Definitions (28382)
Showing 6891-6900 from 28382

Ο όρος αφορά χαρακτηρισμό ατόμου, του οποίου οι ενέργειες δίνουν την εντύπωση του τσίπη, του καρμίρη, του μη έχοντος, ο οποίος εν τω μεταξύ κάνει και τα πάντα για να φαίνεται, ή, με αυτά που κάνει, προκαλεί την απέχθεια των υπολοίπων.

Χρησιμοποιείται κυρίως στο ντίσκουρς Ελλήνων με πατριωτικές ανησυχίες, τις οποίες μπορούν πλέον να εκφράζουν και με τη σύγχρονη τεχνολογική μέθοδο του Διαδικτύου.

Ο ελληνέζος είναι ο αλλοτριωμένος Έλληνας, που δεν έχει ρίζες στην ελληνική παράδοση και ιστορία και είναι ανερμάτιστος. Ωσεκτουτού, δεν του αξίζει το όνομα Έλληνας.

Παρόμοιο σκληρό μπινελίκι είναι το ελληνόφωνος, που σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να έτυχε να έχει ως μητρική του γλώσσα τα ελληνικά, αλλά αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως και άξιο για τον τίτλο του Έλληνα. Μερικά κλικ χειρότερος από τον ελληνόφωνο είναι πάντως ο ανελλήνιστος, που ούτε καν χρησιμοποιεί καλά την γλώσσα.

Το β' συστατικό -έζος χρησιμοποιείται με παρόμοιο τρόπο και στα νεοελληνέζος και Αθηνέζος. Εικάζω ερμηνευτικώς ότι τα επίθετα έθνους και καταγωγής σε -εζος είναι πιο πρόσφατα από άλλα παλαιότερα όχι σε -έζος, λ.χ. Άγγλος- Εγγλέζος, Ιάπωνας- Γιαπωνέζος. Τα σε -έζος συνήθως δεν χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν λαούς με τους οποίους είχαμε από πολύ παλιά γνωριμία. Αντιθέτως, χρησιμοποιούνται κυρίως είτε για απομακρυσμένους λαούς, είτε για κατοίκους πόλεων, είτε ως πιο ανεπίσημη εναλλακτική ονομασία ενός λαού που είναι γνωστός και με άλλο όνομα, (λ.χ. Σουηδός- Σουηδέζος). Από εκεί μάλλον περνάμε στην μειωτική χρήση του -έζος για κάποιον που είναι χωρίς ρίζες, ή για έναν Έλληνα που είναι ξένος στον τόπο του.

Το ελληνέζος, τέλος, θίγει και φαινόμενα κακογουστιάς και γυφτοκυριλοσύνης, καθώς και άλλες παθολογίες του κλασικού του μαλάκα του Έλληνα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με αυτή τη σημασία από ομιλητές ποικίλων ιδεολογικών προελεύσεων. Ωστόσο, η βασική του σημασία έγκειται στην κριτική της απώλειας των εθνικών ριζών, οπότε χρησιμοποιείται συνήθως από όσους έχουν ψηλά τον Ελληνισμό στην ιεράρχηση των αξιών τους.

Το παρόν λήμμα δημοσιεύεται ως προσπάθεια υπεράσπισης των Αμερικανών, οι οποίοι στην συνείδηση του μέσου Έλληνα λοιδορούνται ως «αγράμματοι», «αμνήμονες», «ανιστόρητοι» κλπ. Παρά ταύτα, στην πορεία ελπίζω να αποδειχθεί το ανυπόστατον των κατηγοριών, εφόσον από συγκεκριμένα στοιχεία προκύπτει ότι οι κατηγορούμενοι έχουν μελετήσει σε βάθος τόσο τη Ρωμαϊκή όσο και τη Νεότερη Ευρωπαϊκή Ιστορία, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τα διδάγματα του παρελθόντος.

Πενικιλίνη λοιπόν ήτο μια κατά τα φαινόμενα αποτελεσματική θεραπευτική μέθοδος αντιμετώπισης διαφόρων ασθενειών, στις οποίες συγκαταλεγόταν και ο τοξικότατος βάκιλλος eamovulgarus communistosymmoriticus makronisiensis.

