Όταν κάποιος αντιμετωπίζει τα προβλήματα, τις καταστάσεις και τα γεγονότα με αυταπάρνηση, δυναμικά, τίμια, αντρίκια με βαρβατίλα και δεν κωλώνει. Αντιμετωπίζει το πρόβλημα όπως είναι, σαν το θεούλη Απόστολο Γκλέτσο.

Όλα ήταν εναντίον μας, οι πιθανότητες να τελειώσουμε μηδαμινές αλλά γκλέτσικα τα καταφέραμε.

Καράβι το φεγγάρι...

(από Khan, 12/03/15)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Υπεκφεύγεις, την κάνεις μ' ελαφρά, εγκαταλείπεις το πλοίο, οπισθοχωρείς με δόλιο τρόπο με σκοπό να ανακτήσεις τα χαμένα ψηφαλάκια διατηρώντας όμως τους δύο εντεταλμένους υπαλλήλους σου ως υπουργούς.

Η πρόσφατη αποχώρηση του ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση συνεργασίας δικαιολογεί νομίζω τον μακρύ ορισμό, που όμως εισάγει νέα δεδομένα στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική ζωή.

Δύο συνάδελφοι στη δουλειά (πραγματικό γεγονός) :

-Μμμ, να σου πω...Μήπως μπορείς να υπογράψεις κάτι για μένα;
-Τι ακριβώς;
-Κοίτα, εγώ φεύγω γιατί με περιμένει η γυναίκα μου κανόνισε τα με τ' αφεντικό...
-Εεεε, κάτσε που πας; Μη καρατζαφεύγεις κάθε φορά που είναι να πάρεις ευθύνες στις πλάτες σου ρε λαμόγιο.

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Πρόκειται για λεξιπλασίες που σχηματίζονται με σύγκραση των ονομάτων δύο πολιτικών, ώστε να σχηματίσουν ένα όνομα. Συνήθως στις παρόμοιες λεξιπλασίες υπονοείται ότι ενώ οι δύο πολιτικοί επαγγέλλονται ή γενικώς θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί και εναλλακτικοί, στην ουσία μοιάζουν υπερβολικά, ως μη έδει.

Για τον λόγο αυτό οι λεξιπλασίες αυτές με ισχυρή σύγκραση πρέπει να διακρίνονται από τις λεξιπλασίες τ. τσιπραλαβάνοι, όπου έχουμε ασθενή σύγκραση, σχεδόν παράθεση, (και όπου εκεί το νόημα είναι να θιγεί ότι ο αντίπαλος δεν είναι μόνος του, αλλά έχει και παρέα κάποιον εξίσου κατακριτέο με αυτόν, οπότε εκεί συνήθως δεν συμπαρατίθενται δύο ονόματα από τελείως διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους). Τα όρια βεβαίως μεταξύ των δύο διαφορετικών τύπων λεξιπλασιών δεν είναι στεγανά, αλλά υπάρχουν και γκρίζες ζώνες, όπως οι/ο Πουτβέντεφ (Πούτιν + Μεντβέντεφ). Το χαρακτηριστικό με τους Μερκοζί είναι ότι μπορεί να τεθούν είτε σε ενικό σαν να πρόκειται για μία υπόσταση, είτε και στον πληθυντικό, όπως οι Τσιπραλαβάνοι.

Ιδεολογικές χρήσεις των λεξιπλασιών αυτών:

