Tagged definitions (20)
Showing 1-10 from 20

Έκφραση που εδραιώθηκε μετά την παρωδία / ντουμπλάρισμα και τη διάδοση μέσω internet διαφήμισης απορρυπαντικού, circa 2006/7.

Εκδηλώνει συμφωνία, επιβεβαίωση, συνήθως μετά απογοήτευσης. Προφέρεται πάντα με μπάσα φωνή.

Πρώτο συστατικό σε χιλιάδες ατάκες που κυκλοφόρησαν μετά τον Δεκέμβριο του 2007, μέσα στο γενικό αλαλούμ της Ζαχοπουλιάδας, με στόχο την γελοιοποίηση του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου - πρύτανη του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, φωτεινού παντογνώστηκαι, κατά ορισμένους, πρώτου ρουφιάνου.

Η υπόθεση Ζαχόπουλου και ό,τι επακολούθησε, προβλημάτισε: συγκεχυμένες πληροφορίες, ένα απίθανο μείγμα προσωπικής τραγωδίας και τσοκαρίας, σοβαρές οι υπόνοιες για διαφθορά και δεδομένη η ανεπάρκεια αλλά και η αλαζονεία των ΜΜΕ - ήταν, λοιπόν, ποτέ δυνατόν να υπάρξει άλλη αντίδραση από το να γίνει χοντρή πλάκα;

Μέχρι τα τέλη Μαρτίου 2008, πάνω από 5.000 τέτοιες ατάκες είχαν καταγραφεί στην ιστοσελίδα www.makisfacts.com, που έχει ως πρότυπο το www.chucknorrisfacts.com, δικτυακό τόπο αφιερωμένο στον γνωστό Αμερικανό ήρωα ταινιών δράσης.

Η έκφραση 'Ο Μάκης ξέρει ...' συμπληρώνεται από κάτι που είναι:

1. το άκρον άωτον της υπερβολής, η/και
2. σουρεαλιστικό λογοπαίγνιο ή/και
3. τελείως παράλογο, ή/και
4. αντίθετο με τους νόμους της Φυσικής - σε αυτό το Σύμπαν.

Με την ίδια κεντρική ιδέα - ότι, δηλαδή, το ερευνητικό δαιμόνιο του Τριανταφυλλόπουλου είναι πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα - κυκλοφορούν και πολλές άλλες έκφρασεις που δεν υιοθετούν μεν την σύνταξη 'ο Μάκης ξέρει ...' αλλά τον γελοιοποιούν εξίσου αποτελεσματικά (βλ. παραδείγματα). Βέβαια, θα δούμε αν εν τέλει όλα αυτά τον ξεφτιλίσουν όντως ή θα τον κάνουν ακόμη πιο καλτ.

Η έκφραση 'ο Μάκης ξέρει ...' τείνει ήδη να αυτονομηθεί από τον Τριανταφυλλόπουλο και χρησιμοποιείται - με αλλαγή ή και όχι του ονόματος - για να ταπώσει τον ξερόλα και εν γένει παπαρολεβιέπου υπάρχει σε κάθε παρέα.

Καθώς λημματογράφησα και για Καραμανλή, και για Τσίπρα, και για Πλεύρη και για Σημίτη (ενώ την Παπαρήγα μου την πρόλαβε άλλος), νομίζω πρέπει να λημματοδοτήσω και τον Γιωργάκη Παπανδρέου, για να μην μείνει παραπονεμένος, αλλά και να μην κατηγορηθώ για μπαγαποντοδότης. Λοιπόν, ως γνωστόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει διαπρέψει σε δύο πράγματα: Πρώτον, είναι ο πελάτης που κατάφερε να αναδείξει τον Καραμανλή δύο φορές στην πρωθυπουργία, πραγματικά μεγάλο επίτευγμα! Και δεύτερον, είχε μια πανηγυρική (επίτηδες διφορούμενη η λέξη) θητεία ως Υπουργός Εξωτερικών Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003, όπου λάμβανε συνέχεια τα εύσημα και τα χειροκροτήματα σύσσωμης της ευρωπαϊκής και αμερικανικής ηγεσίας, τα λεγόμενα «Bravo Giorgos!». Προηγουμένως τα είχε λάβει και από τον τουρκικό Τύπο.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι μεταξύ των δύο υπάρχει άρρηκτη σχέση. Ήτοι, αυτό που φταίει για την διπλή ήττα του Παπανδρέου είναι η άψογη προφορά του στα Αγγλικά! Κάπως τον καθιστά ύποπτο αυτή η άνεση με την οποία χειρίζεται την αγγλική ο Giorgos, ενώ η προφορά του Καραμανλή στην αγγλική και γερμανική είναι πολύ πιο hellenarically correct. Φαίνεται ότι η hellenarical correctness μετράει πολύ στον Έλληνα, όταν πάει στην κάλπη: κάπως ο Κωστάκης μιλάει τα αγγλικά σαν να είναι ο δικός μας, ενώ ο Γιωργάκης σαν να είναι ο δικός τους. Κι αυτός ο image-maker του ΠΑΣΟΚ έχει καθυστερήσει απαράδεκτα να κάνει στον Παπανδρέου μαθήματα ελληνάρικης προφοράς των Αγγλικών. Κι επειδή «αρχή σοφίας παρατσουκλίων επίσκεψις», για να παραφράσω τον Αντισθένη, δεν είναι τυχαίο που ο Γιωργάκης έχει μείνει στην συνείδησή μας ως ο Giorgos . Βοήθησαν βέβαια και τα ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ και τα πρωτοσέλιδα του τουρκικού Τύπου.

