Tagged definitions (19)
Showing 1-10 from 19

Η μονολεκτική έκφραση «Ξίδι!» σημαίνει «να πιεις ξίδι!» και αντιστοιχεί στο «παρεξηγήθηκες; τσίμπα ένα αρχίδι!» (άντε, σας έκανα και ρίμα).

Οι ρίζες της έκφρασης αυτής είναι πολύ παλιές, από τα χριστιανικά έπη, όπου περιγράφεται η σκηνή κατά την οποία προσφέρουν ξίδι στον Τζίζαντα:

«και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Κρανίου τόπος (στσ: Γολγοθάς) έδωκαν εις αυτόν να πίει όξος μεμιγμένον μετά χολής και γευθείς ουκ ηθέλησεν. Και εσταύρωσαν αυτόν…». (Ματθ.27.33), ή

«Μετά τούτο γινώσκων ο Ιησούς ότι πάντα ήδη ετελέσθησαν διά να πληρωθή η γραφή, λέγει· Διψώ. Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους· και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού. Ότε λοιπόν έλαβε το όξος ο Ιησούς, είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» (Ιωάννης ΙΘ: 28-30).

Μην κολλήσουμε τώρα στο τι ακριβώς συνέβη τότε, κανείς μας δεν ήταν εκεί, οι θεολογικές συζητήσεις αιώνων δεν το έχουν λύσει και πάντως δεν είναι της παρούσης ή του σλανγκρ το θεματάκι αυτό.

Το ξίδι αυτό υποτίθεται ότι ήταν ένα μείγμα ναρκωτικών ουσιών με βάση το ξίδι, το οποίο μείγμα έδιναν οι Ρωμαίοι σε όσους σταυρώνανε, για να μαστουρώνουν κατά τη σταύρωσή τους και να μην πολυπαίρνουν χαμπάρι την πολυήμερη πορεία τους προς τον θάνατο από πόνο, πείνα και δίψα. Ωραίες εποχές.

Γενικά όμως, ακόμα και σήμερα, το ξίδι θεωρείται, παρά την άκομψη γεύση του, κατευναστικό: φάρμακο κατά των κρίσεων άσθματος, της ταχυπαλμίας κλπ (άσχετα αν σου γαμεί το στομάχι). Άρα, ενδέχεται πράγματι να δόθηκε στον τζίζαντα για να καταπραΰνει τον σωματικό τε και ψυχικό πόνο της σταύρωσης, αλλά ούτος το αρνήθηκε, όχι μόνο (λέω εγώ και πιθανόν και άλλοι) επειδή δεν του άρεσε, αλλά επειδή σκοπός του δεν ήταν η ανακούφιση.

Ο λαός ημών όμως, μάλλον δεν φαντάστηκε ή δεν πίστεψε ποτέ του ότι το ξίδι είναι φάρμακο: σα να ένιωσε ότι ήταν προσβολή απέναντι στον ημίθεο η πρόποση με ξίδι. Έτσι λοιπόν, όταν ο λαός θέλει να πικάρει κάποιον που έχει παρεξηγηθεί από δική του κόμπλα, δηλαδή αδίκως, του λέει «να πιεις ξίδι!», με σκοπό να γίνει χειρότερη η ενόχλησή του, ως τιμωρία/εκδικησούλα για το πόσο μαλάκας παρεξηγιάρης είναι. Θα έπρεπε ωσεκτουτού να αποτελεί ύβρη (για όσους πιστεύουν) ο υπαινιγμός και η αντιστοιχία της έκφρασης αυτής με το χριστιανικό επεισόδιο, αλλά μπα.

Σλανγκασίστ: τζονμπλάκ

Όχι, δεν είναι κάποιο εξαφανισμένο και συγγενές είδος του αυστραλοπίθηκου, είναι απλά ένας ακόμη μειωτικός χαρακτηρισμός για φανατικό μουσουλμάνο, τ. ισλαμοσταλίνα. Ταυτοχρόνως, υπονοεί ότι το εν λόγω άτομο διαθέτει και τέρμα χαμηλό πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο. Το αντίστοιχο δηλαδή του χριστιανοταλιμπάν, απλά βγαίνει σε μουσλίμι.