α) Θίγεται το γεγονός ότι στις δημοκρατίες της εποχής μας (μετανεωτερικότητα ή ύστερη νεωτερικότητα, ή όψιμη μετανεωτερικότητα ανάλογα με τα γούστα), τα κόμματα εξουσίας όποια πρόθεση και να έχουν, ντε φάκτο ακολουθούν πολύ παρόμοια πολιτική λόγω της επιβεβλημένης παγκοσμιοποιημένης μονοτροπίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, λόγω της υπερίσχυσης της οικονομίας έναντι της πολιτικής, λόγω της ένταξης σε διεθνείς οργανισμούς ειδικά αν υπάρχει κοινό νόμισμα και ταλιμπάν. Ο Γάλλος φιλόσοφος Alain Badiou έχει ονομάσει τις σύγχρονες δημοκρατίες θέατρο, όπου το ίδιο έργο παίζεται εναλλάξ από δύο διαφορετικούς θιάσους, τους δεξιούς που το παίζουν ως Théâtre de Boulevard και τους σοσιαλιστές που το παίζουν ως επαρχιακός θίασος, με μοναδική εξαίρεση (πάντα κατά τον Badiou) τον Γιώργο Παπανδρέου, που το έπαιξε ως μπρεχτικό θέατρο αποστασιοποίησης, με απλά λόγια λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Η παράσταση έχει δύο πράξεις, την περίοδο χάριτος , όπου δίνουμε στον ηθοποιό την προσωρινή δυνατότητα να μην κάνει πράξη τις προεκλογικές του επαγγελίες χωρίς να δυσανασχετούμε, καθώς η αλλαγή θιάσου έχει φέρει κάποιο ενδιαφέρον στην παράσταση, και την φθορά της εξουσίας, όπου επέρχεται μονοτονία από την επαναλαμβανόμενη μη τήρηση των επαγγελιών, και οι θεατές σφυρίζουν την παράσταση, περιμένοντας πρόσκαιρη ανανέωση ενδιαφέροντος με τον επόμενο θίασο που δεν θα τηρήσει τις επαγγελίες του. Οι συγκλίσεις αυτές έχουν οδηγήσει σε λεξιπλασίες όπως Παπαμανλής, Καρανδρέου κ.τ.ό., για να περιγραφούν οι «δημοκρατίες» («ελευθέριες ολιγαρχίες» κατά την αριστοτελική ορολογία) που έχουμε μάθει όλοι καλά ιδίως τον τελευταίο καιρό.

β) Έχω την εντύπωση ότι συχνά οι λεξιπλασίες αυτές πλήττουν κυρίως αυτόν που επαγγέλλεται την διαφοροποίηση, και συνήθως τον «πατριώτη» ή «εθνικιστή» (ανάλογα με τα γούστα), τον υποσχόμενο την εθνική διαφορά από την παγκοσμιοποιημένη μονοτροπία. Λ.χ. η λεξιπλασία Παπαράς πλήττει κυρίως τον Σαμαρά (που δεν έχει παίξει ακόμα το ρολάκι του), όπως το σερβικό Toris πλήττει κυρίως τον εθνικιστή Τόμα Νίκολιτς, όπως (για άλλους λόγους) και το τι Πλαστήρας τι Παπάγος έπληττε τον Πλαστήρα. Οπότε ορισμένες από αυτές τις λεξιπλασίες δεν είναι απολύτως ουδέτερες μεταξύ των δύο, αλλά μάλλον αποσκοπούν να εξοντώσουν τον «υπερήφανο εθνικά»- «ανθενωτικό» πολιτικό, εντάσσοντάς τον στο ίδιο πακέτο με τον αντίπαλό του, ή απλά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν έχει ακόμη καταλάβει την εξουσία.

γ) Όταν οι λεξιπλασίες ενώνουν πολιτικούς διαφορετικών εθνικοτήτων, τότε θίγονται συγκεκριμένες διεθνείς τάσεις, λ.χ. οι Μερκοζί εναντίον των Ρομπαρόζο ή των Παπασκόνι. Και πάλι όμως, υπάρχει συχνά το στοιχείο του «ως μη όφειλε», λ.χ. είναι ξεφτίλα για τον Σαρκοζίξ να συναιρείται με την Μέρκελ, αντίθετα προς όποια επίδίωξή του για εθνικά υπερήφανη γαλλική πολιτική.

δ) Συναφώς, ορισμένες φορές θίγεται η υποτέλεια του ενός πολιτικού στον άλλο παρά τις διακηρύξεις του για ανεξαρτησία και αυτονομία. Λ.χ. ο Σαρκοζί που υπακούει στην Μέρκελ είναι Μερκοζί, ενώ ο Μεντβέντεφ που αποτελεί αχυράνθρωπο του Πούτιν είναι Πουτβέντεφ. Οπότε, παρά το γεγονός ότι οι λεξιπλασίες ενίοτε ομοιάζουν με τους τσιπραλαβάνους περιγράφοντας πολιτικούς του ίδιου χώρου, κατά βάθος η έμφαση είναι και πάλι στο «ως μη έδει».

Τέλος, να πούμε ότι οι παρόμοιες λεξιπλασίες κατασκευάζονται και αναπαράγονται ταχύτατα είτε από δημοσιοκάφρους, είτε από χρήστες των διαδιχτυών και στην εμπέδωσή τους παίζουν καταλυτικό ρόλο τα τερτίπια του φωτομάγαζου, που επιτρέπει και εικόνα της κωμικής σύμφυρσης των δυο φατσών.

