Tagged definitions (8)
Showing 1-8 from 8

Ποδοσφαιρικής προέλευσης ρατσιστικό σύνθημα σε βάρος των Αλβανών. Ακούστηκε και διαδόθηκε το 2006, όταν ορισμένοι Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα θέλησαν να πανηγυρίσουν τη νίκη της εθνικής ομάδας Αλβανίας επί της εθνικής Ελλάδας.

Άλλες σλανγκιές κι εκφράσεις εμπνευσμένες από τους Ιλλυριούς γείτονές μας: Αλβανάκο, Αλβανία, αλβανιάζω, αλβανιάρης, Αλβανικό V, αλβανικό Zippo, αλβανίτζουρας, αλβανό, αλβανός, Αλβανός τουρίστας, αλβανόσκαγια, αλβανόχαπο, Τον βαφτίζεις τον αλβανό; / βαφτίζω τον Αλβανό, γκέκας, καρούτα, νόζης, πλιάτσικο, Σκίπης, τσιφσαράς, τσουτσού, Φάτος Νάνο, χάνα μούνου, Albanian Haze, Τίρανα Χέιζ (Tirana haze),

Βλ. επίσης: Αλβανό-Ελληνικό λεξικό ύβρεων, Αλβανοελληνικά.

Έκφραση η οποία αφορμάται από τον αθλητικό (και δη ποδοσφαιρικό) χώρο, αλλά διαχέεται παντού για να δηλώσει ο,τιδήποτε μας αρέσει υπερβολικά. Λέμε x και τα μυαλά στο μπλέντερ για να σημάνουμε ότι το x είναι υπερβολικά καταπληκτικό, ανύπαρκτο, ανύπαρκτο στο γκουγκλ, σούπερ ουάου σούπερ ντούπερ, τιτανοτεράστιο, υπερατλαντικό, ανοξείδωτο και όλα τα συνώνυμα του μεγάλο.

Η εικονοποιία αφορά έναν ανθρώπινο εγκέφαλο, μάλλον τον δικό μας, αλλά με διαστάσεις καθολικότητας, τον οποίο τοποθετούμε αυτοβούλως σε μία συσκευή Blender. Το αποτέλεσμα είναι ο υπερθετικός του τα μυαλά μας πονάνε, δηλαδή τα μυαλά μας βρίσκονται σε μεθυστική τύρβη, σε ανακατωσούρα, σε διάλυση, σε υπερβατική έκσταση και εντέλει σε άπλωση- ένωση δίκην νιρβάνας με το υπερβατικό αντικείμενο του πόθου μας.

Ως προς την καταγωγή της φράσης: Είναι σαφές ότι προέρχεται από φιλάθλους και δη του ποδοσφαίρου. Δέον να συσχετιστεί με τις συγγενείς εκφράσεις και τα μυαλά στα κάγκελα και τα μυαλά μας πονάνε. Είναι πιθανόν να προέρχεται από τον βορειοελλαδίτικο χώρο και τους φιλάθλους του ΜΠΑΟΚ, ωστόσο η έρευνά μου δεν είναι καταληκτική και πλέον χρησιμοποιείται από όλες τις ομάδες. Υπέρ της βορειοελλαδιτικής προέλευσης, πάντως, συνηγορεί η συγγένειά της με το τα μυαλά μας πονάνε. Η έκφραση αυτή, όπως γράφει ο Πάτσης «σημαίνει συσσωρευμένη και, προς το παρόν αδιέξοδη (ή ανίσχυρη), οργή. Είναι αυτό το σφίξιμο στα μηνίγγια, αυτός ο πονοκέφαλος που σε πιάνει από το κακό σου όταν φουρκίζεσαι, όταν με θρασύτητα σε θεωρούν θύμα και σε υποβάλουν σ’ ένα αργό διανοητικό βασανιστήριο. Όπως, άλλωστε, το να βλέπεις την ομάδα σου να παραπαίει ανάμεσα στην μετριότητά της και την (ντεμέκ μονίμως) σικέ διαιτησία [...] Αποδίδει τον σαλονικιώτικο συνδυασμό πάθους με την μπάλα και μόνιμης γκρίνιας και δυσαρέσκειας με οποιονδήποτε σχετίζεται με αυτήν, κυρίως βέβαια την παράγκα του αθηναϊκού κατεστημένου». Οπότε θα λέγαμε ότι το και τα μυαλά στο μπλέντερ πάει ένα βήμα παραπέρα και αναλαμβάνει αυτήν την εξ αδικίας εγκεφαλαλγία για να δοξάσει το αντικείμενο λατρείας αλλά και θυσίας. Πρόκειται δε για μια εγκεφαλοδίνη ακόμη μεγαλύτερη από το και τα μυαλά στα κάγκελα.

