Tagged definitions (23)
Showing 11-20 from 23

Έκφραση που εκφωνείται σε περιπτώσεις, όπου ο ένας εκ των δύο συνομιλητών, είτε λόγω οργανικών αιτιών, είτε άλλων, αδυνατεί να κατανοήσει, να επεξεργαστεί ή να ανταποκριθεί επαρκώς στην αρχική διατύπωση του προφορικού μηνύματος με αποτέλεσμα την διακοπή της επικοινωνίας. Μ' άλλα λόγια, κουρούμπελο η συζήτηση...

Η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης και σε περιπτώσεις, όπου ο χρήστης επιθυμεί να δηλώσει κάτι ξεκάθαρα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχουν πλέον περιθώρια παρερμηνείας και/ ή παρεξήγησης.

Εικάζεται πως η παραπάνω έκφραση καθιερώθηκε ταυτόχρονα με την διάδοση της επικοινωνίας με ηλεκτρονικά μέσα όπως sms, chat, msn κ.α. και γενικά δηλώνει πως, ακόμη και στο θέμα της αλληλοεπικοινωνίας και της αλληλοκατανόησης, το πάνω χέρι το έχει πλέον η τεχνολογία. Ως άμεση απόρροια των ανωτέρω, εξετάζεται και η αλλαγή διαφόρων πατροπαράδοτων εκφράσεων και ο εκσυγχρονισμός τους, όπως π.χ. στις περιπτώσεις των το πάει το γράμμα ->το στέλνει το e-mail και τον έχω γραμμένο στ' αρχίδια μου -> τον έχω καταχωρήσει στον χαρτοφύλακα μου, κ.ο.κ.

Έκφραση παρεμφερής με τις εξής: «Έτσι, να έχουμε να λέμε», «έτσι, για την παράδοση», «έτσι, για να λέμε ότι το κάναμε» (ή μάλλον για να πουλάμε μούρη σε τρίτους ότι το κάναμε / για να μην μας κράζουν ότι και καλά δεν το κάναμε).

Η παράδοση (το φολκλόρ) αναφέρει πως αυτή η φράση, με την σημασία που αναγράφεται στην επάνω παράγραφο, εκστομίστηκε πρώτη φορά από αγνώστους σχολής φοιτητές στην Πάτρα.

Πρόκειται για τη φράση για το αντέτι, που σημαίνει «για το έθιμο», «για (να σεβαστούμε) την παράδοση», και κατεπέκταση χρησιμοποιείται ευχετικά σημαίνοντας «για το καλό», «για να πάει καλά» και συνοδεύοντας ανάλογη πράξη τελετουργικού ή εθιμικού, πάντως ανεπίσημου και συνήθως ελαφρού χαρακτήρα.

Κάποιες φορές ακόμη δικαιολογεί πράξεις που εξαρχής στερούνταν σκοπού, μάταιες, καταδικασμένες, ή τουλάχιστον αμφίβολης έκβασης, και σημαίνει λοιπόν «για την τιμή των όπλων», ή απλά, και πιο κοντά στην κυριολεξία, «από συνήθεια». Και πάλι, το φορτίο είναι θετικό: λέγεται ως δικαιολογία, όχι ως ψόγος.

Λέγεται πού και πού από ανθρώπους μικρασιατικής καταγωγής τουλάχιστον στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και στο Ιόνιο απ' ό,τι βλέπω τώρα γκουκλάροντας. Την φράση την ακούω πάντα με τις εκθλίψεις και συχνά συνοδευμένη από το έτσι (έτσι, για τ' αντέτ'), δύσκολα πάντως θα τη δει κανείς γραμμένη πιστά –ας όψεται η σεπτότης τε και ιερότης του γραπτού λόγου...

Σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη, η λέξη αντέτι, ή απλά αντέτ, προέρχεται από την τούρκικη âdet, παρμένη με τη σειρά της από τα αραβικά, η οποία σημαίνει ακριβώς «συνήθεια», «έθιμο». Να παρατηρήσουμε ότι ο τέως, βήτα έκδοση, δεν τη λημματογραφεί.

Σλανγκική γελοιοποίηση ή ακόμα ακόμα (sic) και γαλλοποίηση της έκφρασης «ως εκ τούτου».

Η έκφραση ενοποιείται και επίσης τονίζεται στο τέλος, αφενός θυμίζοντας το τουτού και ηχώντας λίγο σαχλά και παιδικά, αφετέρου μοιάζοντας με γαλλική έκφραση (χρειάζεται δε και την κατάλληλη πγοφογά), οπότε παίρνει μια αύρα επισημότητας και καλά.

Σλανγκασίστ: Βράστας

Με γνώση των νομίμων συνεπειών, αφού τα μπαμπαδίστικα λήμματα σπάνια προβιβάζονται πάνω από το βαθμό του λοχαγού (δλδ πάνω από 3άστερα), αναλαμβάνω το ρίσκο να καλύψω το κενό από την απουσία μιας φράσης τετριμμένης και παλιάς όσο οι λάσπες.

Η φράση χρησιμοποιείται σαν απάντηση όταν μας ζητάνε το λόγο για κάτι που υπόκειται στη διακριτική ευχέρειά μας, και για το οποίο δεν αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να λογοδοτήσουμε στον πασαένα. Με άλλα λόγια του δίνουμε να καταλάβει πως γράφουμε τον ενοχλητικό συνομιλητή μας στον πέοντα μας, βγάζουμε τα γούστα μας, και είμαστε από πάνω και άρχοντες, όπως δηλώνει η αναφορά στο καπέλο, σύμβολο κιμπαρισμού.