Μη εξαντλητική λίστα:

- Καρανδρέου (= Κώστας Καραμανλής + Γιώργος Παπανδρέου)
- Καραπαπάρας (= Καρατζαφέρης + Παπανδρέου + Σαμαράς)
- Μερκοζί (= Μέρκελ + Σαρκοζί)
- Παπαμανλής (= Παπανδρέου + Καραμανλής)
-Παπαράς (=Παπανδρέου + Σαμαράς)
- Παπασκόνι (=Παπανδρέου + Μπερλουσκόνι)
- Πουτβέντεφ (=Πούτιν + Μεντβέντεφ)
- Ρομπαρόζο (=Ρομπάι + Μπαρόζο)
- Σαμανδρέου- Σαμαρανδρέου
- Τόρις (=Τόμα Νίκολιτς + Μπόρις Τάντιτς)

  1. Οι ΜΕΡΚΟΖΙ με Νέα “ΙΕΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ” ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ και ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ… (Εδώ).

  2. Έρριξαν τους Παπασκόνι με πραξικόπημα! (Εδώ)

  3. Πρώτο γαλλογερμανικό «όχι» στους Ρομπαρόζο. (Εδώ)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Στην συνέχεια της συζήτησης που άνοιξε με τα λήμματα πληθυντικός της απαξιώσεως και σχήμα ενικού αριθμού θα ήθελα να καταθέσω άλλο ένα παρόμοιο γαμοσλανγκοτέτοιο φαινόμενο. Πρόκειται για λεξιπλασίες που κατασκευάζονται ως εξής: Παίρνεις από έναν χώρο ιδεολογικό, πολιτικό ή άλλο, δύο κορυφαίους εκπροσώπους του, ενώνεις τα επώνυμά τους και τα βάζεις σε πληθυντικό αριθμό απαξίωσης. Tip: Βοηθάει αν το ένα από τα δύο επώνυμα μπορεί να κάνει κατάληξη πληθυντικού σε -ηδες, -αδες .

Ποια είναι η ρητορική στρατηγική των παρόμοιων λεξιπλασιών; Την αντιλαμβάνομαι ως εξής: Ένας ιδεολόγος ή πολιτικός κ.τ.ό. όταν καταθέτει μία πρόταση δύο τινά (μάλλον αλληλοαποκλειόμενα) μπορεί να επικαλεστεί για να τον προσέξουν: α) την πρωτοτυπία της θέσης του, ότι είναι ο μόνος που την σκέφτηκε, β) την κοινωνική δυναμική της, δηλαδή ότι πίσω από αυτήν υπάρχει (ή μπορεί να υπάρξει) ένα μεγάλο πλήθος που την υποστηρίζει και το οποίο αυτός αντιπροσωπεύει.

Όταν, λοιπόν, εσύ φτιάχνεις μια λεξιπλασία διαλέγοντας δύο μόνο εκπροσώπους ενός χώρου του αφαιρείς και τα δύο:

α) Όπως ακριβώς και στον πληθυντικό απαξιώσεως, υπονοείς ότι ο αντίπαλος δεν είναι πρωτότυπος αλλά ανήκει σε μια τάση, που τους ξέρουμε καλά αυτούς. Υπάρχει εδώ μία ιδιαίτερη μορφή argumenti ad hominem, που θα το ονόμαζα argumentum ad pluralitatem. Δηλαδή υπονοείς ότι ο αντίπαλος ανήκει σε έναν τύπο ανθρώπων, οι οποίοι σκέφτονται αλλά και πράττουν, συμπεριφέρονται όπως αυτός, οπότε δεν εκπλήσσει, δεν ξενίζει κανέναν ότι αυτός τώρα το λέει αυτό, αφού έτσι κάνουν οι του σιναφιού του.

