Tagged definitions (12)
Showing 1-10 from 12

Παιδικό παιχνίδι (οριακά τζόγος) που παιζόταν στα Γιαννιτσά, κυρίως με αυτοκόλλητα Panini. Στόχος του παιχνιδιού ήταν να συγκεντρώσει ο παίκτης τους περισσότερους πόντους (που ονομάζονταν "γκάρος") και να κερδίσει όλα τα αυτοκόλλητα των αντιπάλων του.

Κανόνες του παιχνιδιού "Γκάρος"

Απαιτούμενα υλικά: Μια στοίβα αυτοκόλλητα (Panini ή άλλα) για κάθε παίκτη, γυρισμένα ανάποδα (με την εικόνα προς τα κάτω).

Αριθμός παικτών: 2 έως 3 παίκτες.

Προετοιμασία: Κάθε παίκτης δημιουργεί μια στοίβα με τα αυτοκόλλητα του, την οποία τοποθετεί μπροστά του, με την όψη των αυτοκόλλητων κρυμμένη (ανάποδα). Καθορίζεται η σειρά παιξίματος με τη χρήση των λέξεων:

• "Γκάρος": Ο παίκτης που θα παίξει τελευταίος.
• "Ημίγκαρος": Ο προτελευταίος.
• "Σαλίγκαρος": Ο πρώτος.

Πώς παίζεται: Ο πρώτος παίκτης ("Σαλίγκαρος") γυρίζει το πάνω-πάνω αυτοκόλλητο της στοίβας του και το πετάει στο κέντρο (π.χ., σε ένα τραπέζι ή στο έδαφος). Ακολουθεί ο επόμενος παίκτης με τη σειρά του, ο οποίος κάνει το ίδιο: ρίχνει το πάνω-πάνω αυτοκόλλητο της δικής του στοίβας. Το παιχνίδι συνεχίζεται κυκλικά, με κάθε παίκτη να ρίχνει το επόμενο αυτοκόλλητο της στοίβας του στο κέντρο.

Πώς κερδίζονται οι πόντοι (Γκάρος): Εάν το τελευταίο ψηφίο του αριθμού στο αυτοκόλλητο που ρίχνει ένας παίκτης είναι ίδιο με το τελευταίο ψηφίο του αριθμού του αυτοκόλλητου που έπαιξε ο προηγούμενος παίκτης, τότε αυτό είναι "Γκάρος" και κερδίζει 1 πόντο. Ο παίκτης πρέπει να φωνάξει "ΓΚΑΡΟΣ!" για να μετρήσει ο πόντος.

Ειδικοί κανόνες: Εάν συμβεί "Γκάρος" κατά την πρώτη γύρα (όταν όλοι οι παίκτες έχουν ρίξει μόνο 1 αυτοκόλλητο), τότε ο πόντος ΔΕΝ μετράει εκτός και αν ο παίκτης που φώναξε "Γκάρος" συμπλήρωσε τη φράση: "Γκάρος και μετράν τα πρώτα!" Τέλος παιχνιδιού: Όταν όλοι οι παίκτες παίξουν όλα τα αυτοκόλλητά τους, το παιχνίδι τελειώνει.

Νικητής: Ο παίκτης που έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους πόντους (γκάρος) στο τέλος του παιχνιδιού είναι ο νικητής. Ο νικητής κερδίζει όλα τα αυτοκόλλητα που παίχτηκαν από τους αντιπάλους του.

Σημείωση: Το παιχνίδι είναι περισσότερο διασκεδαστικό όταν παίζεται με πολλούς παίκτες και μεγάλες στοίβες αυτοκόλλητων!

Στην ποικιλία του Πλωμαρίου της Λέσβου είναι η σφαλιάρα και παιχνίδι της τράπουλας που παίζεται από δυο ή τέσσερις παίχτες σε ζευγάρια.

Πάμε γι' άλλα, όρος χαρτοπαικτικός. Όταν το φύλλο δεν είναι καλό, το "Αμόντε" δηλώνει την πρόθεση του παίκτη ή των παικτών που το λένε

να χαλαστεί το κόλπο (η χαρτωσιά) και να ξαναμοιραστεί φύλλο. Προέρχεται από την ιταλική ιδιωματική έκφραση a monte (στο βουνό) που σημαίνει ατύχησα, καταστράφηκα. Στα Επτάνησα δηλώνει συνήθως τη ματαιότητα, το ανώφελο ενός πράγματος ή κατάστασης.

Ολόκληρη η έκφραση είναι «θα σου δώσω μία, θα γράψεις δέκα κάσα».

Σημαίνει ότι θα φας μια γροθιά τόσο δυνατή που θα γράψεις δέκα κάσα.

Το δέκα κάσα αναφέρεται στη βαθμολογία που γράφει κάποιος στη πρέφα. Τα δέκα κάσα τα γράφει όταν χάνει και χρεώνεται με αυτά.

