Tagged definitions (7597)
Showing 511-520 from 7597

1. Η κατάπτωση, ο εκφυλισμός, ο εξευτελισμός, η κατρακύλα σε οποιονδήποτε τομέα του επιστητού.
   
   1. Σύνολο ανθρώπων ή καταστάσεων που θεωρείται ότι είναι κατώτεροι ηθικά/ κοινωνικά/ διανοητικά κλπ και ότι έχουν επιβλαβή επίδραση στους άλλους.
   2. Απανωτές ατυχείς καταστάσεις.
   3. Ως (βρώσιμη) απάντηση-πρόταση σε ενοχλητικές προσεγγίσεις.

1. Εσένα το τρίπτυχό σου είναι Στικούδη, Παντελίδης, Πάολα και το λες μουσική εγώ πάλι αναρωτιέμαι, μέχρι πού θα φτάσει ο κουβάς με τα σκατά;
2. Πώς έχει μπλέξει έτσι μ' αυτούς τους μαλάκες.. Δεν το βλέπει ότι έχει πέσει στον κουβά με τα σκατά;
3. Ασε ρε συ, όλα στραβά μου πάνε τελευταία. Όλο μαλακίες. Έχω πέσει στον κουβά με τα σκατά.
4. Ρε παπάρι, φάε έναν κουβά σκατά να ισιώσεις!

Το σαμποτάζ που γίνεται στο προφυλακτικό ή σε παρόμοια σκευάσματα (τύπου καπότα).

Ο όρος εμπνέεται από τη ναυτική ορολογία: καμποτάζ.

Το αποτέλεσμα του βίαιου διαπληκτισμου σε ενα συγχρονο ποτοπωλείο μεταξυ των θαμωνων (ή/και του προσωπικού).

Συχνότατα ακολουθεί την άμετρη καταναλωση αιθανόλης και το μήλο της Έριδος κατά κανόνα είναι δίποδο αιδοιοφόρο πρωτεύον θηλαστικό, συχνά αναφερόμενο και ως «γκομενάκιον» το οποίο διεκδικείται εκατέρωθεν από τους διαπληκτιζόμενους.

Δεν πρέπει να συγχέεται με το μικρό μπαρμπούνι, το οποίο κατα κανόνα είναι φιλειρηνικό (αλλα εξίσου κόκκινο με τους διαπλητκιζόμενους του λήμματος)

Στο γλωσσάρι του το Κόμματος, η διαγραφή και απομάκρυνση παραστρατημένων μελών.

Η δυνατότητα ανακαταγραφής από τα κομμουνιστικά κόμματα «μικροαστικών στοιχείων» που «αναπόφευκτα τρυπώνουν σ’ αυτό» τέθηκε σαν όρος από τον Λένιν για την αποδοχή τους στην Κομιντέρν (βλ. παράδειγμα 1 και εδώ). Ο τρόπος ανακαταγραφής παραμένει στην διακριτική ευχέρεια του κόμματος, βεβαίως βεβαίως.

Το πρώτο κύμα ανακαταγραφής έγινε μετά την ήττα του ΔΣΕ δίκην εμφυλίου μέσα στον εμφύλιο, όταν η ηγεσία Ζαχαριάδη εκκαθάρισε ευρύτατο φάσμα μελών (από φτωχομπινεδιάρησες μπουκλιώτες μέχρι υψηλόβαθμους τ. Πλουμπίδη) με χαρακτηρισμούς όπως «χαφιές», «πράκτορας», «προδότης» κ.ά. (βλ. εδώ). Τελικά ο Ζαχαριάδης δεν απέφυγε κι ο ίδιος την ανακατάταξη, eaten by his own dinner που λένε κι ο καλλιτέχνης.

Απόσπασμα από το «Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε;» του Θωμά Δρίτσιου (βλ. εδώ):

Στη διάρκεια της «κρίσης» των αγωνιστών από τις συνελεύσεις, ανασκαλεύτηκαν όλες οι γνωστές και «άγνωστες» πτυχές της προσωπικής και αγωνιστικής ζωής τους, στιγμιαίες αδυναμίες, πραγματικά και φανταστικά παραπτώματα!

- «Πώς δεν βγήκες... Ελασίτης στην Εθνική Αντίσταση;», ρωτούσανε οι βαλτοί, που πάνω στον ζήλο τους να υπηρετήσουν την ηγεσία, δεν πέρασε, από το ξερό τους πως τότε ήσουνα παιδαρέλι...

- «Γιατί δεν βγήκες εθελοντής στο Δημοκρατικό Στρατό, και χρειάστηκε να σ' επιστρατεύσουν;», ρωτούσε άλλος κι ας μην ήξερε, πως με τον πατέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό στη Μακρόνησο, ήσουνα ο μοναδικός προστάτης της φαμίλιας.