β) Ταυτόχρονα, όμως, πετυχαίνεις να του αφαιρέσεις και το αντίθετο πλεονέκτημα. Καθώς η δυάδα είναι η ελάχιστη πολλαπλότητα, με την αναφορά μόνο δύο ατόμων, δεν μπορεί ακριβώς να σχηματιστεί είδος, ιδέα, τύπος. (Συναφές αν και διαφορετικό είναι και το θέμα του τρίτου ανθρώπου που έθιξαν στην αρχαιότητα οι Πλατωνοαριστοτέληδες). Η δυάδα είναι ένας γουαναμπής χώρος που δεν φτάνει όμως για να τον απαρτίσει. Οπότε του αφαιρείς και την δυνατότητα να επικαλεστεί την αντιπροσώπευση ενός πλήθους, όπως θα μπορούσε να γίνει αν ετίθετο ένας απλός πληθυντικός ή ενικός αντί πληθυντικού. Θα διέκρινα περαιτέρω δύο ιδεολογικές χρήσεις: i) Αν ο χρησιμοποιών την λεξιπλασία στρέφεται εναντίον κυρίαρχου λόγου, τότε θέλει να πει πως δυο-τρία άτομα συνιστούν μια ολιγομελή ελίτ που επιβάλλει την θέλησή της στον πολυπληθή λαό. ii) Αν στρέφεται ενάντιον εναλλακτικού λόγου, τότε θέλει να πει πως πρόκειται για δυο- τρεις γραφικούς, που ναι μεν ξέρουμε τα χούγια τους, αλλά δεν έχουν χώρο από πίσω τους. (Τα παραπάνω βέβαια αποτελούν μια παραπάνω ερμηνευτική απόπειρα που ισχύουν σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις της χρήσης των λεξιπλασιών, ενώ για πολλές άλλες χρήσεις ισχύει απλώς ό,τι ακριβώς και στον πληθυντικό απαξίωσης).

Τέλος, οι λεξιπλασίες αυτές δεν πρέπει να συγχέονται με τις δημοσιοκαφρικές κράσεις, τ. Μερκοζί, Παπασκόνι κ.τ.ό. Η διαφορά είναι ότι στους Τσιπραλαβάνους έχουμε οιονεί παράθεση ολόκληρου του επωνύμου για να συμπαραθέσουμε κάποιους που σχηματίζουν ασθενή ημιτελή ομάδα. Ενώ στους Μερκοζί έχουμε ισχυρή κράση, για να θίξουμε το αντίθετο, ότι δηλαδή δύο που δεν όφειλαν να συμπαρατίθενται, ωστόσο, ως μη έδει, συμφύρονται σε μία πραγματικότητα (είτε συγκεχυμένη είτε υπερβολικά σαφή). Βεβαίως, και στην περίπτωση των Τσιπραλαβάνων μπορεί να ενωθούν δύο άτομα που δεν έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις, οπότε ο χρήστης προβαίνει και σε ερμηνευτικό εγχείρημα ότι δηλαδή οι δύο αυτοί παρά τις όποιες διαφορές τους το ίδιο κάνουν.

Ιδού ένα μικρό δείγμα τέτοιων λεξιπλασιών, που λέγονται ασφαλώς με επιτονισμό αηδίας:

- Γιανναροζουράρηδες
- Δραγωνορεπούσηδες- Ρεπουσοδραγώνες
- Λιακοβερέμηδες
- Μουμπαρακοκαντάφηδες
- Πλευροβορίδηδες
- Τσιπραλαβάνοι
- Φουκωντεριντάδες

  1. α) Tha ithela na pane i tsipralavani eki gia ligo na mathoun ti simeni aravas ke mousoulmanos. (Εδώ).

β) Όχι. Εκνευρισμένοι είναι μονίμως οι διάφοροι Τσιπραλαβάνοι. Ξέρεις, εκείνοι που μονίμως νομίζουν ότι επειδή θέλουν κάτι, γίνεται. Όπως τα παιδάκια που φωνάζουν οργίλα στη μαμά τους: «Δεν θέλω φασολάδα. Θέλω πίτσα. Θέλω, θέλω, θέλω!» Και χτυπούν το πόδι κάτω. (Εδώ).

γ) Που είναι οι Τσιπραλαβανοι να στηρίξουν το απάνθρωπο αυτό καθεστώς επειδή είναι αντιδυτικο (όπως και όλα τα απάνθρωπα καθεστώτα) και να μας πουν πως πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους; (Εδώ).

  1. α) Οι Δραγωνορεπουσηδες πολλαπλασιαζονται σαν τον μεταστατικο καρκινο. Επειση αισθανονται ανθρωπακια (φοβισμενα) με ελλειπη συνειδηση, βοηθουντων και των χρηματοδοτησεων, θελουν να μας μετατρεψουν ολους, και τα παιδια μας. (Εδώ).

β) που τον εχεις πεισει οτι η κουλτουρα του και η ιστορια του ειναι ανυπαρκτες η αναξιες λογου (οι γνωστοι ανθελληνες «διαννοουμενοι», ΜΚΟ, Δραγωνορεπουσηδες και ολο το συναφι τους) (Εδώ).

