Tagged definitions (2311)
Showing 1311-1320 from 2311

Το «με Μαρξ, ορθοδοξία και μια ζεϊμπεκιά» είναι στίχος του Χάρρυ Κλυνν από το «Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου» στα '80ς. Ο Χάρρυ Κλυνν στα '80ς σατίριζε την τότε νεοεμφανιζόμενη γειτνίαση μαρξιζόντων και ορθοδόξων, που εν μέρει προήλθε εκ των τελευταίων ως αντίδραση για τις κατηγορίες όσον αφορά στον ρόλο της Εκκλησίας κατά την Δικτατορία, και εν μέρει στα πλαίσια γενικότερων ζυμώσεων στην σοσιαλιστική δεκαετία των '80ς. Σήμερα, όμως, το οξύμωρο σχήμα «μαρξορθόδοξος», ως αντιδιαστελλόμενο από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως ευρωλιγούρηδες ή φωταδιστές, δηλώνει ότι στην σύγχρονη Ελλάδα πλάι στην κλασική αντίθεση Δεξιά-Αριστερά, υπάρχει ένα παράπλευρο ιδεολογικό δίπολο που μπλέκεται με περίεργους τρόπους στα υπάρχοντα κόμματα. Οι «μαρξορθόδοξοι» είναι αυτοί που πιστεύουν σε ιδανικά της «καθ' ημάς Ανατολής», των ελληνικών «κοινοτήτων», σ' ένα είδος ιθαγενούς σοσιαλισμού. Το οποίο στην πράξη σημαίνει απλώς έντονη κριτική στην Δύση και τον φιλοδυτικισμό, η οποία κριτική τους φέρνει σε στενή γειτνίαση με καθαυτό μαρξίζοντες αντικαπιταλιστές. Από την άλλη, έχει γίνει και μια γειτνίαση μεταξύ δεξιών με την έννοια του φιλοδυτικού φιλελευθερισμού και ορισμένων αριστερών τύπου λ.χ. ΣΥΡΡΙΖΑ, που είτε απλώς διεκδικούν κάποια γενικά δικαιώματα (στην καλύτερη περίπτωση), είτε απλώς θεωρούν ότι είναι τρέντυ να ψηφίσεις ένα αριστερό κόμμα, που να μην βαρύνεται όμως με τον δογματισμό του ΚΚΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο οι μαρξορθόδοξοι, όσο και οι ευρωλιγούρηδες διοχετεύονται σε πολλά κόμματα και εξουσίας και εναλλακτικά. Έχω την εντύπωση ότι οι μαρξορθόδοξοι τείνουν να διοχετεύονται περισσότερο σε Ν.Δ. και μετά ΚΚΕ, Παπαθεμελή ή και ΛΑΟΣ, ενώ οι ευρωλιγούρηδες πιο πολύ σε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΡΙΖΑ και μετά Ν.Δ. και εναλλακτικά φιλελεύθερα ή οικολογικά κόμματα. Αλλά πιστεύω εξίσου ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν και μαρξορθόδοξους και ευρωλιγούρηδες στις τάξεις τους, κι αυτό τα καθιστά κατάτι αντιφατικά. Βεβαίως και τα δύο άκρα αυτά του διπόλου έχουν καθ' εαυτά τις αντιφάσεις τους. Μερικά φαινόμενα για χάρη παραδείγματος. Βλέπουμε μια γειτνίαση στους «μαρξορθόδοξους» προσωπικοτήτων τόσο ετερόκλητων όσο ο Κώστας Ζουράρις, η Λιάνα Κανέλλη, ο Χρήστος Γιανναράς, ο π. Μεταλληνός, ο Διονύσης Σαββόπουλος (πιο πολύ '80ς - '90ς), ο Γεωργουσόπουλος, ο Παπαθεμελής κ.ά., ενώ η κατά βάση αριστερή εκφραστική τους χρησιμοποιείται και από ακροδεξιούς λ.χ. του Καρατζαφέρη. Από την άλλη, βλέπουμε φαινόμενα, όπως λ.χ. της «συμμετοχικής δημοκρατίας», που επαγγέλθηκε ο Γ. Παπανδρέου το 2004 βάζοντας στο ίδιο κόμμα Ανδρέα Ανδριανόπουλο και Στέφανο Μάνο με Μίμη Ανδρουλάκη και Μαρία Δαμανάκη, πράγμα που του κόστισε τις εκλογές, εν μέρει. Και το άλλο οξύμωρο, που βλέπουμε στις μέρες μας είναι ότι έχουμε μια οιονεί φιλορωσική Δεξιά της Ν.Δ. και μια ας πούμε φιλοαμερικανική Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, πολύ σχηματικά βέβαια, και κυρίως σε επίπεδο συμπαθειών των δύο ηγεσιών.

