Tagged definitions (29)
Showing 1-10 from 29

Ο πολιτικός ή ο συνδικαλιστής που έχει εύκολες τις υποσχέσεις,που θέλει να παραμυθιάζει τους ψηφοφόρους του, που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Με άλλα λόγια αποδεικνύεται θαθάκιας, κατώτερος των περιστάσεων, υποκριτής και ανίκανος. Ο όρος προέρχεται από την ταινία:«Υπάρχει και φιλότιμο» με τον Κωνσταντάρα, όπου ο Κωνσταντάρας υποδυόταν τον υπουργό αγροτικής ανασυγκροτήσεως Ανδρέα Μαυρογιαλούρο, ο οποίος έχοντας εμπιστοσύνη στους αυλοκόλακες του περιβάλλοντός του αγνοούσε τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και είχε εύκολες τις υποσχέσεις.

1. Η εκφώνηση της λέξης ποιότητα από τον Κώστα Σημίτη

2. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε από ορκισμένους εχθρούς του τέως πρωθυπουργού για να αναφερθούν απαξιωτικά στο στυλ του και την πολιτική του. Ενίοτε η λέξη προσωποποιήθηκε, “Ο κύριος Πχοιότητα”, για αναφορά στο πρόσωπο του τέως πρωθυπουργού είτε από επικριτές τους είτε από οπαδούς του με αίσθηση χιούμορ.

3. Στην μετά Σημίτη εποχή η λέξη χρησιμοποιείται ως προσδιορισμός, με ποικίλες και και πολλές φορές αντίθετες έννοιες, σχετιζόμενος με την τέχνη. Σε γενικές γραμμές η λέξη χρησιμοποιείται για να εκφράσει αποδοχή ή αποδοκιμασία ενός έργου τέχνης ή μιας καλλιτεχνικής αντίληψης. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο γεγονός ότι η χρήση της είναι αυθαίρετη και η απόδοση θετικής ή αρνητικής έννοιας στον προσδιορισμό εξαρτάται από την σχολή καλλιτεχνικής αντίληψης του χρήστη της λέξης και από την άποψή του για το έργο τέχνης ή σχολή αναφοράς.

α) Σε πολλές περιπτώσεις η λέξη χρησιμοποιείται για να αποδοκιμάσει τέχνη η οποία είναι κατ' εξοχήν καταναλωτική ή απλά χαμηλής αισθητικής (με βάση την αποδοχή της καλλιτεχνικής ελίτ).

β) Σε κάποιες περιπτώσεις η λέξη χρησιμοποιείται για να επιδοκιμάσει καλλιτεχνικά έργα τα οποία παρότι είναι υψηλής αισθητικής, σε σχέση φυσικά με τις προτιμήσεις του σχολιαστή τους, δεν τυγχάνουν ευρείας αποδοχής καθώς οι δημιουργοί τους δεν ανήκουν στο “γενικά αποδεκτό” στερέωμα της τέχνης και δεν τυγχάνουν ευνοϊκής κριτικής από τα μίντια.

γ) Σε μια “διεστραμμένη” μορφή, η λέξη χρησιμοποιείται για να εκφράσει αποδοκιμασία τέχνης η οποία, παρά το γεγονός ότι αντικειμενικά είναι υψηλής αισθητικής, δεν τυγχάνει αποδοχής από τον σχολιαστή της, που, ουσιαστικά, προτιμά μία μορφή υπο-κουλτούρας η οποία δεν «είναι γενικά αποδεκτή από το ευρύ καλλιτεχνικό κοινό.

δ) Άλλες φορές τέλος χρησιμοποιείται απλά ως υποκατάστατο της λέξης »ποιότητα«.

1. Ο όρος απαντά και ως πχιόττα, ενσωματώνει δηλαδή και το φαινόμενο του φαγώματος μιας συλλαβής. Πιθανότατα δε, το πχιόττα να ήταν η εκφώνηση του πχοιότητα από τον Κώστα Σημίτη σε περιπτώσεις που ήταν ιδιαίτερα κουρασμένος.

1. α) - Πού πήγες χθες βράδυ τελικά;
   - Σ' ένα undergound σκυλάδικο στην Εθνική (οδό Αθηνών-Λαμίας)
   - Μουσική πχοιότητα βλέπω!