γ) αχαριστοι ποιο ΑφιονΚαραχισαρ οι ΡεπουσοΔραγωνες σας εφεραν
στην Αθηνα και ακομη ουτε ενα αγαλμα;Μαυσωλειο Κεμαλ επειγοντως να πλαισιωθει με Μνημειο Γνωστων Γενιτσαρων μαθετε να τιματε την ιστορια σας επιτελους (Εδώ).

  1. Άντε μετά να μην πάει το μυαλό στον τρόπο που γιόρταζαν την 4η Αυγούστου οι Πλευροβορίδηδες. (Εδώ).

  2. η χωρα ειναι πραγματικα σε αδιεξοδο με τους ΜουμπαρακοΚανταφηδες που μας κυβερνουν. Αποφασιζουν εν κρυπτω, υποσχονται αλλα και κανουν αλλα .(Εδώ).

Ο Αλαβάνος ως μητρικός καθρέφτης του Τσίπρα. (από Khan, 13/12/11)Σαμαραχόι (από Khan, 28/03/15)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Λεξιπλασία εκ του Γιώργος Καρατζαφέρης (ο πρόεδρος του Λ.Α.Ο.Σ.) και του Führer, ήτοι του αρχηγού των απανταχού ναζιάρηδων heil old fart. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Σατιρίζονται οι ακροδεξιές και ρατσιστικές τοποθετήσεις του λαοσπρόβλητου ηγέτη. Από την άλλη, η παλιά πορδή ποτέ δεν θα έβαζε υποψήφιά του την Έφη Σαρρή.

  1. Από το έχει ασχημindie:

Ερώτηση του «πατριώτη» Καρατζαφύρερ υπέρ της πυρηνικής ενέργειας.
Ο «πατριώτης» φασίστας φέρνει μάλιστα ως επιχείρημα ότι οι γύρω χώρες μας, αναπτύσσουν σχετικά προγράμματα. Και αφού σου λέει δεν θα το αποφύγουμε το ολοκαύτωμα γιατί να μην επωφεληθούμε και εμείς; Δεν χρειάζεται και πολύ ανάλυση για το τι σημαίνει πυρηνική ενέργεια, ούτε για το ποιοι διεθνείς κύκλοι μαφίας κεφαλαίου επωφελούνται. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος που πουλάει πατριωτισμό και ρατσισμό στον λαουτζίκο, θέλει να φέρει τη χώρα του, που βάζει δήθεν υπέρ άνω όλων σε θέση να γίνει νέο Τσέρνομπιλ.

  1. “ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΥΡΕΡ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΑΤΕΡΑ”;
    Δες την φωτογραφία σ' ένα γουορντπρέσι ΣφΥΡΙΖΑ.

  2. Καρατζαφύρερ: Να προσφύγουμε στο ΔΝΤ.

Ναι κύριε Καρα-Τζαφέρ (ΕΛ-ληναρά μου εσείς με το ΕΛ-ληνικότατο όνομα) και τα άπειρα πτυχία σας (τα πια;)... Να πάμε στο ΔΝΤ. Ωραία. Δηλαδή σε οργανισμό ελεγχόμενο ακριβώς από τους οικονομικούς τρομοκράτες (Goldman Sachs και το κακό συναπάντημα) που μας διέλυσαν. Κάθε μέρα δίνετε κι από ένα ακόμα ρεσιτάλ κοτσάνας, μπουρδολογίας και απόλυτης ασχετοσύνης. Δες.

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Λεξιπλασία του Τζίμη Πανούση, προερχόμενη δηλονότι από το life-style και τον Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι, τουπίκλην Στάλιν.

  1. Η κυρίως έννοια είναι το λαϊφστάιλ των σκληροπυρηνικών κουκουέδων, δηλαδή η απόλυτη αντίθεση στο καπιταλιστικό λαϊφστάιλ. Πρόκειται για το στυλ της Παπαρήγα της καλής, για ένα στυλ, όπου πρυτανεύει η απλυσιά, οι αξύριστες μασχάλες και, στις συντρόφισσες, φούστες τ. χριστιανόφουστα, γενικά όλα όσα μπορούν να εμπνεύσουν επαναστατική αλληλεγγύη και συντροφικότητα, αμέριστη αφοσίωση στον επαναστατικό αγώνα και σεξ απήλ μόνο για τεκνοποίηση των μελλοντικών μελών του κόμματος (trivia: sex στα λατινικά σημαίνει κόμμα). Επίσης, παντελή αδιαφορία για παρακμιακά φαινόμενα, όπως image-making, debates κ.ο.κ.

