Tagged definitions (630)
Showing 201-210 from 630

Αναφέρεται έτσι το μπουζούκι κατά τις λεκτικές διαμάχες ροκάδων και λαϊκών.

Από τραγούδι της Ρίτας Σακελαρίου, σε στίχους Γιώργου Παυριανού και μουσική Νίκου Τερζή, που έχει ως εξής:

Έδωσα δέκα καφετιά
κι έκλεισα πρώτη θέση
στο Μέγαρο για μια βραδιά
να πάω όπου μ' αρέσει.
Είχα χτενίσει τα μαλλιά
και φόραγα τακούνια
κι ο παίδαρος απ' τα παλιά
χτύπησε τα κουδούνια.

Εγώ δεν πάω, δεν πάω Μέγαρο
θα μείνω με τον παίδαρο.

Έδωσα δέκα καφετιά
μα τώρα τα πετάω
στο Μέγαρο δεν θέλω πια
μονάχη μου να πάω.
Κι άμα θελήσω μουσική
πηγαίνω στο κρεβάτι
εγώ κι ο παίδαρος εκεί
ακούμε την Ενάτη.

Εξ ου και η έκφραση «την ακούει την Ενάτη» κατά το την τρίζει την όπισθεν. Το τραγούδι κυκλοφόρησε στις αρχές των '90ς, όταν ακόμα υπήρχαν καφετιά, και το Μέγαρο Μουσικής ήταν στα χάι του. Η έκφραση δηλώνει το δίλημμα μεταξύ κουλτούρα να φύγουμε αφενός, και χουχουλιάρικων καταστάσεων που από γουτσισμό μπορεί να εξελιχθούν και σε γαμιστερές καταστάσεις αφεδύο. Ασφαλώς, επικρατεί η δεύτερη λύση. Για ένα παρόμοιο δίλημμα βλ. σούσι ή τσιμπούσι;

Όπως στο «βγάζω τα κέρατά μου», γενικότερα η έκφραση τα κέρατά μου δείχνει υπερβολή, σαν το «τις κάλτσες μου». Δηλαδή, όταν κάποιος κάνει κάτι πάρα πολύ καλά, ή υπερβολικά. Συχνά, παίζω τα κέρατά μου.

Πηγή: Χανκ.

Το επαρχιακό μπουζουκοσκυλάδικο Δ' κατηγορίας. Αποκαλείται έτσι για την ποιότητα των φωνών των ερμηνευτών του.

H χήρα του John Lennon έδωσε το όνομά της σε όλες τις γυναίκες οι οποίες:

α) είναι υστερικές και λόγω της ξινομουριάς, κακάσχημες, αλλά κάποιος στραβώθηκε και τις έπιασε γκόμενες,
β) έχουν περίοδο κάθε μέρα,
γ) τουπεδιάζουν επειδή ο γκόμενός τους είναι κάποιος,
δ) δεν αφήνουν τους γκόμενους να κάνουν βήμα χωρίς αυτές,
ε) χειραγωγούν τους γκόμενους (για να μη πω ψωλ-αγωγούν) (σημείωση: υποψιάζομαι πως πρέπει να είναι άσσοι στις πίπες και στα κόλπα, διότι αλλιώς δε κατανοώ το κόλλημα των γκόμενών τους),
στ) δεν τους αφήνουν να τη βρίσκουν με τα φιλαράκια τους,
ζ) χώνονται στις παρέες τους και σπέρνουν τη διχόνοια,
η) ζηλεύουν,
θ) παρεμβαίνουν σε επαγγελματικά, οικογενειακά και σαφώς ορισμένα προσωπικά ζητήματα,
ι) παρ' όλα τα παραπάνω, ο γκόμενος τις έχει θεές και τις υπακούει σα σκύλος.

Προσοχή σε δύο πράγματα:

1. Για να χαρακτηριστεί μια γυναίκα ως Γιόκο (το Όνο μπορεί να παραλειφθεί) πρέπει να πληρεί όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις.
2. Μια γυναίκα μπορεί να είναι Γιόκο, αλλά να μη το εμφανίζει μέχρι να βρει τον Λένον της, δηλαδή τον κατάλληλο λαλάκη που θα την ανεχτεί και δεν θα τη σουτάρει με τη πρώτη γιαπωνεζιά.

Μουσική αργκό. Το σταθερό ρυθμικό και αρμονικό υπόστρωμα που στηρίζει τη μελωδία ή τον αυτοσχεδιασμό σε ένα μουσικό κομμάτι. Γενικότερα, η μουσική υπόκρουση. Μάλλον απευθείας μεταφορά του αγγλικού carpet.

