Tagged definitions (617)
Showing 211-220 from 617

Ένα από τα πιο παραγωγικά και ενδιαφέροντα προθήματα της ελληνικής αργκό, από το ρήμα γαμάω.

Σημασίες

α) Το γαμο- χρησιμοποιείται κυρίως μειωτικά: μπορεί να εκφράζει από ελαφρά υποτίμηση ή απαξία, έως εκνευρισμό, αγανάκτηση και εχθρότητα. Μάλιστα, σε κατάσταση θυμού, χρησιμοποιείται με υπεραυξημένη συχνότητα, εντελώς ανεξάρτητα από το ποιο μπορεί να είναι το δεύτερο συνθετικό.

Με τη σημασία αυτή, ίσως να πρόκειται για την επίσης πολύ συνηθισμένη μετοχή γαμημένος, που κατέληξε για λόγους συντομίας σε πρόθημα. Με την ίδια μειωτική σημασία χρησιμοποιούνται και τα κωλο-, σκατο- και βέβαια η ίδια η μετοχή γαμημένος (συγκρίνετέ τα με το fucking των αγγλικών).

Σχετικές λέξεις που έχουν καταγραφεί στο σάιτ: γαμοπαίδι, γαμοπερίπτωση, γαμόπουστας, γαμόφλαρος (δείτε και στο παράδειγμα).

β) Μπορεί επίσης να παίρνει τη σημασία του από την κυριολεξία του γαμάω και να αναφέρεται δηλαδή στη συνουσία. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να αντικατασταθεί κάποιες φορές από το (σαφέστερο) γαμησο-.

Παραδείγματα: γαμογελώ (αμφίβολης χρήσης), γαμολεβιές, γαμοτζάζ, γαμοπιλώθω, γαμοχέρουλα.

γ) Μπορεί τέλος να κληρονομεί δευτερεύουσες σημασίες του ρήματος: γαμοσείρι (γαμάω ως «φέρνω σε δύσκολη θέση»), γαμοσπέρνω (γαμάω ως «είμαι πολύ καλός, ικανός»).

Εξαίρεση στις πάνω περιπτώσεις βλέπω να αποτελεί το γαμωσταυρίδι (και τα συναφή, γαμώχριστοι, γαμωπαναγίδια...), το οποίο μάλλον προέρχεται από απευθείας συμφυρμό του γαμώ και σταυρός από την κλασική υβριστική φράση γαμώ το σταυρό σου –και δέν πρόκειται δηλαδή για προσδιορισμό του σταυρός από το γαμάω (συγκρίνετε με τις επάνω περιπτώσεις).

Φετιχιστικά

Όπως έγραφα και στα σχόλια της γαμοπερίπτωσης, δεν είναι πολλές οι σύνθετες λέξεις στα ελληνικά που ξεκινάν από ρήμα. Στην αργκό ειδικά έχουμε το γλείφω (γλειφομούνι, γλειφοκώλι, γλειφοπούτσι...), το μαδάω (μαδομούνι), το σπάζω/έσπασα (σπαζαρχίδης/σπασαρχίδης, σπασικαύλιος, σπασοκλαμπάνιας), έχουμε και το λαχταράω (λαχταροψώλα) που σχηματίζουν σύνθετα, αλλά σίγουρα όχι πολλά άλλα. (Μπορεί να ισχυριστεί κανείς οτι το κλαψομούνης βγαίνει όχι από το κλάψα, αλλά από τον αόριστο του κλαίω, έκλαψα, αλλά ίσως να το τραβούσε απ' τα μαλλιά.)

Όπως και να 'χει, η περίπτωση του γαμάω, η «γαμοπερίπτωση» αν θέλετε, είναι σίγουρα η πιο καραφλιαστική, μια και στην πράξη συνδυάζεται χωρίς ενδοιασμούς με οτιδήποτε, πολύ πιο εύκολα και από κάθε αντίστοιχο ρήμα στα τυπικά ελληνικά (φιλώ, φέρω, φεύγω/έφυγον, ...).

Και γαμώ τις περιπτώσεις, έτσι;...

