεσμένης ανδρικής σεξουαλικότητας...

Για τους ψαγμένους, όμως, δηλαδή, για αυτούς που ακροβατούν ανάμεσα στους κόσμους πολεμώντας με απόκρυφα θηρία, άγνωστες τεχνολογίες και «το σύστημα», γενικότερα, για όσους σηκώνονται από καναπέδες-ντιβάνια-συνειδησιακά φέρετρα, το «παίρνω το μπλε ή το κόκκινο χαπάκι» είναι ένα μούρλια «ματριξο-σλανγκ», ευρύτατα διαδεδομένο σε οργανισμούς, ομάδες και έντυπα ακτιβισμού, εναλλακτικών θεωριών, κουλουπού.

Αναλυτικότερα, παίρνω το μπλε χαπάκι θα μπορούσε να σημαίνει συμβιβάζομαι, υπαναχωρώ, μπαίνω στη γυάλα των ονείρων μου για ασφάλεια και συνειδησιακό θάνατο, στήνω κωλαράκι, τα κάνω γαργάρα, γίνομαι λαγός, «μάλιστα, κύριε προϊστάμενε (σλουρπ)», «πάτερ, την ευχή σας (χλατς)»....

Αντίθετα, παίρνω το κόκκινο χαπάκι θα μπορούσε να σημαίνει δεν ανέχομαι, αγωνίζομαι για τα ιδανικά μου, επαναστατώ, υψώνω ανάστημα, «ξέρεις ποιος είμαι γω ρεεεε;», κ.α. διότι είμαι και γω ένας Νήο του δημόσιου φορέα, του ρεπορτάζ, του τουρισμού, του παραγοντισμού, κουλουπού, γενικότερα, του επιπέδου δράσης μου...

Κλεφταρματωλο-σλάνγκ του ’21 που έμελλε να επιβιώσει ως τις μέρες μας, σημαίνοντας την άνετη νίκη έως ολοκληρωτικής εξόντωσης και εξευτελισμού του αντιπάλου, σε πάσης φύσεως μάχες και αγώνες.
Έλκει την καταγωγή του από την αρχαία «φάλαγγα», που σημαίνει στρατιωτικός σχηματισμός – παράταξη ομάδος οπλιτών. Δεδομένης και της καθολικής υπεροχής που είχε η γνωστή «μακεδονική φάλαγξ» έναντι των αντιπάλων, επιβίωσε στις μέρες μας επισημαίνοντας την «μεγάλη νίκη».

Χρησιμοποιείται σε ευρεία έκταση σε πάσης φύσεως καθημερινές δραστηριότητες του Έλληνα, όπως:

1. στον αθλητισμό και ιδίως στα ομαδικά σπορ, όπου το αθλητικό πνεύμα και η ευγενής άμιλλα, ένεκα φανατισμού που ο στόχος της νίκης δημιουργεί, μπορούν να μεταλλαχθούν σε επιθετικά ένστικτα ολοκληρωτικής καταρράκωσης του ηθικού του αντιπάλου ακόμη και δια της έντεχνης χρήσης σωματικής βίας,

2. στα επιτραπέζια παίγνια και δη στο ζατρίκιον και στα χαρτιά, όπου στο μεν πρώτον η λεκτική βία και οι ασχημονούσες χειρονομίες, μέχρι επιδείξεως γεννητικών οργάνων, μπορούν να τεθούν επί τραπέζης προκειμένου να εξευτελιστεί η αξιοπρέπεια του αντιπάλου και να επιδειχθεί η ανωτερότητα του νικητή, στο δε δεύτερον οι υπό την τράπεζαν, ύπουλες και παράτυπες ενέργειες χαρτοκλεψίας και η γαϊδουρινή υπομονή είναι απαραίτητα συστατικά της ιδιοσυγκρασίας του παίκτου, ο οποίος πάντοτε τα μαζεύει όλα στο τέλος και οι αντίπαλοι παραδέχονται την ταπεινωτική ήττα,

3. στην προεκλογική περίοδο, όπου δίνονται μάχες των κομμάτων μέχρι πτωμάτων «μετά ανοιγμένων στομάτων», ως λέγει Ψαριανός δια στόματος Τζιμάκου,

4. σε δικαστικές διαμάχες όπου διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, όπου η έντασης της αδυσώπητης δικανικής διαδικασίας επεκτείνεται στο προαύλιο του δικαστηρίου, δι’ ανταλλαγής λογυδρίων μεταξύ των αντιδίκων

και αλλαχού.

Επειδής ο Έλλην άπαξ και εμπλέκεται σε διαμάχη μεθ’ άλλου Έλληνος, ακόμα κι αν εν τω μεταξύ τα βρούνε, υποχωρήσουνε, εκ νέου παρεξηγηθούνε, μισηθούνε, κ.ο.κ., πάντοτε at the end there can be only one, που θα μας πάρει φαλάγγι όλους.

Ακούστηκε δια στόματος αρχηγού ανταρτών του ΕΛ.ΑΣ., εκ Καρδίτσης ορμωμένου, κατά την αναζήτηση της σορού γενναίου συντρόφου, του Μάκη, κάπου στα διάσελα των Αγράφων, στα σύνορα Ευρυτανίας - Καρδίτσης. Σε πλήρη γραφή εις την δημοτικήν: «Π' έπ'ση ι Μαξ;». Στην δε σύγχρονον Αττικήν: «Πού έπεσε ο Μάκης, (να ούμε);»