Definitions by iron (1265)
Showing 441-450 from 1265

Η κακιασμένη ξινίχλα αδελφή. Που έχει υιοθετήσει την γυναικεία ξινίλα στα μούτρα του και στη συμπεριφορά του.

Συνήθως ο όρος χρησιμοποιείται για οποιονδήποτε, όχι ντε και καλά για ομοφυλόφιλο (ίσως μάλιστα σπανιότερα), ακριβώς όπως και τα βρωμόπουστας, σκατίπουστα κττ. Έχει δηλαδή σκοπό πιο πολύ να υποβιβάσει τον άλλον (χρησιμοποιώντας την κατάληξη που δηλώνει ομοφυλοφιλία), παρά να υποδηλώσει ότι είναι πράγματι αδελφή. Κι αυτό γιατί, παρά τις κοινωνικοσεξουαλικές προόδους μας, εξακολουθεί η κατηγόρια αυτή (το να σε πουν αδελφή) να είναι βαριά κι ασήκωτη για ένα ντούρο σερνικό...

Απ' όσο ξέρω δε, το λένε κατά κόρον και οι ίδιοι οι γκέοι για άλλους τέτοιους -και δη με περισσότερη έμφαση.

Ηπιότερο και μάλλον χαριτωμένο συνώνυμο είναι και το «ξινομυζήθρα».

Επιστημονικώς πώς, ονομάζεται περιπατητήρας και είναι το εργαλείο που βοηθάει τα αδύναμα γερόντια να βολτάρουν χωρίς να πέφτουν κάτω (για να μην πάνε από πέσιμο).

Στην καθομιλουμένη ονομάζεται «πι», καθότι το σχήμα του μοιάζει με αυτό του γράμματος Π.

Είδη: απλός, με ειδικό σχήμα για να βοηθάει στο σήκωμα, απλός πτυσσόμενος, πτυσσόμενος με ροδάκια, τροχήλατος (για τούρμπο γέρους), τροχήλατος με καλαθάκι για τα ψώνια (για τούρμπο γριές).

Last Chrismas I gave you my heart λέει ο μεγαλοαοιδός Γιώργος Μιχαήλ, αχ και καβλώνουν τα κοριτσάκια (και οι μεγαλοκοπέλες), και κλαψουρίζουν, και κάθε χριστούγεννο περιμένουν να τους κάτσει κανας γκόμενος ή τεσπα να μην τους φύγει ο υπάρχων (τουλάστιχον για τις γιορτές! γιατί αμάν πια με αυτή τη γκαντεμιά με τις γιορτές! πάλι μόνη;;; πάλι χωρισμένη;;; τι θα λένε οι άλλες... πώς θα βγω έξω, με τι μούτρα, να πάω πού, που θα είναι όλες οι καργιόλες ζευγαρωμένες και γω μόνη, μόνη σαν την ανεμώνη και ξινή σαν το λεμόνι... ασταδιάλα με τις γιορτές, όλα σκατά πάνε πάντα, αχ κι είναι τόσο ωραία ρε γαμώτοοο... αν έχεις γκόμενοοο... τόσο γούτσου, τόσο γλυκάαα, κεράκια, χρωματάκια, δωράκια, παρτάκια, σεξάκι, σπιτάκι, έξω κρύο, τι καλάαα... πρέπει επειγόντως να πηδηχτώ μέχρι τις γιορτές, να έχω κάποιον μαζί μου... φτάνει που πέρασε το καλοκαίρι και ήμουν μόνη, πάααλι; και τώρα;;; δεν αντέχω... μπούχουχουουουου) - ε και το σερνικό που τυλίχθηκε στις πλεκτάνες του μικροαστικού ψυχικού καταναγκασμού του γκομενακίου το οποίο τον ήθελε ως αξεσουάρ δια τας εορτάς, την κατάλαβε τη δουλειά το αστέρι (αφού καλογάμησε κι αυτός ο κουραδόμαγκας βέβαια, γιατί όμοιος τον όμοιο αγαπά κι όμοιος τον όμοιο θέλει), ξεκαβάλησε, και ωιμέ, για τα επόμενα χριστούγεννα ένα έχει να της πει:

Σλανγκιά-αντίκα.

Φαίνεται ότι η λέξη αυτή ήταν βρισιά κάποτε, επί Ναπολέοντος Βοναπάρτη προφ. Δεν ξέρω αν ήταν διαδεδομένη, δεν ξέρω πόσο βάστηξε, δεν την είχα ακούσει ποτέ μου, μέχρι που διάβασα κάτι (βλ. παράδειγμα) και είπα να την καταγράψω εδώ να υπάρχει.

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ένα από τα μέγιστα ψώνια της Δυτικής Ιστορίας, εννοείται ότι δεν έχαιρε εκτίμησης από όλον τον κόσμο και δη από μη Γάλλους, οι οποίοι τον είχαν ακουστά μάλλον ως άπληστο κατακτητή παρά ως ενοποιητή μιας μεγάλης Ευρώπης...

Συνεπώς το όνομά του (όχι το Ναπολέων, καθότι έχει ένα γκλάμουρ, λέων αφού) χρησιμοποιήθηκε από κάποιους ως βρισιά υποδηλούσα τον τσαρλατάνο, τον καιροσκόπο, τον απατεώνα.

Σε συμπλήρωση του υπάρχοντος ορισμού του Γκάτσμαν και του λήμματος σαλάμι του Χάνκοντα, έχω να σας πω ότι υπάρχει και η περίφημη στολή «κρεμμύδι» (στολή εδώ νοείται η τακτική ντυσίματος και όχι ο τύπος εμφάνισης).

