Tagged definitions (1408)
Showing 531-540 from 1408

Χιουμοριστική έκφραση (κυρίως στο τάβλι), όπου ο λέγων περιπαίζει την απίστευτη κωλοφαρδία του αντιπάλου του, ο οποίος αν και βρισκόταν προ ολίγου σε δυσμενέστατη κατάσταση, βγήκε και «καβάλα» με το ζάρι που έφερε.

Η έκφραση ακολουθεί το σχήμα λιτότητας, δηλαδή πλήρως σημαίνει «είσαι τόσο τυχερός, σα να πέφτεις από το ύψος της Ακρόπολης – σαν το Μιμίκο και τη Μαίρη – και όχι μόνο να μην παθαίνεις τίποτα, αλλά να βρίσκεις και παρατημένο πορτοφόλι γεμάτο λεφτά»!

Ο όρος ανήκει στην καγκουροσλάνγκ. Κοκοβιός λέγεται το κάλυμμα του μικροσκοπικού καθίσματος συνεπιβάτη στις streetάδικες μηχανές.

Τους κοκοβιούς, τους βάζουν τα καγκούρια, ώστε οι μηχανές τους να θυμίζουν τις ορίτζιναλ αγωνιστικές. Εξηγούμαι. Οι μηχανές που τρέχουν στους αγώνες, πέραν όλων των διαφορών με τις αντίστοιχες της παραγωγής δεν έχουν σελάκι συνεπιβάτη. Προφανής ο λόγος.

Τώρα, φανταστείτε τον κάγκουρα που βλέπει από μικρός τους αγώνες, και φτάνει η στιγμή να αγοράσει την μηχανή των ονείρων του. Μάλιστα, για την περίπτωσή μας, είναι διατεθειμένος ακόμα και να δώσει τα χίλια ευρώ παραπάνω, ώστε να πάρει τη μηχανή στα αγωνιστικά χρώματα (π.χ HONDA Repsol). Του έρχεται η μηχανή, και λέει στον μηχανικό να βγάλει τα άχρηστα πράγματα, φλάς, καθρεφτάκια κλπ. Την ξανακοιτάει τη μηχανή, και απορεί γιατί αυτοί οι τρελλοί Ιάπωνες έχουν βάλλει σέλα συνοδηγού, σε μια αγωνιστική! Οπότε παραγγέλνει τον κοκοβιό στα χρώματα της μηχανής, ο οποίος κοστίζει και γύρω στα 150 ευρώ. Πολλά λεφτά για ένα πλαστικό, το οποίο ή αντικαθιστά το σελάκι, ή το καλύπτει.

Σύνηθες φαινόμενο στους δρόμους, είναι η συνειδητοποιημένη καγκουρογκόμενα να κάθεται στον κοκοβιό!!! Και αυτό γιατί, και ο κάγκουρας αλλά και αυτή δεν θέλουν να χαλάσουν το look της μηχανής. Μπρος στα κάλλη, τι 'ναι ο πόνος!!!

Για να είμαστε ακριβείς, κοκοβιοί βγαίνουν και για κάποια γυμνά μοντέλα, τα οποία είναι βέβαια οι σπορ εκδόσεις, χωρίς τα φέρια (πληθυντικός του φέρινγκ).

Συνώνυμο: μονόσελο

Σλανγκ γυναικεία του στάιλινγκ και της μοδός. Το λήμμα είναι σκοπίμως γραμμένο με κεφαλαία, γιατί έτσι γράφεται συχνά (βλ. παρ. 1) επειδή δεν είναι απλή έκφραση, αλλά πρόκειται για Ιδέα. Μη χαμογελάς με το βελάκι πάνω από το πρώτο αστέρι, ώρα για τη μόρφωσή σου.

