Tagged definitions (995)
Showing 311-320 from 995

Από την λέξη θεριακή (αντίδοτο σε δηλητήριο). Θεριακλής αυτός που είναι παθιασμένος με κάτι απολαυστικό.

Η διοξίνη είναι μια χημική ουσία εξαιρετικά ύποπτη για καρκινογενέσεις, και ιδιαίτερα τοξική για τον άνθρωπο.

Με μια μικρή αλλαγή προκύπτει η δυοξύνη. Τι εστί δυοξύνη;

Δυοξύνη είναι η υποθετική ασθένεια απ' την οποία έχουν προσβληθεί οι άρρενες τεμπέληδες. Περί ξυσίματος των δυο αρχιδιών ο λόγος. Η «ασθένεια» αυτή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φιλοσοφία τουσταρχιδισμού και του γραψαρχιδισμού και φυσικά έχει απόλυτη συμβατότητα με το δεκάλογο του τεμπέλη (βλ. β' σχόλιο Hank).

Ο προσβαλλόμενος κοιμάται με τις κότες και ξυπνάει με τις κοκότες, βαριέται μονίμως, δε βάζει στόχους, κουράζεται όταν του λένε για δουλειές, απορεί γιατί ο κόσμος φθείρεται δουλεύοντας, αράζει σαν κοπρόσκυλο με τις ώρες κι όταν κάποιος του πει «κουράστηκα να κάθομαι», ή «μην κοιμάσαι τόσο πολύ αφού κάποτε θα κοιμηθούμε αιώνια», τον κοιτάζει με μισό μάτι. Όταν βέβαια έρθουν αναγκαστικές υποχρεώσεις στη ζωή του, π.χ.: συνεπεία γάμου, τότε... αισθάνεται πως τον έριξαν σε καταναγκαστικά έργα.

Στην εργασία δε γυρεύει υπευθυνότητες. Αποζητά την ξεκούραση και τη μονιμότητα. Γι’ αυτό και όνειρο του είναι να «εργαστεί» σε μια εντελώς χαλαρή «υπηρεσία» του δημοσίου τομέα και το πιο ενδιαφέρον χρονικό διάστημα στη «δουλειά» του είναι το Κίτ Κάτ, όπου μόνιμη επιδίωξη του είναι να το επιμηκύνει όσο γίνεται περισσότερο. Η ευτυχέστερη δε στιγμή κατά τη διάρκεια της «εργασίας» είναι η στιγμή που ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του «κουραστικού» ματς.

Μπορεί κάποιος να μην κουβαλάει στο γενετικό του κώδικά το «μικρόβιο» και για λόγους συνθηκών να προσβληθεί απ' αυτή την ασθένεια, π.χ.: πρόσληψη στο δημόσιο.

Πολλοί δε όταν προσληφθούν στο δημόσιο, κουβαλώντας εμπειρίες από ξεκώλωμα στον ιδιωτικό τομέα, ανθίστανται στον ιό δίνοντας τα όλα στη δουλειά, μέχρι να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και να αρχίσουν θεραπευτική αγωγή με λήψη γραψαρχιδίνης.

Κάποια στιγμή όμως απ' την κατάχρηση του φαρμάκου, αυτοπροσβάλλονται από δυοξίνη κι όπως είναι φυσικό γίνονται επαγγελματίες ξύστες και φυσικά γίνονται εξπέρ στο συνεχές, χωρίς ενοχές ξύσιμο.

Ωστόσο πολλοί απ' αυτούς που προσβάλλονται από τον ιό κατ' αυτόν τον τρόπο, μπορεί να εκδηλώνουν συμπτώματα μουργέλας στη δουλειά, ενώ στο σπίτι τους υγιέστατοι, κάνουν... τις δουλειές.

Λεκτικό υβρίδιο εκ του ελληνικού «λιώμα» και του αγγλικού «lost».

Περιγραφικό καταστάσεως κλασμεντέν.

Ο όρος προκύπτει από τη σύνθεση των λέξεων οδύσσεια και πορδή.