- «Εσύ βγήκες στο βουνό... Το γιο σου όμως τον άφησες να τον πάρουν οι μοναρχοφασίστες...».

- «Σκόπιμα βραδυπορούσες... Ζητούσες ευκαιρία να λιποτακτήσεις...».

- «Περνώντας κάποτε από τα Βοδενά ξέκοψες από το τμήμα, μπήκες στα περιβόλια και μάζεψες φρούτα...».

- «Δεν πληγώθηκες στις μάχες, είσαι αυτοτραυματίας...».

- «Πες μας εδώ στη συνέλευση... Τι σκοπεύεις να κάνεις:... Θα την πάρεις την Αγγέλα, αφού της υποσχέθηκες γάμο;...».

- «Έξυνες το τραύμα σου για να μην κλείσει η πληγή, για να μείνεις έτσι περισσότερο στο νοσοκομείο...».

Τέτοιες κι άλλες ερωτήσεις γίνονταν από «βαλτούς», που «δουλεύονταν» κατάλληλα από την τοπική καθοδήγηση. Κι ήταν έτσι στημένη η «ανάκριση» και τόση η πίεση, που οι «επανεξεταζόμενοι» κομμουνιστές για να δώσουν τέλος στο ψυχικό μαρτύριο -«στο θέατρο», όπως έλεγαν μετά- αναγκάζονταν να παραδεχτούν και πράγματα που δεν έκαναν και «κουβέντες» που δεν είπανε.

Το Κόμμα εσχάτως επανέφερε την δοκιμασμένη αυτή μέθοδο στο αναθεωρημένο του καταστατικό (βλ. παράδειγμα 2).

Σχεδόν ακατανόητη από τον μη χασισοπότη έκφραση που αναφέρεται στις περιστασιακές διαλείψεις/καρδιακά επεισόδια ολίγων κλασμάτων του δευτερολέπτου λόγω της επίδρασης ισχυρής Cannabis Albanica (ή και άλλων ποικιλιών), οι οποίες όντας μέρος της ψυχεδελικής εμπειρίας μπορούν να περιγραφούν μόνο με τον συγκεκριμένο όρο. Το φαινόμενο κάποιες φορές περιγράφεται ως ''αστραπή'', και ο παθών λαμβάνει σε κάποιες περιπτώσεις από τον περίγυρο τον (μάλλον κοροϊδευτικό) χαρακτηρισμό "Αστραπόγιαννος".

(Σημείωση για τους Μή Χασισοπότες: το φαινόμενο του κεραυνού μοιάζει με την αίσθηση ότι πέφτουμε ή σκοντάφτουμε, όταν βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια του ύπνου.)

Ο μαστουρωμένος, που δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του, είναι στην κοσμάρα του, πετάει χαρταετό, δλδ δεν την οσμίζεται (τη φτιάξη) όπως ο συναχωμένος δεν έχει οσμή.

Εκτός από το άσμα του Μάρκου (και με αφορμή αυτό) η λέξη λέγεται μεταξύ ρεμπετόβιων και ρεμπετόφιλων για ξεκάρφωμα (και καλά).

Συνάχι = η μαστούρα

Δυσνόητη εκ πρώτης όψεως έκφραση που αναφέρεται στην στάση του σώματος μετά από κάπνισμα δυνατού μπάφου όταν π.χ. το θύμα κάθεται σε καναπέ.

Όταν κάποιος αστειάτορας τρολάρει λολαδερά μια φωτογραφία ή ένα σέλφι τρίτων, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Ενίοτε γίνεται άθελά του, αλλά συνήθως γίνεται εσκεμμένα και καθ' έξιν.

Νεόκοπο αντιδάνειο εκ του photobombing (φως και βόμβος).

Μεταφορικά το ροπιάζω λέγεται (το έχω ακούσει)
1. Για κάποιον όταν «τα παίρνει», ειδικά όταν το κύμα οργής ξεκινά από φλοίσβο και γίνεται ξαφνικά τσουνάμι.
2. Για λογοδιάρροια ιδίως όταν δεν την περιμένεις.
3. Από μηχανόβιους στα '80ς, πού ήθελαν όλα να τα εκφράζουν με ορολογία μοτό, για γκόμενα πλησίον του οργασμού.

Συχνά ως ο νόμος δυτικά του Πέκος, περιγράφει καταστάσεις όπου συμβαίνει μάλλον το αντίθετο του νόμου, δηλαδή αυτοδικία, και συνεπώς αυταρχισμός, δίκαιο του ισχυροτέρου, κοινωνικός δαρβινισμός, νόμος της ζούγκλας με κάποια ωστόσο τραγελαφική επίφαση νομιμότητας.