«Μικρό Μαύρο Φόρεμα» (περισσότερες από 99.000 επιστροφές στο γούγλε, όπως είναι με τα εισαγωγικά): Μεταφορά στην Ελληνική του ξενικού όρου «Little Black Dress» (περισσότερες από 2.000.000 επιστροφές στο γούγλε). Καταχώρηση στη Βίκυ, ολόκληρη λίστα βιβλίων, εξειδικευμένα σάιτς, ειδικό αρκτικόλεξο (LBD – χρησιμοποιείται ατόφιο και στα Ελληνικά κείμενα – βλ. παρ. 2), τραγούδια, ειδικά events προς τιμήν του, ετήσιο γκαλά, κάτσε καλά. Το λανσάρισε η Κοκό Σανέλ στα '20ς και δεν ήξερε τί καλό θα έκανε στις επόμενες γενεές γυναικών (βλ. παρ. 3) - το γιατί θα το δείτε παρακάτω.

Πρόκειται για σχετικά απλά ουδέτερα μαύρα φουστανάκια, συχνά με κοντή φούστα αλλά όχι πάντα, διαφορετικά μεταξύ τους (πχ βλέπε τα μήδια - όλα αυτά είναι LBD), αλλά χωρίς υπερβολές στο σχέδιο, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η διαχρονικότητα, η ευελιξία και η πολυμορφικότητα του ρούχου. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι, σε αντίθεση με άλλα γυναικεία ρούχα, μπορεί να φορεθεί τόσο το πρωί σε χαλαρές καταστάσεις (αρκεί μια σπορ μπότα χωρίς τακούνι ή «μπαλαρίνες» για να το βάλεις στο γραφείο), όσο και το βράδυ σε επίσημες (αρκεί π.χ. θανατηφόρα στιλέτο, χρυσά κοσμήματα και μαλλί ψηλά για να βγάλεις και τη δεξίωση και το μπουζούκι άμα λάχει ναούμ').

Παίζει δηλαδή να φοράς το ίδιο φουστανάκι σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις της χρονιάς, αλλάζοντας παπούτσια και σκουλαρίκια και να την σκαπουλάρεις χωρίς πολλά σουφρώματα της μύτης από τις άλλες κυρίες, τ. «πάλι το ίδιο έβαλε» - πρέπει η άλλη να είναι εξαιρετικά παρατηρητική και κακοπροαίρετη και δεμπαναγαμηθεί στην τελική. Γεια σου ρε Κοκό με τα ωραία σου.

Στο νετ βρήκα και παράδειγμα για το πόσο ο όρος μικρό μαύρο φόρεμα έχει εξαπλωθεί, που πλέον χρησιμοποιείται και ως μεταφορά για την κομψότητα και την καταλληλότητα σε όλους τους τομείς: «το ipod είναι το μικρό μαύρο φόρεμα της τεχνολογίας»...

Χε, να το πω κι αυτό, έχει τύχει να δω σε γυναικείο περιοδικό την ατάκα «αυτό το γκρι μικρό μαύρο φόρεμα». Σαν να λέμε ότι αρκεί να είναι ουδέτερο το χρώμα και το συμπεριλαμβάνουμε. Δηλαδή μπορεί να είναι και μπεζ; Και λευκό; Ναι, είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι.

Το λήμμα έχει την απαρχή του στην αναχρονιστική υποχρέωση που έχει ένας νέος πτυχιούχος ιατρικής να προσφέρει τις υπηρεσίες του άμα το πέρας των σπουδών του σε ένα χωριό της υπαίθρου, εναντίον τoυ ντόπιου πληθυσμού, εν είδει εξάσκησης στου κασίδη το κεφάλι.

Το λήμμα έχει ταυτιστεί με την έννοια του επαγγελματικού «ψησίματος» και της απόκτησης εμπειρίας/προϋπηρεσίας ενός νιούφη, πριν κληθεί να αναλάβει τα πλήρη καθήκοντα του.

Ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον αθλητικό συντάκτη Χρήστο Σωτηρακόπουλο.

Η τέλεια σοβατισμένη επιφάνεια ενός τοίχου.

