Tagged definitions (2188)
Showing 1831-1840 from 2188

Σύνθετη λέξη (ξεφτίλα + πούστης) που χαρακτηρίζει τον ομοφυλόφιλο που κάνει κρα λόγω της κραυγαλέας θυληπρεπούς του εμφάνισης που συνδυάζεται με γυναικεία φωνή και γενικότερα γυναικωτούς τρόπους.

Ο άξεστος βλάκας, το ντουγάνι, ο ούγκανος, το ορκ. Στην όχι σπάνια περίπτωση που η σκουντρουχοσύνη συνδυάζεται με κτηνώδη μυϊκή δύναμη, γάμησέ τα. Την αγνώστου (εισέτι) ετύμου λέξη χρησιμοποιεί συχνά φίλος του λημματογράφου έλκων την καταγωγήν Καράμπαμπα ταραφιντάν. Αυτά μόνο, με την ευγενική παρότρυνση της Ξωτικίνας του σάητος.

Το άγριο μπινελίκωμα, το άγριο βρισίδι με το οποίο περιλούζεις κάποιον.

Μια μυρωδιά όπως η αριστερίλα, αλλά πιο δυνατή.

Νεόκοπο κράξιμο προς θείτσες, λυκόπουλα και άλλους ασχετίδηδες που μας κάνουν τα αρχίδια αερόστατα καθώς πελαγοδρομούν με τις ώρες μπροστά απ' το ΑΤΜ.

Ισχύει και για αργοκάραβα και ρεητσαρλίνες σε δημόσιες υπηρεσίες που χειρίζονται τον κομπιούτορα πιο αργά απ' τον θάνατο.

Το γνωστό πικάντικο και καυτερό μπαχαρικό. Υποδηλώνει επίσης τη θερμοκεφαλία (όταν κάποιος νευριάζει με το παραμικρό).

Όταν αποκαλείς κάποιον «αρχίδι», αλλά με 17 κιλά μαγκιά που λυγίζουν ακόμα και τα φωνήεντα της λέξης (τσισάκια εννοείται ο τύπος στον οποίον απευθύνεται)

Tips: προφέρεται ελαφρώς ένρινα και συνήθως κλείνει μετά από σύντομη παύση την προηγηθείσα ομοβροντία ύβρεων σαν το κερασάκι στην τούρτα.

Αν ήταν υλική ενέργεια, σίγουρα θα ήταν η ροχάλα απαξίωσης του θύτη προς το άγρια ξυλοκοπημένο θύμα το οποίο κείται ημιλιπόθυμο στο έδαφος.

Ένας χαρακτηρισμός τόσο κλασικός, ώστε αποτελεί μέρος της «πολιτιστικής κληρονομιάς μας» κατά τον πασαδόρο Χαλικούτη. Ο ξεφτίλας ή ξευτίλας μπαμπουινιστί προκειμένου να αναδεικνύεται η ελληνοπρέπεια της λέξης εκ του εξευτελίζω, είναι ο ξευτιλισμένος, ο ταπεινωμένος, ο εξαχρειωμένος, αυτός που έχει χάσει κάθε αίσθηση τιμής και αξιοπρέπειας.

Η λέξη χρησιμοποιείτο πάρα πολύ κατά την ένδοξη εϊτίλα και θα διακινδυνεύσω μια παρατήρηση. Στα έϊτιζ, τότε που γυρίζονταν επικές βιντεοταινίες, όπως ο Χάρης ο ξεφτίλας (1987) ή ο Μπαμπάς μου ο Ξεφτίλας (1984), το ξεφτίλας ήταν μια συνηθέστατη βρισιά που έπληττε καθολικώς την ανδρική υπόσταση του υβριζομένου. Σήμαινε κάποιον που ήταν καρπαζοεισπράκτορας, τζανετάκος, αχρηστίδης, κερατάς και δαρμένος, εύκολο θύμα bully-δων. Σταδιακά με την υποχώρησή της από το πρώτο πλάνο των ύβρεων, χρησιμοποιείται πλέον κυρίως για περιπτώσεις ακραίας ηθικής σήψης, όταν κάποιος φτάνει να χάσει την ανθρωπιά του, κυρίως δηλαδή στοιχεία που τον καθιστούν άνθρωπο, όπως η τιμή και η αξιοπρέπεια. (Παρεμπιπτόντως, ένας μεγάλος αριθμός χτυπημάτων στον γούγλη αφορά στους κατασχέτες οικιών. Τυχαίο;)

Πασίγνωστη μάρκα μαργαρίνης που επαλειμμένη κυρίως σε φέτες ψωμιού θρέφει εδώ και χρόνια χιλιάδες Ελλήνων.

Σαν χαρακτηρισμός προσώπου, ειδικά όταν αφορά αρσενικά -που είναι και το συχνότερο- κάθε άλλο παρά τιμητικός είναι, αφού υπονοεί τον φλώρο, τον λαπά, τον χαλβά, αυτόν που κωλώνει στα δύσκολα ενίοτε σε αντίθεση με την εικόνα που δίνει, που αποφεύγει τις αντιπαραθέσεις επειδή δεν έχει τ’ αρχίδια, αυτόν που μπορεί ο καθένας να τουμπάρει ή να χειριστεί χωρίς κάποια δυσκολία όπως θα άρμοζε σε σωστό άντρα ή σε συγκεκριμένες περιστάσεις όπου επιβάλλεται σαν αντίδραση μια κάποια μαχητικότητα αν όχι επιθετικότητα.

Δεν τη λες και βαριά προσβόλα (σε όλα της ..σοφτ είναι) αλλά ενέχει μια απαξίωση του στυλ «δεν αξίζει ούτε μια σωστή βρισιά να του ρίξεις».

Κι έτσι, αν, όπως βεβαιώνουν πολλοί ειδικοί, είμαστε ό,τι τρώμε, εξηγούνται άνετα πολλά σημερινά παράδοξα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε σε πασίγνωστες θεωρίες ψεκασμών.

Είναι και μουσικό όργανο, είναι και λουλούδι, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει ως βρισιά, προερχόμενη με αποκοπή από το μαλακοβιόλα ή πιο σεμνά από το χαζοβιόλα. Στα συν του ως βρισιά το ότι ομοιοκαταληκτεί με το καριόλα.