Tagged definitions (17)
Showing 1-10 from 17

Ετυμολογία (να + πούμε) Χρησιμοποιείται εμφατικά σε κυριολοεκτικά οποιαδήποτε πρόταση.

Προέρχεται, σύμφωνα με βικιπαίδεια, απο την περσική λέξη sharbat (شربت) που σημαίνει ποτό με νερό και ζάχαρη.

Υπάρχουνε διάφορες παραλλαγές της λέξης στα αραβικά και τουρκικά με παραπλήσιες η συναφείς ερμηνείες.

Σε μας χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει:

1. Εμφατικά, κατι το υπερβολικά γλυκό στη γεύση.
2. Στο πληθυντικό αριθμό μπορει να σημαίνει έντονες και διαχυτικές ερωτοτροπίες.
3. Σε περίπτωση γρονθοκόπησης, μαζί με το ρήμα παίρνω σημαίνει αιμορραγία.

1. Θεσσαλονικιός:-αμάν βρε παιδάκι μου, πολυ ζάχαρη μ' έβαλες στον καφέ. Σερμπέτι τον έκανες.
2. -καθίσανε λοιπόν οι δυο τους στο παγκάκι κι αρχίσανε τα σερμπέτια (τις γλύκες).
3. -του τραβάει ενα μπουνίδι και τον πήρανε αμέσως τα σερμπέτια.

Η έκφραση αυτή αν και στερείται ουσιαστικού έρχεται να υπερτονίσει τον ανδρισμό του ατόμου για το οποίο χρησιμοποιείται, μπορεί να μην έχουμε στην πρόταση ουσιαστικό αλλά υποβόσκει η έννοια των όρχεων.

Η φράση έρχετε να δώσει προσδιορισμό μεγέθους στους όρχεις (βλ. κάκαλα - μπομπόλια), λέγοντας μάλιστα πως είναι τόσο μεγάλα που σέρνονται στο δρόμο καθώς περπατά ο προσδιοριζόμενος. Αυτό το γεγονός τον καθιστά μάγκα, τσίφτη και ταυτόχρονα καραμπουζουκλή.

Προτροπή - εμφατικό της προσπάθειας εξασφάλισης αντικειμενικότητας, που εκδηλώνεται με αναφορά σε γεγονότα που έχουν παραληφθεί σκοπίμως ή τυχαία από μία συζήτηση, ανάλυση, περιγραφή.

Εκτός από αυτοσυγχαρητήριο για τη δημιουργική συνεισφορά, μπορεί να ενέχει μομφή για τον απέναντι, τ. "γιατί δεν τα λες όλα ρε εγκάθετε, πας να μας αποπροσανατολίσεις μη θέτοντας υπόψη μας όλα τα δεδομένα, αίσχος" κιέτς.

Γενικώς πρόκειται για φράση πασπαρτού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συνοδευτικό σε κάθε σοβαρή κουβέντα ή μαλακία που θα πει ο καθένας μας στο πάρτυ, στην εκδρομή, στο γραφείο. Είναι πιασάρικη και κολλητική, το μπουρδέλο, άμα αρχίσεις να την λες δεν ξεκολλάει και μπορεί να γίνεις γελοίος. Έχει εφαρμογή σε σελίδες του φβ, #natalemekiafta στο τουίτερ κάργα με αναφορές 5ετίας προς τα πίσω, σε ραδιοφωνικές εκπομπές, σε άρθρα εφημερίδων, στα πάντα σ' όλα.

Το θηλυκό του πουτσαρά, δηλαδή η πουτσαρίνα, η παλικαρού.
Κατά το βυζαρού.

Το πουτσαράς χρησιμοποιείται για τους άντρες ακριβώς με το ίδιο πνεύμα και στην Ηλεία. Τη δυναμική γυναίκα, τη λένε (σπάνια) πουτσαρού. (sarantakos.wordpress)

Πουτσαράς, ο. Μπ.φρ. - Ε , ρε πουτσαρά …, αλλά και η πουτσαρού. (Μπασταίικο λεξικό)

Και τα δυο παραθέματα είναι από την Ηλεία και έχουν το νόημα της παλικαρούς. Το ίδιο και τα δυο πρώτα παραδείγματα. Η λέξη, σε πορνογραφικά χείλια, χάνει το συμβολικό της χαρακτήρα της τόλμης, της ισχύος κλπ και αλλάζει προς το σχεδόν κυριολεκτικό "αυτή που έχει πούτσο", που "γαμεί και δέρνει" (3ο παράδειγμα).