Και για να έρθω, έστω με καθυστέρηση, στο σλανγκικό ενδιαφέρον. Η έκφραση « Bravo Giorgos !» αποτελεί ειρωνική επιβράβευση φίλου ή όλης της παρέας σε Γιώργο ή Κώτσο, που λέει μια κοινοτοπία ως μεγάλη σοφία. Κατ' αντιστοιχία προς τα «Bravo Giorgos!» που επιδαψίλευαν σύσσωμοι Ευρωπαίοι, Τούρκοι κι Αμερικανοί στον Giorgos Παπανδρέου, απλά επειδή ήξερε να είναι ο άνθρωπος που έλεγε την κατάλληλη κοινοτοπία στην κατάλληλη στιγμή. Βλέπε πρώτο παράδειγμα για καλύτερη κατανόηση της φράσης.

Λέγεται για τον ελληνικό πρωταθλητισμό και δη στις Ολυμπιάδες. Μετά τον κλαυσίγελω για την ρόδα, τσάντα και κοπάνα του Κώστα Κεντέρη- Σταμάτη Γαρδέλη και της Κατερίνας Θάνου - Σοφίας Αλιμπέρτη, το 2004 από το Ολυμπιακό χωριό και το θρίλερ με το ατύχημα και το ΚΑΤ, όπου όντως είχαμε και ρόδα και κοπάνα, και ντόπα!

Γενικά, παίζεται ένα κρυφτούλι από πολλούς Έλληνες (και όχι μόνο) αθλητές από τους ελεγκτές, απλώς με τους Έλληνες αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο είναι πιο διασκεδαστικό, γιατί εδώ οι ολυμπιακές πρωτιές λειτουργούν ως εθνοστεντόν, λ.χ. με Χαλκιά ή με το τημ του Ιακώβου. Και όλοι (σχεδόν) οι φορείς συμπεριλαμβανομένου του κράτους και των πολιτικών αρμοδίων χειρίζονται το θέμα με την ίδια ελαφρύτητα και χαβαλέ αλά Γαρδέλη και Αλιμπέρτη.

Αντίστροφα προς το «φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι», η παροιμία αυτή δείχνει ότι από μικρές διαρροές σε μια κοινοβουλευτική ομάδα μπορεί και να πέσει η κυβέρνηση. Εκφράζει το άγχος κομμάτων που έχουν ισχνή αυτοδυναμία και δεν έχουν περιθώριο να τιμωρούν «αντάρτες» βουλευτές με αυτονομία λόγου και δράσης, αλλά πρέπει και να τους γλείφουν κιόλας. Αν πάλι καρατομηθούν, τότε αρχίζουν να ζώνουν τα φίδια. Ο λόγος βέβαια για τον βουλευτή Αρκαδίας Πέτρο Τατούλη, την κριτική του στον Καραμανλή και την μοίρα του.

Σλανγκασίστ: Hank.

Φράση που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Γεωργίου.

Μια έκφραση που κατοχύρωσε ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης γύρω στον Ιούνιο 2001 μετά το φιάσκο της κυβέρνησης με το ασφαλιστικό. Αναφερόταν συγκεκριμένα στην επιθετική αντιπολίτευση που άρχισε να κάνει εναντίον του η ΝΔ.