Χίπηδες στη δεκαετία των 00's (τα χυμαδιά).

Ο μουσικός προσανατολισμός των νέων εν Ελλάδι.

Άπαντες οι εξ Ελλάδος νεανίες περνούν διάφορες μουσικές φάσεις κατά τη διάρκεια της νεότητός τους.

Αφού περάσουν την παιδική φάση που κρατάει συνήθως μέχρι Πρώτη ή, το πολύ, Δευτέρα Γυμνασίου και αποτελείται από τεράστιο εύρος μουσικών επιλογών -που άνετα συνδυάζουν Τζένιφερ Λόπεζ με Μετάλλικα και καπάκια Πάνο Κιάμο- αρχίζουν να χωρίζονται σε ομάδες.

Οι ομάδες είναι οι εξής:

• οι χιπχοπάδες: αλάνικο ύφος, φαρδιά ρούχα, μάγκικη ομιλία και άλλες τέτοιες αρχιδιές χαρακτηρίζουν του νέους χιπχοπ όπως Τζέι ζ, 50σεντ κλπ. Πίνουν μπάφους ακόμα και να μην τους αρέσει. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος είναι για τον πούτσο.
• μεταλλάδες: Μαύροι, κακοί, άγριοι και αντικοινωνικοί. Οι μεταλλάδες της σημερινής νεολαίας είναι τελείως γραφικοί. Αποφεύγουν ρητά οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής, ακόμα και αν στο σπίτι κρυφακούνε Κιάμο. Φοράνε μαύρα καρφιά στα χέρια, πίνουν μπύρες και είναι πολύ «κάφροι» και κακοί. Το χιούμορ των αγοριών μεταλλάδων χαρακτηρίζεται καλούτσικο. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος είναι, ως επί το πλείστον, για τον πούτσο, με μερικές εξαιρέσεις που αγγίζουν την σφαίρα του αρεστού.

• Mainstreamάδες-μπουζουκ-όβιοι-allaroundάδες: ευρεία κατηγορία η οποία ακούει με ευκολία όλα τα είδη μουσικής εκτός από trance και metal. Οι άντρες αυτής της ομάδας συνήθως διακρίνονται από έναν λεμεδίστικο τζιτζιφιογκισμό, μουνοδουλισμό και δεξιισμό και είναι οι αυριανοί λασσικοί μαλάκες Έλληνες. (Όχι ότι οι παραπάνω δεν είναι, απλά αυτοί το ξέρουν κιόλας). Καπνίζουν George Karelias, Marlboro, Davidoff, και κάνουν τα πάντα για να δείξουν λεφτάδες, large και μοδάτοι, σημειώνοντας μεγάλη αποτυχία και στα τρία. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος συνηθίζουν να είναι μουνάρες, τριγυρίζονται πάντα από 5-6 σάλιαγκες οι οποίοι δεν τις γαμάνε ποτέ. Κάγκουρες από επιλογή, λιμοκοντόροι της δεκάρας, αυριανά τελειώματα που θα χρωστάνε 10 δάνεια, εν ολίγοις.

  Αυτές είναι οι 3 κύριες κατηγορίες που υπάρχουν μέχρι το τέλος του λυκείου. Στα φοιτητικά χρόνια, τα πράγματα περιορίζονται. Οι κατηγορίες συγχωνεύονται και προκύπτουν οι εξής νέες:

• οι μπουζουκόβιοι: Κλασικοί φοιτητές που ξημεροβραδιάζονται στα μπουζούκια και το θεωρούν τιμή τους. Οι χιπχοπάδες πλέον δεν υπάρχουν, καθώς ενσωματώθηκαν με τους μπουζουκόβιους. Ακούνε και καλά ότι είναι ιν, αλλά ουσιαστικά δεν κρύβεται η αγάπη τους για το ευτελές, ανούσιο, χαζό, ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Είναι πλέον ολοκληρωμένα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Κλασικοί μαλάκες Έλληνες, δηλαδή. Από τα 18 τους. Κρίμα.

• οι αλτέρνατιβ: πρώην ροκάδες ή μεταλλάδες, οι αλτερνατίβες έχουν βρει τον εναλλακτικό προσανατολισμό τους στη μουσική. Ακούνε όλα τα παρακλάδια της αλτέρνατιβ, indie σκηνής -σε γενικές γραμμές, ποιοτική μουσική. Προσοχή: δεν πρέπει να συγχέονται με τους μούφα αλτέρνατιβ, τους λεγομενους ΛΑΤΕΡΝΑτιβ, οι οποίοι το παίζουν εναλλακτικοί, καταντώντας πιο κλασικοί κι απ' τους κλασικούς μαλάκες Έλληνες.