Επαγγελματική αργκό. Ο χώρος στον οποίο παρκάρει ο επικεφαλής κάποιους εργαζόμενους όταν δεν μπορεί ή δεν θέλει να τους απολύσει. Μπορεί να είναι μια Διεύθυνση της πλάκας, ένα Τμήμα ανεπιθύμητων ή, πολύ συχνά, ένας τίτλος ειδικά φτιαγμένος γι' αυτούς. Τους δίνει ένα γραφείο, τους παροπλίζει, τους ευνουχίζει επαγγελματικά, τους γδύνει από τις αρμοδιότητές τους και τους βάζει να μην κάνουν τίποτα ή, για τα προσχήματα, να ασχολούνται με κάτι δευτερεύον, κάτι που δεν αρμόζει με την έως τώρα σταδιοδρομία τους. Η λέξη οδηγεί στο συνειρμό ότι η καριέρα τους αναστέλλεται αλλά δεν καταστρέφεται και μπορεί να συνεχιστεί αν και όταν βγουν από εκεί.

Στο ψυγείο οδηγούνται όσοι πέφτουν στην δυσμένεια της διοίκησης: κομματόσκυλα των προηγούμενων, άχρηστοι και ανεπρόκοποι που έχουν κάποιον μπάρμπα να τους προστατεύει αλλά και σοβαροί άνθρωποι που τόλμησαν να πουν όχι στο αφεντικό. Είναι συνήθως μεγαλύτερης εργασιακής ηλικίας από τον μέσο όρο και είναι αρκετά χρόνια στον συγκεκριμένο οργανισμό ώστε να έχουν τα κονέ τους και να αποφεύγουν τα τυχόν χειρότερα (μεταθέσεις σε κωλοπετεινίτσες, υποβιβασμούς κλπ).

Επειδή όμως ο κάθε επιχειρηματίας δεν είναι ηλίθιος να ταΐζει κάποιον για να κάθεται ενώ το μαγαζί του αγκομαχά να επιβιώσει, ψυγεία υπάρχουν μόνο στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν την πολυτέλεια τέτοιων ανοχών και το συνδικαλιστικό υπόβαθρο τέτοιων πολιτικών παιχνιδιών: τράπεζες, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΚΟ κλπ. Αλλά και γιατί σε τέτοιες επιχειρήσεις υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με συμβάσεις εργασίας αρκετά ισχυρές ώστε να μην παίρνουν πόδι όσο εύκολα θα ήθελε η εργοδοσία. Στο Δημόσιο η έκφραση νομίζω πως δεν κολλάει.

Αυτός που μπαίνει στο ψυγείο συνήθως δεν στερείται κάτι από τις οικονομικές του απολαβές. Γι' αυτό και πολλοί βολεύονται μια χαρά, παρ' όλον τον παραγκωνισμό. Δεν είναι και λίγο πράγμα να σερφάρεις όλη μέρα στο διαδίκτυο με το καφεδάκι σου και το γραφειάκι σου και να πληρώνεσαι μισθό διευθυντή και τμηματάρχη. Πολλοί άλλοι ωστόσο, ίσως πιο αξιοπρεπείς ή φιλόδοξοι, το θεωρούν απαξίωση και προσβολή της προσωπικότητάς τους, για να μην πω βασανιστήριο (να δουλεύεις χωρίς νόημα) και ασκούν αγωγές. Όπως πάντα, μόνοι σίγουρα κερδισμένοι είναι οι δικηγόροι. Κλέφτες θα γίνουν κι αυτοί;