Φυσικά η έκφραση αν και μάλλον άστοχη (τι σχέση έχει το ροκ με το να επιτίθεσαι σε κάποιον;) ήταν πολύ πιασάρικη με αποτέλεσμα να γίνει σωβρακολάστιχο από τα ΜΜΕ για μέρες.

Στην Αμερική, Golden Boys ονομάζονται τον τελευταίο χρόνο οι μάνατζερ των τραπεζών, των μεγάλων χρηματιστηριακών και συναφών εταιριών που, είτε έχουν χεστεί στο τάληρο, είτε έχουν συμβάλλει στο να πλουτίσουν οι εργοδότες τους (εξ ου και ο τίτλος). Η ορολογία δημιουργήθηκε επειδή τα προϊόντα των τραπεζών και τα «τοξικά ομόλογα» που έριξαν στην αγορά, οδήγησαν στην οικονομική κρίση.

Τώρα τελευταία η ορολογία πέρασε στα δικά μας ΜΜΕ (και ως γνωστόν εδώ αν η μύγα βγάλει κώλο, χέζει τον κόσμο όλο) την οποία και κοπανάνε απο το πρωί μέχρι το βράδυ. Αναφέρεται στους διευθυντές των Ασφαλιστικών Ταμείων, οι οποίοι ρίχνουν τα αποθεματικά τους (δλδ τα χρήματα που παρακρατούνται από τους ασφαλισμένους) στο χρηματιστήριο, όπου και χάθηκαν!

Πότε πότε το έχω ακούσει να αναφέρεται στα στελέχη τα οποία δε θα αγγίξει το κύμα απολύσεων.

Η πιο magic ελληνική διαφήμιση ever. Πρωτοπαίχτηκε το 2006, μήνα-μέρα-ώρα-λεπτό-δευτερόλεπτο δε θυμάμαι. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πριν το Μουντιάλ. Διαφήμιση της NOVA. Ο μπάτσος, και σ΄ αυτή αλλά και στην άλλη διαφήμιση της NOVA (pull over the gaidar) με τη γιαγιά και τη γκλίτσα, ήταν οι πιο γαμάτες διαφημίσεις που θυμάμαι. Απόδειξη: τη θυμούνται όλοι οι Έλληνοι μέχρι σήμερα, μουχαχαχα (ΜΧΧΧ).

Το καφέ της Χαράς, είναι μια παλιά σειρά του Αντ-1 που προβλήθηκε στο διάστημα 2003-2006. Βασικοί πρωταγωνιστές, η Ρένια Λουιζίδου (στο ρόλο της Χαράς) κι ο Χάρης Ρώμας, στο ρόλο του συντηρητικού δημάρχου ενός παραδοσιακού χωριού της ορεινής Αρκαδίας.

Στη σειρά, η Χαρά υποδυόταν μιά μοντέρνα κοπέλα που άνοιξε ένα πολύ προχώκαφέ, για τα δεδομένα του χωριού αυτού. Το καφέ της Χαράς. Απ' εδώ ξεκινάει ο σλανγκισμός.

Όταν λέμε «πάμε για καφέ», συνήθως τουκανίζουμε, αφού ο καφές είναι συνήθως το δευτερεύον στοιχείο της υπόθεσης. Λες π.χ., πως πας για καφέ, ενώ στην ουσία θες να κάνεις μια σοβαρή επαγγελματική κουβέντα, να ψήσεις μια γκόμενα, να κάτσεις για να κοζάρεις κόσμο, να πας για απλό κουτσομπολιό και ένα σωρό άλλα πράγματα.

Εδώ όμως δεν τουκανίζουμε. Εδώ σλανγκίζουμε. Όταν μιλάμε εδώ, για καφέ της Χαράς, μιλάμε... για φραπέ από flocafe. (χωρίς να δίνουμε στόχο στους περίεργους).

Μιλάμε για έναν προχώ καφέ, για έναν καφέ που δίνει μοναδική χαρά στους θαμώνες, οδηγώντας τους σε πρωτοποριακές ερωτικές απολαύσεις. Για έναν καφέ που δεν φτιάχνεται με μηχάνημα, αλλά με το χέρι, ή με το πόδι (με το πόδι... φτιάχνεται δουλειά του ποδιού, δεν γίνεται), αλλά και με το μεράκι μιας έμπειρης μαστόρισσας.