Όπως η ομηρική οδύσσεια περιγράφει τον αγώνα ενός ανθρώπου (Οδυσσέα) για να αντεπεξέλθει από ένα σωρό δυσκολίες, έτσι και η πορδύσσεια περιγράφει τον αγώνα ενός ανθρώπου για να γλυτώσει από κλανιοβομβαρδιστικές επιθέσεις κάποιων (δες & δες) που είναι καλοί στα πνευστά του κώλου. Αυτός λοιπόν αν δεν μπορεί να αποχωρήσει από το πεδίο της μάχης, ή θα πρέπει να ανεχτεί το κλάσιμο μαθαίνοντας παράλληλα την αρετή της υπομονής, ή θα πρέπει να γίνει σαν τους άλλους (βλ. παραδείγματα 1,3).

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να προσπαθεί κάποιος να φιμώσει ετσιθελικά τη φωνή διαμαρτυρίας του πρωκτού του, π.χ. σε ένα κρίσιμο ραντεβού. Προσπαθώντας να σταματήσει την κακοδαιμονία, αναπτύσσει τη σκέψη του (π.χ. εύρεση καταλλήλων δικαιολογιών, παράκληση για να πάει τουαλέτα, ενίσχυση αμυντικής γραμμής με παράλληλη προσοχή στο θέμα που συζητάται επιστρατεύοντας δυνάμεις ένεκα ανάγκης, βλ. παράδειγμα 2).

Όπως ο πολυμήχανος έπρεπε να σπάσει τη γκλάβα του ως Κύρος Γρανάζης για να βρει τρόπους για να υπερνικήσει τις δυσκολίες, έτσι κι ο ήρωας μας. Στην προσπάθεια του αυτή δεν παίζει το συν Αθηνά και χείρα κίνει γιατί η Θεά μας έχει αφήσει χρόνους. Άρα πρέπει να σπάσει το μυαλό του για να βρίσκει τη μυστική κερκόπορτα σωτηρίας. Συγκυρίας δοθείσης, μαθαίνει τα όρια του, πολεμάει τις φοβίες του και τις ανασφάλειες του ως άλλος Οδυσσέας. Του δίνεται λοιπόν η ευκαιρία να αναπτυχθεί νοητικά. Η πορδύσσεια έτσι ιδωμένη μοιάζει με εκπαιδευτική άσκηση.

Αυτό που μετράει δεν είναι το να έρθεις στην προτέρα κατάσταση (Ιθάκη-άκλαστος τόπος), αλλά το ταξίδι, όπου μέσα από τα διάφορα εμπόδια που θα συναντήσεις, θα χρειαστείς να νικήσεις τις φοβίες σου και να αναπτυχθείς νοητικά στην προσπάθεια σου για να επιβιώσεις. Τα εμπόδια τελικά τα βάζει για εκπαιδευτικούς λόγους κάποια ειδική ομάδα νεφελίμ που λέγεται πορδελίμ (βλ. σχετικό βιβλίο Λιακό, λίγα χρόνια μετά, τώρα έχουν προτεραιότητα άλλες ομάδες).

Παραλλαγή του «στην υγειά σου», με ιδιαίτερη σημασία στην Κρήτη, όπου συνοδεύει ένα ολόκληρο τελετουργικό για πιώματα μέχρι λιποθυμίας.

Το «στην αφεντιά σου» είναι πιο σοβαρό απ' το «στην υγειά σου», το οποίο είναι γενικότατο. Δηλώνει ρισπέκ, και δείχνει ότι θεωρείς τον άλλον κύριο του εαυτού του - να κάτι που δεν ισχύει για όλους.

Το τελετουργικό έχει ως εξής. Παρεάκι μαζεύεται στην αυλή (σπίτι, μπαλκόνι, νυχτερινό κέντρο, οπουδήποτε), με το μπουκάλι / κανάτα / νταμιτζάνα κρασί στη μέση. Στην αρχή, ο κόσμος κερνάει και πίνει κανονικά, βάζοντας στα ποτήρια των άλλων και στο ποτήρι του (ο κεραστής, τελευταίος) και λέγοντας «γεια μας, μ'ρε παιδιά!» ή κάτι τέτοιο πριν τσουγκρίσει και πιει. Ως εδώ καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, κάποιος θα κάνει τη μαλακία και θα «καλέσει». Έτσι ξεκινάει ένας κατήφορος που θα τελειώσει ανυπερθέτως με ένα τσούρμο λιώματα, χυμένους ο ένας πάνω στον άλλον.

