Definitions (28354)
Showing 6201-6210 from 28354

Οι τραχειοτομημένοι, διασωληνωμένοι και ενίοτε χωρίς εγκεφαλική λειτουργία ασθενείς που δέχονται περίθαλψη μέχρις εσχάτων σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

Μακάβρια ιατρική αργκό.

Γκανγκ ορίζεται ως το ομαδικό πέσιμο (σε online games πάντα) από αντίπαλους παίχτες, σε κατά έναν τουλάχιστον λιγότερους παίχτες της άλλης. Πρέπει οι πίπτοντες να έχουν την υπεροχή, αλλιώς δεν έχει νόημα να ονομασθεί γκανγκ!

Το αιδοίο στα καλιαρντά.

Ανώτερη βαθμίδα συνδικαλιστή εργατικού / εργασιακού σωματείου.

Είναι ο (κρατικός) υπάλληλος που πληρώνεται (ή βγάζει κάπως το κατιτίς του) για να μεσολαβεί, να ελέγχει και να κατευθύνει την μορφή κοινωνικού αγώνα που θα λάβουν οι εργάτες / υπάλληλοι ως εκμεταλλευόμενοι εναντίον των εκμεταλλευτών (εργοδοτών) τους.

Σε περιόδους “κοινωνικής ειρήνης”, ο διαμεσολαβητικός τους ρόλος αρκείται σε ρουσφέτια, σφετερισμό κρατικής εξουσίας, αύξηση τραπεζικών καταθέσεων, καμιά δήλωση στην εφημερίδα, μια κλασμένη πορεία και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Ο κόσμος απ’ έξω, τους βλέπει να τα τρώνε και αυτό το κρατάει στο μυαλό του για αργότερα.

Σε περιόδους επιβολής μεγάλης κλίμακας μέτρων υποτίμησης της εργασίας από το κράτος-ρυθμιστή (καλή ώρα), ο γενικότερος αναβρασμός, η αγανάκτηση ή και η οργή των σοβαρά θιγόμενων κοινωνικών ομάδων του κόσμου αυτού, θα πρέπει να “αφομοιωθεί”, να αποσοβηθεί με κάθε τρόπο, να καταπολεμηθεί, βίαια αν χρειαστεί, αλλά δεν χρειαστεί, ακόμα καλύτερα!

Πρώτοι στην σειρά τα media. Το λήμμα δυστυχώς θα πρέπει να αναλωθεί στα του ρόλου τους, και θα παραθέσει και έναν χάρτη στο τέλος του, όπου φαίνονται οι ιδιοκτήτες-άρα-και-τα-συμφέροντα κάθε μέσου ενημέρωσης και τα συμπεράσματα δικά σας. Θυμηθείτε μόνο για αρχή το Κερατέαvs Μπόμπολας(Mega), και τώρα το Χαλκιδικήvs Μπόμπολας-και-όχι-μόνο.

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, με όλα τα γνωστά και δοκιμασμένα μέσα, οι έλληνες ιθαγενείς κάτοικοι θα καταλήξουν την περισσότερη ώρα να γκρινιάζουν και να διαμαρτύρονται μπροστά στην TV, με τους γείτονές τους, τους φίλους του, τους συναδέλφους στη δουλειά ή και μέσα στην ανώφελη σφαίρα του διαδικτύου. Να ζητάνε μια λιγότερο απάνθρωπη κυβέρνηση και να ρίχνουν το φταίξιμο της κατάντιας τους στης γης τους κολασμένους, που πόσο συμφέρει...

Ωστόσο, παρά το ότι η τηλεόραση έχει χάσει μέρος από την επιρροή της, κυρίως πάνω σε ένα λιγότερο αλλοτριωμένο κομμάτι του πληθυσμού, προβάλει ως το ανίκητο (ακόμα;) πρώτο μέσο επιβολής της κυρίαρχης συμπεριφοράς στην μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Βοηθοί στο έργο της, για να μαζέψουν πίσω και τα απολωλότα δύσμοιρα, ένα κάρο ειδησεογραφικά site ή online εκδόσεις έντυπων εφημερίδων, με ιδιοκτήτες είτε ...τους ίδιους στην δεύτερη περίπτωση, είτε γνωστούς μεγαλοδημοσιογράφος που ακόμα και με τα αστικά πρότυπα είναι αμφισβητήσιμης εγκυρότητας στην πρώτη. Το μενού, το γνωστό τηλεοπτικό:
Εθνική ενότητα – ρατσισμός - κράτος - τράπεζες – μικροαστισμός – αγανάκτηση – ανάθεση – νεοναζί - βυζάκια - κωλαράκια - και -gossip!

