Tagged definitions (2628)
Showing 1431-1440 from 2628

Το γάλα με κακάο, το σοκολατούχο (Milko, Enjoy κλπ). Λέγεται συνήθως σε αντιδιαστολή με το άσπρο γάλα, το κανονικό γαλατάκι που όλοι ξέρουμε.

Παίζει να το ακούσει κανείς σε δύο κυρίως περιπτώσεις:

α. Από τίποτα ηλικιωμένους ψιλικατζήδες / εβγατζήδες, ή γενικότερα γιαγιούμπες / παππούδες, που αγνοούν (ή κάνουν πως αγνοούν) τις «μοντέρνες» εμπορικές ονομασίες των προϊόντων (εν προκειμένω milko κλπ), όντας κολλημένοι σε μια ειδυλλιακή προβιομηχανική εποχή όπου τα τυποποιημένα τρόφιμα ήταν κάτι το άγνωστο και όπου τα πάντα ήταν αγνά και επωλούντο χύμα. [I]
- Συγγνώμη κύριε, μήπως έχετε milko; Γιατί στο ψυγείο έξω που κοίταξα δεν υπάρχει...
- Μια στιγμή να κοιτάξω μέσα πιδάκι μ... Το γάλα το μαύρο δε λες; [/I]

β. Ως εξωτική μαγκιόρικη έκφραση σε νεανικές ή νεανίζουσες παρέες, οι οποίες, εννοείται, καταναλώνουν το προϊόν και γνωρίζουν πολύ καλά τις διάφορες εμπορικές ονομασίες υπό τις οποίες εμφανίζεται.

- Καλά ρε μαλάκα πίνεις ακόμα γάλα κανονικό στην ηλικία σου;!!!! Τι φλωρούμπας που είσαι! Εγώ μόνο κανα μαύρο, κι αυτό που και που...

Διότι, όπως γνωρίζουμε, το να πίνει κανείς κανονικό άσπρο γαλατάκι θεωρείται καραφλώρικο από μια ηλικία και μετά. Σε μερικούς μάλιστα φέρνει εμετό η γεύση του. Κυρίως μπιλντεράδες και λοιποί σφίχτηδες το αναζητούν μετά μανίας, για τις πολύτιμες ζωικές πρωτεΐνες που περιέχει. Τρώνε όμως ενίοτε τρελό κράξιμο γι' αυτήν τους τη συνήθεια (όπως και για πολλές άλλες). Τους αποκαλούν π.χ. υπερτροφικά μωρά και άλλα τέτοια ωραία.

Έτσι, οι περισσότεροι νεανίες στρέφονται προς το μαύρο γάλα, σαφώς πολύ λιγότερο φλώρικο από το ασπρουλιάρικο, αν και, strictly speaking, ούτε αυτό είναι παντελώς απαλλαγμένο από το στίγμα της φλωριάς που φέρουν όλα τα γάλατα. Η διαφήμιση έχει κάνει κατά καιρούς ό,τι μπορεί για να αποτινάξει αυτή τη ρετσινιά από το σοκολατούχο γάλα και να το πλασάρει ως «ιν» και «χάϊ» (θυμηθείτε την διαφήμιση που είχαν κάνει τα Ημισκούμπρια για το milko προ ετών).

Να πούμε τέλος πως για το μαύρο γάλα κυκλοφορούν ορισμένοι αστικοί μύθοι:

α. Ότι οι γαλακτοβιομηχανίες το παρασκευάζουν δια της επεξεργασίας όλων των ληγμένων άσπρων γαλάτων που τους επέστρεψαν οι λιανοπωλητές ως απούλητα.

β. Ότι το κακάο σε μεγάλες δόσεις προκαλεί προβλήματα στο στομάχι και το συκώτι και πως άνθρωποι που έπιναν π.χ. δύο κουτάκια μίλκο την ημέρα βρέθηκαν με το συκώτι στο χέρι κι έτρεχαν με εγχειρήσεις κλπ.

γ. Μεταξύ των μπιλντεράδων, κυκλοφορεί ο μύθος πως το κακάο σκοτώνει τις πρωτεΐνες που έχει το γάλα, συνεπώς το να πίνεις μαύρο είναι δώρον άδωρον.

Το χασισάκι, στην αργκό των κουτσαβάκηδων.

Αποκαλείται έτσι λόγω σκούρου χρώματος.

Αγγλιστί: black hash.

Ο υπερθετικός βαθμός του «γαμάει» με την καλή έννοια, ήτοι τα σπάει, είναι φοβερό, είναι douze points και βάλε, έχει πολύ μεγάλη πέραση.

