Tagged definitions (27)
Showing 11-20 from 27

Υποκατηγορία έντεχνης ελληνικής μουσικής χαρακτηριζόμενη από την ευαισθησία των στίχων και των ήχων αλλά και την κυρίαρχη ακουστική κιθάρα και την παντελή έλλειψη ρυθμού. Κύρια νοηματική συνιστώσα των τραγουδιών του είδους το γεγονός ότι οι ήρωες αγαπούν με πάθος αέρινες υπάρξεις με ονόματα όπως Ιφιγένεια, Κλεονίκη και Φανή, αλλά και την πλάση γενικότερα παρότι ο κόσμος είναι σκατά και η ΚΝΕ δεν είναι πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια. Οι παραπάνω πραγματικοί λόγοι μάλλον είναι οι αιτίες που οι ακούγοντες κατσιμηχέσω σπάνια επιτυγχάνουν να συνουσιασθούν με ετέρους. Πιθανός λόγος για τους άρρενες φαν είναι και το γεγονός ότι δεν ήτανε αυτοί για αεροπλάνα. Συναντάται σε μαγαζιά γνωστά και ως ναμαγαπάδικα. Αγαπημένο μουσικό άκουσμα δευτεροετών φοιτητών φιλολογίας από τα Τρίκαλα και το Άργος Ορεστικόν.

Κύριοι εκφραστές: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Πυξ Λαξ, Λαυρέντης Μαγειρίτσας, Βασίλης Χαζούλης.

Αιτία του Κακού: Διονύσης Σαββόπουλος.

Ατάκα που ακούστηκε στην ελληνική ταινία του 1969 «Το θύμα» από τον ηθοποιό Νίκο Τσούκα. Υποδυόταν, για όσους δεν το ενθυμούνται, έναν ανθυποτεράστιο στιχουργό (λέμε τώρα) σκυλοσουξεδίων και απαριθμούσε τον αριθμό των δίσκων που πουλούσε η κάθε σουξεδάρα του, για να ψήσει τον Βουτσά να ρίξει γκαφρά για τον καινούργιο δίσκο που ετοίμαζαν.

Ενδεικτικά τα άσματα:

• «Κατηραμένη κενωνία» - 80 χιλιάδες δίσκοι
• «Χάρος» - 100 χιλιάδες δίσκοι
• «Γιαλελέλι γιαλελέλι θα το κάψω το αμπέλι» - 60 χιλιάδες δίσκοι

• και το γνωστό και μη εξαιρετέο του μηδιού παρακάτω - 300 χιλιάδες δίσκοι και περιπλέον

  Από τους σλάνγκους χρησιμοποιείται ουχί βεβαίως για να απαριθμήσει τα πόσα τσεντέ πούλησε ΟΣάκηςΟΡουβάς, ο Πάριος ή ο κάθε νταλάρας, αλλά για να δώσει σπέκια στα λεγόμενα ή πράξεις κάποιου, απαριθμώντας έτσι σε δίσκους την επιτυχία αυτού που έκανε / είπε, ή για να δηλώσει πως κάτι δεν υπάρχει, τα σπάει, δηλαδής γαμάει και δέρνει ένα πράμα (Παρ. 1).

Ενίοτε λέγεται και με ειρωνικό τρόπο (Παρ. 2).

Η χρησιμοποίηση αριθμού μπροστά από τους «δίσκους» δεν είναι υποχρεωτική, μπορεί να ειπωθεί απλά «είναι για πολλές χιλιάδες δίσκους».

Εναλλακτικά λέμε και το «είναι πολλά χρόνια μπροστά» και το «για πόσα λεφτά είναι τούτος ρε;»

Ο Ακατανόμαστος ο Γνωστός.

Λέγεται και «ακατονόμαστος».

Νουνός: Τζ. Πανούσης.

Κοροϊδευτικά το συγκρότημα Active Member, προφανώς λόγω του εύσωμου(;) τραγουδιστή τους.

Ο καλλιτέχνης/τραγουδιστής Μιχάλης Χατζηγιάννης, με την ιδιαίτερα ισχυρή και στενή συνεργασία με τον ΟΤΕ και τις θυγατρικές του.

Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τα τραγούδια του συχνά λανσάρονται πρώτα ως μέρος διαφήμισης προϊόντων ΟΤΕ και αργότερα ως το περιεχόμενο του αντίστοιχου δίσκου/CD.

Ατάκα που εκφράζει ενθουσιώδη επιδοκιμασία - αυτά είναι!, αστεράτο!, σπεκάουα!, όλα τα λεφτά!, όλα τα λέιζερ πάνω σου! και το παλιό, κλασικό «ένας ρούμπος στην κυρία».

Το douze points!!! μπορεί να κολλάει σε άλλη καλή ατάκα που προηγήθηκε, ειδικά αν ήταν αποστομωτική, και τότε συνιστά γνήσια επιβράβευση. Λέγεται όμως και ειρωνικά - π.χ. αν κάποιο παιδί-βιολί ανακοινώσει με ύφος σαράντα καρδιναλίων και ως μεγάλη ανακάλυψη κάτι γνωστό από τότε που βγήκαν οι λάσπες.

Douze points!!! σημαίνει δώδεκα πόντοι στα Γαλλικά και η έκφραση προέρχεται από το σύστημα βαθμολογίας στη Γιουροβίζιον - κάθε χώρα δίνει πόντους σε δέκα τραγούδια, από 1, 2, 3 μέχρι τους 8 και μετά 10 ποντούς στην δεύτερη επιλογή και 12 στην τοπ. Σο, που λέει κι η mes, όταν ο κάθε Αλέξης Κωστάλας δίνει τα αποτελέσματα της τηλεφωνικής ψηφοφορίας στη χώρα του είναι παράδοση οι παρουσιαστές να τα επαναλαμβάνουν και στα Αγγλικά ΚΑΙ στα Γαλλικά - στα Αγγλικά για να τα καταλάβουμε και στα Γαλλικά διότι οι Γάλλοι είναι φορτικοί και σωβινιστές και το έχουν επιβάλλει. Το douze points!!! είναι το τελευταίο πράμα που ακούγεται στον κάθε γύρο της ψηφοφορίας και έχει μείνει ως εμβληματική φράση της γενικότερης μαλακίας της Γιουροβίζιον, ειδικά όπως την προφέρουν οι παρουσιαστές που μιλάνε γαλλικά μια φορά στα δύο χρόνια.

Επίσης εμβληματική φράση είναι και το nul points=μηδέν πόντοι, το αντίθετο δηλαδή. Αυτό, όμως, δεν λέγεται τόσο συχνά - μόνο στην ανακεφαλαίωση της συνολικής βαθμολογίας - π.χ. United Kingdom: no points, Royaume Uni: nul points. Ως συνήθως.

Το Douze points!!! - και το nul points - είναι ατάκες με διεθνή εμβέλεια και με ιδιαίτερη διάδοση σε χώρες που προ καιρού έχουν πάρει την Γιουροβίζιον στην πλάκα. Η Ελλάδα, η οποία το 2006 είχε διατάξει τις πρεσβείες της στο εξωτερικό να κάνουν καμπάνια υπέρ της Βίσση, προφανώς και δεν συγκαταλέγεται σ' αυτές. Η Ιρλανδία, από την άλλη, που έστειλε πέρσι ένα τραγούδι-παρωδία με τον τίτλο (ανορθόγραφο) Irelande Douze Pointe και με ερμηνευτή μια γαλοπούλα, είναι, προφ, παράδειγμα προς μίμηση. Ατυχώς, το τραγούδι δεν πέρασε στον τελικό.

Ανάδοχοι λήμματος: Hank - ΔΠ, Vrastaman - σχόλιο εδώ.

Το ειρωνικό παρατσούκλι του τραγουδιάρη Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, που προκύπτει αν εξαγάγεις τα δύο αντίθετα από τα δύο συνθετικά του πραγματικού του ονόματος. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει ένα είδος τραγουδιάρηδων μιας εποχής, όπως καλή ώρα ο Δάκης, η Πωλίνα, η Αλέξια, η Μαντώ κ.ο.κ. Μπορεί να λεχθεί για πλάκα και με την κυριολεκτική του σημασία για κάποιον που δεν προσέχει την εμφάνισή του.

