Tagged definitions (15)
Showing 1-10 from 15

Προτροπή που εκφέρεται απαραιτήτως σε εντόνως ειρωνικούς τόνους στις ακόλουθες δύο περιπτώσεις:

1. Όταν κάποιος χρονοτριβεί να αποφανθεί επί τινός ζητήματος και κωλυσιεργεί, κοινώς μας έχει γκαστρώσει. Επί παραδείγματι, είμεθα σε καφετέρια, η σερβιτόρα έχει ρωτήσει τι θα πάρουμε και περιμένει απάντηση, ενώ ο δικός μας περί άλλα τυρβάζει, κοινώς το χαβά του. Η σερβιτόρα, που εξακολουθεί να στέκεται από πάνω μας σα χριστουγεννιάτικο δέντρο χωρίς τις μπάλες (ή και με μπάλες, ο νοών νοείτω, χε χε) αρχίζει να τα παίρνει. Τότε ακριβώς σκάει η ατάκα: πες τα ρε νταλάρα! Σε πιο λάιτ εκδοχή παίζει και το «πέστα χρυσόστομε». Στόχος να εξέλθει ο αποδέκτης της εν λόγω ατάκας εκ της νιρβάνας του και να τσουλήσει το θέμα.

2. Μετά απο μεγαλοπρεπές ρέψιμο (μπερπ) το «πες τα ρε νταλάρα!» έρχεται εν είδει επιβράβευσης από την παρέα στο περήφανο μοσχαράκι, που καμαρώνει για την παλιμπαιδιστική συμπεριφορά του. Σε πιο εξτρίμ καταστάσεις, ενδεχομένως να παίζει και μετά από ηχηρό κλανίδι (δε μου έχει τύχει).

Εις αμφότερες τις περιπτώσεις, κοινό υπόβαθρο και προϋπόθεση για την ατάκα είναι η παγκοίνως εμπεδωμένη στη συνείδηση του λαού μας ότι ο νταλάρας πάντα «βγαίνει και τα λέει». Δε θα επεκταθώ σχετικά, και σας παραπέμπω στα επίλοιπα νταλαροειδή λήμματα.

Άι παράτα μας, χέσε μας.

Έμεινε στην ιστορία μετά από τη γνωστή δικαστική αντιπαράθεση Γιώργου Νταλάρα - Τζίμη Πανούση. Πασίγνωστο σε όλη την χώρα.

Ευχαριστώ κατ' αρχήν το Χαλικούτη γι' αυτό το swinging από λήμματα που κάναμε (αντιδάνειο βέβαια το δικό μου προτεινόμενο). Ευχαριστώ και τον Ιησού, ο λόγος του οποίου γίνεται πάντα προσεκτός από τους έχοντες ώτα, όπως και τα θαύματα - λήμματά του.

Λοιπόν, το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από τον δίσκο «Έθνος Ανάδελφον» το 1985. Ανήκε σε μια σειρά από νούμερα που σατίριζε την (κατά την γνώμη μου αξιόθαυμαστη) προσπάθεια της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη να αναβαθμίσει την πολιτιστική ζωή της Αθήνας. Πλην ο Χάρρυ Κλυνν σατίρισε ένα σχετικό σύνδρομο υπερκουλτουρίασης που κατείχε τους Έλληνες. Και τις τραγελαφικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν. Λ.χ. η «κυρία»-γκόμενα (στον δίσκο) πάει τον Βασίλη (κύριο χαρρυκλυννικό ήρωα) στο Ηρώδειο, κι αυτός νομίζει πως βρίσκεται σε κέντρο με την Ρίτα (Σακελλαρίου) και τον Γιαννάκη (Πάριο). Ή ο γιος πάει την ηλικιωμένη μάνα του στο Ηρώδειο, κι αυτή κάνει πολύ αστείες ερωτήσεις.

Θα αρχίσω κατ΄ανάγκη απ' το τέλος. Το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι το άσμα που κλείνει όλο αυτό το αφιέρωμα στην Μελίνα. Προφανώς, το λογοπαίγνιο είναι ανάμεσα στο «κουλτούρα» και το «κατούρα». Αυτό φαίνεται από το σύνολο τετράστιχο, που είναι ως εξής:

«Κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
και τίναξέ την να πέσει, και η τελευταία σταγών,
κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
με Μπρεχτ και τσιφτετέλια, θα δικαιωθεί ο αγών!».

Εννοείται ο αγών της Μελίνας Μερκούρη και των Ελλήνων που συντονίστηκαν με το όραμά της. Οπότε την έκφραση την λέμε, όταν δεν έχουμε καταφέρει να αντέξουμε ένα υπερκουλτουριάρικο έργο, όσα αντισώματα υπερκουλτουρίασης κι αν διαθέτουμε. Λ.χ. βλέπεις τον «Αντρέι Ρουμπλιόφ» του Ταρκόφσκι στην ορίτζιναλ βερσιόν των 4,5 ωρών. Ε, κάποτε μετά την τρίτη ώρα, δεν θα πεις το «κουλτούρα να φύγουμε» και θα σηκωθείς να φύγεις; Η παρομοίωση είναι με το ότι κατουράς πριν κάνεις κάποιο εγχείρημα, ας πούμε κατουράς πριν μπεις στο αυτοκίνητο για να πας κάπου, μια εκδρομή, κτλ.

Στο παράρτημα οι υπόλοιπες λεπτομέρειες.

