Tagged definitions (1645)
Showing 251-260 from 1645

Καλοβυρνιά που χαρακτηρίζει τον τέλειο άντρα, αυτόν που συνδυάζει την αγριάδα ενός πιτ μπουλ με την τρυφερότητα ενός σπιτόγατου.

Πάσα (Δ.Π.): Allivegp.

Εθνοφαυλιστικό για την Ελλάδα (άκα Ελλαδιστάν), το οποίο θίγει το ζήτημα του σήριαλ συνεχών μεταρρυθμίσεων τις οποίες επαγγέλλονται οι πολιτικοί.

Ο όρος χρησιμοποιείται από όσους θεωρούν ότι η λαγνεία των μεταρρυθμίσεων είναι ο βεριτάμπλ σκοταδισμός που θα οδηγήσει σε ζοφερή εσπερία (pun unintended) την Ελλάδα. Με άλλα λόγια χρησιμοποιείται από συριζορθόδοξους και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και της Συντήρησης που χρησιμοποιούν και τους όρους Φωταδιστάν, Διαφωτιστάν, Εκσυγχρονιστάν και ταλιμπάν. Το ενδιαφέρον ρητορικώς είναι ότι αντλούν μια κατηγορία από τους ιδεολογικούς αντιπάλους, ήτοι ότι η Ελλάδα είναι μια ανατολίτικη οπισθοδρομική χώρα, και την στρέφουν εναντίον τους, θεωρώντας το πρώκταγμα των μεταρρυθμίσεων ως τον κατ' εξοχήν φουνταμενταλισμό.

Μπορεί, όμως, ιδίως λόγω της πρόσφατης κρίσης, να χρησιμοποιηθεί και από όσους (από όπου κι αν προέρχονται) θεωρούν ότι ειδικά στην Ελλάδα οι θρυλούμενες μεταρρυθμίσεις γίνονται με υπερβολικά αργό, με μισή καρδιά, αλυσιτελή, και εντέλει ανατολίτικο τρόπο, ένα πράμα σαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία που μεταρρυθμιζόταν επί τρεις αιώνες κι όμως δεν απέφυγε την τελική κατάρρευση.

Η χρεωκοπία ενός νομικού, φυσικού ή άλλου προσώπου, ενός κράτους, μιας ιδέας, ενός σαϊτόστ, γουτέβα.

Λολοπαίγνιο στο φουντάρω και το αγγλικάνικο foundation (ίδρυμα). Βλ. και το γαμοσλανγκοεπίθημα -έϊσ(ι)ο(ν).

Α) Το «πουστιά» καλυμμένο δια της αφαιρέσεως του «υ».

Έπαιζε πολύ μεταξύ νεολαίων κάπου στα 80ζ.
Εκφερόμενο συνδυάζει το κουνιστό τού περιεχομένου με ειρωνεία ή και κράξιμο με έκδηλο τον προσποιητό καθωσπρεπισμό.

Το δε κλισαρισμένο «Πω πω (μαλάκα μου) ποστιά (που σου έκανε)!!», συχνά χρησιμοποιούνταν από εφήβους που γούσταραν χαβαλέ καυγά για να αναγκάσει τον δήθεν θιγόμενο να αντιδράσει έντονα μην αφήνοντάς του χώρο να το παίξει άνετος σε μια υποτιθέμενη προσβόλα.

Σχεδόν ξεχασμένη, αναβίωσε τάχιστα και συνέβαλε στο να περπατήσει γοργά ο με προέλευση από το πολυσήμαντο εγγλέζικο «post» ομώνυμος νεολογισμός που σημαίνει την

Β) ανάρτηση σε κάποιο σάη στο νέτι μιας ανακοίνωσης, δήλωσης, εικόνας ή ενός σχολίου, μηνύματος ή βίντεο.

Εξού και τα συχνότατα: «Κοίτα ποστιά που έκανε!!», «Τι ποστιά ήταν αυτή;» και τα σχετικά λογοπαίγνια.