  2. Η παραπάνω είναι η ορθόδοξη έννοια. Με την ευρεία έννοια ο όρος μπορεί να χαρακτηρίσει το λαϊφστάιλ κάθε αριστερίζοντος, έτσι όπως περιγράφεται γλαφυρά σε λήμματα του athens as it really is, του Χαλικούτη, του Ιησού κ.ά. Λ.χ. πρόκειται για το λατέρνατιβ στυλ ενός νεανία αλτερνιού, που δεν έχει απαραίτητα ασχημindie, αλλά μπορεί και να έχει ομορφindie. Περιλαμβάνει οπωσδηπότουσλυ διακοπές στην Ίφκινθο και μαγείρεμα με το αλάτι από την μπαρικάδα Ιφκίνθου, χαϊμαλιά, τζιβομπίχλες, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Με ευρύτατη καθόλου ορθόδοξη έννοια μπορεί να δηλώσει και το λάιφσταϊλ συνασπισμένου νεανία με μπόλικη τσίπρα μέσα του, κουκουλοφλώρου ή και το στυλ της διαδήλωσης.

  3. Τέλος, μπορεί καταχρηστικά να χρησιμοποιηθεί και για το ψαγμένο λαϊφστάιλ ψαγμένου αριστεροκράτη Μαρξ εντ Σπένσερ, που στην ιδανική αισθητική περίπτωση μπορεί να αποτελεί το αντίστοιχο του ναζιάρη στο έτερο άκρο του πολιτικού φάσματος (άλλωστε τα άκρα συμπίπτουν). Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι εστέτ Luchino Visconti, Heiner Muller και πολλοί άλλοι.

Ασίστ: Vrastaman.

«Από την εποχή του Λωτ μέχρι την εποχή του Λόττο το λαϊφστάιλ παίζει σημαντικό ρόλο στο πλασάρισμα των πολιτικών αρχηγών εκτός από την περίπτωση της συντρόφισσας της Αλέκας όπου σε αυτή την περίπτωση διαφοροποιείται κάπως και γέρνει προς το λαϊφστάλιν με τα δολοφονικά πατρόν της Ιωσηφίνας της δολοφονικής λούγκρας του βορρά με το παχύ μουστάκι». (Τζίμης Πανούσης, Δούρειος Ήχος, 1/6/09).

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Εκ των «κλάνω» και «πλανητάρχης». Μπορεί να είναι:

  1. Ο άρχων της κλανιάς, ο καλός στα πνευστά. Δηλαδή ο πρώτος, ο πρόεδρος του Ομίλου κλασομπανιέρων.

  2. Ο κλαζμεντέν, αυτός που κλάνει μέντες από τον φόβο του, ο Αντόνιο Εκλασαμέντες ισπανιστί, και πάλι ο πρόεδρος.

  3. Ένας πλανητάρχης που βρωμίζει τον πλανήτη με βόμβες διασποράς, μεταφορικές (βλ. 1ο μύδι) ή πραγματικές.

  4. Ένας πλανητάρχης, που είναι κλαζμεντέν, θρασύδειλος κτλ.

- Τι θα γίνει με τον Ομπάμα; Θα είναι ντούρασελ, να φτιάξει δυο τρία πράγματα στον πλανήτη, ή θα αποδειχθεί κανάς κλανητάρχης Ομπάμιας κι αυτός;

(πρωην) κλανητάρχης επι τω έργω (από Vrastaman, 22/01/09)Αγελάδα Πλανητάρχης (όλος ο χάρτης πάνω της, σε μαύρο χρώμα περικαλώ) (από GATZMAN, 22/04/09)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Ο λόγος για τον Πρόεδρο της Γαλλίας Nicholas Sarkozy. Το παρατσούκλι- σήμα κατατεθέν του είναι Σαρκοζίξ. Από το «Αστερίξ», για λόγους ευνόητους: Όπως κι ο Γαλάτης, έτσι κι ο Σαρκοζίξ είναι ντούρασελ και κούρασελ. Και δεν ξέρουμε τι μαγικό ζωμό πίνει, ώστε να αντέχει να περιοδεύει όλον τον πλανήτη, «όπου κρίση και χαρά, η Νικόλω πρώτη!», και τις νύχτες, να συνεχίζει να είναι καρλωμένος (η ειδική καύλα προς την Carla Bruni, κατά Μητσικώστα), ώστε να ανταποκρίνεται και στις συζυγικές του υποχρεώσεις. Ναι, ο Σαρκοζίξ είναι ο μικρός στο μάτι μεγάλος στο κρεβάτι, ο νάνος, αλλά με κάτι αρχίδια ναααα.