Ποδαράτη ή νυχτερινή ποδαράτη λέγεται στην Πάτρα η παρέλαση των πληρωμάτων το τελευταίο Σαββατόβραδο της Αποκριάς. Στην παρέλαση αυτή τα πληρώματα παρελαύνουν χωρίς τα άρματά τους, γι' αυτό και λέγεται ποδαράτη, σε αντιδιαστολή προς τη Μεγάλη Παρέλαση της Κυριακής.

Σα να λέμε φτυσ' τα μπούτια σου, πού πα ρε Καραμήτρο κ.ο.κ. Θυμίζει λίγο από σενάριο ξανθοπουλέικο κι άμα το καλοσκεφτείς, τον καιρό που φορμαρίστηκε η έκφραση, που οι δάσκαλοι πληρώνονταν τρεις κι εξήντα, χωρίς μαύρα λεφτά και ιδιαίτερα, λογικά με καμιά φτωχιά θα στήνανε τσαρδί.

Ο χρήστης -συνήθως ταβλαδόρος- είναι φουλ έξτρα κάργα ειρωνικός απέναντι στον δέκτη που δε λέει να καταλάβει ότι το παίγνιο ή και η παρτίς η ίδια εχάθη κι αυτός εξακολουθεί να παθιάζεται και να ζητάει ζάρι.

Επιβάλλεται επίσκεψη στο Νέο Μοναστήρι για να τα ακούσεις απ’ την πηγή και ειδικά από τους Πρόσφυγες Ανατολικής Ρωμυλίας.

1. Οι μικρές νιφάδες χιονιού. Κατά τον πασαδόρο Γκάτσμαν η έκφραση χρησιμοποιείται στις περιοχές Νάουσας και Έδεσσας.

2. Ο βλάκας. Την ίδια σημασία έχει και το κουρκούτι.

3. Τα απλωμένα και γι' αυτό επισφαλή πούλια σε παίγνια του ταβλιού.

4. Στην πανεπιστημιακή ιδιόλεκτο, είναι οι φωτοτυπίες, δελτία και βιβλία που απλώνει ο φοιτητής, όταν γράφει εργασία.

5. Η έκφραση τον απλώνει τον τραχανά είναι ένα από τα πολλά συνώνυμα του την τρίζει την όπισθεν.

Λέξη που ετυμολογικά δεν συνδέεται με τον Μέλβιν Τσίτουμ, αν και η εμφάνιση του τελευταίου στο ελληνικό μπάσκετ έδωσε σαφή ωθηση στην λέξη.

Στην ορίγκιναλ εκδοχή του, όπως και το τσου ρε, συνοδεύεται από επίθεση προς την περιοχή των γεννητικών οργάνων με μία ιδιαίτερη χειρονομία: δείκτης και αντίχειρας ενωμένοι, τα υπόλοιπα δάχτυλα μαζεμένα, όπως στη χειρονομία για τα γκαφρά, αλλά χωρίς τριβή των δακτύλων.

Πρόκειται για παιδικό παιχνίδι κατά το οποίο είτε όντως προσπαθείς να βλάψεις την οικογένεια του άλλου, είτε απλά να τον κάνεις να σκιαχτεί (no fear = δε σκιάζομαι είχα δει σε τοίχο) με σαφή την πρόθεσή σου να μην τον χτυπήσεις. Ενίοτε, βέβαια, το παιχνίδι καταλήγει σε γαλλικό μυθιστόρημα του 19ου.

Όταν δεν συνοδεύεται από την χειρονομία, όπως συμβαίνει μετά το πέρας της λυκειακής περιόδου, αποτελεί έκφραση κατάφωρης ειρωνείας ως αντίδραση στα άρτι ρηθέντα και συνοδεύεται σχεδόν πάντα από το ρε. Εναλλακτικά, σε αυτήν την περίπτωση μπορούμε να κλίνουμε την κεφαλή απειλητικά, προσποιούμενοι κεφαλιά.

Αυτονομημένο είναι ισοδύναμο με το τσου ρε Λάκη, αλλά δεν απευθύνεται σε κανέναν Λάκη, όπως και το ίσα ρε.

Λεγόταν τα ενενήνταζ στη λευκάδα, δεν ξέρω αν παίζει ακόμα.

Παράρτημα προφοράς κατά τα κλασσικά στο κάνε.

Ομαδικό παίγνιο το οποίο παίζεται κυρίως από έφηβα αγόρια της επαρχίας.

Συνήθως ύστερα από κλήρωση (αριθμάκια) αποφασίζεται ποιος θα είναι ο πρώτος που θα ξαπλώσει μπρούμυτα σε επίπεδη επιφάνεια (κρεβάτι, γρασίδι). Ο εν λόγω άτυχος παίκτης υποχρεούται να υπομείνει το βάρος και τους σχολιασμούς των συμπαικτών του, οι οποίοι ένας μετά τον άλλον θα πέσουν με φόρα από πάνω του. Για παράδειγμα εάν συμμετέχουν δέκα άτομα, το νούμερο ένα θα ξαπλώσει κάτω κάτω, ακριβώς από πάνω του, το νούμερο δύο θα ακολουθήσει το νούμερο τρία και ούτω καθεξής μέχρι που τελευταίο θα τους πλακώνει όλους χωρίς να το πλακώνει κανείς το νούμερο δέκα.

Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι ότι συνήθως δεν προαποφασίζεται ούτε ποιοι θα συμμετέχουν ούτε ποιος θα είναι από κάτω! Εάν είσαι 12-19 χρονών και ζεις στην επαρχία... δεν μπορείς ποτέ να είσαι τελείως αμέριμνος, είτε ρεμβάζεις ανάσκελα είτε μπρούμυτα. Τα μεγαλύτερα αδέρφια σου και οι φίλοι τους μπορεί από στιγμή σε στιγμή να σε αιφνιδιάσουν φωνάζοντας «μπόλα» και ορμώντας κατά πάνω σου, προτού προλάβεις να αντιδράσεις! Η μαγεία του παιχνιδιού έγκειται στο ότι όλοι κάποια στιγμή θα έχουν «κάνει» αλλά και θα έχουν «φάει» έστω από μια μπόλα.

Μεταφορικά η λέξη χρησιμοποιείται για να δηλώσει τσακωμό και γενικότερα ένταση σε σχέσεις και καταστάσεις.

Έτσι λένε τα ντόρτια (τεσσάρες) στο τάβλι, οι παλιοί Κυπραίοι μάστορες του αρχαιότερου ίσως παιχνιδιού στον κόσμο.

Ούτως ή άλλως τα ντόρτια είναι τούρκικη λέξη, από το dört (= τέσσερα). Ντόρτια και τούρκοι ομοιάζουν ωστόσο και ηχητικά, ιδίως στην κυπριακή διάλεκτο με το βαρύ αξάν, όπου το τούρκοι προφέρεται τούρchοι.

Τέλος, με την προσωποποίηση της ζαριάς στον μεγαλύτερο μπαμπούλα του κυπριακού ελληνισμού, υποδηλώνεται η αξία της και ο καθοριστικός της ρόλος στη μετέπειτα εξέλιξη του παιχνιδιού. Ο φέρων τούρκους -όπως ο φέρων οιαδήποτε «μεγάλη» διπλή (πεντάρες, εξάρες)- απολαμβάνει την κωλοφαρδία του, προτιθέμενος να γαμήσει μανούλες και να στείλει τον αντίπαλο ταβλαδόρο για τσαγάκι. Ένα ευφυέστατο λογοπαίγνιο από ανθρώπες που έμαθαν χρόνια να ζουν με ένα τεράστιο οθωμανικό κωλοδάχτυλο απέναντί τους, έχοντας εν πολλοίς αναπτύξει μια θυμοσοφική και αυτοσαρκαστική στάση. Και στην Ελλάδα βέβαια οι σλανγκικές χρήσεις του Τούρκου κάνουν θραύση, βοηθούμενες και από την απόσταση ασφαλείας, που μας κάνει εν πολλοίς να ταυτίζουμε τους γείτονες μονάχα με κάποιες παραβιάσεις εναερίου χώρου στα δελτία των οχτώμιση... Εκεί κάτω όμως, στην Πράσινη Γραμμή, ο τούρκος είναι μια καθημερινή αμείλικτη πραγματικότητα. Ο αντίπαλος πρέπει να γελοιοποιηθεί και να αντιμετωπιστεί πρωτίστως στον τομέα της ψυχολογίας. Κάποιοι αυτό το λένε ρατσισμό, άλλοι το λένε ένστικτο επιβίωσης.

Και επί τη ευκαιρία να προσθέσουμε πως οι επιδόσεις στο τάβλι αποτελούν πηγή υπερηφάνειας και ανάτασης, όχι μόνο για μεμονωμένα άτομα (μάστορες), αλλά και για ολόκληρες περιοχές, οι οποίες διεκδικούν για λογαριασμό τους τον τίτλο της ταβλομητέρας, που βγάζει τους καλύτερους ταβλαδόρους. Αγαπημένος ελληνικός τοπικισμός. Προσωπικά έχω ακούσει από Έλληνες της Αιγύπτου (αιγυπτιώτες) να παινεύονται πως είναι οι καλύτεροι, όντας προφάνουσλυ εγγύτεροι εις την εξ ανατολών αρχαία ταβλική παράδοση. Για την ταβλοσύνη τους κομπάζουν επίσης συχνά οι διάφοροι πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης (δυτικά προάστια της Αθήνας), που είναι μόρτες και λαϊκά και ντόμπρα και ξηγημένα παλικάρια κι αδικημένα απ' την πουτάνα την κενωνία. Εδώ κάπου το κόβουμε, μιας και υπεισέρχονται ευρύτερα ταξικά-κοινωνικά θέματα που δεν είναι της παρούσης.