Λέξη η σημασία της οποίας γίνεται αντιληπτή στην Βόρεια Ελλάδα κυρίως και βασικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν την χρησιμοποιούμε συχνά στην πρωτεύουσα λοιπόν γιατί μάλλον δεν θα μας καταλάβει κανείς. Το λάμδα εξυπακούεται ότι είναι παχύ σαν τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο.

Πρόκειται φυσικά για την πασίγνωστη σε όλους μας ρετσίνα «Μαλαματίνα», το αλκοολούχο νέκταρ των φτωχών πλην τίμιων καφενόβιων. Συνοδεύοντας συνήθως λίγο τσιτσί δημιουργεί έναν συνδυασμό που μένει αξέχαστος. Αλλά πού να ξέρουμε εμείς οι χαμουτζήδες...

Δεν αναφερόμεθα σε μέλη του εκ Brooklyn ορμώμενου δόγματος των Μαρτυριάρηδων του Ιεχωβά, αλλά σε μαριδαίους μικρομετόχους εταιρειών, η συμμετοχή των οποίων ανέρχεται σε ποσοστά τοις χιλίοις (‰).

Χρηματιστηριακό / επιχειρηματικό λολοπαίγνιο.

Χημική ουσία που υπάρχει στον οργανισμό της γυναίκας με μεταβλητή συγκέντρωση. Είναι η ουσία που ρυθμίζει την δεκτικότητα της γυναίκας στο αντρικό φλερτ. Όταν πέφτουν τα επίπεδά της στο αίμα, συνήθως εμφανίζεται μια φίλη της και της κάνει την ενδοφλέβια ένεση κατευθείαν στην καρδιά.

Ο βρυκόλακας του βούρκου, η επαίσχυντη μορφή βρυκόλακα, πώς λέμε μουνί της λάσπης.

Ο λαλίστατος που αυτά που λέει προκαλούν λολ, ο λολαδερός. Από το ιδίωμα του Φέισμπουκ.

Ο αλήτης αναλυταράς, ή αλλιώς ο δημοσιοκάφρος (ή καλεσμένος δημοσιοκάφρου) του οποίου οι analύσεις ευνοούν τις εγχώριες και διεθνείς αλήτ.

Πρόκειται για ένα λολοπαίγνιο που διαδίδεται ραγδαία τον τελευταίο καιρό κυρίως στον γραπτό διαδικτυακό λόγο. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε το μεγεθυντικό αναλυταράς για τους αναλυτές που παρουσιάζουν υπερβολική οίηση και επίφαση επιστημονικότητας, που εντάσσουν το σκεπτικό τους σε μεγαλεπήβολα αφηγήματα, και που προσπαθούν να κάνουν μυστιφικέισιο στον απλό ή και αδαή λαό που τους ακούει. Χαρακτηριστική είναι η χρήση ξύλινης γλώσσας και επιστημονικής τζάργκον μαζί με ένα υφάκι ὡς ἐξουσίαν ἔχοντος. Πλέον βλέπουμε φού και φού και το λολοπαίγνιο (βλ. λ.χ. Οι Αληταράδες κι οι Αναλυταράδες) και την ίδια τη γραφή αναληταράς, για να περιγράψει ένα πολύ γνωστό θέαμα. Τον αναλυτή (συχνά οικονομαλόγο ή φιλόσοφο της ευθύνης) που με ύφος χιλίων καρδιναλίων κουνάει επιτιμητικά το δάκτυλο στην κυρα-περμαθούλα που ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της επισημαίνοντας άλλον έναν λόγο γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δεν είναι πάντοτε σαφές αν ο αναληταράς analύει έτσι επειδή είναι μίσθαρνο όργανο της ελίτ της αλήτ, ή απλώς για να ικανοποιήσει τον δικό του ναρκισσισμό (ή και τα δύο). Πάντως αποτελεί το πιο σύγχρονο σκέλος (και ιδεολογικό εποικοδόμημα) από ένα τρίπτυχο νεο-αλητείας που γνωρίζει ριβάιβαλ στις μέρες μας θυμίζοντας εποχές καταδικασμένες στην συνείδηση του λαού, μαζί με τους ασφαλήτες και τους νεο-ταγματαλήτες.

Πάσα (Δ.Π.): Δεινόσαυρος.