Είδος επινοημένης ανθρωπίλας που σλανγκική ἀδείᾳ προσάπτεται σε αθρώπες του τΣΥΡΙΖΑ, στα έργα τους και τις ημέρες τους. Πέον να σημειωθεί χάριν κορεκτίλας ότι η συριζίλα εκφέρεται τόσον από δεξιόστροφους σλάνγκους:

...όδο κι από αριστερόστροφους μη Συριζαίους σλάνγκους:

Άλλοι πάλι το τερματίζουν:

...προς εύλογη αγανάκτηση των φίλων του ΣφΥΡΙΖΑ:

Βλ. επίσης άλλες πολιτικίλες: αριστερίλα, κομμουνίλα, πασοκίλα, κλπ.

Μειωτικά- υβριστικά ο νεοφιλελεύθερος. Αρχικά είχαμε το νεοφιλελές που είναι κάτι σαν κομμέ του νεοφιλελεύθερος με ένα κάπως αμυδρό πλην υπάρχον λολοπαίγνιο με το λελές- φλώρος κιέτσ', εβέντσουαλι όμως οι μάσκες πέφτουν και αυτοί που ήθελαν να κράξουν τους νεοφιλελέδες ή φιλελέδες (το ίδιο κάνει) ως λελέδες το κάνουν πιο ευθαρσώς και ρητά με το νεολελές, που έχει το πλεονέκτημα αφενός ότι παραπέμπει στο νεοφιλελές με σαφήνεια, και αφεδύο ότι έχει ένα γελοίο γκροτέσκο ζενεσεκουά, ένα kitsch-value, σαν το να είσαι λελές να είναι ιδεολογία, η οποία μάλιστα να επιδέχεται και επικαιροποίηση ώστε να έχουμε διάκριση μεταξύ κλασικών λελέδων και νεολελέδων νέας κοπής.

Μπανεύκολο λολοπαίγνιο για το Μνημόνιο που λέγεται συχνά σαχλοποιώντας μια κατά τα άλλα δραματική συζήτηση για την οικονονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας.

Επίσης, αυτός που θεωρεί ότι το Μνημόνιο δεν είναι και τόοοοσο κακό πράγμα, ότι έχει και καλές ρυθμίσεις, και ότι εν πάση περιπτώσει το Ελλαδιστάν για να γίνει Μεταρρυθμιστάν χρειάζεται να γίνει πρώτα Μνημονιστάν. Γενικότερα, εφόσον το μνημόνιο- αντιμνημόνιο είναι ο νέος διχασμός της χώρας μας (μετά τα Πασόκ-ΝΔ, Δεξιός- Αριστερός, παλαιοελλαδίτης- τουρκανάκατος, βασιλικός- βενιζελόμουτρο, κάτω ή πάνω απ' το αυλάκι, κλεφταρματολός ή ψαλιδόκωλος, ενωτικός ή ανθενωτικός και ταλιμπάν), έχουν εφευρεθεί και οι αντίστοιχες πολιτικές σλανγκιές. Λ.χ. οι μνημονιακοί λέγονται μνη στα πολιτικά κομμέ (θυμίζει μνι βασικά, μάλλον όχι τυχαία), ή πιο υβριστικώς μνημονόπανα και μνημούνια. Το τελευταίο σημαίνει ότι είναι και μουνιά / μουνάκια (τ. λαμο-γελάς, μουνάκι;). Θεωρούνται, επίσης, ως οι νέοι ενωτικοί στο νεο-βυζαντινιστάν. Από τους αντιπάλους τους συμφύρονται με τους νεοφιλελέδες, αν και οι αυθεντικοί φιλελέδες μάλλον θα ήταν εναντίον του τρόπου με τον οποίο πραγματώθηκαν (#not) οι μεταρρυθμίσεις από τους σαμαροβενιζέλους (ή και τους τσιπροκαμμένους ίσως στο μέλλον), ενώ και αντιστρόφως πολλά μνημούνια θέλουν ισχυρό κράτος και κράζουν τα φιλελέδια ως αιθεροβάμονες. Σε κάθε περίπτωση, λίγοι είναι αυτοί που θα πανηγυρίσουν το ότι είναι μνημονιακοί, παρόλο που υπάρχουν κι αρκετοί τέτοιοι τσεκουράτοι που τα λένε έξω απ' τα δόντια. Οι περισσότεροι θα αυτοχαρακτηριστούν ως ευρωπαϊστές. Από την άλλη, είναι οι αντιμνή στα κομμέ, αυτοί που πουλάνε αντιμνημόνιο, αυτοί που στο δίλημμα μνημούνια ή κομμούνια μάλλον θα προτιμούσαν το δεύτερο σκέλος, οι ανθενωτικοί του νεορωμιοσυνιστάν.

