Tagged definitions (13)
Showing 1-10 from 13

Τεράστια μαλακία-έκφραση, που λανσαρίστηκε από την τηλεοπτική σειρά «Δέκα Μικροί Μήτσοι» του Λάκη Λαζόπουλου (αρχές-μέσα '90). Χρησιμοποιούνταν με την έννοια του «πάμε έξω;».

Ιδιότητα που χαρακτηρίζει καθυστερημένο, ηλίθιο άτομο. Από τον Κατέλη.

Παρακλάδι του σουρεαλισμού που καταπιάνεται με την λατρεία των ημικαθυστερημένων. Γνώρισε άνθηση στην Ελλάδα στο τέλος του 20ου αι. με το θέατρο και συνέχισε στις αρχές του 21ου αι. στη μουσική.

Υπαρξιακή σχολή, η οποία βασίζεται στο ρεύμα της ηλιθιότητας που αναπτύσσεται και ακμάζει στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Δημοφιλής σειρά που ξεκίνησε στα μέσα του '90 και κράτησε μεχρι τα πρώτα χρόνια του 2000. Με πρωταγωνιστές τους πασίγνωστους πια σε όλους μας Αντώνη Κανάκη, Σωτήρη Καλυβάτση, Γιάννη Σερβετά.

Αποτελεί εμπορική συνέχεια του αυθεντικού και παρεϊστικου «COMFUZIO» που έπαιζε παλιά στην ΕΤ3 κι έπειτα στο Star. Απο τη σειρά δυστυχώς έλειπε ενας βασικός συντελεστής της παρέας ο Αντώνης Παραράς ο οποίος χάθηκε νωρίς απο ασθένεια. Στη συνείδηση των φίλων της εκπομπής ο τίτλος σήμαινε Αντώνη Μας Άφησες Νωρίς κάτι που ποτέ δεν επιβεβάιώθηκε απο τους συντελεστές της. .

Η ακατάδεκτη. H Diva. Φράση προερχόμενη από την θρυλική Λατινοαμερικανική σειρά «Carrusel», ηρωίδα της οποίας ήτο ανάμεσα σε άλλα παιδάκια και πλούσια ξανθογάλανη κορασίδα περί τα 10, ονόματι Maria Joaquina Villaseñor, η οποία απέρριπτε μετά βδελυγμίας τον ερωτευμένο συμμαθητή της Cirrilo, κυρίως διότι ο τελευταίος ήτο φτωχός και μαύρος.

Λέξη, περιπαικτική, που περιγράφει καλές κοπέλες από κακές οικογένειες, ή κακές κοπέλες από καλές οικογένειες, ή τέλος πάντων οποιουδήποτε συνδυασμού, οι οποίες, όπως αφήνει να εννοηθεί το λήμμα, απλά είτε κερατώνουν τον σύντροφο τους, είτε γενικά την πλέκουν την κάλτσα του φαντάρου.

Παράφραση του ονόματος της ηρωίδος του γνωστού μυθιστορήματος της Λιλής Ζωγράφου, «Η αγάπη άργησε μια μέρα», που διασκευάστηκε σε σήριαλ για την ελληνική τηλεόραση το 1997 (δηλαδή Ερατώ την λέγανε αν δεν είναι obvious).

Χρησιμοποιείται και για άλλα πρόσωπα με άλλα ονόματα φυσικά, εκτός της Ερατούς.

Δεν ξέρω γιατί μου θύμισε και την φράση «πολύ καλό κορίτσι» που λέγαμε παλιά, βάζοντας ταυτόχρονα την γλώσσα μας στο μέσα μέρος του μάγουλου μας, μιμούμενοι ξέρετε τι. Δοκιμάστε το…

Από τηλεπαιχνίδι με τη Μαίρη Μηλιαρέση. Χρησιμοποιείται ιδίως για:

1. Ταχυπηδήκουλες και ξεπέτες, ιδίως σε πάρτυ με ούζα.

2. Γρήγορες ανατροπές πολιτικού σκηνικού.

Έκφραση υψίστου εκπλήξεως. Προϋπήρξε των Απαράδεκτων και συνεχίζει τον ανεξάρτητο βίο της, αλλά η ερμηνεία του Σπύρου Παπαδόπουλου σημάδεψε οριστικά αυτήν την ατάκα. Παρακαλώ προσοχή στο λίνκ που δίνει η βικούλα στο «κοιτάζοντας την κάμερα».

Για όποιον έχει εντρυφήσει στο απόγειο του σουρεαλισμού στην ελληνική τηλεόραση, αποτελεί κριτήριο ανάλογο του καφέ βαν ντάικ για την άλλη μεγάλη τηλεπαρέα.

Όχι, καν, δεν αξίζει καταχωρίσεως, κακώς, κάκιστα το έβαλες στο δουπού, θα λάβεις πουμού εν καιρώ.

Στο πιο σοβαρό, είναι το ύφος αυτού που λέει την ατάκα και όχι τόσο η ατάκα (που είναι υπέρ το δέον κλασσική) που παράγει καταχωρισιμότητα.

Αδάμαντος 4 και τα μυαλά στα μπλε!

Ατάκα από την τηλεοπτική σειρά των αρχών της δεκαετίας του 1990 «Οι Απαράδεκτοι», βλ. βιντεάκι.

Λέγεται από την πρωταγωνίστρια Δήμητρα (Δήμητρα Παπαδοπούλου) στον συμπρωταγωνιστή της Γιάννη (Γιάννη Μπέζο) στο επεισόδιο «Καλλιστεία 92», όταν ο δεύτερος εκπαιδεύει την πρώτη στο στυλ «λαϊκιά, χαμηλοβλεπούσα, σεμνή», μήπως και διακριθεί στα καλλιστεία «Λυκαβήττεια 92».

Η σειρά υπήρξε ιδιαιτέρως επιτυχημένη, με ενθουσιώδες κοινό και πολλές ατάκες της επιβίωσαν μέχρι σήμερα, είκοσι χρόνια μετά (βλ. τι έγινε ρε παιδιά, η Παπαρήγα η καλή κλπ).

Στην συγκεκριμένη, η εκφραστική υπερβολή και η επιτηδευμένη και άρα ανειλικρινής σεμνότητα, έμειναν χαρακτηριστικά ενσωματωμένες στην έκφραση για να επικοινωνήσουν ένα μικτό μήνυμα: ότι κάποιος διατυμπανίζει πως είναι σεμνός και ταπεινός ώστε να υφαρπάξει τα οφέλη και από τις δυο στάσεις (παράδειγμα 4).

Αν κάποιος το λέει για τον εαυτό του, είτε απλώς παίζει με μια προφανώς πλαστή εικόνα ταπεινοφροσύνης (παρ. 1), είτε τονίζει με ειρωνεία και έμφαση ότι τα λεγόμενά του είναι σωστά σε βαθμό που και τα προσχήματα ακόμα μετά βίας χρειάζεται να τηρηθούν (παρ. 2).

Από το Δημόσιο Πρόχειρο (xalikoutis).