Πρόκειται για το έξτρα βολικό και πρακτικό σύστημα του να φοράς πολλά και διάφορα ρούχα, το μέσα-μέσα απαραιτήτως ελαφρύ έως απειροελάχιστο, το αμέσως επόμενο λίγο πιο «ρούχο», το μεθεπόμενο κάτι παρόμοιο, το παραπάνω τ. ζακετάκι, πάνω απ' όλα αυτά κάτι πιο χοντρό, κατόπιν κασκόλ στον λαιμό, και στο τέλος την παλτουδιά ή το μπουφάν.

Αυτό το ντύσιμο είναι καθαρά γυναικείο και χειμωνιάτικο (αν και η λογική του σε βοηθάει και το καλοκαίρι, πχ στο νησί που δεν ξέρεις πότε θα σκάσεις και πότε θα βάλει αέρα και θα το δαγκώσεις, ή στο πλοίο με τον αφόρητο κλιματισμό, κλπ).

Σκοπός του ντυσίματος αυτού είναι το να μπορείς, ανά πάσα στιγμή, να προσθαφαιρείς τα ρούχα σου, ανάλογα με την θερμοκρασία στην οποία βρίσκεσαι. Επίσης είναι πολύ πρακτικό αν ξεκινάς πρωί-πρωί τη μέρα σου και κάνει πουτσόκρυο, όμως ξέρεις ότι κατά το μεσημεροαπόγευμα θα γίνεις μούσκεμα γιατί παίζει να έχει αλλάξει ο καιρός και να έχει σκάσει ήλιος, αλλά το βραδάκι που θα βγεις σερί πρέπει να φοράς και κάτι πιο δαντελέ. Τα ρούχα λοιπόν που θα στοιβάξεις πάνω σου δεν μπορεί παρά να είναι πολλά και ελαφρά, πρώτον για να μην γίνεις σαν το ανθρωπάκι της Μισελέν, δεύτερον για να μπορείς να χώνεις στην τσάντα σου όσα μπορείς από αυτά που δεν θα φορέσεις στην δεδομένη περίσταση.

Λέγεται «κρεμμύδι» λοιπόν, επειδή θυμίζει τα πολλά κομμάτια / στρώματα του βολβού αυτού. Θα μπορούσε να λέγεται και αγκινάρα, μπάμπουσκα, ρακοσυλλέκτης...

Σοροπιαστό γλύκισμα που φτιάχνεται από φέτες μπαγιάτικου ψωμιού, μουλιασμένες στο γάλα, κατόπιν τηγανισμένες στο λάδι και τέλος περιχυμένες με μέλι και κανέλα. Δεν θυμάμαι ακριβώς τη συνταγή.

Φολεγανδρίτικο. Πιθανόν να μην το ξέρει πια κανείς εκεί, καθότι πρόκειται για παλιό αυτοσχέδιο γλυκό και παλιά λέξη.

Προφ ιταλικής ρίζας, από το frittula (σιτσιλιάνικη λέξη), βλ. εδώ, κάτι σα να λέμε «τηγανιά».

Συντόμευση της λέξης χλιμίτζουρας.

Κυριολεξία: είμαι ιντερνετικώς πώς συνδεδεμένος με τον άλλον (σε παιχνίδι, σε τσατ, σε μπλογκ, σε ό,τι).

Μεταφορικά: η σκέψη μου συμπίπτει με του άλλου ως δια μαγείας, σα να λέμε τηλεπάθεια ένα πράμα. Είμαι «στο ίδιο μήκος κύματος» με αυτόν, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία συνεννόηση, απολύτως τυχαία.

Αντίθετο: είμαι είμαι οφλάιν, οφ (σημασία 1δ).

Από το αγγλικό on line.

Το μεξικάνικο έδεσμα γουακαμόλε (μεσογειοποιημένη παραλλαγή: αβοκάντο, φουλ σκόρδο, ντομάτα, ελαιόλαδο, αλατοπίπερο, όλα νιανιά), ιδανικό για ντιπ ή για παρέα σε άλλο έδεσμα (πχ. κοτόπουλο) ή για ορεκτικόνε.

Σλανγκιά των ογδόνταζ, εποχή κατά την οποία πρωτοεμφανίστηκε το γουακαμόλι στο ελλάντα. Τότε όμως ακόμα προηγούνταν το σλανγκίζειν της απόλαυσης όποιας νέας γεύσης.

Πέραν της ηχητικής ομοιότητας με τον γαμιόλη ή την κατάληξη - όλι γενικά, η σλανγκιά παρέμεινε σε επίπεδο λειψού λογοπαιγνίου, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένου και πάντως μη διαχρονικού. Έτσι λοιπόν εξέλιπε σχεδόν εντελώς τελείως.

Η υποφαινομένη έχει την εντύπωσις ότι το πρωτοέφερε εδώτο μπαρ-εστιατόριο Μετς (μην το ψάξετε, έχει κλείσει προ Κρίσης).

Ο φίκος κρητιστί. Μάλλον από το ιταλικό becco (=ράμφος) > η μύτη ενός αιχμηρού αντικειμένου, η μπίκα.

Ο όρος αυτός αφορά το σεχ και όχι τον άντρα, αντίθετα με τον όρο μπήκας -βλ. και σχόλια.

Ασίστ: nick