Χρήση: Όλες οι ομάδες την χρησιμοποιούν. Όπως δείχνει ο γούγλης η χρήση της αφορά περαιτέρω παντοειδείς ονειρώξεις και κυρίως: α) Αμαρτωλές γκόμενες, β) αυτοκίνητα, γ)τεχνολογικά μαραφέτια και γκατζετιές, δ) τραγουδιάρες. Το πιο ενδιαφέρον που δείχνει ο γούγλης είναι ότι η έκφραση χρησιμοποιείται συχνότατα σε συνδυασμό με α) τοπικισμό, και β) τιραμισουρεαλισμό. Δηλαδή την χρησιμοποιούν πολύ συχνά γλωσσικοί χρήστες για να εξάρουν τον τόπο καταγωγής ή αρεσκείας τους, ιδίως αν είναι πολύ ταπεινός και άγνωστος. Και επίσης, αν κάτι είναι πολύ δύσκολο να προφερθεί ή να κατανοηθεί, οπότε η έκφραση προσδίδει ένα τιραμισουρεαλιστικό εφέ και εξάρει αυτόν που την λέει ως τον μόνο που έχει καταλάβει την αξία του απρόσιτου για τους άλλους αντικειμένου λατρείας. Το ίδιο ισχύει βέβαια και στις περιπτώσεις τοπικισμού.

Τέλος, να πούμε ότι η έκφραση σχετίζεται με την εξαίρετη θέση που έχει η συσκευή μπλέντερ στα σύγχρονα νοικοκυριά και κυρίως στο (μετα)νεωτερικό φαντασιακό της αποδόμησης/ χάωσης/ υβριδοποίησης/ μοντιφιάς/ παμμειξίας και σύγκρασης, όπως φαίνεται και από την εκπομπή Will it blend;.

Πάσα: Μες (και τα μυαλά στο μπλέντερ).

Ιστορική φράση παρμένη από ιστορικό σύνθημα των 80ιζ μετά από ιστορικές μάχες του εν λόγω ιστορικού ποδοσφαιριστή με τελικό προορισμό την ιστορική κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ΑΕΛ το 1988, ομάδα στην οποία ο ίδιος ήταν αρχηγός. Ο ποδοσφαιριστής υπήρξε μπαλαδότερος των μπαλαδοτέρων και χάρη στην υψηλή, αέρινη σχεδόν τεχνική του κατατάχθηκε ανάμεσα στους αγαπημένους της κερκίδας οι οποίοι τον έκαναν σύνθημα. Και κανονικά έπρεπε να λεχθεί πως «οι οπαδοί με καλλιτεχνικές φλέβες τον έκαναν σύνθημα», αλλά σιγά την πρωτότυπη ρίμα που εμπνεύστηκαν εδώ που τα λέμε.

Από τότε το εύληπτο αυτό σύνθημα ξεπέρασε τα στενά (πολύ στενά όπως με ενημερώνει ένας φίλος μου Βολιώτης) όρια των οπαδών της Λάρισας και έγινε σύνθημα στα στόματα όλων («ούλων» όπως μου θύμισε ένας φίλος Λαρισαίος ότι είπε ο Βολιώτης). Και φυσικά οι υπόλοιποι χρήστες της έκφρασης δεν την χρησιμοποιούσαν οπαδικά αλλά για χίλιες τρεις άλλες χρήσεις που τις αφήνω για τους μάστερς των λιστών.

Για να δώκω όμως ένα γενικό πλάνο χρησιμοποιείται μόνο όταν πρόκειται να ακολουθήσουν μεγάλες στιγμές για κάποιον/την ανθρωπότητα/μέρος της ανθρωπότητας:

