Definitions by Khan (2354)
Showing 1811-1820 from 2354

Βαβέλιασα βαθιά λατινικά και ετρούσκα για να γροικάει η τζασλή να κάμει σολοφλόκιασμα. (Απ' το Μπουντουσουμού).

1. Διαολεμένα κλισέ... Είναι μερικές φράσεις που δεν αντέχω να τις ακούω. Ανεβάζω νευροπίεση, τεταρταίο πυρετό, τρελαίνομαι, βγάζω φλύκταινες, παθαίνω αμόκ, χολέρα κι έμπολα μαζί! Παράδειγμα: Πες μου τι σου κάνω. Ειλικρινά, μόνη μου είμαι σ' αυτή την κατάσταση και μουτζώνω με τις πατούσες το ταβάνι; Σα να λέμε, από τσαντίλα για τον ιστό αράχνης που ανακάλυψα στη γωνία στο γύψινο λίγο πριν με πάρει ο ύπνος; Εσύ δεν ξέρεις τι μου κάνεις; Ρωτάς από έλλειψη αντίληψης, πλούσιου λεξιλογίου, από εγκεφαλική βλάβη που σου άφησε για κουσούρι μια μνήμη χρυσόψαρου ή λόγω πάθησης στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου που σε καθιστά ανίκανο να κάνεις αντιστοιχία λέξη με κατάσταση; Ξέρω, ξέρω βρε, για καμιά ξενέρωτη με περάσατε; Το ρωτάει γιατί του αρέσει να το ακούει... αλλά παρόλα αυτά, παραδεχτείτε το... Ακόμα κι έτσι όμως το ίδιο γελοίο ακούγεται, και ο πειρασμός να απαντήσεις "ειλικρινά κι εγώ την ίδια απορία έχω τόση ώρα" είναι μεγάλος! (Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιγραφούσα γυνή).
2. Όποιος θέλει να δει τη Τζούλια να μουτζώνει με τις πατούσες το ταβάνι (προς το παρόν) πρέπει να πληρώσει είτε 15 ευρώ στα περίπτερα είτε 12 στο site του Σειρηνάκη. (Εδώ).
3. Του Κοέλιου τα εννιάμερα! (σ.ς.: ανάλυση μισητών ατακών του Πάουλο Κοέλιο). -"Λοιπόν σε αγαπώ γιατί όλο το σύμπαν συνωμότησε να με βοηθήσει να σε βρω" -Έχω βλενόρροια Παυλάκη, πες του σύμπαντος να συνωμοτήσει να μου δώσεις καμιά πενικιλίνη γιατί άμα με πηδήξεις θα σου ξεκολλήσει και θα σου πέσει στο πάτωμα. Αυτό με το σύμπαν είναι τόσο απύθμενη μοιρολατρική παπάτζα που απορώ πως υπάρχει κόσμος που εν έτει 2013 το θεωρεί μεγάλη φιλοσοφία. Αλλά βέβαια, δε μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα μόνοι μας. Δε μπορούμε να αντισταθούμε σε καμιά δυσκολία μόνοι μας. Ψάχνουμε πάντα να βρούμε μια φούστα να κρυφτούμε από κάτω, κάτι να μην έχουμε ευθύνη για τίποτα. Ε τώρα βρήκαμε το σύμπαν. (Που μεταξύ μας, μη σοκαριστείτε όμως, δε δίνει δεκάρα για σένα, αλλά φυσικά υπερφίαλο πλάσμα θεωρείς ότι είσαι τόσο σημαντικό που θα ασχολείται ολόκληρη συμπαντάρα με το πως θα μουτζώνεις το ταβάνι με τα πόδια το σαββατοκύριακο). (Εδώ).

1. Τα ημερομήνια έδειξαν «γαϊδουροκαλόκαιρο», το φεγγάρι είναι όρθιο, όπως και το ηθικό σου και τα αστέρια διάκεινται ευνοϊκά απέναντί σου. (Εδώ).
2. Βέβαια θα έρθει το γαιδουροκαλόκαιρο του αϊ-Δημήτρη, δεν ανησυχώ, θα γιορτάσουμε κι εμείς μετά βαϊων, κλάδων, τυμπάνων, οργάνων και μαγεροκοπημάτων. Θα σας καλέσω, εντάξει. (Εδώ).