Συνώνυμο: έτσι μου γουστάρει, έτσι μου καύλωσε, ρε άει πάενε παρακεί, λογαριασμό θα σου δώσω; κ.α.

Εμβληματική φράση που έλκει την καταγωγή της από το σεβάσμιο εθνικό άθλημα του ταβλίου. Όντας κατά τεκμήριο η χειρότερη δυνατή ζαριά, το ασσόδυο ωθεί ενίοτε τον ατυχή που το έριξε να ανακράξει σε σπαραξικάρδιους τόνους και, κοιτώντας με απόγνωση προς τα ουράνια, το θρυλικό αυτό απόφθεγμα, απόσταγμα συσσωρευμένης βιοσοφίας. Είναι ένας πιο φιλοσοφικός τρόπος να αναθεματίσει κανείς τη μαύρη του την τύχη, εφόσον οδηγούμεθα - δια της επαγωγικής μεθόδου - σε ένα γενικότερης ισχύος συμπέρασμα. Και το συμπέρασμα είναι προφάνουσλυ πως, όσο και να προσπαθεί κανείς και να κωλοχτυπιέται, αν δε βάλει και το κουλό της η τυφλή θεά, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να ξημερώσει (εκτός αν ρίξουμε κανά γιαούρτι, όπως έλεγαν παλιά οι φίλτατοι ανάρχες).

Εκ του ταβλέτου, η βαρυσήμαντος αυτοσαρκαστική ρήση επεξετάθη εις ευρύτερα πεδία της κοινωνικής ζωής. Ομοίως με το παίγνιον, προφέρεται συνήθως χαμηλοφώνως και με έκφραση απελπισίας, σε περιπτώσεις που γαμήθηκε ο ολύμπιος Δίας...

Η λειτουργία (function) της παρούσης εκφράσεως, καθώς και άλλων παρομοίων, είναι σημαντικότατη. Με το να καταριέσαι την τύχη σου, δημιουργείς την ψευδαίσθηση ότι κατά κάποιο τρόπο την αλλάζεις προς το καλύτερο. Είναι μια πανάρχαιη τελετουργία προς εξορκισμό του κακού. Δεν επεκτείνομαι περισσότερο γιατί θα μου λέτε πάλι ότι γράφω άρθρα.

Υ.Γ. 1. Εκτός του παθόντος, την φράση μπορεί να εκστομίσει με κακία και ο αντίπαλός ταβλαδόρος, ο τυχεράκιας / κωλόφαρδος. Τότε ή τον αρχίζεις στις γρήγορες, ή κάνεις τουμπεκί και εύχεσαι να ρεφάρεις.

Υ.Γ. 2. Προσωπικά, όταν παίζω προτιμώ την αρχαΐζουσα γραμματική διατύπωση: «με ασόδυο ουδείς εγάμησε».

Υ.Γ. 3. Έχω την εντύπωση ότι συνηθίζεται ιδιαίτερα από τους πληθυσμούς του ένδοξου Βορρά...

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή κίνητρο, γιατί μου καρφώθηκε, γιατί μου καύλωσε.

Ατάκα από την γνωστή τηλεφωνική φάρσα «Τέλος».

Έκφραση που αφορά κυρίως φαγητό και ποτό, ή ακόμα και πράξη που κάνουμε και θέλουμε να δικαιολογήσουμε... χωρίς να την δικαιολογούμε.

Συνώνυμα: «Έτσι, για το καλό», «Για την ψυχή της μάνας μου», «Επειδή μου αρέσει», «Για κανένα λόγο συγκεκριμένα».

Δικαιολογία του κώλου, όταν θέλουμε να αποφύγουμε τις εξηγήσεις, η απλά θέλουμε να βγάλουμε γέλιο. Κάτι σαν το Άντε γαμηθείτε μαντάμ!. Η ατάκα από γνωστή διαφήμιση κάποιου 118-ογδόντατόσο, όπου ένας τύπος σε στύλ Γιακουμής, σαν άλλος Νίκος Ξανθόπουλος, μιλάει με Γιακουμίστικο ύφος και πάντα βρίσκει τρόπο να πετάξει την ατάκα για τη φουκαριάρα τη μάνα του. Τρελό γέλιο.

Βαρκελώνη, 5 Αυγούστου 1992. Τόπος και ημερομηνία γέννησης της συγκεκριμένης ατάκας από την χρυσή ολυμπιονίκη Βούλα Πατουλίδου. Με τα χρόνια το χρυσό στα 100 μ. εμπόδια μπορεί να ξεθώριασε κομμάτι (δεδομένης ενδεχομένως και της τούμπας που είχε φάει η προπορευόμενη αθλήτρια που μας το δώρισε), αλλά η ρήση έμεινε αθάνατη να συμβολίζει τον νταλκά του Έλληνα να πρωτεύσει σε πείσμα της διεθνούς συνομωσίας που τον κρατάει πάντα κάτω, εξ ου και το «ρε γαμώτο».

Τελικώς έχει καταλήξει να χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις όπου η Ελλάδα δεν έχει απολύτως τίποτε να κάνει, αλλά δίνει μία υπεράνω κριτικής δικαιολογία για την πράξη μας.