Ο καλεστής, πρώτ' απ' όλα, σκώνεται όρθιος να τον βλέπουν. Μετά παίρνει το δικό του ποτήρι και το γιομίζει μέχρι πάνω πάνω, ξέχειλο που λένε. Μετά το σηκώνει προς τη μεριά αυτού που θέλει να καλέσει (παναπεί να προκαλέσει...), λέει σοβαρά-σοβαρά «στην αφεντιά σου», και το κατεβάζει κούπα (παναπεί μονορούφι). Αμέσως μετά το ξαναγιομίζει, πάλι ξέχειλο, και το δίνει σ' αυτόν που κάλεσε. Ο οποίος διαλέγει κάποιον άλλον στην παρέα να καλέσει, λέει κι αυτός «στην αφεντιά σου», πίνει την κούπα, ξαναματαγιομίζει, και ούτω καθ' εξής.

Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1. Απαγορεύεται να καλέσεις χωρίς να πιεις. Πρώτα θα κατεβάσεις την κούπα σου, και μετά θα τη δώσεις στον άλλον. Το παιχνίδι είναι μια πρόκληση (dare που λένε στα εγγλέζικα), και δε νοείται να προκαλείς κάποιον να κάνει κάτι που εσύ δεν μπορείς.
2. Όλοι πίνουν απ' το ίδιο ποτήρι. Δεν έχει «σιχαίνομαι» και «μα η Κατερίνα φοράει κραγιόν» και αηδίες. Είναι παιχνίδι τση παρέας, και η παρέα κάνει bonding έτσι. 3. Απαγορεύεται να αρνηθείς κάλεσμα. Στην καλύτερη περίπτωση θα γίνεις ρεζίλι των σκυλιών, και θα 'σαι για πάντα πλέον ο ξενέρωτος που δεν πίνει όταν τον καλούν. Στη χειρότερη, ο καλεστής θα το πάρει προσωπικά και θ' ανάψει καβγάς. Εδώ ένα απλό τσούγκρισμα να αρνηθείς, ο άλλος παρεξηγιέται. Πόσο μάλλον ένα επίσημο κάλεσμα κι ένα αρχοντικό «στην αφεντιά σου». Όπως και να' χει, αν κάποιος δεν πιει, το παιχνίδι χαλάει, προς μεγάλη απογοήτευση της ομήγυρης.
4. Μπορείς να καλέσεις όποιον θέλεις στο τραπέζι, ακόμα κι αυτόν που σε κάλεσε αμέσως πριν, κάτι το οποίο έχει παρενέργειες. Αφενός, μπορεί να εξελιχθεί σε μονομαχία, όταν δύο στην παρέα καλούν συνέχεια ο ένας τον άλλον, συνήθως για να δουν ποιος αντέχει να πιει περισσότερο. Αυτή η εκδοχή συχνά συνοδεύεται από ανταλλαγή σκωπτικών μαντινάδων, όπου ο ένας προσπαθεί να πικάρει τον άλλον. Αφετέρου, μπορεί να οργανωθεί (εκ προμελέτης ή επιτόπου) ομαδική στοχοποίηση ενός από την παρέα, και όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι να καλούν αυτόν, με γέλια και πειράγματα. Αυτή η εκδοχή συχνά συνοδεύεται από ενέσεις καφεΐνης στο νοσοκομείο, ώρες αργότερα.
5. Τέλος του παιχνιδιού δεν προβλέπεται. Θεωρητικά, τελειώνει όταν τελειώσει το κρασί. Φυσικά, όταν μιλάμε για σπίτια εξοπλισμένα με βαρέλια, μέχρι να τελειώσει το κρασί, ο κόσμος έχει αρχίσει να σωριάζεται.