Μειωτικός / ειρωνικός χαρακτηρισμός, για άτομα τα οποία επιδεικνύουν μια ανησυχητική ομοιότητα στην επαγγελματική τους απόδοση, η απόδοση αυτή είναι κάτω του μετρίου και δεν διαθέτει ίχνος φαντασίας ή προσωπικής πρωτοβουλίας/περαιτέρω ανάπτυξης.

Παρόλο που η έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιονδήποτε επαγγελματικό τομέα, η κύρια εφαρμογή γίνεται σε χώρους όπου έχουν ευρεία επαφή με το κοινό (βλ. Χαρακτηριστικές Σχολές στη συνέχεια).

Όπως είναι σαφές, ο χαρακτηρισμός δεν αναφέρεται σε πραγματική «σχολή», αλλά στο πανομοιότυπον που παρουσιάζουν οι εν λόγω «επαγγελματίες», θυμίζοντας προϊόντα βιομηχανικής παραγωγής.

Η πλήρης έκφραση: «Είναι της Σχολής [τάδε]» συμπληρώνεται με: «...στο Χ έτος», εφόσον ο εκφέρων την φράση έχει διακρίνει τις μικροδιαφορές που κατατάσουν το θύμα σε κάποιο έτος.
Εννοείται ότι όσο μικρότερο το έτος, τόσο πιο άχρηστο το θύμα. Προφανώς οι μεταξεταστέοι, βρίσκονται στον πάτο της τροφικής αλυσίδας.

Οι σχολές δυστυχώς έχουν λάβει τη μορφή επιδημίας και ταλαιπωρούν χιλιάδες συνανθρώπους μας. Το βασικό χαρακτηριστικό τους, είναι κάτι που σε αυτή τη χώρα έχουμε ανάγαγει σε τέχνη: αντί να προσπαθούμε να βρούμε κάτι νέο, αντιγράφουμε (συνήθως κακά) κάτι το οποίο έχει κάνει επιτυχία και του αλλάζουμε τα φώτα. Όπως είναι φυσιολογικό, η φαντασία, η πρωτοβουλία, η πρωτοτυπία πάνε περίπατο.

Χαρακτηριστικές Σχολές

Σχολή DJ
Μακράν η σχολή με τις περισσότερες αναφορές. Οι «απόφοιτοι» διακρίνονται από χιλιόμετρα καθώς:

- Θεωρούν ότι είναι Tiesto (τουλάχιστον) και ότι κάθε φορά παίζουν στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την έναρξη των Ολυμπιακών. Συνεπώς και τα 1200db είναι λίγα (άσχετα αν είναι Κυριακή απόγευμα σε καφετέρια στα προάστια).
- Παίζουν ΜΟΝΟ mainstream και ότι τους δίνουν γνωστοί/εταιρίες (τελειόφοιτοι με τα κονέ) γιατί «αυτά θέλει να ακούει ο κόσμος».
- Αποκλειστική χρήση «κλεμμένων» CD και MP3 για να γίνεται η δουλειά ακόμη πιο ξεκούραστη (στην ανάγκη, πετάνε ένα playlist και πάνε για καφέ, ποτό, τουαλέτα, πήδημα).
- Το set είναι ίδιο και απαράλλακτο, ασχέτως αν ο κόσμος δεν κουνιέται ρούπι και ασχέτως αν παίζουν σε μπαράκι, Club, γάμο, βαφτίσια, στην Αθήνα, στην επαρχία, σε νησί το καλοκαίρι.
- Ξεκινάμε με γνωστά Lounge-οειδή και τρέχοντα R&B (τώρα πως αυτές οι σοροπάτες αηδίες έχουν ονομαστεί R&B δεν έχω ιδέα αλλά τέλος πάντων, ο BB King να βάλει το χέρι του), περνάμε σε διάφορα χιτάκια ντάπα-ντούπα μπλέκοντας ξένες επυτιχίες με ότι αηδία Φοίβο-Βισσοβανδορουβοτσαλικο-δήθεν-Ελληνικό-παπαροειδές κυκλοφορεί και φυσικά τελειώνουμε με Κλαψομούνικες Ελληνικουρίες που μόνο λαϊκά δεν είναι. Εννοείται ότι ενδιάμεσα θα παρελάσουν τα τιμημένα 80s και τα ηρωικά 70s (πώς νομίζετε ότι ζει η Gloria Gaynor; Με τα δικαιώματα από το I will survive!). Αναλόγως της εποχής, πασπαλίζουμε με επίκαιρα άσματα (Last Christmas, κλπ.). Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις από τον ΟΤΕΓιάννη.