Ας δούμε την ιστορίας της φράσης. Στην Ελλάδα έχει διαδοθεί κυρίως μέσα από το τεύχος με τίτλο Ο Δικαστής του Λούκυ Λουκ. Όταν μιλάμε για Πέκος εννοούμε τον ποταμό Πέκος ή Rio Pecos που κυλάει στο Νέο Μεξικό και το Τέξας και χύνεται στο Rio Grande. Ο ήρωας του «Δικαστή» είναι ιστορικό πρόσωπο, ο Roy Bean (1825-1903), ένας εκκεντρικός ιδιοκτήτης σαλούν, ο οποίος αυτοαποκαλείτο «ο Νόμος δυτικά του Πέκος». Η ζωή του ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αξίζει να διαβαστεί στην Βικούλα. Εστιάζοντας στην έκφραση, αξίζει να σημειώσουμε το πώς απέδιδε δικαιοσύνη ο Roy Bean: «Το 1882 είχε ήδη εγκατασταθεί κοντά στον ποταμό Πέκος όπου άνοιξε ένα μικρό σαλούν. Στην περιοχή ήταν εγκατεστημένοι γύρω στους 8.000 εργάτες στα έργα για την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Καθώς το κοντινότερο δικαστήριο απείχε πάνω από 300 χιλιόμετρα ο Ρόι Μπιν διορίστηκε ειρηνοδίκης στα μέσα του 1882. Αντισυμβατικός σε όλη του τη ζωή, έτσι ήταν και στον τρόπο απονομής δικαιοσύνης, δίκαζε στο σαλούν του με ενόρκους επιλεγμένους ανάμεσα από τους καλλίτερους πελάτες του (και από τους οποίους απαιτούσε να καταναλώνουν ποτά κατά τη διάρκεια της δίκης). Για να επιβάλει την τάξη κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης πυροβολούσε στον αέρα, δεχόταν σαν έγκυρη μόνο μια συλλογή νόμων του Τέξας του 1879 και αρνούνταν να δεχτεί αναθεωρήσεις, ενώ παροιμιώδεις ήταν και οι αποφάσεις του. Αθώωσε έναν Ιρλανδό που είχε σκοτώσει έναν Κινέζο (και που οι φίλοι του Ιρλανδού είχαν μαζευτεί στο σαλούν με άγριες διαθέσεις) γιατί δεν υπάρχει νόμος κατά του να σκοτώνεις Κινέζους παρά μόνο ανθρώπους.» (Δες).

Πολλά έργα βασίστηκαν στην ζωή του Roy Bean (ή και σε άλλες συνθήκες της περιοχής) και διέδωσαν την έκφραση δυτικά του Πέκος. Λ.χ. τo West of the Pecos (1937) είναι μυθιστόρημα του Zane Grey που γυρίστηκε ταινία πολλές φορές μεταξύ άλλων από τον Edward Killy (1945) με τον Robert Mitchum και την Barbara Hale. Κλασικό επίσης είναι και το The Life and Times of Judge Roy Bean (1972) του John Huston με πρωταγωνιστή τον Paul Newman. Υπάρχει, τέλος, και ομώνυμο μουσείο. Όλες αυτές οι πηγές συνεπέδρασαν μαζί με τον Λούκυ Λουκ (1957-1958), που άντλησε από τις παλαιότερες από αυτές, για την καθιέρωση της έκφρασης. Στην Ελλάδα είχαμε και την ιστορία Δεν υπάρχει νόμος δυτικά απ' το Πέκος (1971) στο «Μικρός Κάου-μπόυ».

Στην Ελλάδα της κρίσης η έκφραση μπορεί να περιγράψει καταστάσεις, όπου με διάφορα τερτίπια παρακάμπτεται η δικαιοσύνη ή η δημοκρατία, όπως λ.χ. με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με ντροπολογίες, ή απλά οι νόμοι αγνοούνται. Επίσης, την καλλιέργεια ενός δίκαιου του ισχυροτέρου τ. νόμος είναι το δίκιο του πισωκράτη. Και, όπως είπαμε στην αρχή, τον εκφυλισμό σε έναν κοινωνικό δαρβινισμό, που ευνοεί διάφορες νέας κοπής αυτοδικίες. Επίσης, μπορεί να τεθεί μεταφορικά επί του πολιτικού φάσματος και να περιγράψει μια περιοχή από ένα σημείο της νουδούλας και μετά, όπου η ομοιότητα με την χρυσαυγίτικη αυτοδικία είναι πολύ έντονη και μιλάμε πλέον για ακροδεξιά και φασισμό.

Πάσα (Δ.Π.): ΜΧΣ

Ο Roy Bean στο τεύχος "Ο Δικαστής" του Λούκυ Λουκ (από Khan, 27/04/14)