Παραλλαγές:
1. Κούπα όχι σε κρασοπότηρο, αλλά σε υπερδιπλάσιας χωρητικότητας νεροπότηρο. Τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου πολύ γρηγορότερα έτσι.
2. Κούπα σε ακόμα μεγαλύτερο, αυτοσχέδιο σκεύος. Έχω δει σε γλέντι γάμου κόσμο και λαό να βγαίνει εκτός μάχης σε dt, αφού ξεκίνησαν αφελώς τα «στην αφεντιά σου» με ένα πλαστικό εναμισόλιτρο μπουκάλι νερού, κομμένο λίγο κάτω απ' τη μέση. Μονορούφι πάνω από μισό λίτρο κρασί τη φορά...
3. Κούπα σε νεροπότηρο, με ρακή αντί για κρασί. Αυτά, λογικά, τα κάνουν μόνο οι βοσκοί, που ως γνωστόν έχουν υπεράνθρωπες αντοχές.

Παραλληλισμοί:
Το να πίνεις κρασί απ' το ίδιο σκεύος είναι μάλλον παγκόσμιο σύμβολο φιλίας ή/και αγάπης. Βλέπε τον καθολικό γάμο, όπου νύφη και γαμπρός έπιναν συμβολικά μια γουλιά απ' το ίδιο ποτήρι (το «διπλό» ποτήρι, που είδαμε στον Ελαφοκυνηγό, είναι νεότερη επινόηση βέβαια). Βλέπε το ορθόδοξο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, όπου όλοι οι πιστοί μεταλαμβάνουν με το ίδιο κουτάλι. Βλέπε και το αρχαιοελληνικό έθιμο του κότταβου, όπου ο συμποσιαστής έπινε κι άφηνε μια γουλίτσα κρασί, την οποία γυρνούσε παιχνιδιάρικα στα χείλη του ποτηριού πριν το πασάρει στον εραστή. Ah, l' amour, l' amour!

Ετυμ. : < μσν. αφεντία < αφέντης < αρχ. αυθέντης

Φάρμακο. Βασικά, είναι νέας μορφής ασπιρίνη. Χρησιμοποιείται από ανθρώπους που πραγματικά τους πρήζουν τα αρχίδια.

Το σκανκ ή σκανγκ είναι μια υδροπονική εκδοχή κάνναβης.(Αγγλ.Skunk). Τι είναι το Skunk; Το ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται με την κάνναβη, πρόσφατα το έμαθαν και οι μαμάδες μας και οι περιπτεράδες μας ...Ξέρουν τι είναι στην πραγματικότητα ή απλώς βρίσκει εφαρμογή ο κλασικός κανόνας της προπαγάνδας: «πες πες πες, κάτι θα μείνει»;

Η παραφιλολογία που υπάρχει και διαιωνίζεται σχετικά με το Skunk τείνει να φτάσει σε φαντασία το «Μαγαζάκι του Τρόμου» (το μαγαζάκι με το σαρκοβόρο φυτό που τρώει τους πάντες). Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας έχουμε ακούσει σε συζητήσεις κάποιον – χρήστη κάνναβης συνήθως – να υποστηρίζει ότι το Skunk δεν είναι κανονικό χόρτο, αλλά «χημικό», «ποτισμένο», γενετικά μεταλλαγμένο και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ... Απ' την άλλη, η επίσημη προπαγάνδα, κράτος και διωκτικοί μηχανισμοί έπεισαν την κοινωνία ότι το Skunk είναι καινούργια μόδα και… πως να το κάνουμε; Δεν είναι σαν τα «αθώα» ελληνικά χόρτα που κάπνιζαν όταν ήταν νέοι ...

Δυστυχώς η αλήθεια απέχει κατά πολύ από αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι. Ας πούμε μια μικρή ιστορία ...