Είναι το φαινόμουνο όπου η αριστερίλα ενιχύεται αρκούδως με αριστεριτζίδικο κλάιν (μάιν) του αριστερού της πασοκοδεξιάς τσέπης.
Για πολλές-πολλές δεκαετίες, κάθε σοβαρός πουτσίας στο Ελλημπάν, έπρεπε να πουλάει αριστεροκλάιν με με το καντάρι, ώστε να δρέπει καρπούς ως γκομενομαγνήτης.

Ελεεινολογώντας και λολοπαίζοντας με το πάλαι ποτέ "λούμπεν προλεταριάτο" το λήμμα πέη ατένσιο σε λουμπενικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά που διέλαθαν μέχρι τώρα την προσοχή μας· Αντισημιτισμός, ομοφοφία, σεξισμός, διακρίσεις εναντίον των γυναικών/ μεταναστών, πατερναλισμός αλλά και γλείψιμο προς τον "τίμιο πλην παραπλανημένο λαό", μικροαστεία υποκρισία και στάση τ. πατριωτική μαγκιά-κλανιά, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στο λούμπεν ελληναριάτο (ή και σκέτο Ελληναριάτο) και δέχονται ανελέητη κριτική, με ασυνήθιστα σκληρή, καυστική, απόλυτα πολιτική αλλά και σύγχρονη γλώσσα.

Αντίθετα με τα άλλα λήμματα της "Σάγκας του Λούμπεν" (λουμπενικοί, λουμπενάδες, λουμπενιάρηδες, λουμπεναρία, λουμπεναριό), όπου συχνά υπονοείται ή και εκφράζεται ανοιχτά η ανοχή, η συμπάθεια, ακόμα και η υποστήριξη προς τη τρασόβια υποκουλτούρα και συμπεριφορά, για το λούμπεν ελλαναριάτο αντί για γοητεία βρίσκουμε μόνο οργή και μίσος, απ' τη μεριά των χρηστών.

Ο λαός δεν είναι ένα επαναστατικό υποκείμενο στην ελλάδα, αλλά κατά βάση ένα μάτσο άχρηστοι, σεξιστές, αντισημίτες αερολόγοι. Είναι το λούμπεν ελληναριάτο. Ο διαχωρισμός δεξιά/αριστερά/αναρχικοί έχει σταματήσει να έχει κάποια σημασία πλέον, αφού όλοι αυτοί πιστεύουν στην “επισκευή” της οικονομίας ως λύση των κοινωνικών προβλημάτων και όλοι θεωρητικά είναι αντιφασίστες χωρίς βέβαια να κάνουν όντως κάτι στην πράξη εκτός από λόγια φεστιβάλ και αφίσες.
Γι αυτό μιλάμε για λούμπεν με την έννοια του πεφωτισμένου ξερόλα που έχει μια θεωρία για όλα (δεξιά/αριστερή/αναρχική) και δεν πράττει, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να πρήξει τους πάντες ότι “τα λέει καλά και έξω απ’ τα δόντια”. Και φυσικά να πάρει τον τίμιο πλην παραπλανημένο λαό με το μέρος του. Μια τέτοια προσπάθεια φυσικά υποτιμά τη νοημοσύνη κάποιου που όντος θα κάτσει να ακούσει τι έχει να πει ο λούμπεν που, με βουλωμένα αυτιά, μιλάει συνεχώς. Δεν μιλάμε για τον λούμπεν με εισοδηματικά κριτήρια, για το underclass των Άγγλων.
. . .
Γι αυτό μόνο οργή και μίσος για το λούμπεν ελληναριάτο που τρέχει μόνο για τους δικούς του. Μόνο οι δικοί τους είναι στις ομάδες τους, μόνο αυτό βλέπουν, μόνο αυτό κάνουν, και μας πρήζουν και τα ούμπαλα ότι είναι γαμάτοι. Στην πράξη ούτε έχουν ενσωματώσει τις γυναίκες και τους πρόσφυγες στις ομάδες τους, ούτε βοηθάνε πρακτικά να βελτιωθεί το βιωτικό επίπεδο ή να σωθεί η ίδια η ζωή ενός αιτούντος άσυλο. Εκτός αν πιστεύεις ότι βοηθάς να σωθούν ζωές με τα κωλοφεστιβάλ σου και με τις γαμωαφίσες σου.
Τόσοι έλληνες γίναν οι ίδιοι κατά κάποιον τρόπο οικονομικοί μετανάστες τελευταία και οι περισσότεροι δεν χαμπάριασαν τίποτα. Απλά διαδίδουν τη λουμπενιά και στο εξωτερικό. Συμπερασματικά, αν σε ενδιαφέρει να κάνεις όντως κάτι και βαρέθηκες τα λόγια, ξεκίνα με το να αλλάξεις την παρέα σου, τη συλλογικότητα σου, τη ζωή σου.