Βαβέλιασα βαθιά λατινικά και ετρούσκα για να γροικάει η τζασλή να κάμει σολοφλόκιασμα. (Από το μπουντουσουμού).

Πολύ γλυκομίλητος ο Αρίστος, γλυκόπιοτος. Έβαζα το χέρι μου μέσα στο χέρι του, ζεσταινόταν η ψυχή μου και έχυνα. Έχυνα, ξερόχυνα, ρε παιδί μου. Φχαριστιόταν η ψυχή μου. Αυτά τα μάτια του, τα μάτια του! Αθώο πλάσμα. Πολλές κουτουράντζες και τζασλοσύνες έκανε, όπως κάνουν όλα τα ζωηρά όμως αθώα παιδιά. Γρήγορα ξεκόλλησε. Γιατί; Γιατί ήταν ασταθής. Επί ξύλου κρεμάμενος. Όλα τα επαγγέλματα άλλαξε, γκαρσόνι, μάγειρας, χτίστης, μπογιατζής, τσαγκάρης, παντοφλάς, ηλεκτρολόγος, οικοδόμος, αχθοφόρος, χρυσοχόος, βοηθός στο γύρο του θανάτου. Δεν έμενε πολύ σε κανένα. Όσο γρήγορα καψουρευόταν, τόσο γρήγορα του περνούσε. Τον κυνηγούσαν, από παντού τον κυνηγούσαν. Ακόμη και τα φαντάσματα. Αχ, αυτή η καλιαρντοσύνη της εποχής! Το φονικό του πατέρα του τον βασάνιζε, η φτώχεια τον κατέτρεχε, η ορφάνια τον τυραννούσε. Η γειτονιά του τον απόπαιρνε. Οι φίλοι του τον έριχναν. Ο κόσμος τον κουσέλευε. Οι χασικλήδες τον χρησιμοποιούσαν. Οι μπάτσοι τον παρακολουθούσαν. Η ψυχή του τον έτρωγε. Τον είχε στο μάτι ο άχαλος ο Μαυρονταβάς. Στο γύρο του θανάτου δε δούλευε; Ε, αυτό ήταν η ζωή του. Ο γύρος του θανάτου ήτανε. Μια Τσικνοπέμπτη, παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. (Η συνέχεια του καλιαρντογραφήματος του Θωμά Κοροβίνη Η Λολό στην πιάτσα από το μυθιστόρημα Ο Γύρος του Θανάτου, εκδ. Άγρα, 2010 στο pisoglendis-pisoglendis.blogspot.gr).

Η μπατσαρία, άμα έβγαινε για παγανιά, έπρεπε ζορ ζορνά να τσακώσει κανένα κακομοίρη ή να ντουπάρει για να γουστάρει. Μπιζ και τζαζ. Μια δόση κάνουν οι ρούνες ένα ντου, τσακώνουνε δυο από μας, μας χώνουνε στο ρουνικό και μας πάνε στο Ηθών για ανάκριση. ΚουλάΚουλά. –Πιάσανε μαζί μου και την άχαλη, τη φίλη μου την Πόντια, τη μυταρού. Σούμη, το χαϊδευτικό της απ’ το Σουμέλα. Μας πήγαιναν συνοδεία κι αυτή έκανε την πλάκα της, η άτιμη. «Μάνα μου, θα γαμούνε μας και ντο πολλοί πα είναι», πέταξε την παροιμία της. Δεν είχα ξαναμπεί σε πούλμαν, έχω και κλειστοφοβία. Νόμιζα πως θα τεζάρω. Ταραγμάν-ταραχάν. Δε ρίξανε καθόλου ντουπ, πέσαμε σε καλά παιδιά, με τρόπους. Τελειώσανε τα τυπικά, κάνω να φύγω, «ελεύθερος, αγορίνα» μου λέει ο φρουρός και «πέρνα να μας βλέπεις και μας». Τον δικέλω, κούκλος, θεόλατσος. Τα φτιάχνω μ’ αυτόν, πολύ τον γουστάριζα, κόβω και λίγο απ’ την πιάτσα, με τάιζε. Όσο αρρενωπός ήτανε ο μπάτσος μου, άλλο τόσο παθιασμένος ήταν με την πάρτη μου. Δε λατσευότανε το κουραβάλιασμα. Βέρος τζιναβωτός ήτανε, μ’ είχε τρελάνει στα τσιμπούκια, αυτός σε μένα, όχι εγώ σ’ αυτόν. Φιλιά στο στόμα, άγριο κοντροσόλ με τη γλώσσα σα τριμπουσόν κι από κει τσιμπούκια συνέχεια, σε σημείο να μπουχτίζεις. Δε γουστάριζε κουραβέλτα. Μέσα στο περιπολικό τα κάναμε τα αίσχη μας, μας κοίταζε κι ένα μωρό από μια μικρή φωτογραφία δίπλα στο τιμόνι. Τελείωνε την πίπα ο καλός μου και άβελε κοντροσόλ από πάνω και στο παιδάκι του. Πατέρας, μικροπαντρεμένος ήτανε. Ποιος ξέρει τι μουσαντά θα μπέναβε στη γυναίκα του. Ε, δεν κρατάνε πολύ αυτά. Δεν είμαι δα και των δεσμών. Ούτε και της προστασίας, γιατί δε φοβάμαι. Είμαι πολύ δυνατή. Μας ζυγώνανε μερικοί και μας κάνανε τον κατελάνο. Ή τον νταβελάκη. Ε, δε σήκωνα τέτοια. Μια φορά έδειρα κάποιον νταγλαρά στο Βαρδάρι, ένα κωλόπαιδο, που μ’ έψαχνε με την πρόθεση να με χτυπήσει ο κατέ. Αδερφή είναι, σου λέει, μαθημένη να τις τρώει. Τώρα θα δεις ποια ειν’ η αδερφή και ποιος ειν’ ο μάγκας. (Από το μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη Ο Γύρος του Θανάτου, εκδ. Άγρα, 2010, δες εδώ).

