Definitions by GATZMAN (610)
Showing 351-360 from 610

Η καραβίδα, είναι ένα θαλασσινό, δύσκολο στο ψάρεμα. Απαιτεί μαεστρία και μεθοδικότητα για να ψαρευτεί. Άρα, για να την πιάσει κανείς, πρέπει να 'ναι μυημένος στα τερτίπια της. Να ξέρει τον τρόπο ζωής της. Λες κι είναι η μάνα της που και καλά τη δίδαξε τον Κ.Π.Κ. (κώδικας πλεύσης καραβίδων).

Αντίστοιχα, όταν αποκαλούμε κάποιον, μ' αυτόν τον τρόπο μιλάμε για κάποιον που είναι μέγας μαγίστρος και τετραπέρατος στο να μπορεί να κατορθώνει πράγματα, που αρχικά φαίνονταν αδύνατα. Αυτός θα πρέπει να διακρίνεται για τη γνώση του, την ευστροφία του, την πονηρία, την ευελιξία στις χρησιμοποιούμενες μεθόδους και πρακτικές και να έχει την απαιτούμενη υπομονή και επιμονή που απαιτεί μια περίσταση ώστε να μπορέσει να δράσει ακαριαία και αποτελεσματικά στο κατάλληλο timing. Αυτός, αφού μελετήσει με προσοχή τις παραμέτρους, θα δράσει βάσει σχεδίου, χωρίς να διστάσει να χρησιμοποιήσει τόσο θεμιτά όσο κι αθέμιτα μέσα προκειμένου να φτάσει στο ποθούμενο. Δε χωράνε συναισθηματισμοί και ενοχές σ' αυτόν. Ο στόχος του πάνω απ' ολα.

Ο όρος επιτόπιο νταραβέρι λανσαρίστηκε από την Ανίτα Πάνια, στην εκπομπή Χρυσό Κουφέτο, εκπομπή που αποσκοπούσε στη σύναψη σχέσεων μεταξύ δύο ατόμων με απώτερο σκοπό το γάμο. Ο όρος αναφερόταν στο επιτόπιο κονεκτάρισμα τους. (Πάρτε τώρα που γυρίζει)

Ο όρος διευρύνθηκε στην καθημερινότητα και υποδηλώνει εκφραστικότατα τόσο την περίπτωση του επιτόπιου καμακώματος, όσο και μία συναλλαγή, εξακρίβωση, αυτοψία και γενικότερα οποιαδήποτε δραστηριότητα πρέπει να γίνει επιτόπου.

Συκαρία μπορεί να αποκαλεστεί ειρωνικά η Μύκονος, λόγω του επώνυμου αδελφάτου του ελέους και των λοιπών αδελφών που συρρέουν εκεί σε συνδυασμό με το γεγονός πως η λέξη συκιά παραπέμπει σε ομοφυλοφιλικές καταστάσεις.

Σημείωση:
1) Ο λεκτικός σωματότυπος της λέξης Συκαρία, θυμίζει νησί αφού θυμίζει την Ικαρία.
2) Όπως η Ικαρία αποκαλείται και Ικαριά , έτσι κι η Συκαρία αποκαλείται και Συκαριά.
3) Στη γραμμή Πειραιάς - Ικαρία, το προηγούμενο νησί στο οποίο πιάνει λιμάνι το πλοίο πριν αυτό πιάσει στην Ικαρία, είναι το νησί της Μυκόνου.

Το αιδοίο.

Η συσχέτιση προέρχεται από τη δήλωση της Βάνας Μπάρμπα πως ό,τι κατάφερε, το κατάφερε με το σπαθί της, σε συνδυασμό με την πληροφόρηση από το παρασκήνιο, που πληροφορούσε πως ό,τι κατάφερε, το κατάφερε με την αξιοποίηση του αιδοίου της. Αυτή η πληροφόρηση ανεκδοτοποιήθηκε και παρατίθεται στο παράρτημα.

Εκ των παραπάνω υποδηλώνεται πως όταν τα απαιτούμενα προσόντα για την κατάκτηση ενός στόχου είναι ανεπαρκή, τότε άλλα όπλα πρέπει να επιστρατευθούν, προκειμένου να καταστεί δυνατή η επιτυχία. Μ' άλλα λόγια, εκεί που το σπαθί (απαιτούμενα προσόντα) δεν αποδεικνύεται κοφτερό, το αιδοίο αποδεικνύεται γιαταγάνι.