Αρχικά, τα χύμα τσιγάρα που κυκλοφορούσαν στην περίοδο της Κατοχής. Ήταν πολύ βαριά, σέρτικα. Είχαν καπνό κακής ποιότητας - συχνά έβρισκες μέσα τσαλιά και κοτσάνια - και γι' αυτό ήταν και πολύ φτηνά.

Λόγω ελλείψεων και φτώχειας, στην Κατοχή τα περίπτερα άρχισαν για πρώτη φορά να πουλάνε τσιγάρα χύμα. Έπαιρναν συσκευασίες των 100 τσιγάρων (κυλινδρικές), τις έσπαγαν και πουλούσαν τα τσιγάρα δέκα-δέκα ή και πέντε-πέντε. Ο χαρακτηρισμός στούκας παραπέμπει στα Γερμανικά βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως (Sturzkampfflugzeug) Junker-87 και, σύμφωνα με μια εκδοχή, οι καπνιστές έκαναν τον συσχετισμό γιατί τα τσιγάρα αυτά, από άποψη ποιότητας και μυρωδιάς, θύμιζαν μπαρούτι.

Αν και χύμα, τα στούκας δεν ήταν ανώνυμα. Λέγεται ότι η πρώτη μάρκα που κυκλοφόρησε στην Κατοχή στη συσκευασία των 100 με σκοπό την χύμα διανομή ήταν το 3αρι του Παπαστράτου. Στούκας συνέχισαν να κυκλοφορούν και μεταπολεμικά, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '60, και δημοφιλέστερο ήταν το ΕΘΝΟΣ Εξαιρετικά του Κεράνη. Και το 3αρι και το ΕΘΝΟΣ υπήρχαν και σε πακέτο, αλλά χύμα ήταν πιο φτηνά και τα προτιμούσαν άφραγκοι παππούδες και μαθητές. Για τους μαθητές ειδικά, τα χύμα τσιγάρα τους έλυναν και το πρόβλημα πού να κρύψουν το πακέτο όταν γυρνούσαν σπίτι.

Ο όρος έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα. Χρησιμοποιείται, κυρίως ειρωνικά, ασχέτως της τιμής τους, για τσιγάρα βαριά και με κακής ποιότητας καπνά, από κείνα που ξύνουν το λαιμό. Ενίοτε, ένα τσιγάρο χαρακτηρίζεται στούκας και για να υπογραμμίσει πόσο θεριακλής είναι αυτός που το καπνίζει.

(για το περιοδικό του βισεξουάλα Πετροκωστόπουλου βλ. αλλού)

ουσ., πληθ. τα νίτρα

Μακρινός καγκουροξάδελφος του αρχαιοπρεπέστατου νίτρου (το νίτρον= πέτρα άλατος, εξ ου και νιτρογόνον = nitrogen = άζωτον)

Αποτελεί φωνητική απλοποίηση του Nitrous που αποτελεί συντόμευση της γνωστής αμερικάνικης πατεντιάς Nitrous Oxide Systems γνωστή και με τα αρχικά NOS.

[I]Σχετικές μαστοριλίστικες φωνητικές απλοποιήσεις (για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και μόνο):
full thrust bearing = 360 μοίρες θρος
silent block = σινεμπλόκ
κ.α.[/I]

Τι είναι;
Μια σταθερή ένωση του αζώτου με το οξυγόνο (οξείδιο δηλ.) είναι το Ν2Ο, που έχει αναισθητικές ιδιότητες και είναι γνωστό και ως αέριο γέλιου. Το καλό με αυτόν τον κύριο είναι ότι παραμένει πολύ κουλ και σταθερός υπό Κ.Σ. (συνθήκες δωματίου που λέμε), και έχει πολύ χαμηλό σημείο βρασμού, οπότε με άλλα λόγιαάμα τον συμπιέσεις σε μια (νίτρο)μπουκάλα, όταν τον αμολήσεις θα γίνει καπνός.