Η βρωμούσα, το μικρό αυτό σκαθαρέ και πλακέ λαχανί έντομο που πετά απότομα και χτυπιέται σαν τρελό στους τοίχους και τα παραθύρια, το οποίο δεν πρέπει να σκοτώνουμε αλλά απλώς να απομακρύνουμε (δεν τσιμπάει), γιατί αλλιώς βρωμάει τρελά, εξού και η λέξη βρωμούσα. Τώρα γιατί λέγεται και κλασοπαπαδιά, δεν το γνωρίζω... Μάλλον μια κλανιάρα παπαδιά είναι ό,τι χειρότερο και πιο σιχαμερό μπορεί να μας έβρει και θυμίζει τη μυρωδιά της σκοτωμένης βρωμούσας...

Η κατάληξη -ιάδα (και όχι απλώς -αδα) τείνει να γίνει συνήθης κατάληξη της γαμοσλανγκοτέτοιας. Προκύπτει από την Ιλιάδα του Ομήρου (ενδεχομένως και από άλλα αφηγήματα λ.χ. Αλεξιάδα και ό,τι) και σημαίνει: α) μια υπερβολή στην ενασχόλησή μας με ένα δημόσιο πρόσωπο, η οποία αποπροσανατολίζει από άλλα σημαντικότερα θέματα, (λ.χ. Ζαχοπουλιάδα, Τζουλιάδα) β) την ικανότητα κάποιου να παράγει ευφάνταστους και σουρεαλιστικούς μύθους με στοιχεία υπερβολής τ. το γάμησε και ψόφησε (λ.χ. φωσκολιάδα). Συχνά και τα δύο, ενώ αποφασιστικής σημασίας είναι να έχει λάβει η -ιάδα τις διαστάσεις επικίλας (λ.χ.Γκουσγκουνιάδα).

Ως λιακοπουλιάδα εννοούμε τα λιακούρεια έπη που ραψωδεί ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, άκα Λιακό, άκα πουτινιάρης, τα οποία αφορούν στην ανωτερότητα των Ελλήνων και το πώς οι Έλληνες έχουν σχέση με ο,τιδήποτε καλό υπάρχει στον πλανήτη, αλλά και στο Σύμπαν. Βλ. απόγονος των Αφελίμ, το Σακέτο σε πακέτο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο george που έβαλε το λήμμα στο Δημόσιο Πρόχειρο, το καταχώρισε ως λασκοπουλιάδα. Για το τελευταίο αυτό δεν βρήκα διαδιχτυακά ευρήματα, όπως για την λιακοπουλιάδα που δίνει πολλά, ωστόσο είναι ενδιαφέρον ότι έχουν συναιρεθεί δύο μορφές, ο Λιακόπουλος και ο αείμνηστος Λάσκος σε έναν, τον Λασκόπουλο. Οπότε, αντιστοίχως, η λασκοπουλιάδα αποτελεί μια επική αφήγηση που συνδυάζει στοιχεία, όπως οι εξωγήινοι, το ξανθόν γένος και ο Πούτιν, οι μύθοι της αρχαίας Ελλάδας, και η Βίβλος, οι γεροντάδες κ.τ.ό. του Λιακόπουλου, με (πα)παρετυμολογίες, πορτοκαλισμούς, αριθμητικές τ. τυχαίο; δε νομίζω και αμπελοφιλοσοφίες τ. Λάσκου.

Η έκφραση λιακοπουλιάδα χρησιμοποιείται συχνά όταν θέλουμε να επαναφέρουμε στην τάξη συνομιλητή μας που παραστράτισε κάποια κλικ ή και κανά τακ προς θεωρίες συνωμοσίας ή άλλες ευφάνταστες διηγήσεις, οπότε του λέμε κάτι του στυλ «έλα, άσε την λιακοπουλιάδα» ή «λιακοπουλιάδα τό 'κανες» κατά το λύσσα το έκανες.