Εσυνίστατο στην σφιχτή περίδεση των άκρων του πάσχοντος με βρεγμένα σκοινιά ή καλώδια μέχρι σημείου εξουδετέρωσης του επικίνδυνου μικροβίου. Οι κυκλοφοριακές και νευρολογικές διαταραχές και, σε ακραίες περιπτώσεις, η εμφάνιση γάγγραινας στα περιδεδεμένα άκρα του ασθενούς εθεωρούντο μάλλον ωφέλιμες παρενέργειες, εφόσον οι πάσχοντες με τα μεν πόδια τους συνήθως σκαρφάλωναν ένοπλοι σε απάτητα κατσάβραχα με ανομολόγητους και σκοτεινούς σκοπούς, στα δε χέρια τους (όταν δεν τα χρησιμοποιούσαν για τη διάπραξη αδικημάτων του κοινού ποινικού δικαίου) συνήθως κρατούσαν σκουριασμένο κονσερβοκούτι.

Δυστυχώς, με την κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας που σημειώθηκε τον Ιούλιο του 1974, φαίνεται πως η σωτήρια αυτή μέθοδος εγκαταλείφθηκε οριστικά, δίνοντας τη θέση της σε (ως τότε παραλλήλως χρησιμοποιούμενες αλλά) παρωχημένες ιατρικές αντιλήψεις, όπως το έντονο μασάζ στις πατούσες του ασθενούς με ειδικά διαμορφωμένο τεμάχιο ξύλου.
Προφανώς πρόκειται για πισωγύρισμα, κατάλοιπο του σκοτεινού οθωμανικού παρελθόντος της Πατρίδος. Τι να πει κανείς...

Η ανωτέρω έκφραση λέγεται σε περιπτώσεις κατά τις οποίες πρέπει να τονιστεί η απρεπής συμπεριφορά ατόμου που ενεργεί ή πράττει κατά τρόπον που δεν συνάδει με το σεβασμό που πρέπει να επιδείξει στον δάσκαλό του. Είναι ανάλογη της παροιμίας «η αλεπού 100 χρονών και το αλεπουδάκι 110».

Δεν αναφερόμεθα στα ομώνυμα φασολάκια, αλλά στα ντυμένα με μαύρη ματ βαφή τουτούνια που τελευταία φοριούνται από τρέντι μετακαγκούρια νέας κοπής. Το κόστος της συγκεκριμένης βαφής είναι ιδιαίτερα υψηλό, η δε ορθή συντήρησή της απαιτεί πρωκτική προσήλωση.

Ομολογουμένως ψαρωτίκ σε πορσικά ή σε θηριώδεις τζιπούρες, το μαυρομάτικο λουκ καταντά μάλλον γούτσου-γούτσου σε μικρότερα κάγκουαρ.

Χειρωνακτική τεχνική πειθούς που συνοδεύει τον λόγο.

Σε αντίθεση με τα κοινά αθλήματα, το επιτραπέζιο καράτε δεν καθορίζεται από ακριβείς κανόνες. Συνηθέστερα, ο παίκτης βρίσκεται όπισθεν οριζόντιας επιφάνειας, όπου και εκτελεί τις κινήσεις του. Αλλά όχι πάντα.

Ο βιρτουόζος θα παίξει και στον αέρα ωσάν να υπάρχει μια νοητή επιφάνεια καθορισμού. Αλλά όχι όλοι.

Η πλειοψηφία τους θα απαιτήσει την σταθερότητα του τραπεζιού νιώθοντας έτσι «εντός έδρας», δίνοντας, δηλαδή, χώρο στις παλάμες τους. Αλλά όχι μόνο.

Ολόκληρο το χέρι παίρνει μέρος και τροφοδοτεί την μαεστρία του ιδιοκτήτη στην οπτική συγκεκριμενοποίηση των επιχειρημάτων του με τα δάχτυλα ως πρωταγωνιστή. Αλλά όχι έτσι.

