Tagged definitions (80)
Showing 31-40 from 80

Έκφραση απόγνωσης που χρησιμοποιείται κυρίως όταν κάποιος πετάει μια μαλακία...

Επιφώνημα που εκφράζει απειλή και σκοπό έχει να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο σε τέτοιο βαθμό ώστε να τα κάνει πάνω του. Προφέρεται δυνατά, ενώ έχετε πάρει μια τρομερά απειλητική έκφραση σμίγοντας τα φρύδια και σφίγγοντας τα δόντια γέρνετε το σώμα σας ελαφριά μπροστά για να νιώσει την εν λόγω απειλή ο αντίπαλος.

Το «ιδού», στα γαλλικά (Voilà!).

Πρόκειται για γαλλική έκφραση που έχει ξαναγίνει της μοδός, πάντα για πλάκα όμως, όταν το παίζουμε αγιστοκγάτες.

Άλλος ένας κατάλογος, ανοιχτός προς δημόσια συμπλήρωση. Πρόκειται για παραποιημένα ονόματα κλασικών έργων, ταινιών κλπ, τα οποία είτε στέκουν ως απλά λογοπαίγνια, ή έχουν επισήμως αποτελέσει τίτλο τσόντας.

1. Αγάπη μου μεγέθυνα το πουλί μου (Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά, ταινία)
2. Άγρια Αρχιδέα (Άγρια Ορχιδέα, ταινία)
3. Γαμάτε Κιντ (Καράτε Κιντ, ταινία)
4. Γαμημένος την 4η Ιουλίου (Γεννημένος την 4η Ιουλίου, ταινία)
5. Η Ντ' Αρπαχτάν και οι 3 σωματοπήδακες (Ο Ντ’ Αρτανιάν και οι τρεις Σωματοφύλακες, κλασικό μυθιστόρημα και ταινία)
6. Η σιωπή των αχαμνών (Η σιωπή των αμνών, ταινία)
7. Η ψωλομαζώχτρα (Η Σταχομαζώχτρα, Αλ. Παπαδιαμάντης)
8. Θωρηκτό Πρωκτέμκιν (Θωρηκτό Ποτέμκιν, ταινία)
9. Ιφιγένεια εν Καυλίδι (Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Ευριπίδης)
10. Κόμης Μοντεχύστο (Ο Κόμης Μοντεκρίστο, κλασικό μυθιστόρημα και ταινία)
11. Κωλική επαναφορά (Ολική επαναφορά, ταινία)
12. Μη μου τους κώλους τάραττε (Μη μου τους κύκλους τάραττε)
13. Μια φορά κι έναν καιρό στην άγρια στύση (Μια φορά κι έναν καιρό στην Άγρια Δύση, κλασικά Ντίσνεϋ)
14. Μπούτια ερμητικά κλειστά (Μάτια ερμητικά κλειστά, ταινία)
15. Ο έμπειρος της Βενετίας (Ο Έμπορος της Βενετίας, Σαίξπηρ)
16. Ο μύθος του ακέφαλου καβλιάρη (Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη, ταινία)
17. Ο Παλούκι Λουκ και η αδερφή Βάλτον (Ο Λούκυ Λουκ και οι αδελφοί Ντάλτον, κόμικ)
18. Ο Παλούκι Λουκ στην Άγρια Στύση (Ο Λούκυ Λουκ στην Άγρια Δύση, κόμικ)
19. Ο Ρομπέν των πρωκτών (Ο Ρομπέν των Δασών, μυθιστόρημα)
20. Ο Χάρι Σπρώχτερ και η κάμαρα με τους δονητές (Ο Χάρυ Πόττερ και η κάμαρα με τα μυστικά, ταινία)
21. Πολύ σκληρός για να χωρέσει (Πολύ σκληρός για να πεθάνει, ταινία)
22. Πουτανικός (Τιτανικός, ταινία)
23. Στο τρένο θα στον σφυρίξω τρεις φορές (Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές, ταινία)
24. Τα κανόνια του βυζαρόνε (Τα κανόνια του Ναβαρόνε, ταινία)
25. Το κλαρίνο του λοχαγού Κωλέρι (Το κλαρίνο του λοχαγού Κορέλι, μυθιστόρημα και ταινία)
26. Το πυρωμένο καβλί (Το πουλί της φωτιάς, Στραβίνσκι)