Από την ανάρρησή του στην εξουσία έχει δημιουργηθεί στον διεθνή τύπο μια σειρά από λέξεις με συνθετικό το «Σαρκό», το υποκοριστικό του, οι οποίες μόλις κάνουν την δειλή εμφάνισή τους στον ελληνικό Τύπο. Παρόλο που δεν ανήκουν στην καθαυτό ελληνική σλανγκ, ζητώ την συμπάθειά σας να τις αναφέρω, γιατί: α) Είναι όλες αντιδάνεια από ελληνικές λέξεις (κατά το «έβρυ γουόρντ χεζ ε γρηκ όριτζιν»). β) Ο Σαρκοζίξ δηλώνει Έλληνας. (Είναι κι Έλληνας κι Εβραίος ο πούστης, απόγονος και των Ελ και των Νεφελίμ, γι' αυτό δεν τον πιάνει κανείς!). γ) Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και στην Ελλάδα, και παρόλο που η Νατάσσα Παζαίτη δεν είναι ούτε μια μουνότριχα της Κάρλα Μπρούνι.

Στην Γαλλία, έχει δημιουργηθεί ένα σαρκόμετρο (Sarkometre), που μετράει την φιλία προς τον Σαρκοζίξ. Από το θερμό προς το κρύο έχουμε:
1. Σαρκολάτρης (Sarkolatre): Κατά το «ειδωλολάτρης», ή κατά την «σαρκολατρία», που είναι από τα σοβαρά αμαρτήματα στην εκκλησιαστική γλώσσα. Ο σαρκολάτρης είναι ο hard-core οπαδός, που θέλει να βλέπει έναν Σαρκοζίξ να γαμεί την Κάρλα και να δέρνει τους μετανάστες των παρισινών προαστίων.

  1. Σαρκόφιλος (Sarkophile): Ο κανονικός οπαδός του Σαρκοζίξ, κατά κανόνα δεξιός και με διάθεση να δει μια Γαλλία τακτοποιημένη μάλλον στα αγγλοσαξονικά πρότυπα.

  2. Σαρκοφοβικός (Sarkophobe): Κατά το «ξενοφοβικός», «ομοφοβικός» κ.ο.κ. Έτσι ονομάζουν τους βδελύσσοντες τον Σαρκό, οι οπαδοί του Σαρκό. Ο όρος υπονοεί πως μία ανορθολογική φοβία προς τον Σαρκό υποκρύπτεται, όπως η αντίστοιχη προς τους ξένους ή τους ομοφυλόφιλους. Κατά τους Σαρκόφιλους, οι «Σαρκοφοβικοί» αποτελούν μια παρά φύση συμμαχία που μοιάζει με τους δικούς μας μαρξορθόδοξους. Δηλαδή είναι αφενός σοσιαλιστές και αφετέρου παραδοσιακές δυνάμεις σε κύκλους Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κτλ. Με λίγα λόγια όλοι όσοι θέλουν να μείνει η Γαλλία όπως ήταν προ Σαρκό.

  3. Αντισαρκωτικός (Antisarko). Κατά το «αντικαθεστωτικός». Έτσι αυτοχαρακτηρίζονται οι αντίπαλοι του Σαρκοζί. Ο όρος υπονοεί ότι δεν πρόκειται για «δυνάμεις αδρανείας», όπως στον όρο «Σαρκοφοβικοί», αλλά για υγιείς αντιεξουσιαστικές δυνάμεις που απλώς θέτουν σε έλεγχο την εξουσιομανία του Σαρκό και την διάθεσή του για άρδην μεταρρυθμίσεις.

  4. Σαρκοφάγος ή Σαρκοβόρος (Sarkophage, Sarkobore). Είναι οι ορκισμένοι αντίπαλοι του Σαρκό, κατά τα ομώνυμα ζώα, και κατά το «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος» ή «Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος». O σαρκοφάγος είναι επίσης αυτός που θάβει τον Σαρκό, σύμφωνα με τους ομώνυμους τάφους της αρχαιότητας. Έχει βγει και περιοδικό με αυτό το όνομα με αποκλειστικό σκοπό την σάτιρα- θάψιμο στον Σαρκό.