Τώρα, γιατί τα σίδερα μπορούν και προδίνουν αυτή την ιδιότητα σε μία κατάσταση ή ένα αντικείμενο, δεν είναι απόλυτα σαφές. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι έχει να κάνει με την σκληροπυρηνικότητα της γαμιστερότητας των ανωτέρω, η οποία τρώει (ή μάλλον γαμάει) τα σίδερα για πρωινό.

Συνώνυμο: Η Σημαντικότερη Μοτοσυκλέτα του Κόσμου.

Λίγη Ιστορία πρώτα... (- Τι λίγη ρε μαλάκα, ολόκληρο σεντόνι είναι! - Σσστ! Αξίζει.)

Οι παρακάτω δύο παράγραφοι βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στο αφιέρωμα στην ιστορία του παπιού στο τεύχος 396 (01/07/2007) του περιοδικού ΜΟΤΟ, με συντάκτη τον Γιώργο Τσιλιμαντό.

Το πρώτο παπί της νεοϊδρυθείσας τότε Honda, το θρυλικό Super Cub των 50cc κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1958, μισό αιώνα πριν, στην πιο δύσκολη αγορά του κόσμου. Αυτήν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια εποχή πολύ ζόρικη για οποιοδήποτε Ιαπωνικό προϊόν, πόσο μάλλον μια μικρή μοτοσυκλέτα. Και αυτό γιατί εκείνη την κάργα συντηρητική περίοδο στην Αμερική, η μοτοσυκλέτα ήταν το κατεξοχήν περιθωριακό στοιχείο, απόλυτα συνυφασμένη με την παρανομία και την δράση συμμοριών όπως οι Hell's Angels που τρομοκρατούσαν την αμερικανική επικράτεια. Έτσι, όταν τότε ακόμα η σήμερα πανίσχυρη ιαπωνική μοτοβιομηχανία κυριολεκτικά δεν υπήρχε, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές μεγάλες μοτοσυκλέτες ήταν οι μόνες που κυκλοφορούσαν. Και ήταν ελάχιστες στον αριθμό, μα γρήγορες και θορυβώδεις, αναξιόπιστες και επικίνδυνες, αφοσιωμένα εργαλεία για εθισμένους μηχανόβιους με όλη την σημασία της λέξεως, ακόμα τότε. Ο μηχανόβιος ήταν μονίμως βρώμικος με σκόνη και λάδια, έτοιμος να λύσει τον κινητήρα όποτε του χρειαστεί, ποτέ κυριλέ, ποτέ «καθημερινός», hardcore πράμα. Όχι σαν σήμερα που καβαλάει και ο κάθε μπούλης. Και αιτία για αυτό είναι το πρώτο παπί της Honda. Γιατί;

«You meet the nicest people on a Honda»

Ο Honda, (ο ιδρυτής και συνιδιοκτήτης της μικρής εταιρείας) σχεδίασε μια ευφυέστατη μοτοσυκλέτα, πρωτόγνωρη για τα τότε δεδομένα, απλούστατη στην σχεδίαση και την κατασκευή. 4,5 ίπποι από 50 κυβικούλια, με ημιαυτόματο κιβώτιο για να μην παιδεύεται κανείς με συμπλέκτες, ποδιά για να μην βρέχονται τα πόδια, σχάρα για να βάζεις πέντε πράματα, και μια αξεπέραστη οικονομία καυσίμου. Αξιόπιστη όσο τίποτε άλλο μέχρι και σήμερα, ελαφριά και πανεύκολη στο χειρισμό της, ήταν μια μηχανή που δεν έτρεχε, δεν έκανε φασαρία, δεν λέρωνε και δεν τρομοκρατούσε. Μια μηχανή που μπορούσε να την καβαλήσει οποιοσδήποτε. Με μια πρωτοφανή διαφημιστική καμπάνια με το παραπάνω διάσημο σλόγκαν, η Honda κατάφερε να πείσει την συντηρητική αμερικανική κενωνία και να την κάνει να δοκιμάσει το δίκυκλο που κατασκεύασε. (Δείγματα από τις διαφημίσεις στα έντυπα της εποχής μπορείτε να δείτε εδώ.) Αυτό ήταν. Καθημερινοί άνθρωποι που ήθελαν απλά να πηγαίνουν στην δουλειά τους, νοικοκυρές γυναίκες (!), φιλήσυχοι πολίτες, μετακινούταν με το μικρό παπί, που το έβλεπαν πια ως ένα καθημερινό μέσο προσωπικής εξυπηρέτησης. Και αυτή ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία της Honda, καθώς άλλαξε δραματικά το τρόπο που αυτή η μαλακισμένη η κοινή γνώμη έβλεπε την μοτοσυκλέτα και την έφερε πιο κοντά σε όλους. Στα μικρό αυτό ταπεινό παπί οφείλει η Μοτοσυκλέτα αυτό που είναι σήμερα, αυτό που εκατομμύρια ανθρώπων απολαμβάνει. Και ξεπατικώνοντας ξεδιάντροπα από το άρθρο του ΜΟΤΟ, κλείνω τούτο το κεφάλαιο:

«Αν οι ιδιοκτήτες των παπιών, γνώριζαν ότι κάθονται πάνω στην σέλα της μοτοσυκλέτας που ευθύνεται για την θέση του δίκυκλου στην κοινωνία μας, με την μορφή που έχει σήμερα, τότε, σταματώντας στο φανάρι δεν θα ένοιωθαν μειονεκτικά, αλλά αντίθετα θα κοιτούσαν υποτιμητικά όλες τις άλλες μοτοσυκλέτες γύρω τους!»

-Και το λοιπόν; Σήμερα στην Ελλάδα τί γίνεται;

Όπως κάθε άνθρωπος που έχει καβαλήσει παπί (και ξέρει στοιχειώδη ισορροπία) μπορεί να επιβεβαιώσει, η οδήγηση ενός παπιού έχει βαθμό προνηπιακής δυσκολίας, αφού στην ουσία είναι σαν ποδηλατάκι με κινητήρα. Οι χειρισμοί του και οι συμπεριφορά του στο δρόμο είναι αστεία, έτσι όμως δεν εμπνέει και τον απαραίτητο σεβασμό στον οδηγό του, που κάνει τις απίστευτες παπαριές στην σέλα του, βέβαιος οτι το 'χει. Αστεία όμως είναι και η ασφάλεια που παρέχει, καθώς ειδικά στα πρώτα τα ιστορικά αλλά και στα σημερινά κινέζικα, τα φρένα και οι αναρτήσεις δεν προσφέρουν τίποτα στη ενεργητική ασφάλεια. Βασίζεσαι στο γεγονός ότι «νταξ' μωρέ αφού δεν τρέχω, τι να τις κάνω τις Brembo» και ο Θεός βοηθός. Μια μεγάλη, «κανονική» μηχανή παρέχει απείρως περισσότερη ενεργητική ασφάλεια, αλλά μόνο αν ξέρεις να οδηγάς στα αλήθεια.

Έτσι, στην Ελλάδα πριν από 20 κάτι χρόνια, η ιστορία της Αμερικανικής αγοράς επαναλήφθηκε. Ακόμα και αυτοί που φοβούνταν και έβριζαν τις μηχανές και τους «αλήτες τους μηχανόβιους», απέκτησαν παπί για να κάνουν την δουλειά τους.
Πολλοί όμως από αυτούς οδηγούν με νοοτροπία αυτοκινήτου, νομίζοντας ότι οι άλλοι οδηγοί τους βλέπουν (!), χώνονται παντού και άσχημα (αφού εξάλλου γι' αυτό πήραν το παπί) και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν για ασφαλή οδήγηση και πρόβλεψη κινδύνου, αλλά θεωρούν ότι αφού δεν τρέχουν, όλα καλά. Το πιθανότερο είναι ότι το παπί θα είναι και ελλιπώς συντηρημένο, προσθέτοντας στον κίνδυνο. Να συμπληρωθεί εδώ ότι το όνομα «παπί,» στην Ελλάδα λέγεται ότι προέρχεται από το χαρακτηριστικό «πλα-πλα-πλα» που κάνουν όταν μένουν χωρίς εξάτμιση.

Αν δώσεις όμως 1500e για ένα καινούριο μάλιστα μηχανάκι, δεν πρόκειται να δώσεις εύκολα τα τουλάστιχον 300 (και λίγα λέω) ευρώ που απαιτούνται για εξοπλισμούς προστασίας, ένα καλό κράνος, ένα υφασμάτινο μπουφάν με προστασίες άντε και γαντάκια, και εδώ που τα λέμε δείχνει λίγο too much... Έχω συγκεντρώσει περισσότερα βλέμματα με ένα χιλιάρικο ντυμένο πάνω μου βολτάροντας το C90 μου (που πιάνει-δεν πιάνει 600 γιούρα), παρά με το διαόλι. Δείχνει και μάλλον είναι υπερβολικό, δεν θα το ξαναπείς όμως όταν νιώσεις ότι η άσφαλτος πονάει το ίδιο από όπου κι αν πέσεις.

Αλλού τώρα.