Σχετικό λήμμα το άνοιξε τη βάνα, Μπάρμπα.

Όπως η ορθοστασία με την κλασσική έννοια του όρου αναφέρεται στη στάση κάποιου που στέκεται όρθιος για πολλή ώρα, η ορθοστασία στη συγκεκριμένη περίπτωση υποδηλώνει την όρθια στάση του ανδρικού μορίου, για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί ο ερεθισμός που την προκάλεσε. Μιλάμε δηλαδή για τη στύση κάποιου, στη θέα κάποιου αφηνιασμένου αλόγου, κάποιου ξέκωλου, κάποιου κόμματου που του 'χει κάνει το πέος κατάρτι. Και όσο αυτός απολαμβάνει τη θέα λέγοντας μέσα του ωχ τα πόδια... τόσο το φαινόμενο της ταβανοσκουπίασης διατηρείται.

Ο Λευκός Οίκος της Ουάσινγκτον DC είναι η κατοικία και ο χώρος εργασίας του Προέδρου και του Αντιπρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Βρίσκεται στην 1600 Pennsylvania Avenue και έλαβε το όνομά του το 1901 λόγω του άσπρου εξωτερικού χρώματός του.

Ο όρος Μαύρος Οίκος είναι πλακατζίδικος όρος που βασίζεται στην «ανάγκη» για εναρμόνιση του ονόματος του κτιρίου διαμονής του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ με το χρώμα του σώματος του. Έτσι ο Λευκός Οίκος, λόγω του επόμενου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα, μπορεί να λέγεται χιουμοριστικά και ως Μαύρος Οίκος, για να είναι ασορτί με το χρώμα του Ομπάμα. Αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σε ορισμένες χιουμοριστικές εκπομπές της TV (πχ στην εκπομπή Ράδιο Αρβύλα του Αντ1), αλλά και αλλού.

Μπορεί η χοληστερίνη να 'ναι πολύ ευαίσθητη και να ανεβαίνει κάθε φορά που ανοίγει η μπουκαπόρτα, εντούτοις όμως χτυπάει κόκκινο σε περιόδους γιορτών.

Σε αυτές τις περιόδους (Χριστούγεννα, Πάσχα, Κούλουμα κλπ), το κλίμα των ημερών, η χαλαρότητα, η ανάγκη για απόλαυση και η ανάγκη για κάτι ξεχωριστό, συνηγορούν για υπερκατανάλωση τρελής ποικιλίας τροφών σε τρελές ποσότητες. Οι πιο απίθανοι συνδυασμοί τροφών λαμβάνουν χώρο σε ένα φεστιβάλ μάσας και πιόματος άνευ προηγουμένου. Πιόμα που χαλαρώνει τον έλεγχο και ως αποτέλεσμα, το download τροφών συνεχίζει ακάθεκτο. Μοναδική λοιπόν η περίοδος, μοναδική και η κραιπάλη.

Το όλο αποτέλεσμα στην υγεία;
Λόγω του αναφερόμενου φεστιβάλ, το στομάχι βάλλεται σ' ένα crash test άνευ προηγουμένου και η χοληστερίνη εκτινάσσεται στα ύψη.

Επειδή λοιπόν, αυτή η υπερκατανάλωση των τόσο διαφορετικών τροφών και ποτών, συντελεί στην αύξηση των επιπέδων της χοληστερίνης, γι'αυτό και αυτό το ανελέητο φαγοπότι ονομάζεται φεστιβάλ χοληστερίνης.

Σημείωση: Για φεστιβάλ χοληστερίνης θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και σε άλλες περιόδους, όπου για συγκυριακούς λόγους θα μπορούσε να παρατηρηθεί υπερκατανάλωση τροφών και ποτών.

Ο όρος προέρχεται από το όνομα του οδηγού της φόρμουλα 1, Μίχαελ Σουμάχερ.

Αναφερόμαστε στον οδηγό που την έχει δει πιλότος και τρέχει μαλλιοκούβαρα. Μπαίνει στις στροφές με τις μπάντες και με τις πόρτες ενώ η αδρεναλίνη του είναι μόνιμα στο κόκκινο. Ένα σύννεφο σκόνης σηκώνεται από όπου περνάει, ενώ είναι ικανός να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του.

