Tagged definitions (7331)
Showing 1171-1180 from 7331

Το επίθετο που προκύπτει από την έκφραση κόβω φλέβα.

Απαντάται κατεξοψήν σε τραγούδια που είτε είναι ερωτικά-μελό-με-παίρνουν-τώρα-τα-ζουμιά και δεν αρκεί όλη η βιομηχανία της Softex για να μαζέψω τα ζουμιά, είτε δεν αρκεί όλη η βιομηχανία γαρυφάλλων και λουλουδούδων σε συνδυασμό με τον Γιαννάκη τον Περιπατητή.

Επίσης, μπορεί να αναφέρεται σε κάτι (και πάλι κατεξοχήν τραγούδι) που μας προκαλεί απίστευτη βαρεμάρα σαν την κοπελίτσα από τη διαφήμιση με τον Γιάννη τον slow.

Άλλη εκδοχή του κόβω τις φλέβες μου.

1. Βαριέμαι αφόρητα, μέχρι αηδίας.
2. Κυλιέμαι στα πατώματα από καψούρα.

1. Το αποτέλεσμα της απόλυτης καψούρας, της καψούρας μέχρι τα μπούνια.

2. Η ελληνική εκδοχή του ROFL ή αλλιώς roflarw ή πολύ απλά λύνομαι στα γελια.

Ενεστώτας του «έφαγα φρίκη».

Η έκφραση «Έφαγα φρίκη», όπως και σχεδόν όλα τα τρώω (πακέτο, φλας κλπ) έχει τις ρίζες της στη χρήση ναρκωτικών ουσιών και συγκεκριμένα στα βρώσιμα ναρκωτικά - χάπια. Προκύπτει από το γεγονός ότι πολλά χάπια τύπου έκσταση δεν έχουν πάντα τις ίδιες παρενέργειες στον οργανισμό και ειδικότερα στον εγκέφαλο και στα συναισθήματα. Έτσι όταν κάποιος χρήστης «τρώει« ένα χάπι που στη συνέχεια του δημιούργησε δυσάρεστα συναισθήματα, τρόμο, ταραχή, δυσάρεστες παραισθήσεις κ.λ.π., έλεγε χαρακτηριστικά ότι »έφαγε φρίκη«.

Αντίστοιχης λογικής είναι και το »έφαγα φλας« που αναφέρεται στην αναλαμπή το »έφαγα πακέτο« που περιέχει όλο το πακέτο (φρίκη, φλας) κ.λ.π.

Σταδιακά η έκφραση έφυγε από τον κύκλο των χρηστών και υιοθετήθηκε από τους νέους για να αποδώσει καταστάσεις κατά τις οποίες τα πράγματα πήραν δυσάρεστη τροπή, η για να δείξουν ότι συνειδητοποιήθηκε κάτι απότομα.

Ο άντρας ο πολλά βαρύς δεν τα γουστάρει τα λόγια τα πολλά κι ο λόγος του έχει το βάρος των ασήκωτων αρχιδιών του. Κάθε μα και μου είναι ροχάλα στο καθαρό του κούτελο από κάποιους που δεν τη σακουλεύτηκαν με ποιον έχουν να κάνουν.

Μια γείωση με σαφή υπόκρουση ασαφούς απειλής σαν αυτή, (με το «μια», στακάτο) κόβει τον αέρα κάθε μαλάκα σπασαρχίδa και το μπίρι – μπίρι του, επαναφέροντας τον κόσμο στα ίσα του.

Σαφώς συχνότερα στο γ’ πρόσωπο, παίζει μεταξύ εγχώριων Αυστριακών.

Σημαίνει τον αναξιόπιστο, αυτόν που δεν έχει μπέσα, που δεν κρατά το λόγο του, που δεν ξηγιέται παντελονάτα αλλά πούστικα, που δεν μπορείς να τον πιάσεις από πουθενά, που άλλα σκέφτεται, άλλα λέει κι άλλα κάνει (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά), που δεν μετράει ο λόγος του.

Πρόκειται για αντιστροφή του κλασικού συμφωνούμε ότι διαφωνούμε για να χαρακτηριστεί ένας ανθρωπότυπος που ενώ υπήρχε και παλαιότερα είναι ιδιαίτερα συχνός στην εποχή της μετανεωτερικότητας (ή όψιμης νεωτερικότητας ή όψιμης μετανεωτερικότητας, ανάλογα με τα γούστα).

Ο κύριος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε είναι ο ευγενής χαμογελαστός καλοντυμένος κύριος που διαφωνεί σε όλα μαζί σου, αλλά δεν θέλει να χαλάσετε τις καρδιές σας, αλλά να κάνουμε όλοι μία ανέξοδη επίδειξη ανεκτικότητας και δημοκρατικότητας. Πρόκειται για ανθρωπότυπο φορέα νεωτερικών αξιών φιλελευθερισμού.