Να μην τα πολυλέω βλέπω μπροστά μου ένα παιδί 1,80 μελαχροινό με γκρίζα σχιστά μεγάλα μάτια και κορμί φίδι να μου ζητάει να αναλάβει το σπίτι (καθαριότητα, πλύσιμο ρούχων, σίδερο κλπ) Στο 3-4 ρανεβού μας (ερχόταν 1 φορά την εβδομάδα) και ενώ της έχω δώσει κλειδιά γιατί έμενα μόνος και επέστρεφα σπίτι μεά τις 8 κάθε βράδυ την πετυχαίνω σπίτι να είναι στην κουζίνα και να με περιμένει. - Ενοιωθα μοναξιά μου λέει και ήθελα κάποιον να μιλήσω
- Ενα λεπτό λέω να κάνω ένα ντους και εντω μεταξυ δεν βάζεις και δύο ποτάκια να τα πούμε πιο χαλαρά. - Με το που βγαίνω μου κάνει πρόταση να μου κάνει μασάζ για να χαλαρώσω και έτσι πέφτουμε στο κρεβάτι. Λίγο το ποτό λίγο η μουσική ,λίγο το μασάζ ,ε δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος (καθότι και εργένης τότε και μέγας ντανιάρης). Μου κάνει ρε παιδιά ένα κρεβάτι θεϊκό ενώ τα είχα δει όλα και με το σώμα και με το πρόσωπο της. Μετά από ένα μήνα και αφού είδε και απόειδε με εμένα που μόνο κρεβάτι της έκανα, ενώ εκείνη ήθελε και βόλτες και σχέση και δέσμευση και εξασφάλιση τελικά (είχε μυριστεί χρήμα φαίνεται) μου λέει παραιτούμαι γιατί βρήκα άλλη δουλειά. (Ιστοριούλα από το Μπου)