Μετά από επίμονες (απ)αιτήσεις πολλών φίλων noms, nous ne disons pas), αποφασίζω να σα σκαταγράψω (σκόπιμο το κακέμφατο) μερικές απ' αυτές τις γαλλίζουσες εκφράσεις που ακούγονται τήδε κακείσαι, δίκην μεταφράσεων, και που θυμίζουν πλέον αυτόματους γουγλισμούς (no offense intended).

Πριν εμφανιστούν οι κομπιούτορες, συλλέγαμε, προ πεντηκονταετίας, τέτοια μαργαριτάρια, συνήθως ελληναγγλικά (καμία σχέση με greeklish), του τύπου: slowly the much oil, something is running at the gypsies', κλπ. Το αστείο συνίσταται στην αυτολεξεί μετάφραση χαρακτηριστικότατων ιδιωματισμών μιας γλώσσας εκ μέρους αμαθών, ή ημιμαθών, ή και εξελιγμένων γλωσσομαθών, αλλά με υψηλή αίσθηση του χιούμορ.

Από κλασικά μεταφρασομαργαριτάρια:

• Δεκαετία '60, το Καμάκι στη Σκανδιναβίδα: I love you. Αυτή: I love you too. Αυτός: I love you three.
• Δεκαετία '70, σε υπότιτλο της ΕΡΤ: General strike is coming = Έρχεται ο στρατηγός Στράικ.
• Πάλι από υπότιτλο στην ΕΡΤ (Καμάκι στο Love Boat): How about a night cap; = Θες ένα νυχτερινό σκουφάκι;
• Από βιβλίο περί ανασκαφών: Ένα ταμείο γεμάτο κόκκαλα = Une caisse pleine d'os.

Φυσικά, στην εδώ πλάκα, η σύνταξη, η σειρά των λέξεων, οι πτώσεις, κλπ., δεν αλλάζουν. Όσο πιο παλιός, λαϊκός, δυσνόητος και χαρακτηριστικά ρωμέικος ο ιδιωματισμός, τόσο καλύτερο το καλαμπούρι. Και οι πιο μοντέρνοι σλανγκισμοί έχουν τη θέση τους, αρκεί να' χουν πλάκα. Ωστόσο, για να βρεθεί η αντιστοιχία τους σε άλλες γλώσσες, είναι... «αλλουνού παπά ευαγγέλιο». Μ' άλλα λόγια, η αυτολεξεί μετάφραση ιδιωματισμών (έστω και λεξικολογικά σωστή) δε βγάζει νόημα για τους ξένους, απαιτείται μια απόδοση στην άλλη γλώσσα. Και μη μου πείτε ότι δεν είναι αργκοσλάνγκ.

Κλασική, μάλλον, παιδική προστακτική της μαρίδας, απευθυνόμενη σε ψηλό τύπο, άρτι αφιχθέντα επί του πεδίου των παιγνίων.

Επίσης, απαντάται και ως μπασκετο-καζούρα, από τον κόουτς προς τα τσικότσεντερ-φόρια που εξέχουν από το υπόλοιπο τημ, σαν μια πούτσα στο Αιγαίο.

Τέλος, εκστομίζεται ως χιουμοριστική φιλοφρόνηση από έκθαμβους θαμώνες κωλόμπαρων, μόλις αντικρίσουν το νέο, ημίγυμνο, κατάξανθο πουλέν με το 20-ποντο...

