Tagged definitions (93)
Showing 11-20 from 93

Οικιακό σκεύος της υψηλής κοινωνίας του περασμένου αιώνα, σε σχήμα χωνιού (όπως το χωνί στα παλιά γραμμόφωνα), το οποίο χρησίμευε στο να διοχετεύει τη βρώμα μιας κλανιάς που έπεφτε κάτω από τα σκεπάσματα, μακρυά από το κρεβάτι. Στις μέρες μας ο όρος χρησιμοποιείται υποτιμητικά για γυναίκες που πέφτουν στις παρακάτω κατηγορίες: μπάζο, σαύρα, μπουρούχα, γενικά γυναίκες που είναι για κλάσιμο μόνο και τίποτε άλλο.

1. Ο ασήμαντος, αυτός που δεν μετράει.

2. Ο υπερβολικά κοντός.

Δηλωτικά, σημαίνει την σερβιέτα, το πανί περιόδου. Συνυποδηλωτικά, όμως, σημαίνει τη γυναίκα-σίχαμα ή απλά μη αρεστή σε εμάς.

Η σχετικά νεόκοπη αυτή σλανγκιά έχει κάμποσες εφαρμογές:

• Κυριολεκτικά αυτός που χέζει πολύ, εκ των χέζω και αμολάω,
• Τo επικό χέσιμο,
• Παραλλαγή των μπουχέσα / μπουκλάνα,
• Το ξεκωλιασμένο κωλόμουνο που από τα πολλά πουτσίδια πάσχει από ακράτεια,

• Τα χέσε-μέσα-γάμησέ-τα-κι-άφησέ-τα πρόσωπα, πράματα και καταστάσεις.

  Βλ. και την παράλληλη κατασκευή χυσαμόλα.

Λέξη μεγάλης υβριστικής ισχύος, όταν αυτή λέγεται σε άντρα. (1) Ο δόλιος, ο σιχαμένος, ο άκρως αντιπαθητικός, (2) αυτός που θέλουμε να τον σαπίσουμε στο ξύλο.

Υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες λαδοπoντικών:

A. [i]Λαδόποντιξ ο λίγδας[/i]

Ο εν λόγω 'πόντικας ενδέχεται να είναι λιγδοπρεπής επειδή:

• Είναι εκ πεποιθήσεως άπλυτος και τσακωμένος με τα σαπούνια,
• Επέλεξε λιγδογόνο επάγγελμα (πχ ψήστης, μηχανικός αυτοκινήτων, κα). Ανάλογα με τις διπλωματικές του σχέσεις με το Ρεξόνα, συχνά παραμένει λαδοπόντικας και εκτός ωραρίου,
• Είναι βικτιμάς υπερβολικού τζελαρίσματος ή κακής χρήσης άλλου προϊόντος καλλωπισμού.

Β. Λαδο[i]ποντίξ ο τρωκτικός[/i]

Το λιγδερό λουκ δεν είναι ούτε απαραίτητη αλλά ούτε και ικανή συνθήκη για να χαρακτησιστεί τις λαδο[i]πόντικας[/I]. Οι κύριες υποκατηγορίες, σε αύξουσα σειρά κυριολεκτικής τρωκτικοσύνης, είναι:

