Tagged definitions (7597)
Showing 3431-3440 from 7597

Προφανώς έκφραση μεγαλοποίησης της αρεσκείας ενός ατόμου ως προς ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, κατάσταση κλπ...

Χρήζει περαιτέρω ανάλυσης

Όταν κάποιος το παρακάνει με κάτι, κοινώς το γαμάει και ψοφάει, και πρέπει κάποιος να του μιλήσει για το Ρεξόνα.

Μαζέψτε τον! Ρε παιδιά όχι και τον «εθνικό σταρ» να κάνει μνημόσυνο στον Jackson! (σ.ς.: Βλ. μήδι).

Ούτο λήμμα ουδεμία έχει με την γνωστή πόλη, ή με αιγοπρόβατα. Υπονοεί την επίτευξη ενός στόχου εν μέσω χρονοβόρων τε και ασκόπων διαδικασιών αμφισβητούμενης ισχύος και χρησιμότητος. Εις τον ερωτικό-πηδιολογικό τομέα υπονοεί την επιτυχημένη έκβαση καμακίου είτε φλερτ εν μέσω περιττών διαδικασιών.

Οπαδική έκφραση των φιλάθλων του Π.Α.Ο.Κ. που έχει βγει και στον υπόλοιπο κόσμο.

• Κατ’ αρχήν σημαίνει συσσωρευμένη και, προς το παρόν αδιέξοδη (ή ανίσχυρη), οργή. Είναι αυτό το σφίξιμο στα μηνίγγια, αυτός ο πονοκέφαλος που σε πιάνει από το κακό σου όταν φουρκίζεσαι, όταν με θρασύτητα σε θεωρούν θύμα και σε υποβάλουν σ’ ένα αργό διανοητικό βασανιστήριο. Όπως, άλλωστε, το να βλέπεις την ομάδα σου να παραπαίει ανάμεσα στην μετριότητά της και την (ντεμέκ μονίμως) σικέ διαιτησία, καταστάσεις από τις οποίες, εξάλλου, γεννήθηκε η έκφραση.
• Δηλώνει όμως και την μεγάλη ένταση οποιουδήποτε «οπαδικού» συναισθήματος, ήτοι τυφλού και αυτόβουλου, αυτήν τη γκάβλα με την οποία δεν αφήνεις να παίξει κανένας πούστης.
• Λέγεται και συμπληρωματικά με την χαιρετούρα, από μόνο μπλακ (pun intended) ατομάκια, σαν το «εδώ» αλλά καμία σχέση. Στο εδώ είσαι, τουλάχιστον, κάπου εδώ, στο τα μυαλά μας πονάνε είσαι μάλλον αλλού.

Η έκφραση είναι παγιωμένη σε αυτήν την πληθυντικιά μορφή. Θυμίζει λίγο τα παλιότερα οπαδικά ΠΑΟΚ και τα μυαλά στα κάγκελα, και τα μυαλά στο μπλέντερ κλπ, τα οποία βέβαια δεν είναι μόνο παοκτζήδικα.

Αν θέλουμε να το γιαλομιάσουμε το πράμα, η έκφραση αποδίδει, εν μέρει αλλά χαρακτηριστικά, τον σαλονικιώτικο συνδυασμό πάθους με την μπάλα και μόνιμης γκρίνιας και δυσαρέσκειας με οποιονδήποτε σχετίζεται με αυτήν, κυρίως βέβαια την παράγκα του αθηναϊκού κατεστημένου. Λέμε τώρα...

Όταν οι απαντήσεις που λαμβάνουμε σε ερωτήσεις που απευθύνουμε, θυμίζουν απαντήσεις πολιτικών σε debate.

Όταν γενικότερα, σε διαλόγους που έχουμε με άλλους, δεν υπάρχει συνεννόηση.