Στις δεκαετίες του '60 και του '70 υπήρχε στο εξωτερικό και περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το «κίνημα» των hippie. Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να είχαμε χούντα και τους χίπιδες να τους γνωρίζαμε μέσω της «Θείας μου της Χίπισσας», στο εξωτερικό όμως χιλιάδες ήταν οι νέοι που ακολουθούσαν το λεγόμενο « Hippie Trail» (μονοπάτι των χίπιδων): επισκέπτονταν χώρες που και το όνομα τους ακόμα ήταν τότε άγνωστο. Σημεία εκκίνησης ήταν η Αίγυπτος, η Τουρκία, το Μαρόκο και η Ελλάδα. Υπήρχε μάλιστα και λεωφορείο που ξεκινούσε από Αθήνα με προορισμό την Goa της Ινδίας. Όλα αυτά στα τέλη της δεκαετίας του '60. Λίβανος, Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ ήταν οι κυριότεροι προορισμοί. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των χωρών ήταν η ελεύθερη διάθεση μαριχουάνας ή χασίς χωρίς τα σημερινά ταμπού, μιας και όλες είχαν μακρόχρονη ιστορία σε αυτόν τον τομέα. Όταν γύριζαν στις πατρίδες τους πάρα πολλοί έφερναν μαζί τους σπόρια από τις τοπικές ποικιλίες που είχαν δοκιμάσει. Μέχρι τότε η διαθέσιμη μαριχουάνα στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η ποικιλία που αποκαλούμε σήμερα Sativa. Όλη η μαριχουάνα που εισαγόταν, λαθραία, ήταν κυρίως απ' το Μεξικό, την Κολομβία και την Καραϊβική. Η εισαγωγή των ποικιλιών από Αφγανιστάν και Πακιστάν (την γενικότερη περιοχή του Ινδο-Καυκάσου, Hindu Kush) που ανήκουν στην «ποικιλία» που αποκαλούμε σήμερα Indica έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όλη την κοινότητα των καλλιεργητών κάνναβης.

Το κλίμα των Ηνωμένων Πολιτειών (με εξαίρεση τη Φλόριντα) δεν ήταν κατάλληλο ώστε να ωριμάσουν μέχρι τέλους οι ποικιλίες από Μεξικό, Κολομβία και Καραϊβική. Αντίθετα οι ποικιλίες απ' τον Ινδοκαύκασο προλάβαιναν να ωριμάσουν και έμεναν κοντύτερες σε σχέση με τις προϋπάρχουσες, και έτσι ξέφευγαν και απ' την κατασκοπεία των ελικοπτέρων.

Επιπλέον αυτές οι ποικιλίες είχαν ένα πάρα πολύ έντονο άρωμα που έμοιαζε με την μυρωδιά του ασβού, χαρίζοντας τους το όνομα «Skunkweed». Τη δεκαετία του '70 στην Καλιφόρνια, ο επονομαζόμενος Sam the Skunkman, έφτιαξε και πουλούσε σπόρια από την ποικιλία Skunk 1. Εδώ πολλοί γουρλώνουν τα μάτια και λένε «πως το έφτιαξε»; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι ένα φυτό κάνναβης από το Μεξικό μπορεί να διασταυρωθεί με ένα άλλο από το Αφγανιστάν κλπ ; Όπως ακριβώς οι ντομάτες που καλλιεργούμε είναι διασταυρώσεις από παλιότερες ποικιλίες ντοματιών (ενδογενών και ξένων).

Το Skunk 1 ήταν μια διασταύρωση από Μεξικανικά, Κολομβιανά και Αφγανικά σπόρια και προέκυψε με τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούν οι βοτανιστές εδώ και εκατοντάδες χρόνια για να αναπτύξουν μια διαφορετική ποικιλία ντομάτας, αγγουριού, πατάτας, που θα έδινε περισσότερη ποσότητα, μεγαλύτερους και ποιοτικότερους καρπούς και κυρίως που θα ήταν ιδανική για ένα συγκεκριμένο κλίμα. Συνεπώς ούτε γενετικές τροποποιήσεις έγιναν, ούτε «χημικά» χρησιμοποιήθηκαν, ούτε ο ΕΤ άφησε σπόρια πίσω του πριν μας αφήσει για να πάει στο σπίτι του ...