Ποιος το σκέφτηκε;
Κάποιο από τα άπειρα χαμένα και αδικήμενα από την ιστορία μυαλά του Β' παγκοσμίου πολέμου (αυτά που μετά τροφοδότησαν τα διαστημικά προγράμματα των δύο υπερδυνάμεων του ψυχρού πολέμου) σκέφτηκε να τσοντάρει ένα νίτρο σε κάποιο από τα μοτόρια εσωτερικής καύσεως που κινούσαν τα μυθικά τέρατα της λουφτβάφε ,ούτως ώστε να πηγαίνει τον κώλο του (την ίδια ώρα που άλλοι παίδες εξέλισσαν το αεριοπροωθούμενο Μεσερσμιτ 262 για να μπορεί σήμερα η κυρα-σκάφη να πηγαίνει Λονδίνο για ψώνια στο Χάροντς).

Πώς δουλεύει;
Για να δουλέψει ένας συνήθης κινητήρας εσωτερικής καύσεως χρειάζεται να συντελεστεί το προπατορικό αμάρτημα της συνουσίας του οξυγόνου και του άνθρακος C+O2=CO2. Η διαδικασία αυτή χαρακτηρίζεται (εκτός από θεόπνευστη) εξώθερμος, δηλαδή εκλύει ενέργεια. Για τους νεότερους υπενθυμίζω όμως ότι στο «εμείς και ο κόσμος» μάθαμε ότι ο ατμοσφαιρικός αήρ είναι φτωχός σε οξυγόνο (21% μόνο, και το υπόλοιπο άζωτο). Όταν λοιπόν μπουκώσουμε τον εισερχόμενο αέρα στο προαναφεθέν μοτόρι με Ν2Ο που δεν είναι εν τέλει και τόσο σταθερό σαν ένωση σε συνθήκες θαλάμου καύσης, γίνεται της επί χρήμασι: Ν2Ο->Ν+Ο2. Και η διάσπαση αυτή είναι εξώθερμη, δηλαδή προσθέτει ενέργεια στην προαναφερθείσα εκλυόμενη. Το ελεύθερο κι ωραίο πλέον Ο2 ταυτόχρονα εμπλουτίζει το μίγμα ατμοσφαρικού αέρα, ανεβάζοντας τον αριθμό μορίων C και Ο και συνεπώς των αριθμό των συνουσιών στον ίδιο χώρο (... κι άλλη ενέργεια). Τέλος, σε όλα αυτά προσθέτουμε και την ιδιότητα των ενώσεων του αζώτου να ψύχουν κατά την αποσυμπίεση (αμμωνία ΝΗ3 στα πρώτα ψυγεία, πριν σκάσουν μύτη τα φρέοντα), που έχει ως αποτέλεσμα να την ψύξη και συνεπώς πύκνωση όλου του μίγματος (υπερτροφοδότηση). Όλη αυτή την ενέργεια αν την πολλαπλασιάσεις με το μέγεθος του χρόνου μας δίνει την «ισχύς» (κατά το «στην Ιερά Οδός»), δηλαδή αλόγατα.

Υποσημειώνω ότι το άζωτο παραμένει κατά τα λοιπά αδρανές όπως και όταν μπαινοβγαίνει στα πλεμόνια μας.

Η αμερικάνικη πατεντία:
Επειδή ως γνωστόν η αμερικάνικη υποκουλτούρα έχει πολύ αμέρικαν μασκλ, muscle-cars, ευθεία και όχι στροφές (το τιμόνι είναι μόνο για παρκάρισμα), ωμή δύναμη, και γενικώς πίπες του τύπου ποιος την έχει μεγαλύτερη, η τοποθέτηση ενός τέτοιου συστήματος στους προϊστορικούς κινητήρες των εσχάτως πτωχευσάντων εταιρειών ήταν επιτακτικότατη.

