Definitions by xalikoutis (322)
Showing 191-200 from 322

Την ακούω με ντραγκζ. Φτιάχνομαι, γίνομαι σκατά, με την καλή έννοια.

Το πουστράκι. Σχηματίζεται κατ' αναλογία προς το λεσβάκι -> σβάκι.

Το μικρό και διακριτικό «δημοσιογραφικό», μαγνητοφωνάκι παλιότερα, voice recorder σήμερα, που χρησιμοποιείται για την καταγραφή στα κρυφά ή και στα φανερά και την τεκμηρίωσή συνομιλιών, συνεντεύξεων, κλπ.

Επαγγελματική αργκό των κοινωνικών επιστημόνων και ερευνητών μάλλον, παρά των ίδιων των δημοσιοκάφρων, καθώς η όχι και τόσο κολακευτική ταύτιση του λειτουργήματος με την κοινή ρουφιανιά ευθύνεται για τον όρο, περισσότερο ίσως από το απλό τεχνικό γεγονός ότι η συσκευή, όπως και ο ρουφιάνος, ακούει, καταγράφει και μετά πάει και τα ξερνάει.

Πολλοί «πρωτόγονοι» πολιτισμοί στην Αφρική, την Ασία, την Αμερική, αλλά και την Ευρώπη, επιδόθηκαν στο «κυνήγι κεφαλών», το οποίο θεωρούνταν γκαγκάν τρόπος ταπείνωσης για τον νεκρό αντίπαλο (κάτι που επιζεί φυσικά ακόμα και σήμερα σε όλους τους πολιτισμούς, μήπως η σκύλευση των νεκρών έχει σταματήσει;), όσο και τρόπος απομύζησης της ψυχικής δύναμής του που κατοικοέδρευε εκεί. Τα κεφάλια αυτά, ως γνωστόν αποθηκεύονταν, ταριχεύονταν, σμικρύνονταν με διάφορους τρόπους και λειτουργούσαν ως τρόπαια.

Στη Β. Αμερική, η πρακτική πολλών φυλών ήταν να κρατούν μόνο το επάνω μέρος της κεφαλής, τριχωτό ή φαλακρό, καθώς θεωρούσαν ότι η ψυχή βρισκόταν στα μαλλιά. Με αυτά τα σουβενίρ διακοσμούσαν οι πολεμιστές και τα όπλα τους, με πιο κλασικό βέβαια το τόμαχωκ.

Απ' ό,τι διαβάζω, όμως, το scalp δεν είναι ινδιάνικη λέξη αλλά έλκει την προέλευσή της μάλλον από σκανδιναβική ρίζα που σήμαινε δερμάτινη πλάκα ή φολίδα σε ψάρι ή ερπετό.

Στην αγγλική σλανγκ, υπάρχει ως ρήμα «to scalp s'one» και σημαίνει «πουλάω στη μαύρη αγορά», - το ανάλογο ελληνικό -γδέρνω, πουλάω πιασοκωλέ.

Όλ' αυτά φυσικά χωρίς να είμαι ειδικός.

H φράση έχει περάσει και στην καθ' ημάς σλανγκ ως «παίρνω το σκαλπ κάποιου». Καμιά φορά - ακόμα σπάνια πάντως - χρησιμοποιείται και με την έννοια της αγγλικής σλανγκ - τη μαυραγορίτικη. Επειδή, όμως, η φράση στα ελληνικά πρέπει να πέρασε μέσα από τα καουμπόικα και κυρίως τα «Λούκυ Λουκ», όπου, στα τελευταία ειδικά, κάτι γραφικοί Ινδιάνοι ζητούσαν από τον κόσμο να του πάρουν λιγάκι το σκαλπ, κυριολεκτικά, η ελληνική σλανγκ χρησιμοποιεί τη φράση μάλλον για να δηλώσει ταπείνωση του αντιπάλου, ολοκληρωτική αναίρεση των επιχειρημάτων του, πλήρη συντριβή του.

Ως «ζητάω το σκαλπ», η φράση σημαίνει ζητάω / παραγγέλνω την «καρατόμηση» κάποιου, πχ την απομάκρυνσή του από αξίωμα. Το να ζητάει κανείς το κεφάλι κάποιου ως απόδειξη της εξόντωσής του από τον φέροντα την κεφαλή, υπήρξε πανανθρώπινη πρακτική. Στην Άγρια Β. Αμερική, σε κάποια φάση φαίνεται ότι όλες οι πλευρές παράγγελναν τα σκαλπ των άλλων πλευρών και πλήρωναν γι' αυτό, ξόφλαγαν μ' αυτό, εντέλλονταν πληρωμές μ' αυτό κλπ...

Υβριστικός χαρακτηρισμός από Δυτική Κρήτη, μάλλον. Η λέξη Τζουγκρί σημαίνει απόκρημνος και αιχμηρός βράχος, στην πλαγιά ή την κορυφή βουνού

(υπάρχει και το ριζίτικο: Τ’ αγρίμι στέκει στο τζουγκρί κι οι σκύλοι στ’ς αλυσίδες / κι’ ο Μυργιολής χαροκοπά σε δίπορτη ταβέρνα...).

Στην κούργιαλο - σλανγκ τζούγκρος είναι ένας πολυσήμαντος χαρακτηρισμός: σημαίνει βλάκας, άσχετος, ξεροκέφαλος, ατζούμπαλος, ψωροπερήφανος, ιδιότροπος, γκαφατζής, άνιωθος και άχρηστος άνθρωπος.

Παρ' όλ' αυτά δεν είναι και πολύ δυνατή βρισιά και μπορεί να λέγεται απλά αντικαθιστώντας το μαλάκας ή και το γρόθος.