Τέρμα οι λευκοί, αρσενικοί, λούμπεν έλληνες!

Πηγή εδώ

Εκ του λογίου εκ, του τσογλανιού και της υπέρ-κατάληξης -ισμός.
Eπιθετικό από κάθε άποψη γλωσσικό εύρημα του Β. Βενιζέλου, χρησιμοποιείται για να εκφράσει το προτσές της μετατροπής του καλού καγαθού ανθρώπα σε τσόγλανο ολκής. (Ελαπαναΐαμ, σόδομα και γόμορρα!)

Ο εκτσογλανισμός χαρακτηρίστηκε γλωσσικό έκτρωμα διότι συνειδητά συνδυάζει μια λόγια πρόθεση (εκ-) και έναν λόγιο τρόπο παραγωγής λέξεων (εκ+χ+-ισμός) με μια επιδεικτικά λαϊκή λέξη, σχεδόν χυδαία, και επιπλέον δάνεια. Από την άποψη αυτή βέβαια ο κ. Βενιζέλος δεν πρωτοτυπεί -πριν από αρκετά χρόνια, όταν ιδρυόταν το Δίκτυο 21, που είχε στην ηγεσία του τον τωρινό συνοδοιπόρο του κ. Βενιζέλου, τον Χρ. Λαζαρίδη, ο γνωστός συντηρητικός λόγιος Σ. Καργάκος είχε θεωρήσει το Δίκτυο ασπίδα στην . . . ε κ π ο ύ σ τ ε υ σ η της κοινωνίας. Τέτοια υβρίδια πάντως, αν και δεν απορρίπτονται εξορισμού, σπάνια ευδοκιμούν. Δεν παραβιάζουν κάποιον νόμο της γλώσσας, αλλά ξενίζουν τους περισσότερους φυσικούς ομιλητές της, και νομίζω ότι δικαίως τους ξενίζουν.

Σαραντ εδώ

Ο κ. Ευ. Βενιζέλος λοιπόν ήρξατο χειρών αδίκων (;) μιλώντας για τον εκτσογλανισμό της κοινωνίας που καλλιεργεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκδήλωση (κατά τον Ν. Σαραντάκο) "του μισονεϊσμού και της νεοφοβίας του Μπένι προς τη διάσταση του νέου, του νεαρού σε ηλικία που είναι το εμβληματικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά".

♪♫ Τώρα με χειρουργεί, μια αλλήθωρη νεολαία / μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική ♪♫

Η κ. Κανέλλη πρόσθεσε το Τσογλάν boy της, συνεισφέροντας έτσι στη διασάφηση του δυσνόητου φιλοσοφικού όρου.

Το φάσμα της τσογλανίασης πλανήθηκε τότε πάνω απ' τη γαλανή πατρίδα μας -που κατοικείται ως γνωστόν από πεφτοσυννεφάκηδες- κι η ιέρεια Αφροδίτη Αλ Σάλεχ ανέλαβε να "ερμηνεύσει" τον θεόσταλτο λόγο του μεγάλου τιμονιέρη με γενναίο -βαθύ γλείφτινγκ και την επιστράτευση τσιτάτων από Βιντγκενστάιν ώστε να καταλάβουμε, "όσοι από μας προσφεύγουν στη σκέψη" , την κλάση του ανδρός ΒΒ.

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που μια λέξη, μια και μόνη λέξη, φωτίζει την καθημερινότητά μας και κάθε τι που λίγο πριν έμοιαζε ακατανόητο - σε όσους προσφεύγουν στη σκέψη- γίνεται ξάφνου απολύτως κατανοητό. «Ε κ τ σ ο γ λ α ν ι σ μ ό ς». Α, ναι. Αυτό ακριβώς. «Μια νέα λέξη είναι σαν το νέο σπόρο που σπέρνεις στη γη μιας συζήτησης» γράφει ο μεγάλος φιλόσοφος του 20ου αιώνα Βιτγκενστάιν.