• Προ χεσίματος γιατί ο τύπος παραλίγο να σκάσει/ο τύπος είναι ιδιοφυΐα και θα ανακαλύψει φτηνές πηγές ενέργειας/ο τύπος έχει τρελάνει τους δίπλα του στο κλάσιμο.
• Προ μεγάλης απόφασης που πρέπει να λάβει κάποιος γιατί δεν γίνεται να είναι συνέχεια καληνυχτάκιας/γιατί είναι ο πλανητάρχης και δεν δέχεται χυλόπιτες/γιατί έχει ζαλίσει τα αρχίδια στην παρέα του για την Κικίτσα που δεν-είναι-σαν-τα-άλλα-τα-κορίτσα.
• Προ πράξης που ανέβαλλε συνεχώς αλλά κάποτε έπρεπε να γίνει γιατί δεν γίνεται να αποφεύγει για πάντα την περίεργη μαγειρική/γιατί είναι πρέσβης της Γης σε ειρηνευτική αποστολή στον πλανήτη Γκρουνξτς και πρέπει να δοκιμάσει τοπικές γεύσεις/γιατί οι γεύσεις είναι τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής.

Η ιαχή «Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ» ακούστηκε για πρώτη φορά προ τριακονταετίας, από τους γενάρχες της φυλής των Πούλα-Πούλα. Απευθυνόταν στον Παύλο Γιαννακόπουλο, τον θεωρούμενο μεσσία της μπάλας που και καλά θα λύτρωνε τον Παναθηναϊκό από την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Τελικά ο Γιαννακόπουλος επικεντρώθηκε στο μπάσκετ, αλλά η κραυγή ριζώθηκε βαθιά στη συνείδηση του λαού. Μεταλλάχτηκε σε πιο σκληρά συνθήματα όπως «Τζίγγερ μπινέ πούλα την ΠΑΕ», αυτονομήθηκε από την μπανάθα, υιοθετήθηκε κι απ' το αεκάκι («Τίγρη Θεέ πάρε την ΠΑΕ») και μοιραίως απέκτησε ξεχωριστή υπόσταση εκτός αθλητισμού.

Έχοντας διατελέσει ναϊντίλα ολκής, χρησιμοποιείται πλέον κυρίως ως ad hoc χαριτωμενιά θαυμασμού ή ειρωνείας.

Ευχαριστώ τον Jonas για την Δημόσια Πάσα.

Θεοπράσινη φυλή που πρεσβεύει μια παραλλαγή της λατρείας cargo της Μικρονησίας. Οι γενάρχες των Πούλα-Πούλα αναφώνησαν για πρώτη φορά την ιαχή «Παύλε θεέ, πάρε την ΠΑΕ» προ τριακονταετίας, επικαλούμενοι τον ερχομό του τότε μεσσία τους. Η προφητεία έπεσε έξω, αλλά το μιμίδιο ριζώθηκε βαθιά στην συνείδηση των κατοίκων της Μπανάθα.

Η νεότερη γενιά των Πούλα-Πούλα θεωρεί ότι η σκοτεινή θεότητα Τζίγγερ είτε εκ του τσίγκου ή είδους μικροσκοπικού ψύλλου μετουσιώνει το απόλυτο κακό καθώς κρατάει όλη την Μπανάθα όμηρη στις άμπαλες δαγκάνες του. Κάθε Κυριακή συναθροίζονται σε ειδικούς ανοιχτούς ναούς και με ατέρμονες λιτανείες (όπως «Τζίγγερ πούλα-πούλα» και «Τζίγγερ πούλα και τον πούλο!») επιχειρούν να εξορκίσουν τον κακό αυτό δαίμονα. Πιο πραγματιστές από άλλες φυλές, οι Πούλα-Πούλα εναλλάσσουν το όνομα του προσδοκώμενου μεσσία κατά το δοκούν (ο επικρατέστερος σήμερα αποκαλείται Βγεννουά).

Επιφώνημα / ιαχή που λεγόταν στα τέλη των 90's από τους οπαδούς της Νίκης Βόλου, ως μέρος του συνθήματος «κουρουκουτάο(υ), κουρουκουτάο(υ), φόρτσα Νικάρα, Ιωνία μάο-μάο!».

Η λέξη είναι συνώνυμη των: είμαι στ' αρχίδια μου, δε μασάω τα αρχίδια μου, δε με νοιάζει κι αν με δέσουν / σταματήσουν, εγώ θα κάνω τελικά αυτό που γουστάρω.

Είναι μία λέξη-επινόηση των οπαδών της ομάδας αυτής, η οποία εκτός από την ομοιοκαταληξία που κάνει με τη λέξη μάο-μάο (η γνωστή όχι και τόσο πολιτισμένη φυλή ιθαγενών της Αφρικής), ταιριάζει και με την ιδιοσυγκρασία πολλών κατοίκων της Νέας Ιωνίας Βόλου, όπου και η έδρα της ομάδας (το γνωστό κλουβί ή κλούβα). Όποιος είναι από εκεί γνωρίζει, my word!

