Είναι το παιδοβούβαλο, ο παις δηλαδή που έχει ξεφύγει από τη χορεία του υπέρβαρου και βρίσκεται πλέον στην κατηγορία βαρέων βαρών ή σούμο.
Η εν λόγω κατάσταση αποτυπώθηκε και σε τηλεοπτικά σποτ, όπως το κλασσικό «τρέξε τρέξε χοντρούλη», για να επιστήσει την προσοχή των μανάδων να μη ταΐζουν υπερβολικά τα παιδιά τους.
Το ντουρντούβαλο υστερεί στον διανοητικό τομέα σε σχέση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του σε τέτοια συχνότητα και βαθμό, που για τη λαϊκή συνείδηση ο όροι ντουρντούβαλο και πίκπα ταυτίζονται.
(από blog όπου προσεχώς συνταξιούχος αναπτύσσει τις απόψεις του για το πώς πρέπει να φαγωθεί το εφάπαξ):
Κάθε φορά που βλέπω μαντράχαλους με προβληματισμένο ύφος να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα τους γράψουν οι γονείς σπίτια, γίδια και χωράφια με πιάνει το κεφάλι μου από τα νεύρα. Το εκνευριστικό επιχείρημα «Να μου τα γράψει τώρα που είμαι νέος γιατί θέλω να κάνω κάτι δικό μου» μου ανακατεύει ακόμα περισσότερο το στομάχι. Συνήθως κάτι τέτοια τυπάκια πρέπει να τα αρπάξεις από το γιακά και να τους πεις «Μυαλό μαλάκα ποιος θα σου γράψει ;» Όμως δεν το κάνεις γιατί υποτίθεται ότι ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων και πρέπει να ακούμε τις διαφορετικές απόψεις τον διπλανών μας και μπλά, μπλά, μπλά. Τέτοια τυπάκια το παίζουν καλοί γιοί/καλές κόρες, ανησυχώντας «δήθεν» πιο πολύ απ' ότι ανησυχείς εσύ για την υγεία σου. Φυσικά οι γονείς είναι υπεύθυνοι για το ντουρντούβαλο ετών τριάντα που έφτιαξαν , αλλά και το ντουρντούβαλο κάποια στιγμή πρέπει να κρατηθεί στα ποδαράκια του. Όσο για εμένα, σκέφτομαι ότι αν είμαι καλά στην υγεία μου, το εφάπαξ θα το φάω στο Τόκιο.