Συχνά «χαίρει» της εκτίμησης περαστικών που τον παρασημοφορούν με φάσκελα, όταν τον δουν μπροστά τους. Αυτός όμως, τους έχει συνδεμένους με κέντρο, και ζώντας στην καρακοσμάρα του, συνεχίζει την πτήση του. (βλ. Παράδειγμα 1). Άλλες φορές δε, εντυπωσιάζει με τις ικανότητες του, τους φίλους του. (βλ. Παράδειγμα 2)

Στις σχετικές με τον τίτλο του λήμματος ταινίες πρωταγωνιστούσαν οι Κριστόφ Λαμπέρ και Σον Κόνερυ. Στις ταινίες αυτές ο Χαϊλάντερ, ζούσε αθάνατος ανάμεσα στους κοινούς θνητούς εκτός αν τύχαινε κάτι που είχε προδιαγραφεί από τη μοίρα. Η λέξη κλειδί για τον συγκεκριμένο ορισμό είναι η αθανασία.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η έκφραση αναδύει τον προβληματισμό μας όταν βλέπουμε κάποιον Μαθουσάλα, κάποιον υπέργηρο που έχει ξεπεράσει κατά πολύ το μέσο όρο ζωής. Αφού δεν είναι υπόγειος, τον αποκαλούμε χιουμοριστικά Χαϊλάντερ, «θεωρώντας» πως και καλά... παίζει περίπτωση αθανασίας.

Παραφρασμένο το γνωστό σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», σύνθημα που ακούγεται σε συγκεντρώσεις ορισμένων κομμάτων, σε πορείες εργατικών σωματείων κλπ. Το σύνθημα αυτό υποδηλώνει πως, ανεξαρτήτως της νομοθεσίας που ψηφίζεται από την κουστωδία των λαμογιών του κοινοβουλίου (με στόχο να εξυπηρετηθούν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα), ο νόμος είναι αυτό που επιζητεί η πλέμπα. Είναι όμως, γνωστό τοις πάσι, πως δεν παίζουν έτσι τα πράγματα. Το φωνάζουν όμως οι συνδικαλισταράδες, μπας και το πιστέψουν τα πλήθη.

Οι συνδικαλισταράδες χειραγωγούν τις μάζες μέσω των υποτιθέμενων διεκδικήσεων. Επιζητούν τις πορείες μπας και καταφέρουν να γίνουν βολευτές και έτσι να μπουν κι αυτοί στη λαμογιοοικογένεια της συλλογικής μάσας. Το σύστημα βέβαια, δεν έχει πρόβλημα από τέτοιες ελέγξιμες καταστάσεις. Τουναντίον ο κόσμος παραμυθιάζεται, εκτονώνεται, τσιμπάει «λίγο παραπάνω» ψιλικό οξύ (που νομίζει ότι κέρδισε μέσω των διεκδικήσεων), ενώ στην ουσία αυτό ήταν προαποφασισμένο να τους δοθεί μετά τις πορείες.

Το λήμμα ενώ παραπέμπει στο όνομα του μεγάλου φιλοσόφου, εντούτοις, αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.
Το λήμμα αναφέρεται στο μεγαλολαμόγιο Σωκράτη Κόκκαλη και εκφράζει τη στυγνή διαπίστωση της παρείσφρησης του συγκεκριμένου κυρίου στα θέματα που αφορούν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, ώστε να στηριχθούν τα συμφέροντά του.

Αυτό το σύνθημα βγήκε από δυσαρεστημένους οπαδούς κάποιων ποδοσφαιρικών ομάδων, βλέποντας τον Ολυμπιακό στην κορυφή του ποδοσφαίρου. Ωστόσο όμως, σε άλλες δραστηριότητες, βλέπουμε να δραστηριοποιούνται κι άλλα μεγαλολαμόγια (Πατέρας, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, Λαμπράκης, κλπ). Στην τελική, τα διάφορα μεγαλολαμόγια μοιράζουν τις διάφορες μπίζνες μεταξύ τους. Στην προσπάθεια προώθησης των συμφερόντων τους, αξιοποιούν τη δύναμη των καναλιών στα οποία είναι στις περισσότερες φορές μεγαλομέτοχοι (όσοι δεν είναι, έχουν τα κατάλληλα κονέ).
Την προσπάθεια αυτή επιτυγχάνουν μέσω της αρωγής των δημοσιοκάφρων. Δυστυχώς λοιπόν, νόμος είναι το δίκιο των απανταχού οικονομικά ισχυρών (είτε μιλάμε για ντόπια είτε για ξένα λαμόγια). Τελικά οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα τα λαμόγια μένουν.