Πέρα από το ότι είναι λέξη που γεμίζει κάργα το στόμα, η αντίληψη για το τζουγκρί ως κάτι το αρχέγονο, ακλόνητο, αλλά και ακαλλιέργητο και αφιλόξενο, ευθύνεται μάλλον για τη μεταφορική αυτή χρήση του τζούγκρου.

Παλαμίδι είναι το χαστούκι, η μπάτσα με την παλάμη.

Στραβοπαλαμίδι είναι η ανάποδη, το χαστούκι όχι με την παλάμη, αλλά με το καπάκι του χεριού ή/και το παλαμίδι (με την παλάμη ή το καπάκι) που δεν πετυχαίνει ακριβώς μάγουλο, λόγω πολύ μεγάλης ορμής και δύναμης, και γι' αυτό πονάει και ταπεινώνει υπέρμετρα, αφού εξ ορισμού γίνεται στα πλαίσια χτυπήματος combo. Το «στραβό-» δλδ. μάλλον δηλώνει εδώ ότι πρόκειται για το «ανορθόδοξο» παλαμίδι.

Τοπικός ιδιωματισμός από Δυτική Κρήτη μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Μυθικό και υπέρτατο χτύπημα στους τσαμπουκάδες της Κρήτης. Πρόκειται για το λεγόμενο και κουτουλίδι, με το κεφάλι στο κεφάλι του αντιπάλου, το οποίο σύμφωνα με τον θρύλο έχει σταθεί σε ξυλίκια όχι μόνο αναγκαίο, αλλά και ικανό να επιφέρει νοκ άουτ.

Καύκαλο ή μάλλον καυκί λέγεται το κρανίο (στην Κρήτη πιο ειδικά το πίσω μέρος του κρανίου, αλλά αυτό δεν αφορά εδώ). Σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη:

καύκαλο το [káfkalo] O41 : 1. το όστρακο της χελώνας. || (επέκτ.) το κέλυφος των οστρακοδέρμων 2. (λαϊκότρ.) απογυμνωμένο κρανίο. [μσν. καύκαλον < αρχ. καῦκ(ος) `κύπελλο΄ -αλον].

Την εμβληματική της σημασία στους τσαμπουκάδες, η κεφαλιά την αντλεί από το ότι, για να έχει αποτέλεσμα ως χτύπημα, προϋποθέτει κτηνώδη δύναμη αλλά και θάρρος, θράσος και μεγάλη αυτοπεποίθηση - λόγω έκθεσης του κρανίου σε κίνδυνο - από την πλευρά του πλήττοντος.

Ειδικά στην Κρήτη και γενικά σε αγροτοκτηνοτροφικές περιοχές, οι κουτουλιές ή τα κατακαυκαλίδια είναι το χαρακτηριστικό χτύπημα στις συγκρούσεις των κριαριών, συγκρούσεις που είναι χαρακτηριστικές για τη βαρβατίλα, την συντριπτικότητα των πληγμάτων και την αυτοκαταστροφική άγνοια κινδύνου των μαχητών. Αρκετές φορές το κρανίο των κριών ανοίγει και φαίνεται μυαλό, ενώ αν βρεθεί άνθρωπος ή ζώο μεταξύ κεφαλιών έχει πάει στο διάολο.

Ο ψυχιατρικός ασθενής ή σκέτο «ψυχιατρικός» ή, κατά το πολιτικά ορθόν, ο «χρήστης ψυχιατρικών υπηρεσιών». Ο άνθρωπος, δηλαδή, που, όχι απλά αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, αλλά και έχει νοσηλευτεί εξ αιτίας τους (ή εξ αιτίας συγγενών, γειτόνων, ψυχιάτρων, κράτους και καπιταλισμού). Χρησιμοποιείται είτε για συντομία, είτε από διακριτικότητα.

Ο θαμώνας των παγκακιών και λοιπών μη καφετεριακών περιοχών της πλατείας Εξαρχείων. Ιδιαίτερα λοιδωρημένη, δικαίως ή αδίκως δε μας απασχολεί εδώ, κατηγορία ανθρώπου, για την περιγραφή της οποίας πάντως κυκλοφορούν και μπορούν να σχηματιστούν πλήθος δόκιμοι όροι με τα πρώτα συνθετικά

«μπαχαλο-», «αναρχο-», «πρεζο-», «καφρο-»,

και τα δεύτερα συνθετικά

«- χαοτικός», «-χουλιγκάνος», «-πάνκης«
»-...κι έτσι.

Ο όρος προέρχεται από την ιδιόλεκτο των (λοιπών) αναρχικών, για τη δράση των περισσότερων από τους οποίους ο πλατειακός από ένα σημείο και μετά είναι παράγοντας εντροπίας και εντροπής.

Πρόκειται για σύμφυρση του μουνιού με το μανάρι. Μουνάρι είναι η ευσύνοπτη και γι' αυτό αναλώσιμη μουνίτσα, το μουναρδέλι. Όχι όμως με την παιγνιώδη και τσαχπινογαργαλιάρικη διάθεση που μεταδίδουν οι παραπάνω όροι.

Η λέξη «μουνάρι» με τη λαϊκότητά της ενέχει σοβαρότητα και περιγράφει το μουνί ως διακύβευμα: απηχεί το πώς γίνεται αντιληπτή μια ευγαμήσιμη γκόμενα στα μάτια ενός Α.Ε.Λ.Π.Α. - ως φορέας του αιδοίου, αντικείμενου πόθου αλλά και μίσους.

Επειδή ακριβώς είναι μάλλον ιδιόλεκτος των μη εκλεκτικών ως προς το μουνί, γραμματικά ο όρος είναι σχεδόν ελλειπτικός, απαντά κυρίως στον πληθυντικό: τα μουνάρια.