Οι χειρομορφές που μονοπωλούν το γήπεδο είναι η γροθιά, η τεντωμένη, και η ορθήγωνη παλάμη (δάχτυλα προς τα μέσα) που συναντώνται ποικιλοτρόπως και ποικιλοβρόντως με αυτό όταν ο παίκτης επιλέξει να δώσει μορφή και έμφαση στο επιχείρημα. Αλλά όχι τότε.

Οι κινήσεις γίνονται καθ' όλη τη διάρκεια του λόγου σχηματοποιώντας ιδεατά τις σκέψεις που προφέρονται και είναι μάλιστα δηλωτικές του χαρακτήρα του παίκτη: η απόσταση και η αυστηρότητα των χεριών, η αβρότητα και η συχνότητα των κινήσεων, η ποικιλία των χειρομορφών, η αντιστοιχία με τις εκφράσεις του προσώπου, τον χαρακτηρίζουν. Αλλά όχι απλά.

Η γνώση της γλώσσας του σώματος είναι καταλυτικής σημασίας για την κατανόηση της τακτικής του αντίπαλου παίκτη, σαν συμπλήρωμα του Σοπενχαουερικού The Art of Always Being Right για τα τεχνάσματα του λόγου: σε φιλικούς αγώνες οι λεπτομέρειες αυτές είναι ευκολότερα αντιληπτές λόγω οικειότητας. Αλλά όχι εκεί.

Οι χαρακτηριστικότερες αναμετρήσεις γίνονται σε επαγγελματικά έδρανα: πολιτικοί κάθε καρυδιάς, μουμουέδες, δικηγόροι, δημόσιοι λογύδριοι και λοιποί τέτχοι είναι στον πρωταθλητισμό.

Καμία στολή, κανένα εξάρτημα δεν χρησιμοποιείται. Μοναδική εξαίρεση ο ανούσιος, και καλά ντόμπρος λόγος, γνωστός και ως ξύλινος, με σήμα τον Mokujin, κατά τον οποίο οι κινήσεις είναι μηχανιστικές (συνήθως αντιφάσκουν με τα λεγόμενα), σαν να είχαν οδηγό κάποιο βοήθημα.

Στόχος του επιτραπέζιου καράτε είναι η εκφραστική πληρότητα των επιχειρημάτων, παρέχοντας μια χειρωνακτική ευφράδεια δίπλα στην προφορική. Δεν υπάρχει νικητής παρά μόνο αυτός που, εκτός από την υπέροχη γεύση του Νέσκουικ, κερδίζει τις εντυπώσεις των θεατών.

Αδιαφορώ. Χρησιμοποιείται για καταστάσεις ανιαρές, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον, και γενικότερα κοψοφλεβίστικες, που όμως δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Η άβυζη γυναίκα που μοιάζει με αγόρι στην προεφηβική ηλικία. Χαρακτηρίζεται επίσης «τάβλα».

Ο μη έχων μαλλιά στο τριχωτό της κεφαλής (ή και σε άλλα επίμαχα σημεία), ο φαλακρός. Μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως γλόμπος...

Αγώνας ομαδικού αθλήματος (ποδόσφαιρου, μπάσκετ) που έχει ξεφύγει από τα πλάνα και τις τακτικές των προπονητών και έχει αποκτήσει «μια άγρια ομορφιά» (κατά την προσφιλή έκφραση των σχολιαστών), δηλαδή το παιχνίδι έχει καταστεί άναρχο και εξελίσσεται φουλ επίθεση με ξαφνικές άμυνες, με παίκτες που δεν υπακούουν στα συστήματα των προπονητών και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες με επιθετικό χαρακτήρα κατά το δοκούν (π.χ. run-and-gun).

Συνήθως, υπό τέτοιες συνθήκες τα πνεύματα είναι οξυμένα, το παιχνίδι αναπόφευκτα καθίσταται αντιαθλητικό και οι συρράξεις μεταξύ των παικτών στον αγωνιστικό χώρο και των οπαδών στις κερκίδες, συμπληρώνουν την εικόνα του εκτραχηλισμού και της αποδιοργάνωσης.