Ο κύριος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι εν πολλοίς αντίστροφος. Θέλει να διεκδικήσει ότι είναι απολύτως αλτέρνι, λατέρνατιβ και ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει. Πρόκειται για απόγονο του ρομαντικού ήρωα, ή της ρομαντικής μεγαλοφυίας, που υπήρξε ο άλλος πόλος της νεωτερικότητας πλάι στο διαφωτιστικό συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ωστόσο στην μετανεωτερικότητα, έχει το χαρακτηριστικό κυρίως του πανηγυρισμού της elusiveness (που λέμε και στα Χανκοχώρια), δηλαδή της διεκδίκησης ενός νοήματος τόσο βαθέος που αποδιδράσκει πάντα από τον ομιλητή, πόσω μάλλον από τους άσχετους συνομιλητές του.

Διότι ο κύριος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε περιτριγυρίζεται πάντα από γλοιώδεις φανατικούς θαυμαστές, οι οποίοι θέλουν να διεκδικήσουν ότι μόνο αυτοί καταλαβαίνουν τον μεγαλοφυή δάσκαλο, οπότε σε συζήτηση μαζί του, σπεύδουν σε δηλώσεις α πριόρι συμφωνίας και κατάνευσης σε οποιαδήποτε αρλούμπα αυτός πει. Πλην ο σενσέι σπεύδει συνεχώς να διαφωνήσει ότι συμφωνεί με αυτούς που θέλουν να συμφωνήσουν μαζί του, και μέσω αυτής της ματαίωσης του φαντασιακού τους συνδαυλίζει έτι περαιτέρω τον πόθο τους.

Το ιδιάζον χαρακτηριστικό του διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι ότι ποτέ δεν καταδέχεται να απαντήσει σε μια ερώτηση όπως ακριβώς του τέθηκε, αλλά οπωσδήποτε την αναδιαρθρώνει, γιατί μόνο ερωτήσεις που έχει διατυπώσει ο ίδιος αξίζουν να απαντηθούν από αυτόν. Ενίοτε αρνείται ευθύς εξαρχής να απαντήσει σε ερώτηση ή δηλώνει ότι την θεωρεί ηλίθια ή α-νόητη. Επίσης, μπορεί να κάνει και καψώνια δίκην Μίστερ Μιγιάγκι στον γουαναμπή συμφωνούντα θαυμαστή.

Ο ανθρωπότυπος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι πολύ συχνός μεταξύ ποστιλάτων Φουκωντεριντάδων, καλλιτεχνών που αγρεύουν τους θεατές τους σε κλινικές υπερκουλτουρίασης, σκηνοθετών που το τσουλάνε το τράβελινγκ, στοχαστών που κραδαίνουν εναλλακτικές αντιπροτάσεις στο νεωτερικό- καπιταλιστικό- φιλελεύθερο παράδειγμα, και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Πάσα: John Black.

Μεταφορά στα ελληνικά της αγγλιάς/ αμερικλανιάς ολκής agree to disagree. Πρόκειται για το κύριο σύνθημα του προγραμματικού πλουραλισμού των παράλληλων μονολόγων (κατά Γ. Σεφέρη), όπου επειδή ξέρουμε ότι είναι αδύνατο να φτάσουμε στην αλήθεια, συμφωνούμε σ'αυτό το ελάχιστο μίνιμουμ μόνο ότι διαφωνούμε (κατά το «Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Συνήθως έτσι κατακλείεται ένας διάλογος που έχει φτάσει σε αδιέξοδο, ώστε να τηρηθεί η απαραίτητη ευγένεια. Προϋποθέτει μία διάκριση μεταξύ ανεκτικότητας και συμφωνίας, δηλαδή δεν συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά το ανέχομαι.

Πρόκειται για ένα μότο πλήρως αντιπροσωπευτικό της μεταδιαφωτιστικής κουλτούρας της ανεκτικότητας που είναι η άλλη όψη του νεωτερικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Δηλαδή πρέπει να υπάρχει μια ευγενής ελάχιστη συναίνεση, που έχει ως αποτέλεσμα να απωθούνται όλα τα σημαντικά ζητήματα στην ιδιωτεία της ατομικής κωλοτρυπίδας, ώστε ενόσω εμείς συμφωνούμε ότι διαφωνούμε σε αστικά σαλόνια ή τώρα και σε πάνελ μεταξύ τυριού και αχλαδιού, έξω ο καπιταλισμός να αλωνίζει ως παγκοσμιοποιημένη μονοτροπία. Η Βικούλα αναφέρει ότι η φράση πρωτογράφτηκε από τον Αγγλάρα ιδρυτή του Μεθοδισμού John Wesley στον επικήδειο του ιδεολογικού του αντιπάλου Αγγλικανού George Whitefield, (σύμφωνα μάλλον με την πρόταξη από τους Μεθοδιστές της κοινής ηθικής που ενώνει έναντι της μεταφυσικής που χωρίζει).