Πώς το κάνει ο κάγκουρας;
Ο κάγκουρας επειδή δεν του αρέσει να το σκέφτεται και πολύ, πετάει την μπουκάλα στο δεξί κάθισμα, καρφώνει το μπεκάκι όπως να 'ναι πάνω στην εισαγωγή και καθάρισε. Ο ΜπαρμπαΣτάθης racing α.ου.α. του ξεκαθάρισε πως 70 αλογάκια πλας θα τα πάρει ο σουίφταρος. Το θέμα είναι πως μόλις ο χυτοσίδηρος στην πολλαπλή εισαγωγής ή στο καπάκι παγώσει απότομα από το ψύχος θα κοπεί στη μέση, ενώ το μείγμα από την περίσσεια αέρα που δεν μπορεί να καλύψει η προβλεπόμενη παροχή βενζίνης, θα γίνει τόσο στεγνό που, απλά πολύ σύντομα, παίρνεις και τα πιστόνια στο χέρι. Πώς σου φάνηκε;

Χαρακτηρισμός βρωμερού, οσμηρού πράγματος, εδέσματος, προσώπου ή χώρου. Μπαμπαδιόθεν επιφώνημα άγνωστης προέλευσης ή ετυμολογίας.

Εκτός των γνωστών ερμηνειών, η λέξη έχει τις επιπλέον χρήσεις:

1. Τεμάχιο δόσης ηρωίνης, λόγω περιτυλίγματος (βλ. «πίνω ένα χαρτί») αν και σήμερα συνήθως το «τζί» (=gram.) πουλιέται σε ασημόχαρτο, αλλά και αυτούσιο ποτισμένο χαρτί σε ψυχωσιομιμητικά φάρμακα (βλ. «έφαγα ένα χαρτί»=LSD, goof balls, βενζοδιαζεπίνες κλπ).

2. Επίσημο έγγραφο (βλ. γραφειοκρατική απειλητική έκφραση «θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί», δηλ. θα σε εμπλέξω στα γρανάζια της δημόσιας διοίκησης-δικαιοσύνης κι άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, «έχω χαρτιά με βουλοκέρια», δηλ. είμαι νόμιμος τιτλούχος, «κάνε τα χαρτιά σου», δηλ. κάνε επίσημα μια αίτηση, καθώς και την εύστοχη κρητική παροιμία «τα ζώα τα δένουν με σχοινιά-τους ανθρώπους με χαρτιά» που δηλώνει την δεσμευτικότητα των νομικών εγγράφων).

3. Τραπουλόχαρτο και μετωνυμικώς η χαρτοπαιξία. Προ αιώνος, η τράπουλα (ιταλ. Trappola = παγίδα, σήμερα carte da gioco / ναπολιτάνικα: piacentine) λέγονταν «χαρτάκια». Βλ. έκφραση «έχω καλό χαρτί», «δώσ' μου χαρτί», «θα παίξω το τελευταίο μου χαρτί» (δηλ. τελική κι αποφασιστική ενέργεια για την έκβαση ενός αγώνα) κ.α.

4. Κωλόχαρτο. Συγκεκριμένα, όταν κάποιος παράτολμος (όχι τολμηρός) καθ’ έξιν κλανιάρης το παραξηλώσει, οι παριστάμενοι φωνάζουν: «Χαρτί! Δώστε του χαρτί!» (δηλαδή θα χεστείς!) Ανάλογη σημασία, έχει και η ιαχή αγανακτήσεως «σκίσου πούστη!» (= ξεκωλιάστηκες πια)...

Ένα απειροελάχιστο αλλά και καλά μαγκιόρικο μηχανάκι, το DAX της Honda, το οποίο ήταν πολύ της μοδός στα τέλη εβδομήνταζ-αρχές ογδόνταζ. Παραδόξως παίζει ακόμα, και υπάρχουν διάφοροι κολλημένοι με δαύτο. Υποθέτω ότι είναι κάτι σαν του κολλημένους με τα ντεσεβό ή τους σκαραβαίους.

Χιουμοριστική έκφραση (μπαμπαδισμός πλέον), που περιγράφει ποιητικώς (ριμάροντας) εξαιρετικά κοντή μίνι φούστα, που με τη σειρά της επίσης περιγράφει ένα έμπειρο κωλαράκι.