Ακόμα και έτσι, άτομα που έχουν ή δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι παιχνίδι παίζεται και πώς, αποφασίζουν να κατέβουν στον δρόμο, έστω να διαμαρτυρηθούν, να μην έχει να λέει ο πρωθυπουργός “Κοιτάξτε, διαδηλώσαν αρκετές χιλιάδες κόσμου, ειρηνικά και το σεβόμαστε αυτό. Ωστόσο, τα μέτρα θα περάσουν με την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του λαού που δεν κατέβηκε στον δρόμο και άρα συμφωνεί!” (Το είπε τις προάλλες ο ισπανός... χωρίς πλάκα και δεν ήταν η πρώτη.)

Για να γυρίσουμε στο κυρίως θέμα μας τώρα.

Έτσι, λοιπόν η δυναμική του κόσμου αυτού, που έχει κάνει το πρώτο βήμα από το να ξεφύγει μπροστά απ΄την TV ή μέσα από την ανώφελη σφαίρα και βγαίνει στο δρόμο ή αντιστέκεται στον χώρο εργασίας του (που είναι τα μοναδικά δύο σημεία του κόσμου όπου πράγματι μπορεί να κάνει “κάτι” για να αλλάξει την γαμημένη την μοίρα του), η δυναμική λοιπόν αυτή πρέπει να διοχετευθεί κατάλληλα, να αναλωθεί σε μάταιες μεθόδους και μορφές αγώνα, ώστε η όλη φάση να λήξει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα και εύκολα για τους “από πάνω”. Όποιοι έχουν πάει σε πορείες τύπου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ (μπλιαχ!) και κατά τόπων εργατικών κέντρων (ιδίως περιφερειακών πόλεων, γιατί στην Αθήνα, όλο και “κάτι” θα γίνει, και με τόση αστυνομία παντού, μόνο ο φόβος του να κυκλοφορείς στους δρόμους, αρκεί!) οφείλει να έχει διαπιστώσει το ανώφελο της βόλτας στον ήλιο (αν έχει, πάλι καλά, αν δεν έχει, ξενερώνεις κιόλας), της απλής καθημερινής κουβέντας με τους δίπλα μας, το εύθυμο κλίμα, ανθρώπους να γελάνε, να φλερτάρουν, το χαλαρό της όλης φάσης ρε παιδί μου, γιατί για να διαδηλώσεις ενάντια σε αυτούς που σου γαμάνε την ζωή βγήκες, όχι βόλτα για καφέ στο κέντρο της πόλης. Στην Αίγυπτο μαλάκες ήτανε; (Κι ας ήρθε ο στρατός, τώρα πολεμάνε κι αυτόν!) Καμιά φορά πάλι, θα μαζευτούν σε κάποια συγκέντρωση μαζικής ψυχολογικής αυτοθεραπείας τύπου αγανακτισμένοι ή συγκέντρωση-ενάντια-στην-κακιά-μάγισσα. Πάντα ειρηνικά. Πάντα φοβούμενοι και ταυτόχρονα απροετοίμαστοι για την στιγμή που θα ξεκινήσουν τα [μπάχαλα].

Όλοι όσοι κατέβουν στο δρόμο λοιπόν (και ίσως αυτό ακριβώς να είναι και το πρόβλημα, αυτοί οι όλοι με τα τόσο αντικρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα) εργάτες, μικροαστοί, ξεπεσμένοι μεσοαστοί, μικρά αφεντικά, αριστεροί, δεξιοί, γέροι, νέοι και παιδιά, θα αρκεστούν κατά πλειοψηφία στην νόμιμη και μέσα στα όρια του επιτρεπτού από το κράτος (και άρα ακίνδυνης και ανώφελης) ειρηνικής διαμαρτυρίας. Δεν λέω να καούν όλα (μόνο οι τράπεζες αρκούν), αλλά ειρηνική κινητοποίηση χωρίς έστω μια κατάληψη διαρκείας ημερών-και-όσο-αντέξει σε κυβερνητικά / διοικητικά κτίρια είναι απλά μια αρχιδιά. Απλά πράματα. Η αποτελεσματικότητά της εξάλλου, έχει φανεί σε βάθος χρόνου, αφού αφενός χρόνια τώρα έχουμε συνεχόμενη νίκη των από πάνω, άρα κάτι δεν κάνουμε σωστά, αφετέρου, κι όταν έγινε ειρηνική διαμαρτυρία ενός ή περίπου τόσο μυρίου ανθρώπων στο Σύνταγμα, την επόμενη μέρα δεν το θυμόνταν ούτε αυτοί που πήγαν! Άρα πάει, μ' αυτό ξεκαθαρίσαμε.