Οι Εβραίοι, οι μεγάλοι νταβατζήδες της Μέσης Ανατολής και όλου του πλανήτη.

Εκ των Τσικνοπέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή με λίγο από Κυριακή του Πάσχα. Ήθος και έθιμο αντιεξουσιαστών, οι οποίοι σουβλίζουν αρνί και τρώνε τα λοιπά κρεατικά, λ.χ. κοκορέτσια κ.τ.ό., όχι την Κυριακή του Πάσχα μετά την Σαρακοστή ή την Τσικνοπέμπτη πριν, αλλά κατά την Μεγάλη Παρασκευή που αποτελεί την μεγαλύτερη νηστεία στην χριστιανική παράδοση. Προφ θέλουν να αποδομήσουν έτσι την διάκριση νηστίσιμου και αρτύσιμου, την οποία αντιλαμβάνονται ως καθεστωτική. Η Τσικνοπαρασκευή γιορτάζεται δίκην λαϊκού πανηγυριού σε αντιεξουσιαστικούς χώρους πέριξ της Πλατείας Εξαρχείων και σε διάφορους άλλους χώρους που τελούν υπό κατάληψη από αντιεξουσιαστές καθιστάμενη στοιχείο της αναρχικής κουλτούρας.

Βεβαίως, υπάρχει και η πιο δόκιμη Τσικνοπαρασκευή, δηλαδή η Παρασκευή αμέσως μετά την Τσικνοπέμπτη, την οποία πολλοί επιλέγουν για τσίκνισμα, καθώς είναι πιο βολικό. Ωστόσο, δεν μας απασχολεί αυτή, και εξάλλου ούτε αυτή είναι απολύτως δόκιμη, καθώς δεν προβλέπεται από την παράδοση, αλλά γίνεται για λόγους ευκολίας, όπως η γαμοβάπτιση. Επίσης, στον γούγλη δίνεται κι άλλη μια σημασία: Δηλώνει κάποιον που δεν τρώει μόνο την Τσικνοπέμπτη τον αγλέουρα αλλά κάθε μέρα. Κάθε μέρα Τσικνοπέμπτη δηλαδή, σαν τον Πάγκαλο ένα πράμα. Τέλος, είναι ευνόητο ότι ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από άλλους αντιχριστιανούς με διάθεση βλασφημίας, και επέκεινα της αναρχικής κουλτούρας.

Πάσα: Χαλικούτης.

Άνθρωπος ζαλισμένος ή μεθυσμένος από την κατανάλωση αλκοόλ ή την χρήση ελαφρών ναρκωτικών. Αφορά όμως κυρίως στη χρήση του ναργιλέ.

Από το «βάλτος» και την «Μονή Βατοπαιδίου». Με αφορμή το γνωστό σκάνδαλο. Χρησιμοποιείται και ευρύτερα για όλες τις δυνάμεις αδρανείας που βαλτώνουν την Ελλάδα και δεν την αφήνουν ν' αγιάσει, ή έστω να προοδεύσει.
Λέγεται και «βαλτοπαίδιο» ή και «βαλτοπέδιο» κατά το «ναρκοπέδιο».

Επικίνδυνα φύλα εξωγήινων τα οποία μισούν θανάσιμα του Ελ (εμάς δηλαδή) και θέλουν να μας καταστρέψουν. Έχουν γίνει ευρέως γνωστοί απ' τον γνωστό καθηγητή Δημοσθένη Λιακόπουλο.

Χριστιανός φονταμενταλιστής. Άτομο που έχει φύγει πολλά τακ σε σύγκριση με τους απλούς πιστούς, ή έστω και τους θρησκόληπτους και τις θεούσες. Ασυμβίβαστος, μαχητικός και συχνά μαλωμένος με την επίσημη Εκκλησία.