Στην Εθνική Τράπεζα σχεδόν όλες οι ανώτατες διευθυντικές θέσεις απαιτούν πολιτικό δόντι. Υπάρχει λοιπόν ένα κτήριο, γνωστό και ως «ψυγείο», που στεγάζει όσους Εθνικάριους είναι σε πολιτική δυσμένεια. Πάνε κάθε μέρα, σερφάρουν, πίνουν το καφέ τους, ξύνουν τα αρχίδια τους, και κατά βάθος εύχονται να μην αλλάξει η κυβέρνηση και αναγκαστούν να αναλάβουν πόστα με περισσότερες ευθύνες. Δεν πρόκειται για urban legend, κάποτε εργαζόμουν σε θυγατρική της Εθνικής και το έχω δει με τα μάτια μου! Vrastaman 2. - Εκτύπωσες το καινούριο υπηρεσιακό; Τι τον κάνανε τον Πατσίδη;
- Εδώ λέει «Σύμβουλος ποιότητας υπηρεσιών δικτύου». Τι είναι αυτό ρε Παναή;
- Ξέρω 'γω; Άμα βλέπεις «σύμβουλος» κάνα ψυγείο θα είναι.
- Ωραίος! Θα αράξει τώρα και μόλις αλλάξει η κυβέρνηση θα το παίξει και «θύμα πολιτικών διώξεων». Κανείς δεν χάνεται...

Οι παλαιάς κοπής κρατικοδίαιτοι και εκ πεποιθήσεως δυσκοίλιοι υπάλληλοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Οι εθνικάριοι ευδοκιμούν σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο παρακρατικό δαίδαλο όπου επιδίδονται σε αέναο κοσκίνισμα άνευ ζυμώματος. Κάθε αναρρίχηση στην ιεραρχία προϋποθέτει πολιτικό κονέ. Ωσεκτουτού, όσοι διευθυντές-εθνικάριοι τελούν σε πολιτική δυσμένεια παρκάρονται σε ειδικό κτήριο στο κέντρο της Αθήνας («το ψυγείο») όπου σερφάρουν, πίνουν το καφέ τους, ομφαλοσκοπούν και κατά βάθος εύχονται να μην αλλάξει η κυβέρνηση και αναγκαστούν να αναλάβουν πόστα με περισσότερες ευθύνες.

Εχθροί των εθνικάριων θεωρούνται οι αλεξιπτωτιστές «σύμβουλοι διοίκησης» που διαθέτουν ακόμα ισχυρότερο δόντι και στελεχώνουν πλουσιοπάροχα αμειβόμενες θέσεις παρά τω Διοικητή ή σε θυγατρικές του ομίλου. Τα εν λόγω γκόλντεν μπόιζ φέρονται συγκαταβατικά στους εθνικάριους, αλλά στην πράξη η μόνη τους διαφορά είναι ότι αποκαλούν την Εθνική Τράπεζα NBG, δένουν την γραβάτα με windsor knot, πετάνε αγγλικούρες τύπου «να το σκεφτούμε έξω από το κουτί» και κραδαίνουν Blackberry.

1. Αναφέρεται σε υποβιβαστική κατηγοριοποίηση καταστάσεων-προσώπων-αντικειμένων-τόπων κλπ και παραπέμπει στην αξιολογική (δηλ. τιμολογιακή) ταξινόμηση προϊόντων (Α & Β διαλογής), δηλαδή πρώτο πράμα (που σαλεύει και το μουστερή γυρεύει) κι ο κατιμάς.

Για κάποιο λόγο έχει επιβιώσει η έκφραση στη γενική ως «διαλογής», με την έννοια αποκλειστικά της σκαρταδούρας (τα «καλάθια» που λέμε).

Όποιος θυμάται, στα 80’ς εύρισκε κανείς ορίτζιναλ Levi’s στο επίσημο πρατήριό της στην Καλαμάτα μισοτιμής (στη λιανική ήταν πανάκριβα), αφού είχαν ένα ελάχιστο ψεγάδι (π.χ. μια διπλή κλωστή, ένα αδιόρατο σημαδάκι κλπ) και διετίθεντο μπιρ-παρά διότι δεν «άγγιζε» τα ελάχιστα στάνταρ πωλήσεως της φίρμας.