Το λοιπόν, το γεγονός ότι κάθε φορά γίνεται το ίδιο πράγμα, παρόλο που δεν δούλεψε τις προηγούμενες φορές και όμως όλοι το ξανακάνουν, δεν μπορεί να είναι τόσο πια μοιραίο, να μην μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο από αυτό. Όσο όμως οι απεργίες κρατάνε 12, 24 άντε 48 (μη σας ζορίσουμε κιόλας, ε, αγαπητά αφεντικά;) ώρες, όσο οι διαμαρτυρίες ξεκινάνε στη μία το μεσημέρι και λήγουν 4 το απόγευμα και μετά όλοι πίσω σπιτάκι να δούμε τις φάτσες μας στις ειδήσεις και να μας πει ο υπουργός «μπράβο καλοί, δημοκρατικοί πολίτες, που σεβόμενοι τους νόμους ασκήσατε το δικαίωμα σας στην ειρηνική διαμαρτυρία», τόσο πολύ καταλαβαίνει κανείς ότι πραγματικά, άξιος ο μισθός τους!

Περί media και εργατοπατέρων ο λόγος...

Επίλογος.

Διόλου περίεργη η σύμπτωση, του να βρίζουν τους συνδικαλιστές - εργατοπατέρες, τόσο τα κυρίαρχα μέσα όσο και ο κόσμος εξ’ ιδίας πείρας μάλιστα και όχι μόνο λόγω επιβολής -αυτό που κρατήσανε στο μυαλό τους που είπαμε... Τα media καλώς κάνουνε τελικά και τους κράζουνε, αλλά για δικό τους λόγο –πάνε να γκρεμίσουνε την ιδέα της οργάνωσης των εργαζομένων και των ανθρώπων γενικά, ακόμα και με τις μορφές αδιαμεσολάβητων ομάδων και δομών αυτοοργάνωσης. Ο κόσμος, επίσης καλά κάνει και τους σιχαίνεται καθώς ο ρόλος τους ήταν φανερός τόσα χρόνια, και βέβαια δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι τίποτα. Τώρα το θέμα είναι να συνειδητοποιηθεί και ο τρέχων σημαντικός τους ρόλος (αμφότερων των κατηγορουμένων), μπας και δούμε μια φωτεινή μέρα σε τούτο ‘δω τον τόπο.

- Σχετικά φαινόμενα στην κλίμακα του φοιτητικού κόσμου, είναι οι φοιτητοπατέρες. Εγώ δεν λέω άλλα όμως.

Σαν φράση αργκό δεν λέγεται τόσο συχνά, παρ' όλα αυτά υπάρχει σαν φράση-φόρος τιμής, στο homemade χιουμοριστικό βιντεάκι που προβλήθηκε στην εκπομπή ΑΜΑΝ, στο επεισόδιο όπου προβαλλόταν μόνο ερασιτεχνικά βίντεο από fans. Το συγκεκριμένο έδειχνε έναν χοντρούλη τύπο που πήγε και καλά σε ινστιτούτο αδυνατίσματος, και μετά καταλήγει να γίνεται ακόμα πιο χοντρός και δήλωνε «πριν πάω στα βόδι-Line ήμουν τάδε κιλά, τώρα κοιτάξτε πως έγινα, γαμώ τα σάντουιτς του Αλέκο». Άγνωστο παραμένει μέχρι και σήμερα, ποιος είναι τελικά ο Αλέκος στον οποίο αναφέρεται, παρ' όλα αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι κάνει / έκανε καλό μεν, λιπαρό δε, σάντουιτς.

хлеб / χλιέμπ, όπως αναφέρει και ο allivegp παραπάνω, είναι το ψωμί στα ρώσικα και γενικά σε πολλές σλαβικές γλώσσες.

Αυτός που πεινάει, ο πεινασμένος, όντας αδύνατος, αδύναμος και γενικά κιτρινισμένος και σε κακή εμφανισιακή κατάσταση, το πρώτο πράγμα που ζητάει είναι хлеб / χλιέμπ /ψωμί.

Αν υπάρχει σλάβικη επιρροή στη λέξη «χλεμπονιάρης», τότε αυτολεξεί σημαίνει ο «ψωμάς», αλλά με την έννοια του πεινασμένου που ζητάει συνεχώς ψωμί και εμφανισιακά είναι χάλια.

Το λέμε στον συνομιλητή μας όταν αυτός μας προτείνει κάτι το οποίο θεωρούμε απαράδεκτο.

Επίσης θα το πούμε όταν πια μας τα έχει πρήξει κάποιος με κάτι που δεν ξέρει πού να το βάλει.

Διευκρινιστικό τού «να το βάλεις εκεί που ξέρεις».

Η οθόνη, αλλά ακόμα πιο συγκεκριμένα η τουβού, το κουτί, το χαζοκούτι.

Όπως όλοι οι κολλημένοι με κάτι, έτσι και οι φαν των ενυδρείων έχουν τη δική τους ζαργκόν.

Στο παράδειγμα θα δείτε κάποια μπέιζικς, για να μαθαίνετε.

Σ.ς.: το Μπαρμπουνιώτης στο παράδειγμα, όλα τα λεφτά!

Παρακοιμήθηκα, είδα κι έπαθα να ξυπνήσω.