Αυτά για την δόκιμη εκδοχή της φράσης. Το (όποιο) σλανγκικό ενδιαφέρον της (αν υπάρχει) έγκειται στις παρακάτω δύο τροπές:

1. Χρησιμοποιείται ειρωνικά όταν μία πραγματικότητα είναι αντικειμενικά πασίδηλη, ώστε κάποιος να την αρνηθεί και να μπορέσει να εντρυφήσει στον ιδιωτικό τιραμισουρεαλιστικό ή ο,τινανιστικό κόσμο του. Δηλαδή όταν ο συνομιλητής παρατηρεί κάτι που είναι απολύτως προφανές, ο χρήστης της έκφρασης διεκδικεί δίκην δημοκρατικού δικαιώματος πλουραλισμού την δυνατότητα να το αμφισβητεί. Παραλλαγή αυτού είναι όταν ο χρήστης της έκφρασης έχει κάνει πριν λάθος, του το αποδεικνύει καταφανώς ο συνομιλητής, αλλά αυτός επιμένει να μην το παραδέχεται κρυπτόμενος πίσω από τον πλουραλισμό της κωλοτρυπίδας. Βεβαίως η τροπή αυτή της έκφρασης κατά βάθος ειρωνεύεται την κουλτούρα του τοιούτου πλουραλισμού. Αυτή η ειρωνική τροπή είναι ευρέως καθιερωμένη στους Αμερικάνους, βλ. και το urban dictionary, ενώ στα ελληνικά την έχω ακούσει από άτομα που είχαν γνώση της αμερικλάνικης προέλευσής της.

2. Πιο ενδιαφέρων, IMHO είναι η χρήση της με οριστικό άρθρο για να χαρακτηρίσουμε έναν συγκεκριμένο ανθρωπότυπο, όταν δηλαδή λέμε ο συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, ή ακόμη καλύτερα, ο κύριος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε ή ο Μίστερ συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Τότε αναφερόμαστε σε δήθεν θιασώτη του πλουραλισμού που με ύφος σαράντα Mπω Μπρυμέλ επικαλύπτει ότι αποτελεί ο ίδιος έναν κύριο Τίποτα (τ. Σαυραμόπουλου), ο οποίος ομιλεί χαριτολογώντας για ζητήματα από τα οποία κρίνεται η ζωή, ο θάνατος, ή η αξιοπρέπεια συνανθρώπων σαν να μη συμβαίνει τίποτα σοβαρό. Ο τοιούτος διαθέτει συχνά και το χαρακτηριστικό χαμόγελο κυριάκος, ενώ είναι καλοντυμένος και χαριτοδιπλωμένος.

Έρχεται τοιουτοτρόπως σε παραδειγματική αντίθεση με τον αντίστροφο κύριο διαφωνούμε ότι συμφωνούμε, δηλαδή τον μεταμοντερνιάρη λατέρνατιβ elusive γουαναμπή σταρ, που θέλει να διεκδικεί την απόλυτη μοναδικότητα της κωλοτρυπίδας του και ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, ούτε και ο φανατικότερος θαυμαστής του.

Πάσα: John Black.

Το ίζολ σημαίνει νομίζω. Η λέξη προήλθε από τις (καταπληκτικές) δηλώσεις Πατρίκ Ογκουνσότο μετά την λήξη του αγώνα Εργοτέλης - ΟΦΗ και χρησιμοποιείται συνήθως για να δώσουμε αστείο ύφος στην πρότασή μας. Είναι άκλιτο.

Όταν ένα πρόσωπο είναι ταυτισμένο με μια ιδιότητα σε βαθμό που καθίστανται συνώνυμα, τότε αποκαλούμε το πρόσωπο αυτό Μίστερ ή Μίσιζ συν την ιδιότητα, π.χ. Mr MIG για το ευρύ κοινό σημαίνει τον εκτελεστικό αντιπρόεδρο (sic) της εταιρίας, κ. Ανδρέα Βγενό.

Ως Μr ΔΝΤ καθιερώθηκε στην υπόληψή μας ο one-and-only Sodominique Strauss-Kahn, ενώ «Μίστερ Κρίση» απεκάλεσε το γερμανικό Spiegelτον Γ.Α.Π.. Και φυσικά, μη ξεχνούμε τον γνωστό σε όλους μας Μίστερ Εθνικά Μπούτια.