Κλασσική έκφραση για υπερτιμημένο αντικείμενο ευτελούς ποιότητας και αξίας χρήσης, άραγε μικρής διαρκείας. Συνήθως οι μανάδες αναφέρονται μ’ αυτήν την έκφραση στα παραχρήμα ελαττωματικά παιχνίδια ή αξεσουάρ που παίρνουν στα παιδιά τους (μετά από επιμονή των τελευταίων), θρηνώντας μαζί μ’ αυτά. Οι μεν για τα όβολα που σκάσανε, οι δε για άγνωστη αιτία...

Αν το παιχνίδι – αξεσουάρ μικρότερου δικαιούχου χάλασε εις χείρας μεγαλύτερου αδερφού, τότε αυτός σπεύδει να παραπλανήσει λέγοντας: «Κοίτα! Μπαίνει και βγαίνει (δις) / είναι συναρμολογούμενο / έτσι είναι το σχέδιό του / έτσι τα φοράνε τώρα» κλπ.

Συνώνυμα: Μάρκα «μ’ έκαψες», της πλάκας, ψευτοπράματα, αγιοβασιλιάτικο, το βρήκες στα γαριδάκια (βλ. ιταλικά trovato nell uovo di Pasqua = Το βρήκες σε πασχαλινό αβγό / di Topolino = παιχνίδι του Μικυμάου κ.α.), του κώλου, μπακατέλα, σαπάκι, για τον πούτσο, της φωτιάς / πυρκαγιάς, μέηντ ιν Τσάινα, κουάρτζ κλπ.

Τη φράση τη μεταχειριζόμαστε όταν δεν μας ενθουσιάζει μια προοπτική, πρόσωπο ή λύση ανάγκης που μας προτείνουν.

Δηλαδή, την απορρίπτουμε ως επιλογή επειδή την έχουμε ξαναγευτεί στο παρελθόν, δεν μας ικανοποίησε πλήρως, και σίγουρα δεν είναι αυτό που περιμένουμε.

Η φράση αυτή έχει καταστεί συνώνυμη της υποχωρητικότητας, της ενδοτικότητας, της δουλοπρέπειας, της παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και της έλλειψης κυριαρχίας ή ανεξαρτησίας τόσο σε επίπεδο κρατών ή λαών όσο και σε ατομικό επίπεδο.

Για την ιστορία, ειπώθηκε το 1945 από τον πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο στον Αμερικανό Στρατηγό Βάν Φλιτ κατά την άφιξη του τελευταίου στο αεροδρόμιο των Αθηνών, προκειμένου να αναλάβει την αρχηγία του Ελληνικού Στρατού στον εμφύλιο πόλεμο κατά των αθεοαναρχοκουμμουνιστοσυμμοριτών.

Πανάρχαια η λέξη που απαντά στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Ο ηλεκΤριανταφυλλίδης λέει:

τρόχαλος ο [tróxalos]: (λαϊκότρ.) α. σωρός από πέτρες. β. τοίχος από ξερολιθιά. [αρχ. επίθ. τροχαλός = που τρέχει, στρογγυλός].

Τρόχαλος στην Κρήτη ήταν κυρίως ο σωρός από μεγάλες πέτρες, τις οποίες οι αγρότες μαζεύαν σε ένα σημείο του χωραφιού όταν το «ξεπετρίζανε» για να μπορεί να οργωθεί πιο εύκολα. Σπανιότερα ως τρόχαλος αναφερόταν η πρόχειρα κατασκευασμένη ξερολιθιά (η οποία ως λέξη δεν απαντούσε στην Κρήτη). Η πιο κοινή μεταφορική χρήση είναι στην περιγραφή ετοιμόρροπων κτισμάτων συντριμμιών - που για τα παλιά, πετρόχτιστα σπίτια ήταν βέβαια σχεδόν κυριολεξία.