Σχολή Δημοσιογράφων
Μαζί με τους DJ, μοιράζονται τα πρωτεία. Βρίσκονται κυρίως στα ηλεκτρονικά μέσα και ειδικά στην τηλεόραση. Ειδική κατηγορία είναι τα παπαγαλάκια.

- Περισπούδαστο ύφος καθώς είναι γκουρού επί παντός επιστητού (από όπλα τελευταίας τεχνολογίας μέχρι τα μυστικά των μονών και τα αίτια της οικονομικής κρίσης, τους επιταχυντές σωματιδίων, τα είδη των δέντρων τα οποία πρέπει να φυτευτούν στην Πάρνηθα, κλπ.).
- Όπλο μας η υπερβολή. Δεν υπάρχει θέμα το οποίο δεν απαιτεί δραματική μουσική, τρεμάμενη τσιριχτή φωνή και γουρλωμένα μάτια. Έστω κι αν μιλάμε για την τσούχτρα που την έπεσε στον μικρό Γιαννάκη στην Αιδηψό (ζωντανή σύνδεση).
- Δεύτερο όπλο μας η ανικανότητα να κάνουμε καλά, 5 ηλίθιους σε περιμετρικά παράθυρα (Ελληνική πατέντα τα 6 παράθυρα), οι οποίοι γκαρίζουν ταυτόχρονα (σύστριγγλο να γίνεται και ανεβαίνει η τηλεθέαση).
- Έχουν αποστηθίσει τις φράσεις κλισέ/πασπαρτού (είδες η Σχολή;) για οποιαδήποτε περίπτωση:

• δραματικές οι εξελίξεις
• πύρινη λαίλαπα
• απροειδοποίητα χτύπησε ο Εγκέλαδος (την άλλη φορά θα σου στείλει SMS)
• πολικές θερμοκρασίες (-8C… τι να πει κανείς για τον Πόλο όπου έχει -50C)
• στο έλεος του/της...
• οι ασκοί του Αιόλου (άσχετα αν ο ρημάδης ο ασκός ήταν ένας και μοναδικός)
• σε κλίμα [κατάνυξης, αντιπαράθεσης, έντονο] – φράση τζακ-ποτ
• καλπάζει ο καύσωνας/τιμάριθμος/χιονιάς (μουσική από Bonanza παρακαλώ)
• κρανίου τόπος ή/και βιβλική καταστροφή
• απελπισία
• εγκλωβισμένοι (από νερό, χιόνι, φωτιά, βίσωνες, ζουλού)
• γνωστοί/άγνωστοι, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, κουκουλοφόροι (εδώ και 30 χρόνια)
• γυρίζουμε σελίδα στο δελτίο μας
• αλλάζουμε θέμα, αλλάζουμε κλίμα (μετά τις σφαγές θα σας δείξουμε τα βυζιά της τάδε γλάστρας).

Σχολή Μεταγλωτιστών
Δυστυχώς το παρόν γραπτό μέσο, δεν μας επιτρέπει να ξεδιπλώσουμε την πλήρη γελoιότητα, αταλαντοσύνη και την φρίκη που προξενούν τα μέλη της σχολής, ειδικά στις περιπτώσεις κλασικών κινουμένων σχεδίων, τα οποία οι εν λόγω κατεβάζουν σε επίπεδο μικιμάου. Θεωρώντας ότι οι ακροατές είναι πανάσχετοι και χωρίς αιθητική (ακόμη και τα μικρά παιδιά), χρησιμοποιούν πανομοιότυπες ηλίθιες φωνές στην (αποτυχημένη) προσπάθεια τους να επιτύχουν τον κάθε χαρακτήρα.

Δυστυχώς, η «αγορά» είναι κλειστό κλαμπάκι, οπότε ακούς τους ίδιους και τους ίδιους με τις ίδιες εκνευριστικές φωνές ανεξαρτήτως αν μεταγλωτίζουν διαφημίσεις Barbie, μεξικανο-ισπανικές σαπουνόπερες, Μπομπ Σφουγγαράκη, Powerpuff Girls, Super Heroes, κλπ. Το μεγαλύτερο έγκλημα βέβαια, είναι με τα παλιά κλασικά καρτούν (Looney Toones, Disney), όπου ακούς τον καραγκιόζη να αλλάζει τα φώτα στην φωνή του Μπαγκς, του Έλμερ και φυσικά του Ντάφυ. Όπως είναι φυσικό, το φάντασμα του Mel Blanc πλανάται πάνω από τη χώρα ζητώντας δικαίωση αλλά φευ.

Σχολή Γλαστρών
Ίσως η παλαιότερη σχολή της υφηλίου και σε βάθος χρόνου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υφίστανται και πολλά παρακλάδια αλλά η κυρίως σχολή, εφοδιάζει τις αποφοίτους της (ή καλλιεργεί ήδη υπάρχοντα «ταλέντα» τους) με:

- Πανομοιότυπα μαλλιά, ντύσιμο (γδύσιμο), μακιγιάζ 3-κιλά-στόκο και λευκασμένα/τεχνητά δόντια
- Το ύφος της ξανθιάς: Μάτια μισάνοιχτα, πόδια ορθάνοιχτα, μυαλό μεσάνυχτα
- Προσωπική φιλοδοξία: Φωτογραφήσεις -> Καλλιστεία -> Εκπομπή στην TV -> Τραγουδιάρα/Ηθοποιός -> ματσωμένος γαμπρός ή έστω μακροπρόθεσμος χορηγός.
- Πλήρη αποχαύνωση και απουσία επαφής με την πραγματικότητα – άλλωστε τι Barbie είμαστε αν δεν ζούμε στον δικό μας ονειρικό κόσμο, όπου τα πιο σημαντικά πράγματα είναι τα ρούχα, το μανικιούρ και η Μύκονος. ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακόμη κι αν η γλάστρα είναι στην παραγματικότητα γατόνι (όπως πολλές είναι), στη σχολή μαθαίνουν να πλασάρουν την εικόνα της χαζοξανθιάς (βλ. Επίτιμη παρακάτω).

Ηρωικές απόφοιτοι της σχολής: Μπεζεντάκου, Μελέτη, Μαστροκώστα, Αλεξανδράτου, Λαζοπούλου (στο μελαχροινό). Επίτιμη Διδάκτωρ: Μενεγάκη. Επίκουρη Καθηγήτρια Πολεμικών Τεχνών: Βατίδου.

Ελληνικό ροκ συγκρότημα της δεκαετίας 1970 με αρχηγό τον γνωστό μετέπειτα σκυλά Χρήστο Κυριαζή. (Λέτε να κατάγεται από εκεί η μόδα προκάκι μαλλί της δεκαετίας του 90;)

Π**ΟΛΛΟΙ
**ΡΟΚΑΔΕΣ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ

Ο οπαδός του Βασίλη και όχι του βασιλιά. Και όταν λέμε Βασίλη, εννοούμε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μπορεί να γέρασε, να βάφει το μαλλί και να κάνει δάνειο από τους κροτάφους, αλλά, όπως και νά 'χει, κατέχει μια τιμητική θέση στην καρδιά όλων των 30+, είτε είναι, ή υπήρξαν στο παρελθόν τους, ροκάδες, σκυλάδες, κουλτουριάρηδες ή λεσβίες.