Αυτά. Απλώς διερωτήθηκα μήπως σε σλανγκ λεξιπλασίες μπορεί να βρεθεί ακριβέστερη περιγραφική δυναμική από ό,τι σε κλασικούς όρους, όπως Δεξιά-Αριστερά.

Οξύμωρο σχήμα από τα «διαφωτιστής» και «σκοταδιστής». Είναι όρος του Κώστα Ζουράρι και δηλώνει αυτόν που πιστεύει στα ιδεώδη του Διαφωτισμού και του καπιταλισμού με μη «διαφωτισμένο» ορθολογιστικό τρόπο, αλλά άκριτα. Δηλαδή περιεχόμενο ορθολογιστικό, μέθοδος ανορθολογική. Φαινόμενο παρόμοιο με μαρξιστές που πιστεύουν στην αταξική κοινωνία σαν να είναι μια θρησκευτική Δευτέρα Παρουσία, ή χριστιανοί που διαδίδουν το Ευαγγέλιο με μεθόδους Ιεράς Εξέτασης.

Ο φωταδιστής είναι αυτός που πιστεύει α πριόρι ότι το καπιταλιστικό σύστημα οπωσδήποτε θα βρει έναν τρόπο να αυτογιατρευτεί. Λ.χ. το οικολογικό πρόβλημα θα λυθεί με περισσότερη καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα φέρει κι έρευνα, που κάποτε θα βρει τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Ή ότι η οικονομική κρίση θα λυθεί όχι με παρεμβατισμούς ή με (αυτο)κριτική του καπιταλισμού, αλλά με μια «δημιουργική καταστροφή» στα πλαίσια πάντα του καπιταλισμού. Χαρακτηριστικός τύπος «φωταδιστή» που πιστεύει στην τελευταία έννοια είναι λ.χ. ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω οικονομολογικά την σκέψη του, αλλά ο όρος αναφέρεται στο να έχεις α πριόρι να πεις πάντα ένα τσιτάτο υπέρ του Διαφωτισμού και του καπιταλιστικού Παραδείγματος, χωρίς να υιοθετείς εξίσου την κριτική μεθοδολογία, που απαιτεί ο γνήσιος ορθολογισμός.

Άλλη μια χαρρυκλυννική έκφραση για τον άνθρωπο με υπέρμετρο ναρκισσισμό, που την βρίσκει μόνο με τον εαυτό του.

Την λέει ο λαϊκός τραγουδιάρης Διγενής Αντύπας, που αποτελεί συμφυρμό του Νίκου Αντύπα και του Λευτέρη Πανταζή. Είναι στο στυλ: «Πρώτα εγώ, και μετά εγώ εμένα, και μετά το χάος». Το λέει δηλαδή κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του «ημίθεο και βάλε»!

Η λέξη πέρασε στην σλανγκ, και νομίζω καλύπτει ένα κενό της ελληνικής, την σημασία του αγγλικού «self-indulge», που εκτός από το σλανγκ «αυτοβρίσκω» δεν ξέρω καμία άλλη ελληνική λέξη που να την εκφράζει. (Λ.χ. το «αυτάρεσκος» είναι πολύ κοκέτικο, δεν το αποδίδει). Ο όρος αφήνει και μια υπόνοια αυτοερωτισμού με την κυριολεκτική έννοια, που περικλείεται βέβαια σε κάθε ναρκισσισμό.

Το σύστριγκλο που απαρτίζεται από γκέι. Ή από τελειωμένες γυναίκες που εικάζουμε ότι φοράνε στριγκ. Είναι μάχη εκ του συστάδην. Τον όρο χρησιμοποιεί ο Λάκης Λαζόπουλος.

