Tagged definitions (439)
Showing 1-10 from 439

Ρετρό σλανγκ εποχής. Το χρησιμοποιούσαν οι ευπατρίδες του μεσοπολέμου αντί για «στ' αρχίδια μου» ―καθώς αρχίδιον, σλανγκιστί, θα μπορούσε να αποτελεί υποκοριστικό του αρχή.

Φευ όμως, το προσφιλές αρχίδι στην πραγματικότητα ετυμολογείται εκ του ορχίδιον, το οποίο είναι υποκοριστικό του όρχις.

Επιφώνημα που εμμέσως πλην σαφώς παραπέμπει σε μαλάκα! / μαλάκω!

Το εκστομίζεις όποτε βρεθείς αντιμέτωπος με κάποιο γελοίο υποκείμενο που προβαίνει σε θρασύτατη μαλακία ή πουστιά, όπως π.χ. να σφηνωθεί πρώτος στην ουρά κάποιοας δημόσιας υπηρεσίας, να παρκάρει την Cayenne του μπροστά από ράμπα αναπήρων, κοκ. Ενός κραξίματος μύρια έπονται, αλλά το αυτί του ωραίου σπάνια ιδρώνει: άμα ο άλλος είναι μαλάκας, είναι μαλάκας...

Είναι αυτή που ρουφάει ψωλές.

Σημαίνει ψεύτης, αλλά στο πιο κυριλέ / αρχαιοπρεπές, προσφέρει κύρος στον λόγο μας και δείχνει ότι έχουμε επίπεδο.

Το λήμμα είχε χρησιμοποιηθεί στην προδικτατορική Βουλή από τον βουλευτή της Αριστεράς Ηλία Ηλιού.

Ιδιαίτερα άκομψος χαρακτηρισμός για γυναίκα, που υποδηλώνει:

• Παρηκμασμένη πόρνη του ξεσχίστου είδους, ή/και
• Κακάσχημη, μπάζο, ή/και

• Στριμμένη, μέγαιρα.

  Η εν λόγω φιλοφρόνηση συνήθως αποδίδεται ως «άντε μωρή ψαροκασέλα».

Κακοσούλουπος, αδύνατος, κιτρινιάρης.

Χτικιό = η φυματίωση.

Η παρωχημένη λέξη «χτικιό» είναι η γνωστή φυματίωση. Η λέξη χρησιμοποιούνταν ευρέως κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι αρχές του '60, όταν η ασθένεια θέριζε. Γνωστό συνώνυμο ήταν το «φθισικό». Μεταφορικά το χτικιό είναι η ταλαιπωρία, η κούραση. Χτικιάρης συνεπώς είναι ο ταλαιπωρημένος και αδυνατισμένος, ωσάν να έχει χτικιό, δηλ. ο φυματικός.

Όπως και τα καντήλια, είναι οι βρισιές, κατάρες που ξεστομίζει κάποιος και πιάνει τα θεία στο στόμα του.

Συνηθισμένη τακτική του νεοέλληνα που βρίζει για τον παραμικρό (ασήμαντο) λόγο.

Συντάσσεται και με το ρήμα «κατεβάζω», όπως ακριβώς και οι χριστοπαναγίες. Εξ αιτίας του γεγονότος ότι όλες οι θεμελιώδεις έννοιες του είδους έχουν αναλυθεί εδώ και μάλιστα εξονυχιστικότατα, ας επικεντρωθούμε στις δευτερεύουσες αναζητήσεις.

1. Το παρολίγον χριστοκάντηλο:

Γαμώ τον Χριστό...φορο Κολόμβο, κατά περιπτώσεις συνεχιζόμενο με το «που ανακάλυψε την Αμερική», ιδίως όταν θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση μετά από το Zito i ellas του Ομπάμια. Αξιοσημείωτη η απόλυτη ομοιότητα με την ιταλική φράση «porco cristo...foro colombo» με ίδιο ακριβώς τονισμό. Λοιποί ελιγμοί του ιδίου στυλ: γαμώ την Παναχαϊκή μου (ή και γαμώ την Παναχαϊκή Πατρών για τους παλαιότερους), γαμώ την πανακόλα, γαμώ την πανα...γείωση (ακουστικός ελιγμός).

Εκ των λατέρνατιβ εκδοχών έχουμε:

1. Οι άγιοι

Οι άγιοι, εκτός από της ημερολογιακές / εορτολογικές τους χρήσεις, μνημονεύονται προ κάθε είδους ατυχίας. Το γεγονός της απόδοσης ευθυνών στο ανώτερο θείο προ κάποιας μερφοκατάστασης είναι ευθέως συνδεόμενο με τους αρχαίοι ημών και τα ρέστα, και τους ολύμπιους με τα ανθρώπινα πάθη, τις έριδες και τις εμπάθειες. Και εδώ όμως, επειδή οι σύγχρονοι φωτοστεφανωμένοι και εξ ορισμού αλάνθαστοι χαναναίοι έποικοι του Ολύμπου, πολλές φορές εκτός από σέβας και φόβο, εμπνέουν και δείμο, ο κατεβάζων το αγιοκάντηλο ελίσσεται, προ των πυλών της κολάσεως. Κυρίως με την χρήση των φλώρικων δυτικών σχισματικών αγίων. Γαμώ τον Άγιο Βερνάρδο / Φερδινανδο κλπ.

1. Το μουνί και το ρυμουλκούμενο φορτίο του

Ως γνωστόν, αν στη ζωή πάρεις μηδέν, θα φταίει μια γυναίκα. Και επειδή το κακό παράδειγμα το έδωσε η Εύα, δεν θα μπορούσε να μην έχει την τιμητική της. Εκτός από το καυλαντάδικο και ελαφρώς άσχετο «Εύα, Εύα, στην πούτσα μου ανέβα», που βεβαίως αναφέρεται στον διάχυτο αμαρτωλό και απαγορευμένο ερωτισμό του ονόματος (που, για κάποιο λόγο, ουκ ολίγες φορές συνδυάζεται και με εξίσου κολάσιμο πακέτο σώμα-φάτσα-φωνή), η κυρία αυτή αποτελεί τον δέκτη του εκνευρισμού όλων των (νεο)ταλαιπωρημένων. Εδώ η Εύα δεν επιδέχεται ελιγμών καθώς δεν είναι εκδικητική ούτε τιμωρός, ούτε γενικώς μπορεί να ρίξει φωτιά να μας κάψει, ό,τι μαλακία μπορούσε να κάνει την έκανε στο μακρινό παρελθόν. Για λόγους σπασίματος της μονοτονίας όμως, η Εύα μπορεί να αντικατασταθεί με διάφορες άλλες κατεξοχήν κόρες στρατηγού και χαμηλοβλεπούσες, που ενέχουν όμως κάποιες καλά κεκαλυμμένες χάρες. Ενδεικτικά: γαμώ το μουνί της Ευανθίας / της Ευτέρπης / της Καλλιρρόης.

Ο ηλικιωμένος, ο γέρος, ο μπάρμπας, αυτός με το ένα πόδι στον τάφο και το άλλο στο σαπούνι, ο υπερήλικας, γενικά όποιος είναι σε πολύ άσχημη φυσική κατάσταση.