2. Ως αυτοαναφορική έννοια του σάιτοστ, είναι τρέχον φαινόμενο απαξίωσης λημμάτων-ορισμών κλπ, είτε οίκοθεν λόγω ευθιξίας – είτε κατόπιν σπαζαρχιδόθεν παραινέσεως, οπότε τα λήμματα-ορισμοί που θα φέρουν εφεξής ένα κίτρινο άστρο στο μπράτσο, θα καταλήξουν στον κάλαθο των επιρρημάτων, διότι δεν «αγγίζουν» τα ελάχιστα στάνταρ της αργκό (ήμαρτον Κύριε)!

Κάτι σαν «Υπόλοιπο Αττικής» δηλαδή...

Σ.Σ. Ξέρετε τίποτα; Εγώ λέω, όταν με το καλό τυπωθεί σε χάρντ κόπυ το λεξικό του σάιτοστ, να κυκλοφορήσει σε δυο εκδόσεις, με ανάλογο περιεχόμενο: Την Α διαλογή (=ακριβό) και την Βου διαλογή (=φτηνατζούρα) κι ας αποφασίσει η Αγορά. Άν βέβαια υπάρξει και Γου διαλογή (=μάπα το καρπούζι), ε τότε να διανέμεται δωρεάν στις στάσεις του Μετρού (!)

Το παρόν λήμμα (ως προς το 1ο σκέλος τουλάχιστον) και υπάρχει και χρησιμοποιείται και θα υποστηριχθεί απο τον φέροντα με το ντουφέκι στη σκεπή, σαν μικρο-ιδιοκτήτης αυθαιρέτου.

Αφιερούται τω Χάνκυ-Πάνκυ.

Άτομο με οικονομική ευρωστία σκοτεινής/ύποπτης προέλευσης.

Τυπικά παρουσιάζει μια λαρτζ συμπεριφορά και φροντίζει να δημιουργεί την εντύπωση ατόμου που ξέρει τα μέσα και τα έξω, που μπορεί να προβλέπει τις οικονομικές εξελίξεις, που έχει ισχυρά κονέ και κινείται με άνεση σε καίριους χώρους (γραφεία, δικαστήρια, αίθουσες πλειστηριασμών, τράπεζες, χρηματιστήριο), εξ ου και το σουλατσαδόρος. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ξέρει τι δουλειά κάνει ή ποιο ακριβώς είναι το πεδίο στο οποίο δραστηριοποιείται, με αποτέλεσμα να τον ακολουθεί παράλληλα και η υποψία ότι πρόκειται για λαμόγιο.

Συνήθως, δηλώνει ασαφή επαγγέλματα, όπως π.χ. “εισαγωγαί-εξαγωγαί” / “real estate” (έτσι, σκέτο) / “εισοδηματίας” / “χρηματιστής” αλλά παίζει να είναι στην τελική τοκογλύφος ή ενεχυροδανειστής ή λαθρέμπορος ή κάτι παρόμοιο.

1. Σορτάρω, δάνειο εκ του shorting της αγγλόφωνης χρηματιστηριακής ιδιολέκτου, που σημαίνει πως «επιδίδομαι στην χρηματιστηριακή πρακτική του short selling», δηλαδή της πώλησης μετοχών τις οποίες δεν έχω ακόμη στην κατοχή μου αλλά τις έχω ως δανεικές (με την προοπτική πως θα τις ξαναγοράσω όταν θα πέσει η αξία τους), το οποίο αν και έχει μεταφραστεί ως ανοικτή πώληση, μολαταύτα χρησιμοποιείται αυτούσιο στον οικονομικό τύπο και τους ελληνικούς χρηματιστηριακούς κύκλους.

Εμπεριστατωμένη ανάλυση και σχόλια περί του φαινομένου και στο λήμμα σορτάκιας.

1. Επίσης δάνειο του αγγλικού sort out, που σημαίνει ξεδιαλέγω, ξεσκαρταρίζω. Η χρήση του όμως δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη.

Πάσα: Πειρατίνα Τζένη (από την Υεμένη;)