Κλασσικός ελληνικός γυναικότυπος που χαρακτηρίζεται από υπερβολικά κοντή αλλά καμαρωτή κορμοστασιά, περιποιημένη κόμη και ένδυση, παιχνιδιάρικη ματιά, αναβράζουσα και πολυσχιδή προσωπικότητα. Εκ των πιπίνι και πινέζα.

Οι πιπινέζες είναι ανατομικά πλήρη και αναλογικά άρτια θαύματα της νανοβιολογίας, με μόνο ελάττωμα την ελλιπή παραγωγή αυξητικής ορμόνης – πράγμα που δεν επηρεάζει ωστόσο την λίμπιντο. Έχουν το προσόν να είναι ιδιαίτερα φορητές, όπως πχ ένα σκυλάκι Miniature Pinscher, αλλά συχνά διαθέτουν και την εκνευριστικά υπερκινητική συμπεριφορά της εν λόγω ράτσας. Πρόκειται για το κολιμπρί των γυναικείου βασιλείου.

Τα συμπαγή αυτά πλάσματα διέπουν την εφηβία. Η ηλικία τους παραμένει ακαθόριστη και διατηρούν αιεθαλώς, συχνά μέχρι και το λυκόφως των δεύτερων -άντα, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας λολίτας. Η διαθεσιμότητα και το πρόθυμο πνεύμα συνεργασίας τους εξορκίζει και απενοχοποιεί τα ανομολόγητα παιδοφιλικά ένστικτα ορισμένων. Παστάκι και μιλφέιγ μαζί!

Η συνωνυμία τους με την πρηξαρχίδω Πιπινέζα από την θρυλική Λιλιπούλολη του Μάνου Χατζιδάκι είναι απλά συμπτωματική.

Από το «hard-core», δηλαδή «σκληροπυρηνικός» ή «σκληρό πορνό», και την Κορέα. Δηλώνει:

1. Μια γενιά/είδος σκηνοθετών από την Κορέα και γενικά από την Άπω Ανατολή με πολλή βία και σκληρότητα στα έργα τους, αλλά συνάμα και μια αισθητικοποίηση της βίας, που τους καθιστά αξεπέραστους σκηνοθέτες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι σκηνοθέτες Chan-Wook Park, Kim Ki-Duk και Wai-Keung Lau, και οι ταινίες Old Boy, Mrs Vengeance και Sympathy for Mr Vengeance. Με λίγα λόγια, ταινίες, όπου ο σχιζοφρενής Κορεάτης μες στην οθόνη δεν κωλώνει, για την τέχνη, για την τέχνη (ρε γαμώτο), όλα τα μαχαιρώνει!

2. Πορνό ασιατικής προέλευσης, όπου οι πρωταγωνίστριες ή πρωταγωνιστές είναι υπερβολικά σαδο-μαζό και submissive.

3. Γενικότερα, συμπεριφορές από Άπω Ασία, τουλάστιχον, όπως εμείς στερεοτυπικά τις αντιλαμβανόμαστε, όπως αυτοκτονίες για ψύλλου πήδημα (σαν τα ιαπωνικά σεπούκου), τάση για ακραίο αυτοεξευτελισμό, αυτοταπείνωση και submissiveness, και ακατανόητες εκρήξεις βίας σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνουμε.

Είναι έγχορδο μουσικό όργανο οι χορδές του οποίου κατασκευάζονται αποκλειστικώς από παρθενικούς υμένες. Ακόμη δεν έχει κατασκευαστεί ποτέ, αλλά αποτελεί εφευρετική έμπνευση του σουρεαλιστή ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου, ο οποίος αφιέρωσε όλη του την ζωή στην κατασκευή του, αλλά αγνοείται αν τα κατάφερε. Θεωρούσε πάντως ότι όταν με το καλό θα κατασκευζόταν, θα χάριζε στην ανθρωπότητα μοναδικούς ήχους, που θα άξιζαν όλον τον κόπο που επεστρατεύτηκε για την ποίησή του.