Διότι οι λέξεις έχουν δύναμη και δίνουν δύναμη. Οι λέξεις είναι τα όρια του ήθους και του κόσμου μας. Από τις λέξεις κρατιόμαστε. Λέξεις αναζητούμε για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ό,τι συμβαίνει. «Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του κόσμου μου» γράφει ο Βιτγκενστάιν για να εξηγήσει τη σημασία της γλώσσας και των λέξεων στη σκέψη κάθε υποκειμένου.

«Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας. Για την ακρίβεια θα μου επιτρέψετε να πω μια λέξη -και ζητάω συγνώμη από εσάς και τους ακροατές μας- του ''εκτσογλανισμού'' της ελληνικής κοινωνίας». Του «εκτσογλανισμού»!» είπε ο κ. Βενιζέλος στην ΚΠΕ. Και δεν χρειάστηκαν επεξηγήσεις. Με το άκουσμα της νέας λέξης όλοι κατάλαβαν ή βρήκαν την έννοια που αναζητούσαν για την ερμηνεία της τρέχουσας κατάστασης.

«Εκτσογλανισμός». Αυτό είναι το νέο φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποιούνταν η λέξη «εκφασισμός» αλλά, καθώς είναι μια λέξη με συγκεκριμένο ιστορικό φορτίο, δεν απεικόνιζε επαρκώς το νέο αυτό φαινόμενο. Το ένα βέβαια δεν αναιρεί το άλλο, και ενδεχομένως να έπεται. Αυτό όμως που δεν μου είναι ακόμα σαφές είναι ποιο έπεται του άλλου (ο εκτσογλανισμός τροφοδοτεί τον εκφασισμό ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;)

Περισσότερο γλείψιμο στον Βιτγκενστάιν, εεεε ... συγνώμη στον Μπένυ από ΑλΣάλεχ, εδώ

• Ο νέος όρος εντυπωσίασε. Εφευρέθηκαν αμέσως και τα αντίθετου νοήματος “αποτσογλανοποιημένος,” “ξετσογλανώνομαι.” Κάποιοι απ' το πλήθος των εκτσογλανισθέντων αντέδρασαν θετικά και θαύμασαν:

• Άλλοι πάλι τσούγδοι, ενώ πάθανε μόρφωση τους βγήκε τελικά ως ξινίλα:

• και ο νέος όρος παραδόθηκε στην κοινωνία -όπου και ανήκει- για γενική χρήση:

Και εν κατακαυλείδι:
Γιομίσαμε κλαρινογαμπρούς με πλαστές πινακίδες, λεβεντομαλάκες πρωθυπουργούς και εκτσογλανισμένους σοσιαλιστές. (εδώ)

Ή, όπως λέει κι ο Κορνήλιος,
"Η σημερινή κοινωνία
είναι μέσα στην ύ β ρ ι ν
και είναι θεμελιωδώς ά φ ρ ω ν"

Συνηθισμένος υβριστικός χαρακτηρισμός για τον οπαδό ή μέλος της Χρυσής Αυγής, για το χρυσαύγουλο. Αυτοί που το χρησιμοποιούν μάλλον τοποθετούν έτσι τους χρυσαυγίτες στην ιστορική συνέχεια των χαρακτηρισμών ταγματαλήτης και ασφαλήτης, ή γενικότερα κάθε αλήτη.

Αυτός που σε συνθήκες πόλωσης δεν τάσσεται με τη μία από τις δύο πλευρές, αλλά επιμένει να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να μείνει ουδέτερος ή με διάφορες αλχημείες και ναιμεναλλιές να προσπαθεί να μην πάρει σαφή θέση αλλά να παίζει τον κουλ τύπο, που είναι και καλά υπεράνω, είναι νηφάλιος, αντικειμενικός κ.τ.λ. Όπως είναι αναμενόμενο, και όπως του αξίζει άλλωστε, κατά κανόνα τα ακούει τελικά και από τις δύο πλευρές, ιδίως στη θερμόαιμη Ελλάδα μας. Κυκλοφορεί και ως ισαποστασάκιας, αλλά τις τελευταίες μέρες (Ιούνιος 2015) με την πόλωση μεταξύ μενουμευρώπηδων και συριζανέλ το βλέπω να κάνει μια καριέρα και ως ισαποστασίτης. Ορισμένες φορές οι ισαποστασίτες κατηγορούνται ότι δεν είναι απλά γενικά ισαποστασίτες, αλλά ότι είναι ισαποστασίτες για τακτικούς λόγους μόνο για ένα θέμα που δεν τους συμφέρει, ενώ λίγο μετά ξεσπαθώνουν και μιλάνε με πάθος για άλλο θέμα που τους συμφέρει.