(από aias.ath, 03/12/09)

Σε κάποιο σκετς πριν από χρόνια, νομίζω Χάρρυ Κλυνν, είναι μια γιαγιά με τον γιο της και βλέπουν αρχαία τραγωδία στα γερμανικά σε φεστιβάλ. Ακούγονται πολύ βίαιοι ήχοι και κλαπατσίμπαλα, και σε κάποια φάση μέσ' από Γερμανικά που θυμίζουνε Ναζί, ακούγεται κι ένα «Ορέστη». Κι ο πρωταγωνιστής λέει «Σώπα ρε μάνα, του την έδωκε του Ορέστη»! Την λένε από τότε πολλοί για πολλή κουλτούρα που δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Και για καταστάσεις που είναι πολύ άγριες και κοιτάει ο καθένας πώς να την βολέψει και πώς να την πουλέψει...

Συνώνυμο του δε μας χέζεις ρε Νταλάρα, του νέας κοπής άσε μας κουκλίτσα μου και του αγγλικάνικου μπιτς πλιζ. Λέγεται δηλαδή όταν κάποιος ξεστομίσει κάτι τελείως άκυρο, ηλίθιο και προκλητικό, αλλά και όταν καθ' έξιν το κάνει σε μια περίοδο χρόνου οπότε έχουμε πια γκώσει.

Η έκφραση χρησιμοποιείται πολύ κατά την ένδοξη εϊτίλα. Φέρεται να σχετίζεται με την αντίστοιχη δε μας χέζεις ρε Νταλάρα, οπότε ενώ ο νταλάρας ήταν το νούμερο δύο του πρηξαρχιδισμού, ο Γιάννης (Πα)Πάριος ήταν συγκριτικά ένα σεμνό νούμερο ένα. Οι δύο εκφράσεις πιθανόν προέρχονται από νούμερο στον δίσκο «Έθνος Ανάδελφον» του Χάρρυ Κλυνν (1985).

Πάσα: Σφυρίζων.

Παραλλαγή του άσματος «ηθοποιός σημαίνει φως» του Δημήτρη Χορν, προκειμένου για τους πολιτικούς. Το εκτέλεσε ο Χάρρυ Κλυνν.

Η ατάκα αυτή πρωτοαναφέρθηκε σε δισκογραφική δουλεία του Χάρρυ Κλύνν. Η ατάκα αναφερόταν στον Ευάγγελο Αβέρωφ, όταν αυτός ήταν πρόεδρος της Ν.Δ. Η ατάκα σε συνδυασμό με υπαινιγμό στις ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές προτιμήσεις του, παρέπεμπε στη μη πλεονεκτική θέση του κόμματος του (Ν.Δ), έναντι του ΠΑΣΟΚ του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ο Αβέρωφ τον προκαλούσε, για εκλογική αναμέτρηση, με τη σιγουριά πως η Ν.Δ θα κέρδιζε στις εκλογές.

Έκτοτε, αυτή η κοροϊδευτική και απαξιωτική ατάκα, μπορεί να αναφερθεί από κάποιους για κάποιους άλλους (που τους θεωρούν υποδεέστερους, ως καπότες), όταν τους βλέπουν να προσπαθούν να ορθώσουν το ανάστημα τους, θέλοντας να συγκριθούν μαζί τους.

Πολλές φορές ωστόσο, η ατάκα μπορεί να αναφερθεί σε περίπτωση λεονταρισμού. Όταν δηλαδή κάποιοι μέσα τους μπορεί να πιστεύουν πως υπολείπονται του αντιπάλου και μέσω της ατάκας προσπαθούν να πείσουν τόσο τους εαυτούς τους, όσο και τους άλλους για το αντίθετο.

Έκφραση από τον Auto χώρο. Σημαίνει ότι κάποιος είναι τόσο πολύ ευχαριστημένος με ένα αυτοκίνητο ή άλλο όχημα, που ακόμη κι αν αναγκαζόταν να το αλλάξει θα ξανάπαιρνε την ίδια μάρκα / μοντέλο. Το καθιέρωσε ο Χάρρυ Κλυνν σε διαφήμιση, όπου παραλληλίζει τα Φουντούνια με αυτοκίνητο και λέει «κι αν ποτέ τ'άλλαζα, πάλι φουντούνια θά 'παιρνα». Έκτοτε η έκφραση χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ο,τιδήποτε είναι πάρα πολύ καλό και αξίζει, και είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι μαζί του.

Πρόκειται για χαρυκλίννεια έκφραση που διανθίζει τον προφορικό λόγο μας και δηλώνει απαρέσκεια ή θρήνο απέναντι σε ένα δυσάρεστο νέο ή κάποια δυσάρεστη κατάσταση. Συνήθως, συνοδεύεται από χαιρέκακη διάθεση του ομιλούντα, με σαφή απαξιωτική χρήση του όρου «κυρία», που μπορεί να αντικατασταθεί ισοεκτασιακώς και από άλλες προσφωνήσεις (βλ. και χαλικούτειο ορισμό μωρή κυρία! και πρβλ. το παράδειγμα που ακολουθεί.)

Έκφραση ακραίου σπεκ. Λέγεται κυρίως από ενθουσιώδη οπαδό σε ταγό. Πρόκειται για εϊτίλα που καθιερώθηκε από τον δίσκο του Χάρρυ Κλυνν Τίποτα, όπου ο Χάρρυ υποδύεται τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μια γηπεδική ομιλία, όπου έλεγε μόνο Θα με μέτρο και με τον χαρακτηριστικό παπανδρεϊκό επιτονισμό (βλ. και πράγματι), και το πλήθος του απαντούσε με θα ρυθμικές επευφημίες. Ο μόνος που έλεγε κάτι διαφορετικό από θα ήταν ένας ενθουσιώδης φαν που ούρλιαζε «μας πήρες τα σπλάχνα μεγάλε!».

Σύγκρινε: ΘΑΣΟΚ.