Το παρθενοϋμένιον είναι το Χόλυ Γκράαλ, το ιερό μυστικιστικό αντικείμενο όλων των εμπειρικιστών φιλοσόφων, δηλαδή των αρχαιοκαύλων που την βρίσκουν με σεξουαλική λογοτεχνία στην καθαρεύουσα, όπως ο «Μέγας Ανατολικός». Και διοργανώνουν φιλολογικές βραδιές με έγκαυλους νεανίες και καυλοπυρέσσουσες κορασίδες. Η σταυροφορία που πρέπει να αναλάβει ένας τέτοιος εμπειρικιστής είναι να ξεπαρθενέψει όσες περισσότερες λολίτες μπορέσει, προκειμένου να προσεγγίσει έστω και λίγο τον (δυστυχώς μεγάλο) αριθμό υμένων που χρειάζεται για την κατασκευή του μουσικού οργάνου.

Υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες πολυμέσων που αναρτώνται στην ιστιοσελίδα του slang.gr: το μύδι και το μήδι.

Μύδι αποκαλείται σλανγκιστί το διεστραμμένο δίδυμο του μηδιού και Θρασυμήδης αποκαλείται όποιος έχει το θράσος να αναρτά τέτοια εξεζητημένα και οιoνεί πορνογραφικά πολυμέσα στην ταλαίπωρη slang.gr, η οποία εσχάτως μορφοποιείται αναγραμματικά σε glans.gr.

Γλωσσολογικά, το μύδι –όπως και το ομώνυμο αφροδισιακό μαλάκιο που φέρει φτυστή ομοιότητα με το αιδοίο– ετυμολογείται εκ του μυίδιον, υποκοριστικού του μυός. Συνεπάγεται ότι το μύδι ανεβάζεται με τον ίδιο (μ)ηδυπαθή τρόπο που ο Richard Gere και οι συν αυτώ μετρό παραβιάζουν την φύση με άμοιρα ποντικάκια gerbil, εκεί που δεν πιάνει ήλιος. Η WWF, αλήθεια, τι κάνει; Αρχίδια-μύδια! Εμείς τουλάστιχον έχουμε τον Κώστα Καφάση που ξέρει από καλό ψάρι. Και την Άννα Βίσση που δεν θα μείνει ποτέ μπουκάλα. Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα μας.

Ο εκφυλισμός λοιπόν του μήδι σε μύδι έχει προκαλέσει τα χρηστά ήθη, και πολλοί κατηγορούν τους υπεύθυνους λημματοδότες για μηδισμό. Ο σκοπός όμως αγιάζει το μήδος, και όσοι διαμαρτύρονται μπορούν να πάνε να γαμηθούν φίδιν μύδιν chez les grecs.

Να σημειωθεί τέλος ότι στην υποσλανγκική, όσα μύδια δεν ανοίγουν, ή έχουν σβήσει, μαραθεί ή κυβερνοστροβιλιστεί, αποκαλούνται μπαγιάτικα μύδια.

Για μήδι βλ. εδώ.

Νέο είδος πούτανου, που ψαρεύει πελατεία σχεδόν αποκλειστικά μέσω διαδιχτυών. Μια κύρια μορφή του είναι τα City-Tours ή «τουρίστριες».
Θέλει προσοχή, γιατί όπως και με τους e-πούτσους απ' την άλλη πλευρά, πέφτει πολύ φωτοψώνισμα και τα διαδικτυακώς φαινόμενα απατούν. Μπορεί να πας για e-πούτσισμα και να κάνεις όντως e-πούτσισμα, αλλά με την άλλη, την αρνητική έννοια. Όπως το λέει κι ο λαός μας «να πας για ανωμαλί****, και να βγεις αγγουρεμένος». Γενικά είναι ή του ύψους ή του βάθους. Τις προτιμούν και e-λληναράδες...

Δοτική, (με υπογεγραμμένη κανονικά για τους αρχαιόκαυλους) που δηλώνει ότι η σλανγκ, όπως ακριβώς και η ποίηση, διεκδικεί μια παραπάνω ελευθερία να κάνει ό,τι συνειρμούς, συσχετισμούς και καινοτομίες της καυλώσει. Λέγεται και «σλανγκική αηδία», όταν ο Σλάνγκος Δράκος το παρακάνει!