Έδειξα την κλάση μου. Αποφάνθηκα - τελεία com, έβγαλα απόφαση αφού. Τέρμα οι κουβέντες, αλεβουζάν!

Μόνο στον αόριστο (άντε και στον υπερσυντέλικο).
Συνώνυμο: είπα.
εδώ

Σημείωση
Παίζει και η φράση "μίλησα και είπα", που είναι συνήθως πλεονασμός χωρίς περαιτέρω έμφαση (π.χ. το παιδί μίλησε και είπε"μπαμπά") και βοηθάει να μάθουμε, στην ίδια πρόταση, τί είπε αυτός που περιμέναμε να μιλήσει. (Δες και 7ο παράδειγμα).

Συνδυασμός κλαρινογαμπρού και κάγκουρα, δηλαδή κάποιος που και επιδεικνύεται με ποζεράδικο τρόπο για να αγρεύσει γκόμενες και το παλεύει με κωλοφτιαγμένα μηχανάκια και αυτοκίνητα κάγκουαρ. Στην ουσία οι κλάριν έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τους κάγκουρες, καθώς η καγκουριά αναφέρεται πλέον σε μια γενικότερη συμπεριφορά όχι αποκλειστικώς συνδεόμενη με άουτο/μότο, οπότε η έκφραση είναι εμφατικός πλεονασμός.

Το «είπα» ακολουθεί [μπινελίκια]. Απαντάται και στον πληθυντικό ως λέμε (σπάσε, λέμε). Γραμματικά είναι ρήμα, αλλά παίρνει τη θέση άναρθρου επιφωνήματος. Απαντάται πολύ σε σκοτεινούς σταθμούς μετρό (Παράδειγμα 1), γραφεία των Χρυσών Αυγών καθώς και σπανιότερα ως μια όχι και τόσο ευγενική υπενθύμιση (Παράδειγμα 3). Σε παραπέμπει λίγο στους ινδιάνους που γνωρίσαμε μέσα από τα επιμορφωτικά αναγνώσματα του Στέλιου Ανεμοδούρα (Παράδειγμα 4) και τους «ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής» όπως απεικονίζονται ρατσιστικά και καθόλου στερεοτυπικά στις ιστορίες ενός φτωχού και μόνου καουμπόυ (Παράδειγμα 5)...

Εμφατική χαριτωμενιά του αποκλείεται, με την γαμοσλανγκοπροσθήκη του διαχωριστικού «και». Η αρκούδως μετροσέξουαλ αυτή μορφή συναντάται κυρίως (αλλά όχι όπως και δήποτε) στον προφορικό λόγο.

Τονισμένο οριστικό άρθρο (ό, ή, τό) που λειτουργεί επιτατικά ως προς το όνομα που ακολουθεί:

Όταν το άρθρο τονίζεται, δίνεται έμφαση στο ότι πρόκειται, ακριβώς, για οριστικό άρθρο: όταν μιλάμε για τό γκομενάκι, δε μιλάμε για όποιο κι' όποιο γκομενάκι, ούτε καν για το συγκεκριμένο γκομενάκι για το οποίο έτυχε να μιλάμε τις προάλλες, όχι: εδώ μιλάμε για το ένα και μοναδικό γκομενάκι, για το γκομενάκι του γκομενακιού, ώ γκομενάκι ένα πράμα.

Το τονισμένο οριστικό άρθρο αντικαθιστά λοιπόν τη χρήση επιθέτου (κατά κανόνα σε υπερθετικό βαθμό) που θα προσδιόριζε επιτατικά το όνομα. Ταυτόσημη είναι η έκφραση (όνομα) με (το πρώτο γράμμα) κεφαλαίο, πιχί

Ορθογραφικά

Η χρήση τόνου για την απόδοση αυτού του φαινομένου ξεπερνά τη σχολική ορθογραφία, αποτελώντας έκφανση του λεγόμενου δυναμικού τονισμού (γράφε τόνο εκεί που τονίζεις μιλώντας).