• Ο τσιφούτης γερολαδάς του χωριού, ο οποίος εκμεταλλεύεται την μονοπωλιακή του θέση πουλώντας ληγμένα γάλατα προς € 2 το λίτρο. Συνήθως λειτουργεί και ως τοκογλύφος ή/και παιδεραστής ή/και μαστρωπός του χωριού,
• Το πάντα διψασμένο γιά έλαια κρατικό τρωκτικό (εφοριακός, ιατρός, πολεοδόμος, κλπ) που κάνει τον βίο αβίωτο σε όσους δεν το λαδώσουν με γρηγορόσημο,
• Διάφοροι καθηγητάδες κ.α. pop ταγοί με αρρωστημένα μυαλά που ακατάσχετα παπαρολογούντα αναπόδεικτα μη-επιχειρήματα τους στο απυρόβλητο. Εκτός Ελλάδος (ίσως και Γαλλίας), αναγκαστικά θα ακολουθούσαν άλλο επάγγελμα,
• Άτομα που σμιλεύουν την κοινή γνώμη, με κυρίαρχους τους μουμουέδες δημοσιοκάφρους οι οποίοι κυνικά παραδέχονται ότι έχουν, στην καλύτερη περίπτωση, σκοτώσει την μάνα τους,
• Οι κακώς εννοούμενοι άρχοντες της πολιτικής, του κομματικού παρακράτους, της εκκλησίας και της αγοράς που νέμονταιτα δημόσια και κοινοτικά ταμεία εις βάρος του κερασφόρου φορολογουμένου.

Γκάβαλο είναι τα περιττώματα των αλόγων και γαϊδουριών και μουλαριών. Όπως και η γκαβαλίνα ή καβαλίνα προέρχεται από το λατινικό caballinus (άλλοι τύποι: καβελίνα, καβαλντίνα, καβαλτίνα, γαβαλίνα). Το γκάβαλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλες ακαθαρσίες, όπως της μύτης.

Γκάβαλος είναι ο σκατάς, ο σκατάνθρωπος, ο κουράδας, ο ηλίθιος, ο βλάκας. Αυτή η σημασία υπάρχει στη Μεσσηνία, για αλλού δεν ξέρω. Και πολλά επώνυμα προέρχονται από αυτή τη ρίζα.

Αυτός που έχει ένα χρόνο και πάνω να πατήσει στο εδώ.

Είναι ανάλογο με το ξεκουμπισμένος, αλλά στο δεύτερο μπορεί η απομάκρυνση να έγινε βίαια και όχι αφεαυτού.

Σατανάκι, το.

• Ανήλικο ορκ. Προ-έφηβος, έφηβος ή νεαρός ενήλικος - δεν έχει σημασία.
• Ανήλικος κακοποιός, με εξωτερικά χαρακτηριστικά που σε προϊδεάζουν για το κακόηθες της συμπεριφοράς του. Στερείται οποιουδήποτε ήθους, καλοσύνης και ενσυναίσθησης προς τον συνάνθρωπο, τον οποίο βλέπει απλώς σαν ένα δυνητικό θύμα.
• Ο ανήλικος νταής, ο μπούλης (με την έννοια του bully).

Ιδιαίτερα επικίνδυνο σε αγέλες με άλλα σατανάκια.

Καρα-ρετρό, εξαφανισθείσα πλέον σλανγκιά του 18ου-19ου αιώνα που σημαίνει τον φίλερι ανακατωσούρα που βάζει φιτιλιές, κυριολεκτικά την κουτάλα (χουλιάρα) που ανακατεύει τα σκατά.

Τόσο η σλανγκότητα, όσο και η σλανγκοσύνη της λέξης μας υποδεικνύονται από τον αποθησαυριστή της, Σκαρλάτο Βυζάντιο, ο οποίος μας πληροφορεί ότι τη λέξη την χρησιμοποιούσαν στην εποχή του οι αναγωγότεροι των χυδαίων, ταμάμ δηλαδή κάτι τύποι σαν κάποιους που λημματογραφούν σε μια ιστιοσελίδα που ξέρω...

Αναφορά στον ως άνω λεξικογράφο και στη λέξη βρήκα και εδώ (σχόλιο υπ' αριθμόν 208, για να μη μού κουράζεστε), αφού όμως είχα γράψει το λήμμα, οπότε είπα να μην πάει τζάμπα ο κόπος μου.

Α, και πού 'στε; Μην πει κανείς ότι το παρατραβάω, ότι πάω πολύ πίσω, ότι και καλά ξεφεύγω από τα (ποια;) χρονικά πλαίσια της αργκό για θα γίνουμε πρωκτός εδώ μέσα.