Μπιτάκια είναι τα beats (χτύποι), που ακούγονται σε τραγούδια.

Οι κοινοί άσχετοι με την μουσική χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη για τα τραγούδια ηλεκτρονικής μουσικής. Οι «έμπειροι» στην ηλεκτρονική μουσική σιχαίνονται αυτόν τον όρο και προτιμούν να χρησιμοποιούν το ακριβές όνομα του είδους της ηλεκτρονικής μουσικής που ακούν. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν τόσα παρακλάδια ηλεκτρονικής μουσικής, όσα και τα περιστέρια στο Σύνταγμα. Minimal electro, tech house, psychedelic trance και άλλα τέτοια περίεργα ονόματα ειδών μουσικής υπάρχουν στην ηλεκτρονική σκηνή. Απο το 10ο ποτό, ή από το 3ο ecstasy και μετά, δεν έχει καμία σημασία το είδος, όλα γίνονται ένα και οι οπαδοί του εν λόγω μουσικού είδους, χτυπιούνται ασταμάτητα ακόμα και αν το «μπιτάκι» προέρχεται από το χτύπημα του κεφαλιού τους στον τοίχο.

Σημασία όμως θα δώσουμε στους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι αποκαλούν αυτά τα τραγούδια «μπιτάκια»:

Νεοέλληνες που προσπαθούν να διώξουν τη ρετσινιά του μπουζουκόβιου, ενώ ταυτόχρονα τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι τους τον κοσμεί μια αφίσα του Τερλέγκα, έρχονται στα clubs να διασκεδάσουν να ούμε και αυτοί σαν ευρωπαίοι.

Στην αρχή είναι μαζεμένοι και ντροπαλοί, προσποιούμενοι ότι τους αρέσει αυτή η νέα μουσική και σιγολικνίζονται άχαρα, επειδή έτσι είπε ο Κωστόπουλος στο Nitro. Όταν κατεβάσουν όμως το 2ο μπουκάλι «Τζώνη Ρεντ» (έτσι θα το έγραφαν αυτοί), αρχίζουν και μπαίνουν στο κέφι, χορεύοντας πάνω στο τραπέζι (άντρες-γυναίκες), χαλαρώνοντας την φούξια-γραβάτα-σκέτη-παλαμίδα, κάνοντας σε, κλείνοντας τα αυτιά σου και βλέποντας τους, να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο skyladiko vip.

Ιδρωμένες καράφλες και μασχάλες, λικνίζονται με έναν ρυθμό μητσοτακίστικου τικ, που στη συνέχεια αγγίζει το τσιφτετέλι, ακόμα και αν εκείνη την ώρα παίζει house. Γκρινιάζουν για το «πότε θα βάλει ελληνικά επιτέλους» και φωνάζουν τον «μάστορα» να φέρει άλλο ένα «Τζώνη».

Ωραία τα μπιτάκια τελικά… Έλα ρε αρχηγέ David guetta!! Άλα!

«Νιάου», ή καλύτερα «νιάαααααααααααααααααου» είναι το χτύπημα ψιλής (πολύ πρίμας) νότας σε ηλεκτρική κιθάρα, με αμέσως επόμενο το «σήκωμα» της χορδής.

Λέγεται έτσι επειδή παραπέμπει στον ήχο που παράγει μια γάτα, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε σεξουαλική κορύφωση.

Το πρωτοανακάλυψε ο Jimi Hendrix όταν σε μια συναυλία του, μια λυσσασμένη γάτα ξεπήδησε μέσα από τους fans και ανέβηκε στο μικρόφωνο. Ο Hendrix προσπάθησε να την κατεβάσει από το μικρόφωνο, τραβώντας την με δύναμη από την ουρά. Η γάτα τότε έβγαλε έναν απόκοσμο ήχο και το κοινό από κάτω τρελάθηκε. Αυτό ήταν. Η μουσική παλέτα είχε εμπλουτιστεί με κάτι απίστευτα πολύτιμο. Βλέποντας την αντίδραση του κοινού, ο Hendrix αποφάσισε να προσθέσει στο παίξιμό του αυτό το τσίριγμα, που σηκώνει την τρίχα και στον πιο απαιτητικό θεατή. Ακολούθησαν πολλοί μιμητές, κανείς με τόσο μεγάλη επιτυχία.

(από lentakos, 17/03/09)