Ως γνωστόν, στο καθεστώς της κρατικής, σχολικής ορθογραφίας –που για πολλούς λόγους εφαρμόζεται παραδοσιακά και σε μη κρατικά περιβάλλοντα, όπως καληώρα στο μη κυβερνητικό αυτό σάιτ–, ο τονισμός των μονοσύλλαβων, εκτός από κάποια ερωτηματικά, απαγορεύεται. Για να αποδώσει κανείς ένα τονισμένο οριστικό στα πλαίσια αυτής, αναγκάζεται να καταφύγει σε τυπογραφική έμφαση, συχνά οφθαλμορρυπαντική.

Έτσι, η φράση «όχι απλά ''μαλάκας'', ό μαλάκας», μπορεί να γραφτεί:

• όχι απλά «μαλάκας», Ο μαλάκας,
• όχι απλά «μαλάκας», ο μαλάκας,
• όχι απλά «μαλάκας», ο μαλάκας,
• με συνδυασμούς: όχι απλά «μαλάκας», Ο μαλάκας,
• ή και αλλιώς –ο αγαπητός Γκάτζ ας πούμε θα 'γραφε «όχι απλά ''μαλάκας'', ο... μαλάκας».

Λίγες πίπες: αργκό και έμφαση

Πλάι στα λοιπά στοιχεία της αργκό, που αναμένουν κατελπίδαν προσδιορισμό, τα οποία τη διαφοροποιούν από την τυπική γλώσσα –αν και εδώ όχι τόσο από την καθομιλουμένη– μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αυξημένη ανοχή στην έμφαση.

Όπως και στην περίπτωση της ασάφειας, φαίνεται ότι η λειτουργία της έμφασης και της επίτασης, σε αντίθεση με την τυπική γλώσσα, περνάει πολλές φορές στο χάρντγουερ της γλώσσας, δηλαδή στη γραμματική και τη σύνταξη, με έναν ευρέως παγιωμένο, και άρα καθόλου αντχόκ τρόπο.

Στην καθομιλουμένη και την αργκό έχει κανείς, μεταξύ άλλων, τα εξής στη διάθεσή του:

• γενική της έμφασης,
• έμφαση με έψιλον κεφαλαίο,
• ο ορισμός της έμφασης,
• τον Μίστερ Έμφαση,
• τα κλισέ επιτατικά (κάτι ψέλλισα γι' αυτά εκειπέρα),
• τελευταία την έμφαση τελεία com,
• φωνολογική έμφαση (πιχί μπούστης αντί για πούστης),
• την έμφαση την ίδια
• και επίσης το τονισμένο οριστικό άρθρο του παρόντος λήμματος.

Η εμφάνιση και παγίωση τέτοιων συντακτικών μηχανισμών που δηλώνουν έμφαση οπωσδήποτε σχετίζονται και με το φαινόμενο της απώλειας σημασιολογικού φορτίου στην αργκό (βλέπε σχόλια τζόνι μπλάκ στο τζαστ): φαίνεται πως στον ομιλητή της αργκό, προκειμένου να διατυπώσει μία κρίση ως θετική ή αρνητική, δεν αρκούν τα τυπικά γραμματικά εργαλεία (όπως για παράδειγμα οι βαθμοί των επιθέτων ή η χρήση προσδιοριστικών επιρρημάτων), αλλά είναι αισθητή η ανάγκη για ακόμη πειστικότερη διατύπωση, η οποία πολλές φορές οδηγεί αναπόφευκτα στην παραβίαση των τυπικών γραμματικών κανόνων.

Ακολουθεί πενιχρή άγρα παραδειγμάτων απ' το διαδίκτυο (δύσκολο το συγκεκριμένο γκουγκλάρισμα, αν βρεθούν καναδυό ακόμα παραδειγματάκια θα μπουν στην πορεία).