1. Ένα καημό τον έχω, να σας πω ψέματα δεν μπορώ! Τι θα γίνει με αυτό το μπιντέιτ. Με αυτή την αγωνία κοιμάμαι, με αυτή ξυπνώ. Θα είναι όρθια τα παλικάρια ή ξαπλωτά; Αν είναι όρθια χάνει ο Κωστάκης, γιατί το παράκανε με τα σουβλάκια, και φούσκωσε λίγο, χώρια που μπορεί να εκσφενδονιστεί κανένα κουμπί από το παντελόνι και να βρει στον μάτι τη Τρέμη, κρίμα θα είναι, τόσα λεφτά έδωσε η γυναίκα για καινούργια φάτσα. Αν πάλι είναι ξαπλωτά, χάνει ο Γιωργάκης, τόσο ποδήλατο έριξε το παιδί 5 χρόνια τώρα χαμένο να πάει; Χώρια που μιας και δεν κουνάει τα χέρια τόσο πολύ όσο ο άλλος, ξαπλωτός θα μοιάζει με πεθαμένο, θα πιστέψει η γιαγιά στο χωρίο ότι πέθανε, δεν θα τον ψηφίσει. (Μπιντέιτ, Φοίβος και άλλα).
2. Μπιντέιτ. Το debate παντού απόψε. Aκόμη δεν κατάλαβα τι δουλειά είχε ο Παπαθεμελής μαζί με τους υπόλοιπους αρχηγούς κομμάτων. Απορώ γιατί να μην είναι καλεσμένος και ο αρχηγός κάποιων οικολόγων τάδε, των κυνηγών, της φιλελεύθερης συμμαχίας ή οιουδήποτε κόμματος δεν έχει μπει στη βουλή? (Εδώ).
3. Βλέπω οτι το αιώνιο μπιντέιτ Βούλγαρου και Μπλογκ συνεχίζεται. Παιδιά μη μαλώνετε. (Στου κυρ-Σαράντ).

1. Ειμαι μπουρδελακιας φιλε μου, αλλα και με τις γκομενιτσες μου..... εχω κανει πολλες "φιλιες" με δεκαδες κοπελιτσες τα 7 χρονια (σαιζον) που δουλευα Μυκονο. (Από το καθ' ύλην αρμόδιο Μπου).
2. τύπε ανέκαθεν ήμουν μπουρδελακιας και μαλιστα σκληροπυρηνικός του μεταξουργείου ;D... Στουντιακιας ήμουν παλιά... και μασαζοπληκτος...οταν υπαρχει κάτι καλό δοκιμάζω.. αλλιώς πάω στα σίγουρα. (Από έτερο μπουρδελοσάη).
3. Μπουρδελακιας και χρυσαυγιτης ιδια κατηγορια. Οι ελληνιδες που πιασανε μετρανε κι αυτες ως θυματα trafficking. (Εδώ).

1. Επί έξι μήνες, σχεδόν κάθε βράδυ, άκουγα επί ώρες την ίδια κασέτα με τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου. Κι ενώ ξέρω ότι πολλοί τον λατρεύουν τον συχωρεμένο, εμένα η φωνή και τα τραγούδια του μ’ έκαναν ανέκαθεν να βγάζω φλύκταινες, καντήλες και λέπια. Έκτοτε, όποτε ακούω το γλυκερό ‘Να μ' αγαπάς’, και το στίχο ‘βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα’, η πρώτη μου αντίδραση είναι να ουρλιάξω: «Ε πλύνε επιτέλους τα δόντια σου και σκάσε!» Τη μαρτυρική ακρόαση συνόδευαν γύρω στις πενήντα παρτίδες τάβλι. Κι ενώ, σύμφωνοι, ως Σαλονικιός, το πρώτο πράγμα που έμαθα μετά την προπαίδεια και την παρασκευή φραπέ ήταν πώς να παίζω τάβλι, κι ενίοτε μου αρέσει κιόλας, το να ξεροσταλιάζεις με τις ώρες παίζοντας πλακωτό ενώ ο νους σου είναι στο πισωκολλητό είναι βασανιστήριο εφάμιλλο αυτών του Γκουαντάναμο. Τέλος, σαν να μην έφτανε η ψυχική οδύνη, κάθε μα κάθε βράδυ τρώγαμε την ίδια πίτσα γνωστής αλυσίδας, της οποίας η κρεατόμαζα έχει την ίδια σχέση με κρέας όπως Ρωσίδα βίζιτα απ’ το Πουτσοσκαμπίλσκ με τους Ρομανώφ. (Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ εκθέτει την έκθεσή του σε ναμαγαπάδικα ως μία από τις θυσίες στον βωμό του έρωτα).
2. Εσείς που βγάζετε φλύκταινες όταν ακούτε "δημόσια τηλεόραση" μαζευτείτε για έναν έρανο ρε παιδιά... (Εδώ).
3. Απλώς πίστευα στις ιδέες του, αλλά έκανα λάθος, τώρα δε θέλω ούτε να ακούω το όνομα ΠΑΣΟΚ γιατί στο άκουσμά του βγάζω φλύκταινες. (Εδώ).