[I] Τρόχαλος έγιν' η μονή κι εσείστ' ο Ψηλορείτης κι αντιλαλούνε τα βουνά κι απ’ άκρ’ ως άκρ’ η Κρήτη.[/I] (από ρίμα για το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου)

Όπως έχω γράψει στο περίπου και στο λήμμα πετραδίζεις;, η ενασχόληση με τις πέτρες (με τις απελέκητες, μη οικοδομικές πέτρες) εθεωρούνταν στην ύπαιθρο μια από τις πλέον βαριές, απαξιωμένες, στα όρια του νοήματος ανθρώπινες δραστηριότητες. Όπως φαίνεται και στο μύθο του Σισύφου, η μάχη του ανθρώπου με την πέτρα είναι συνώνυμη της ματαιοπονίας. Η πέτρα είναι η πιο αρχετυπική συμπύκνωση της δύναμης της φύσης σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, ιδιαίτερα τη νησιωτική και ορεινή. Αν η πέτρα είναι το ανώφελο, ο τρόχαλος είναι σε απόλυτο βαθμό συνώνυμο της απαξίας, της μηδαμινής χρησιμότητας. Είναι ένας σωρός από άχρηστες πέτρες.

[I]Καλλιά τροχάλους να χαλώ, καλλιά να σκάφτω λάκκους καλλιά δαιμόνους να θωρώ παρά χωροφυλάκους[/I].
(μαντιναδάρα).

Στην Κρήτη η λέξη είναι αυτό που θα λέγαμε κούργιαλο-σλανγκ. Απαντά στις φράσεις «εγινήκαμε τρόχαλος» που σημαίνει:

α) ότι μπλεχτήκαμε σε καυγά, σε μεγάλο μανικουλέ β) ότι έγινε παρτούζα γ) ότι εξετσιλακωθήκαμενε, ότι εγινήκαμε τάπα τση μεθιάς δ) ότι παρεκτράπημεν καθ΄οιονδήποτε άλλο τρόπο.

Απαντά και η φράση «έκαμα-τα τρόχαλο» που σημαίνει τα έκανα πουτάνα, με όλες τις πιθανές έννοιες.

Στα Χανιά, στα Νεώρια, υπάρχει το ομώνυμο μαςπηρανειδησόμπαρο, τελευταίας υποστάθμης σταθμός για τη βραδυνή σας έξοδο, το οποίο ουκ ολίγες φορές έχει προσφέρει προς τα ξημερώματα αξέχαστα θεάματα στους λατέρνατιβ θαμώνες των μπαρ της Σαρπηδώνος.

Παλιότερα, σε αρκετές περιοχές της χώρας, οι γονείς όχι μόνο δεν προίκιζαν την κόρη τους, αλλά για να τη δώσουν, μελετούσαν τα προσόντα της κοπελιάς (π.χ: εκθαμβωτική ομορφιά - άλλα φυσικά προσόντα, κλπ) και έβγαζαν το μπουγιουρντί, αναφέροντας ψιλικό οξύ, κατσικίδια και λοιπά ζωντανά.

Αλλά συνήθως οι γαμπροί (λόγω του νεαρού της ηλικίας τους), δεν είχαν το απαιτούμενο μπαγιόκο και τα λοιπά παρελκόμενα. Οπότε το αίτημα αποπλήρωσης της λυπητερής (payment request), συνήθως προωθείτο στον πατέρα τους. Αν δε κι αυτοί ήταν ταπί και ψύχραιμοι, τότε αυτό προωθείτο στο τρίτο εξοφλητικό κλιμάκιο. Στους παραλήδες του σογιού δηλαδής.

Ετς, αυτοί που πλήρωναν συνήθως τη νύφη, όχι μόνο δεν κέρδιζαν από το αλισβερίσι, αλλά από πάνω υφίσταντο και τις συνέπειες, της επιλογής του γαμπρού.

Σήμερα, εκφέροντας τον όρο, αναφερόμαστε σε κάποιον που υφίσταται τις συνέπειες από τις επιλογές, παραλείψεις ή λάθη άλλων. Μιλάμε δηλαδή για αυτόν που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα (γκαφρά, κλπ). Κοντολογίς, μιλάμε για τον μαλάκα της παρέας.

Βλ. λήμματα: κερατιάτικα, κερατάς και δαρμένος, χωρίς κέρδος κέρατα.

Κλείνοντας, καραμερσώ, τον νουνό του λήμματος, τον ξανθό Μήτσο.