Τα παπιά είναι ως γνωστόν το κατεξοχήν όχημα των +-16χρονων κάγκουρων. Ο λόγος είναι απλός και βασίζεται στη ιστορία. Πέρα από το χαμηλότατο αρχικό κόστος, η μαμά και ο μπαμπάς πείθονται πολύ πιο εύκολα να αγοράσουν στον μικρό που τους τα 'χει πρήξει ένα παπάκι, που είναι μικρό και δεν τρέχει παρά μια σκοτώστρα μεγάλη μηχανή. «Θα του περάσει και στα 18 θα του πάρουμε αμάξι», δικαιολογούνται σε εαυτούς και συγγενείς, και πράγματι πολλές φορές ισχύει. Η καγκουριά εκφράζεται προσωρινά με το παπί, για να μεταφραστεί αργότερα στο αμάξι που θα έρθει. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία και το λήμμα έχει παραγίνει μεγάλο.

Υπάρχουν βέβαια και οι «αυθεντικοί», που ίδρωσαν για το παπί τους και λαχταρούν την ώρα που θα πάρουν μηχανή. Θα μάθουν πάνω σε αυτό, θα μαζέψουν και μερικά χρήματα με την βοήθειά του (να πηγαίνουν στην δουλειά, ντε!) και η ώρα δεν θα αργήσει.

Για να κλείσω επιτέλους, το παπί είναι το σήμα κατατεθέν των ντελιβεράδων, καθώς είναι το μοναδικό που έχει όλα, μα όλα τα πλεονεκτήματα: φτηνό σε απόκτηση και συντήρηση (ποιος ήρθε;) για τον εργοδότη, γρήγορο και ευέλικτο για να φτάνει πάντα στην ώρα του. Όλα τα ντελιβεράδικα παπιά είναι σάπια έως εσχάτων, ο χάρος ο ίδιος, τα παιδιά οδηγούν αυτοκτονικά μέσα στο χάος, και το επάγγελμα του ντελιβερά βρίσκεται με διαφορά στην πρώτη θέση της λίστας με τα εργατικά ατυχήματα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Αρκεί που η πίτσα ήρθε στην ώρα της.

Όχημα που μεταφέρει πόρνες. Στην Τσεχία (αλλά και σε άλλες χώρες που πουλάνε μουνί) τα εν λόγω οχήματα είναι ειδικά διαμορφωμένα, με μεταξόνιο τουλάχιστον τριών μέτρων (άρα τρεις με τέσσερις πόρτες σε κάθε πλευρά), φέρει δε διακριτικά λογότυπα και χρώματα του εκάστοτε στριπτιτζάδικου στο οποίο εργάζονται οι επιβαίνουσες.

Η πλαστική, καφέ, φθηνή σαγιονάρα που συνηθιζόταν ιδίως στα σέβεντις ('70s) του 20ού αιώνα. Το σχέδιό της ήταν απλό, με δύο σταυρωτά τμήματα πάνω από τον κουτουπιέ. Ο όρος ίσως προέρχεται από κάποια παλιά μάρκα (;)

Λέγεται για κάτι βολικό, εύχρηστο (στο ζακυνθινό ιδίωμα). Μάλλον από το ιταλικό mai agevole (= πιο ευκίνητο / ευέλικτο).

Υπάρχουν τουλάστιχον τέσσερεις μεγάλες κατηγορίεςσλανγκικής γουρούνας:

• Το τετράτροχο μηχανάκι που οδηγούν κάγκουρες, μπουχέσες, τουρίστες και ενίοτε εκκεντρικοί μπάρμπα-Μπρίλιοι,
• Η μαλακισμένη τη συμπεριφορά γυναίκα ή (παλι)αδελφή, κατά το σκρόφα,
• Ρατσιστικά, η πλήρως εκφακλανισθείσα γυναίκα,
• Πέραν του Πασχαλινού βαρελώτου (βλ. ορισμό του Azargled), ο αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός που χρησιμοποιούν οι αντιεξουσιαστές τρομοκράτορες.

Πεθαίνω. Συνήθως λέμε «τα τίναξε τα πέταλα».

Το τίναγμα προέρχεται από την αποκοπή της σπονδυλικής στήλης. Καθώς σπάει ο νωτιαίος μυελός κατά το κρέμασμα, τα ποδιά τινάζονται σπασμωδικά.

Λέγεται επίσης (ως προς «τα πέταλα») επειδή όταν πεθαίνει το άλογο συμβαίνει το ίδιο και μπορεί να εκσφενδονιστεί κάνα πέταλο.

Στα αμερικλάνικα είναι he kicked the bucket, κλώτσησε τον κουβά.

Είναι όρος που πιστοποιεί ότι κάποιο προϊόν είναι καινούργιο και εντελώς αχρησιμοποίητο.

Χρησιμοποιείται κατά κόρον για τα αυτοκίνητα και όχι μόνο, και έχει ''καταγωγή'' από το σύνηθες φαινόμενο κάλυψης των καθισμάτων με ζελατίνα από τους κατασκευαστές αυτοκινήτων.