Ποδοσφαιρική ιαχή των οπαδών του Ολυμπιακού, ιδίως σε γκολ, νίκες, και σε αγώνες που εξελίσσονται σε πορνόσφαιρο.

Από εκεί μεταφέρθηκε και στα γαμησιάτικα μπινελίκια, ως συμπλήρωμα των «τι σου κάνω μάνα μου, μάνα μου Τουρκογύφτισσα», «πες μου πού κάθεσαι μάνα μου» κι άλλων παρόμοιων εκφράσεων που αναπέμπουν τα αρσενικά στα θηλυκά την ώρα του ζευγαρώματος (ελπίζω να μην με ακούει η Μες και χαλάσω την ωραία εντύπωση που έδωσα με το ροντάρω).

Ο Χάρρυ Κλυνν το «λογόκρινε» ως «έτσι αγαπάει ο Πειραιάς» κι έμεινε. Επίσης, μπορεί να αλλάξει πόλη, λ.χ. «έτσι γαμάει το Τορίνο», αν νικήσει η Ίντερ κ.ο.κ.

Παραφρασμένο το γνωστό σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», σύνθημα που ακούγεται σε συγκεντρώσεις ορισμένων κομμάτων, σε πορείες εργατικών σωματείων κλπ. Το σύνθημα αυτό υποδηλώνει πως, ανεξαρτήτως της νομοθεσίας που ψηφίζεται από την κουστωδία των λαμογιών του κοινοβουλίου (με στόχο να εξυπηρετηθούν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα), ο νόμος είναι αυτό που επιζητεί η πλέμπα. Είναι όμως, γνωστό τοις πάσι, πως δεν παίζουν έτσι τα πράγματα. Το φωνάζουν όμως οι συνδικαλισταράδες, μπας και το πιστέψουν τα πλήθη.

Οι συνδικαλισταράδες χειραγωγούν τις μάζες μέσω των υποτιθέμενων διεκδικήσεων. Επιζητούν τις πορείες μπας και καταφέρουν να γίνουν βολευτές και έτσι να μπουν κι αυτοί στη λαμογιοοικογένεια της συλλογικής μάσας. Το σύστημα βέβαια, δεν έχει πρόβλημα από τέτοιες ελέγξιμες καταστάσεις. Τουναντίον ο κόσμος παραμυθιάζεται, εκτονώνεται, τσιμπάει «λίγο παραπάνω» ψιλικό οξύ (που νομίζει ότι κέρδισε μέσω των διεκδικήσεων), ενώ στην ουσία αυτό ήταν προαποφασισμένο να τους δοθεί μετά τις πορείες.

Το λήμμα ενώ παραπέμπει στο όνομα του μεγάλου φιλοσόφου, εντούτοις, αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.
Το λήμμα αναφέρεται στο μεγαλολαμόγιο Σωκράτη Κόκκαλη και εκφράζει τη στυγνή διαπίστωση της παρείσφρησης του συγκεκριμένου κυρίου στα θέματα που αφορούν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, ώστε να στηριχθούν τα συμφέροντά του.

Αυτό το σύνθημα βγήκε από δυσαρεστημένους οπαδούς κάποιων ποδοσφαιρικών ομάδων, βλέποντας τον Ολυμπιακό στην κορυφή του ποδοσφαίρου. Ωστόσο όμως, σε άλλες δραστηριότητες, βλέπουμε να δραστηριοποιούνται κι άλλα μεγαλολαμόγια (Πατέρας, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, Λαμπράκης, κλπ). Στην τελική, τα διάφορα μεγαλολαμόγια μοιράζουν τις διάφορες μπίζνες μεταξύ τους. Στην προσπάθεια προώθησης των συμφερόντων τους, αξιοποιούν τη δύναμη των καναλιών στα οποία είναι στις περισσότερες φορές μεγαλομέτοχοι (όσοι δεν είναι, έχουν τα κατάλληλα κονέ).
Την προσπάθεια αυτή επιτυγχάνουν μέσω της αρωγής των δημοσιοκάφρων. Δυστυχώς λοιπόν, νόμος είναι το δίκιο των απανταχού οικονομικά ισχυρών (είτε μιλάμε για ντόπια είτε για ξένα λαμόγια). Τελικά οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα τα λαμόγια μένουν.