Τι χρειάζεται να ξέρει ο μέσος χρήστης του slang.gr για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον αγριοχρίστιανο στην απίθανη περίπτωση που θα τον συναντήσει; - και λέω απίθανη διότι κάπου δεν νομίζω ότι συχνάζουμε στα ίδια μαγαζιά. Ιδού μερικά από τα διακριτικά γνωρίσματα:

• Είναι άντρας - οι γυναίκες είναι η πηγή του κακού και δεν μπαίνουν στο κλαμπ. Εξαιρείται η Παναγία.
• Αν φοράει πουκάμισο, συνήθως έχει κουμπωμένο και το τελευταίο κουμπί στο λαιμό.
• Στις συγκεντρώσεις ενάντια στις νέες ταυτότητες, κατά της επίσκεψης του Πάπα, ενάντια στο άνοιγμα καζίνο και ενάντια στην προβολή του Τελευταίου Πειρασμού δεν ήταν μεταξύ αυτών που διαδήλωναν, φώναζαν και τα έσπαγαν. Ήταν στις ομάδες περιφρούρησης.
• Το αγαπημένο του βιβλίο της Αγίας Γραφής είναι η Αποκάλυψη. Την οποίαν ξέρει σχεδόν απέξω και τσιτάρει συχνά. Ειδικά τα χωρία εκείνα που αναφέρονται σε θηρία, τέρατα, δαίμονες και πόρνες. Όλα αυτά τα τρομακτικά τα βλέπει βράδυ παρά βράδυ στον ύπνο του.
• Ξέρει όλα τα αθροίσματα, γινόμενα και πηλίκα που δίνουν αποτέλεσμα 666. Και βλέπει τον αριθμό 666 παντού. Ακόμα και στον ύπνο του.
• Δεν βλέπει τηλεόραση.
• Προς τους αριστερούς, μπορεί να είναι απροσδόκητα ανεκτικός. Διότι, ο κομμουνισμός και άλλα τέτοια ντεμοντέ ωχριούν μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα της εποχής μας που είναι, φυσικά, ο οικουμενισμός.
• Όταν αναφέρεται στους Καθολικούς, οι ηπιότεροι όροι που θα μεταχειρισθεί είναι οι σχισματικοί και οι Καισαροπαπιστές.
• Αν τον ακούσετε να λέει εκείνος ο Τούρκος πολίτης, σαν βουάρ αναφέρεται στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ο οποίος είναι γνωστός οικουμενιστής και, ωσεκτουτού, ο αγριοχρίστιανος δεν τον έχει φίλο.
• Έχει μόνιμη κράτηση στην Εσφιγμένου - ή, ανάλογα με το πού ακριβώς έφαγε την πετριά, σε κάποιο άλλο ζόρικο μοναστήρι. Εννοείται ότι στο Άγιο Όρος μπαινοβγαίνει χωρίς διαμονητήριο και άλλες τέτοιες γραφειοκρατικές διατυπώσεις, είτε διότι δεν αναγνωρίζει την εξουσία της Ιεράς Επιστασίας (οικουμενιστές και αυτοί) είτε διότι του έχει απαγορευθεί η είσοδος.
• Στο Άγιο Όρος, εχει προσωπικό γέροντα - ο οποίος ασφαλώς και μιλάει με γρίφους.

• Πιστεύει γνησίως ότι το Ορθοδοξία ή Θάνατος είναι δίλημμα

  Επειδή ο αγριοχρίστιανος έχει μια ροπή προς τον μυστικισμό, έτσι και γίνει καμιά στραβή και χάσει την Ορθόδοξη πίστη του, εύκολα και χαλαρά κάνει την υπέρβαση και πάει στα Ομ - και στους μπάφους.

Καταχρηστικά -ή, έστω, κατά θείαν οικονομίαν που θά 'λεγαν κι αυτοί- ο χαρακτηρισμός αγριοχρίστιανος μπορεί να αποδοθεί και σε κάτι γιαλαντζή τύπους που πάνε στην εκκλησία διότι λίγο φοβούνται, λίγο θέλουν τα κονέ και λίγο καλοβλέπουν το παγκάρι. Αλλά, πρέπει προηγουμένως να μας τά 'χουν ζαλίσει πάρα πολύ.

Άλλα σχετικά λήμματα: βοθροδοξία, μας πιάσανε στα πράσα και δεν φοράμε ράσα.