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Το κλίμα ανοχής που υπήρχε τη δεκαετία του '70 στις Ηνωμένες Πολιτείες έδωσε τη θέση του σε ένα καινούργιο συντηρητισμό τη δεκαετία του '80 και οι καλλιεργητές κάνναβης βρίσκονταν υπό διωγμό. Αντιθέτως στην Ολλανδία είχαν αρχίσει να μπαίνουν τα θεμέλια των «εταιριών σπόρων». Το Skunk 1 έγινε αμέσως το νο1 καθώς ήταν το μόνο σταθερό υβρίδιο σε σπόρο εκείνη την εποχή. Πολλές εταιρίες άνοιξαν από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα και καθεμιά ανέπτυξε την δική της εκδοχή του Skunk, με τους περισσότερους να επικεντρώνονται στην Indica πλευρά του υβριδίου. Μέχρι και σήμερα σχεδόν το 50% των ποικιλιών που πωλούνται από Ολλανδικές εταιρίες σπόρων περιέχουν Skunk 1 στην γενεαλογία τους.
Άλλες γνωστές ποικιλίες που ήρθαν στην Ολλανδία από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι: Original Haze, Afghani 1, Hindu Kush, California Orange, Early Girl, Hawaiian Indica, Northern Lights, Big Bud, Hash Plant, G-13, Bubblegum.

Δείτε τις ποικιλίες κάνναβης σαν τις ποικιλίες των αμπελιών. Άλλο κρασί δίνει το Merlot, άλλο το Tokaji, άλλο το Cabernet Sauvignon.
Εάν δεν σου αρέσει το Merlot, δεν το πίνεις. Προτιμάς κάτι άλλο.
Αν δε σου αρέσει τίποτα από όλα, πίνεις ρετσίνα, δαιμονοποιείς τα «ξένα» εμφιαλωμένα και αναπολείς πόσο καλά κρασιά είχαμε τον παλιό καλό καιρό ...

Συνθηματικό για το μαύρο ελληνικής προέλευσης, και συνακολούθως ΑΑ ποιότητας - το αντίθετο της μπουρούχας.

Ο διαχωρισμός οφείλεται αφενός στην τραγικά λανθασμένη άποψη πως ο,τιδήποτε ελληνικό είναι εξ ορισμού καλύτερο, αφετέρου στη δυστυχώς σωστή άποψη ότι το μαύρο το οποίο εισάγεται (και στην Ελλάδα το εισαγόμενο είναι 90% από Βαλκάνια, κυρίως Αλβανία) είναι προΐόν μαζικής και σχεδόν βιομηχανικής παραγωγής, με όλα τα φυτοφάρμακα και την τσαπατσοδουλειά που αυτό συνεπάγεται, και αφετρίτου στο ότι, ως φυσικό προϊόν και σαν το καλό κρασί, το καλό μαύρο δε νοείται να είναι αγνώστου προελεύσεως.

Ολίγοι γνωρίζουν ότι εν Ρόδω παράγεται ουίσκι-απομίμηση του εν τω προηγούμενο λήμμα αναφερθέν, 100 pipers, Εκατό Πίπες, ονόματι «200 pipers». Εις τα εν Κρήτι οινονευματοποτεία to παρόν ουίσκι φέρει την εύλογη ονομασία «Διακόσιες Πίπες»!!!

Φέρει δε αυτοκόλλητη ετικέττα σχεδιου μετα τετραγώνων, ήτοι καρώ, και χαρακτηρίζεται από γεύση... πετρελαίου μετά χρώματος!

Προς όποιους το πίνουν: Άφεσον Πάτερ, ου γαρ οίδασι τι πίνουν...

Βρίσκομαι σε μία ανεκδιήγητη κατάσταση, την οποία δεν μπορώ να διαχειριστώ. Είμαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, βλ. επίσης δεν την παλεύω.

Έκφραση που προέρχεται από το δυσάρεστο και λυπηρό θέαμα εξαρτημένων ατόμων, τα οποία μόλις έχουν πάρει τη δόση τους.