Επίσης υπάρχει η έκφραση «Σαρκύλος» (Sarkule), κατά το «Γραικύλος», την οποία χρησιμοποιούν δυσαρεστημένοι οπαδοί του Σαρκό, όταν αυτός κάνει υποχωρήσεις στις μεταρρυθμίσεις και βάζει νερό στο κρασί του, λόγω διαδηλώσεων και της λαϊκής αντίδρασης. Και μια σειρά άλλων ελληνογενών λέξεων, όπως Σάρκωμα, Ενσάρκωση, Σαρκονομία, Σαρκολογία κ.τ.λ.

  1. (Εφημερίδα «Πρωινά Νέα»):
    Ο Καραμανλής έχει ευρεία γκάμα δυνατοτήτων! Τη μια προβάλλει σαν νέος Σαρκοζί αλλά αποδεικνύεται ένας κοινός Σαρκοζίξ.
    Την άλλη σαν Γκόρντον Μπράουν αλλά αποδεικνύεται ένας άλλος Ανδρουτσόπουλος (που τον θυμήθηκα;). Τελικά θα μείνει στην Ιστορία σαν Καραμανλής ο Β’, ο Παντελεήμων!...

  2. (ΜΕΝ 24)
    Ο Σαρκοζίξ ο εργατοκτόνος, γίνεται Ευρωπάρχης καθώς η Γαλλία αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

  3. (Σε φόρουμ):
    στη «Μοντ», ο Πλαντί δανείζεται μια σκηνή από τον Αστερίξ. Ο μάγος Πανοραμίξ μοιράζει κουταλιές δυναμωτικής σούπας από ένα καζάνι που γράφει επάνω: «Απόκτηση εξουσίας με κάθε τρόπο». Στην ουρά και ο Σαρκοζίξ με κοτσίδες Γαλάτη, στον οποίο ο Δρυίδης μάγος λέει: «Εσύ, Σαρκοζίξ, δεν επιτρέπεται να πάρεις. Έπεσες μέσα στο καζάνι μικρός!».

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Η λιγούρα για ευρωπαϊκά κονδύλια. Παράγεται από το «λόρδα» και τον πολιτικό Jacques Delors, γνωστό για την διοχέτευση των ομώνυμων «πακέτων Ντελόρ». Το φαινόμενο ήταν παλιότερο κυρίως στην Ελλάδα, γιατί τώρα με την κρίση είναι σκούρα τα πράγματα. Αλλά σαν νοοτροπία, αίσθημα, αλλά και πρακτική ακόμη, παραμένει.

Η σλανγκενεργός έκφραση χρησιμοποιήθηκε και ως τίτλος επιθεώρησης.

Ορθογραφική παρατήρηση (αφιερωμένη στον Πάνο Β'): Ίσως το «λόρδα» προέρχεται ετυμολογικά από το «λωρίδα», που σημαίνει την ταινία, το παράσιτο των εντέρων. Γι' αυτό λέμε και «με κόβει λόρδα». Οπότε σε αυτήν την περίπτωση, που είναι πάντως αβέβαιη, η σωστή ορθογραφία θα ήταν «λώρδα» και «ντελώρδα».

- Τι έγινε με όλες αυτές τις νέες χώρες, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, κτλ, τις έκοψε κι αυτές ντελόρδα;
- Εμ! Εκεί που είναι ήμασταν, κι εδώ που είμαστε θά 'ρθουν.
- Όχι ακριβώς! Είναι δύσκολες οι συνθήκες τώρα Μήτσο! Κι εμάς μας ένοιαξε μόνο πώς να καλμάσουμε την ντελόρδα μας, δεν κοιτάξαμε να αναβαθμίσουμε μακροπρόθεσμα την οικονομία μας...

Jacques Delors (από Hank, 10/01/09)(από Khan, 25/12/14)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

Η τσίπα ειδικά σε θέματα κοινωνικών αγώνων, διεκδίκησης των δικαιωμάτων των μεταναστών, των εργαζομένων, των φοιτητών κ.τ.ό.

Παράγωγο απ' την τσίπα και τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.

Έχουν επαναστατήσει όλα τα δεκαπεντάχρονα, κι αυτοί αντί να χαρούν για τη νέα πολιτική αφύπνιση βγαίνουν ολημερίς στα κανάλια και διαμαρτύρονται για τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές των περιουσιών. Μα, καλά, δεν έχουν καθόλου τσίπρα πάνω τους;

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified