Definitions (28331)
Showing 5301-5310 from 28331

Αναγραμματισμός του ανεκδιήγητου μνημονιακού δημοσιοκάφρου.

Διαρρηγνύω και μπαίνω σε οποιοδήποτε υπολογιστή, δίκτυο ή ιστιοσελίδα γιατί είμαι ο Χουλκ.

Νταξ, δεν θα ανακαλύψουμε την πιτυρίδα με το λήμμαν αυτούνο, αλλά ας δjούμε στο πόδι τι ακριβώς υδροδοτεί τον μύλο των χακεράδωνε:

• Η κακεντρέχεια κι ο δόλος: το σκουληκιάρικο χακερόνι που αλλάξει τα φώτα τινός από εκδικητικότητα, φθόνο ή απλά φορ τεχ λουλζ,
• Ο κοινωνικοπολιτικός ζήλος: ο ανώνυμους κι ωραίους γκρηνιάρης χακτιβιστής που θέλει να πηδήξει την κακιά Monsanto,
• Η κονόμα: παράνομη (υποκλοπή αριθμών λογασριασμώνε, κλπ) τε και νόμιμη (βλ. 3ο παράδειγμα),
• Η περιέργεια και η πορνοδιαστροφικότης: θέλω να δω την γιαγιά του Λίλιαν στην χέστρα ή με τον γαλατά,
• Η κατασκοπεία: Ω, James...
• Γιατί μπορεί: είναι ψυχάκερ και γαμαωδέρνουλας και αυτοερεθίζεται πρωκτικά με την πεποίθηση ότι ο μόνο αυτός μπορεί να σπάσει τους δικούς του κώδικες.

Εναλλακτικά: χακεύω.

Επινοημένο γκαντεμομπλίμπλικο στο οποίο ορισμένες ξεμεινεμένες μπακουρίνες αποδίδουν την χρονίζουσα ξεραΐλα που τις μαστίζει.

Οι έχουσες τον αντροδιώκτη συχνά πιστεύουν ότι είναι εγκεφαλικές γκόμενες και ωσεκτουτού απειλούν και ταπεινώνουν τον ανδρισμό του ανασφαλούς μέσου ανδρός που απελπισμένα θα στραφεί σε μπουζουκογκόμενες, μπιτσόνια κι άλλα σιγουράκια.

Αν βγάλουμε όμως τις πολιτικά ορθές παρωπίδες, η λειψανδρία συνήθως οφείλεται στο ότι είναι κορίτσια της συγγνώμης ή και ανίατες κλαψομούνες.

Στα αρχαία: ἀλεξάνδρα.

Όταν κάποιο έδεσμα είναι τόσο καλό που δε θες να το μοιραστείς με κανέναν.

Το κορόιδο για τα θελήματα, το μόνιμο θύμα, ο δουλοπάροικος.

Αναφέρεται κυρίως σε προβληματικές επαγγελματικές καταστάσεις, κατά τις οποίες το υποκείμενο, εκτός από τα στενά καθήκοντά του αναλαμβάνει και πάσης φύσεως βρωμοδουλειές και θελήματα.

Επίσης περιγράφει την ιδιόμορφη συγκατοίκηση-παγίδευση σε οικογενειακό περιβάλλον όπως αυτή του σώγαμπρου.

Στα μεσσηνιακά ως μπιντόνα (θηλυκό) εννοούμε τον ντενεκέ, το δοχείο στο οποίο αποθηκεύουμε προϊόντα όπως λάδι, ελιές κ.α. Επίσης παλιές μπιντόνες χρησιμοποιούνται ενίοτε από οικοδόμους για μεταφορά λάσπης, νερού και για άλλες χαμαλοδουλειές.

Μεταφορικά, μπιντόνας (αρσενικό) χαρακτηρίζεται ο χαζός, ο βλάκας.

Παροιμιώδης έκφραση (προερχόμενη από σαρδάμ του Εθνάρχη που ασυναίσθητα ενέπλεξε τη Δύση), αναφερόμενη στο νεοελληνικό δαιμόνιο του οποίου η άσβεστη επιχειρηματική φλόγα και η ανερμάτιστη αισθητική κατά τις δεκαετίες 90-00 συνετέλεσε στον σημερινό οργασμό ανάπτυξης και πολιτισμού, μετατρέποντας τη χώρα σε τουριστικό φέρετρο.

Θαμώνες των ευαγών ιδρυμάτων, στα οποία υπηρέτησε τη θητεία της η γνωστή αοιδός, τα κατεξοχήν πρωτότοκα τέκνα του κοινωνικό-πολιτικού γίγνεσθαι,φανατικοί οπαδοί του καραφλάζ,ορκισμένοι ευεργέτες της Παναγίας της Κτηματομεσίτριας και ανυπέρβλητοι βιρτουόζοι του γκεϊμπέκικου.

Συνοδευόμενοι και συνεπικουρούμενοι από γνωστές-ημίγνωστες-άγνωστες ξεπλυμένες μπαλότσες και καυλόγριες, ενώ σπανιότερα από τριφασικά (μουνιά), αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της σημερινής αρχαιολαγνοπατσαβουροτουρκοβυζαντινεοελληνικής ελίτ.

Η ανωτέρω ελίτ εξανίσταται σήμερα σαν να την χτύπησε η Παναγία με το τάβλι ,γιατί «σώθηκαν» τα μπικικίνια, μαράθηκε το μαρούλι και που όσο κι' αν το απέφευγε όπως o διάολος το λιβάνι, το κληροδότημά της θα μείνει στην ιστορία ως ο κλασικός ο μαλάκας ο Έλληνας.

Ο μαλάκας άνθρωπος. Παγιωμένη εκδοχή του υβριστικού μαλάκας, συνήθως επιτατική, κάποιες φορές χιουμοριστική.

Ως γαμπάγαλο χαρακτηρίζεται ο μυς ο οποίος εκφύεται από τα οστά της κνήμης και της περόνης και καταφύεται στην ποδοκνημική άρθρωση.

Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από την ένωση των ουσιαστικών γάμπα και αστράγαλος.

Χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει την περίπτωση που η γάμπα ενός ατόμου δεν ξεχωρίζει από τον αστράγαλο. Εξού και γαμπάγαλο.

Θεωρείται ιδιαίτερα αντισεξουαλικό γνώρισμα (ειδικά στις γυναίκες). Το γαμπάγαλο εμφανίζεται συχνά στα παχύσαρκα άτομα, χωρίς ωστόσο αυτό να αποτελεί κανόνα. Εμπειρικές μελέτες έχουν συνδέσει την ύπαρξη του γαμπάγαλου σε άτομα που δεν γυμνάζονται ή/και κάνουν καθιστική ζωή και ταυτόχρονα ανθυγιεινή διατροφή.

Τονισμένο οριστικό άρθρο (ό, ή, τό) που λειτουργεί επιτατικά ως προς το όνομα που ακολουθεί:

Όταν το άρθρο τονίζεται, δίνεται έμφαση στο ότι πρόκειται, ακριβώς, για οριστικό άρθρο: όταν μιλάμε για τό γκομενάκι, δε μιλάμε για όποιο κι' όποιο γκομενάκι, ούτε καν για το συγκεκριμένο γκομενάκι για το οποίο έτυχε να μιλάμε τις προάλλες, όχι: εδώ μιλάμε για το ένα και μοναδικό γκομενάκι, για το γκομενάκι του γκομενακιού, ώ γκομενάκι ένα πράμα.

Το τονισμένο οριστικό άρθρο αντικαθιστά λοιπόν τη χρήση επιθέτου (κατά κανόνα σε υπερθετικό βαθμό) που θα προσδιόριζε επιτατικά το όνομα. Ταυτόσημη είναι η έκφραση (όνομα) με (το πρώτο γράμμα) κεφαλαίο, πιχί

Ορθογραφικά

Η χρήση τόνου για την απόδοση αυτού του φαινομένου ξεπερνά τη σχολική ορθογραφία, αποτελώντας έκφανση του λεγόμενου δυναμικού τονισμού (γράφε τόνο εκεί που τονίζεις μιλώντας).

Ως γνωστόν, στο καθεστώς της κρατικής, σχολικής ορθογραφίας –που για πολλούς λόγους εφαρμόζεται παραδοσιακά και σε μη κρατικά περιβάλλοντα, όπως καληώρα στο μη κυβερνητικό αυτό σάιτ–, ο τονισμός των μονοσύλλαβων, εκτός από κάποια ερωτηματικά, απαγορεύεται. Για να αποδώσει κανείς ένα τονισμένο οριστικό στα πλαίσια αυτής, αναγκάζεται να καταφύγει σε τυπογραφική έμφαση, συχνά οφθαλμορρυπαντική.

Έτσι, η φράση «όχι απλά ''μαλάκας'', ό μαλάκας», μπορεί να γραφτεί:

• όχι απλά «μαλάκας», Ο μαλάκας,
• όχι απλά «μαλάκας», ο μαλάκας,
• όχι απλά «μαλάκας», ο μαλάκας,
• με συνδυασμούς: όχι απλά «μαλάκας», Ο μαλάκας,
• ή και αλλιώς –ο αγαπητός Γκάτζ ας πούμε θα 'γραφε «όχι απλά ''μαλάκας'', ο... μαλάκας».

Λίγες πίπες: αργκό και έμφαση

Πλάι στα λοιπά στοιχεία της αργκό, που αναμένουν κατελπίδαν προσδιορισμό, τα οποία τη διαφοροποιούν από την τυπική γλώσσα –αν και εδώ όχι τόσο από την καθομιλουμένη– μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αυξημένη ανοχή στην έμφαση.

Όπως και στην περίπτωση της ασάφειας, φαίνεται ότι η λειτουργία της έμφασης και της επίτασης, σε αντίθεση με την τυπική γλώσσα, περνάει πολλές φορές στο χάρντγουερ της γλώσσας, δηλαδή στη γραμματική και τη σύνταξη, με έναν ευρέως παγιωμένο, και άρα καθόλου αντχόκ τρόπο.

Στην καθομιλουμένη και την αργκό έχει κανείς, μεταξύ άλλων, τα εξής στη διάθεσή του:

• γενική της έμφασης,
• έμφαση με έψιλον κεφαλαίο,
• ο ορισμός της έμφασης,
• τον Μίστερ Έμφαση,
• τα κλισέ επιτατικά (κάτι ψέλλισα γι' αυτά εκειπέρα),
• τελευταία την έμφαση τελεία com,
• φωνολογική έμφαση (πιχί μπούστης αντί για πούστης),
• την έμφαση την ίδια
• και επίσης το τονισμένο οριστικό άρθρο του παρόντος λήμματος.

Η εμφάνιση και παγίωση τέτοιων συντακτικών μηχανισμών που δηλώνουν έμφαση οπωσδήποτε σχετίζονται και με το φαινόμενο της απώλειας σημασιολογικού φορτίου στην αργκό (βλέπε σχόλια τζόνι μπλάκ στο τζαστ): φαίνεται πως στον ομιλητή της αργκό, προκειμένου να διατυπώσει μία κρίση ως θετική ή αρνητική, δεν αρκούν τα τυπικά γραμματικά εργαλεία (όπως για παράδειγμα οι βαθμοί των επιθέτων ή η χρήση προσδιοριστικών επιρρημάτων), αλλά είναι αισθητή η ανάγκη για ακόμη πειστικότερη διατύπωση, η οποία πολλές φορές οδηγεί αναπόφευκτα στην παραβίαση των τυπικών γραμματικών κανόνων.

Ακολουθεί πενιχρή άγρα παραδειγμάτων απ' το διαδίκτυο (δύσκολο το συγκεκριμένο γκουγκλάρισμα, αν βρεθούν καναδυό ακόμα παραδειγματάκια θα μπουν στην πορεία).