Η αναφορά στο εναπομείναν ύφασμα, το οποίο μετά βίας μπορεί να συγκρατήσει τις εξέχουσες καμπύλες της φέρουσας.

Βέβαια, οι ημιπαρθένες το τραβολογούν νευρικά όσο και μάταια, κάθε φορά που κανας λιγούρης χαζεύει τις αγριομπουτάρες τους (κι όχι μόνο) σε στυλ «το φοράς-δεν το φοράς...»

Ο Φωτόπουλος, στο «Θόδωρο και το δίκαννο» (1962), μαλώνοντας με τη Νίτσα Τσαγανέα για το αν θα πάει η μοναχοκόρη τους (Σμαρούλα Γιούλη) στο πάρτυ ή όχι, λόγω του αποκαλυπτικού φορέματός της, διετύπωσε το α-Μίμη-το:

(Τσαγανέα): - Η δική μου κόρη θα πάει!
(Φωτόπουλος): - Η δική μου δεν θα πάει!
(Τσαγανέα): - Θα πάει-θα πάει-θα πάει!
(Φωτόπουλος): - Ε, τότε θα πάει η μισή. Η δική μου κόρη, από τη μέση και κάτω, δεν θα πάει!

29 κατασκευαστές φορεμάτων συνιστούν σταυροπόδι κατά το πρότυπο της Σάρον. Αυτοί, ξέρουν...

Συνώνυμα: Ξώμουνο, απολειφάδι, φαρδιά ζώνη κ.α.

Ο φανταχτερός, ο γυαλιστερός, ο τριζάτος, ο πλουμιστός, ο υπερκυριλέ. Αυτός που με την εμφάνισή του «φυσάει». Το καρακιτσαριό δηλαδή.

Η λέξη δεν σημαίνει κάτι, προφ είναι ηχομημιτική, πιθανόν από το κλασικό περιπαικτικό σφύριγμα που κάνουμε όταν κάτι και καλά πολύ εντυπωσιακό εμφανιστεί μπροστά μας -σε συνδυασμό με τη λέξη κυριλέ. Η ορθογραφία παραλλάσσεται ανάλογα με τη το φαντασιακό του καθενός: φισφιριλέ, φυσφιριλέ, φυσφυριλέ.

Λέγεται για ανθρώπους, αντικείμενα, συμπεριφορές, καταστάσεις, χώρους, για τα πάντα όλα.

Σημαίνει ότι ήμαστε πολύ χάλια, τόσο ώστε να μας κλαίνε ακόμη και οι ρέγγες. Τώρα, γιατί οι ρέγγες και όχι κάποιο άλλο ψάρι, ή άλλο ζώο, ή πρόσωπο, είναι απορίας άξιον. Εικάζω ότι η επιλογή της ρέγγας οφείλεται στην εμφάνιση της αποξηραμένης (καπνιστής, λιαστής κ.λπ.) ρέγγας που λέγεται και τσίρος. Ο όρος τσίρος χρησιμοποιείται για τον πολύ αδύνατο άνθρωπο, τον λιπόσαρκο, αυτόν που είναι για λύπηση· επομένως όταν μας κλαίνε οι ρέγγες σημαίνει ότι έχουμε μεγάλο χάλι, πιάσαμε πάτο.

Ο,τιδήποτε υπερμεγέθες και ειδικότερα, στην αργκό της ερασιτεχνικής αλιείας, το μεγάλο ψάρι.

ΟΚ, το πολύ μεγάλο ψάρι. Το ψάρι για φωτογραφία. Το ψάρι που πήρε το Νόμπελ το '54 μαζί με τον Γέρο και τη Θάλασσα. Τηρουμένων των αναλογιών για τα Ελληνικά νερά.

Περιέχει, εξ ορισμού, την υπερβολή. Τέρας είναι το Κράκεν και ο Λεβιαθάν, άντε και το γατόψαρο των 293 κιλών που έπιασαν (και έφαγαν) στην Ταϊλάνδη. Μια συναγρίδα, έστω οχτάκιλη, τέρας δεν είναι. Είναι ένα καθώς πρέπει γεύμα.

Απαντάται και ως τέρατο.