Η συγκεκριμένη φράση είναι το αποτέλεσμα της κόντρας μεταξύ των οπαδών των ομάδων της Θεσσαλονίκης και της συνεχούς πεποίθησης κάποιων αρειανών ότι πίσω από κάθε τι κακό που τους συμβαίνει κρύβεται και ένας παοκτζής. Υπάρχουν μαρτυρίες για στοές κάτω από την πόλη της Θεσσαλονίκης, για τρομερά μυστικά που κρύβονται πίσω από κλειδωμένες πόρτες και θρύλους γύρω από τους μεγάλους μάγιστρους της ομάδος. Παρακάτω παραθέτω μια λίστα με τα ονόματα των πιθανών ηγετών αυτής της μυστικής οργάνωσης που καταδυναστεύει τις ζωές των φτωχών πλην τίμιων αρειανών της Θεσσαλονίκης:

• Μπάμπης ο σουβλατζής
• Σήφης ο περιπτεράς
• Μπίλης ο χασάπης
• Τάκης ο άνεργος

(η φράση ενίοτε χρησιμοποιείται και ανάποδα. Δηλαδή «Κάνας αρειανός θα είναι»)

Το λήμμα αυτό είναι φόρος τιμής στην ελληνική τηλεφωνική φάρσα. Ο θεσμός της ηχογράφησης ακραίων συνομιλιών στο τηλέφωνο και της αντεργκράουντ κυκλοφορίας τους μας συνδέουν απ' όσο ξέρω μόνο με τους Σέρβους.

Πρωτόγονη μορφή αυτής της κατάστασης είναι το αισχρό μπινελίκι, βλέπε τις φάρσες των Πατρινών και του Λέντη. Αν θυμάμαι καλά, γιατί έχω καιρό να τ' ακούσω και το κοπρόσκυλο που είχε τα άπαντα και ακόμα παραπάνω έχει κατέβει, ο Λέντης έβαζε και λίγο σάλτσα, αλλά η ουσία εξαντλούνταν τελικά στο δημιουργικό μπινελίκι.
Με τούτα και με τ' άλλα φτάνουμε στον Φουσέκη που έκανε την τομή στην ελληνική τηλεφωνική φάρσα, εισάγοντας τον τιραμισουρεαλισμό και περιορίζοντας αισθητά το μπινελίκι, χωρίς όμως να το εξαφανίζει. Εκεί, λοιπόν, που στοιχείο προόδου θεωρούνταν απλώς και μόνον το να συνομιλήσει ο φαρσέρ με κάποιον του οποίου το ποιόν γνώριζε εκ των προτέρων και γι αυτό ήλεγχε την κουβέντα, ο Φουσέκης περνάει στο επόμενο στάδιο του να καταφέρει να τον καλούν τα θύματα της φάρσας ή να καλεί υποβρύχιο, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Οι διάλογοι στις φάρσες του ξεπερνούν το ό,τι να 'ναι κατά πολύ, ενώ, όπως άλλωστε και στους πατρινούς, του αναγνωρίζουμε το θάρρος της δημοσίευσης φαρσών όπου τελικά βγαίνει χαμένος, τουλάστιχον ηθικά, πχ η κυρα-Όλγα και ο τύπος με τα φιλοσοφικά.

Οι διάλογοι από αυτές τις φάρσες αναπαράγονται συνολικά ή κατακερματισμένοι, παίζουν συστηματικά ως καθιερωμένες γειώσεις, μπορεί να εξυπηρετούν κάποιο σκοπό στην συζήτηση ή απλώς να ικανοποιούν την καΐλα κάποιου πηδώντας την κουβέντα, αλλά τα βασικά και απαράλλαχτα συστατικά είναι δύο. Η θρησκευτικά πιστή αναπαραγωγή της στιχομυθίας και η εμμονή στην μίμηση του ύφους των συνδιαλεγομένων. Αν δεν τό 'χεις, απλά μην αποπειραθείς να πεις τις ατάκες γιατί θα γίνεις αντικείμενο χλεύης από τους γνώστες.

Η επιλογή των φράσεων εξαρτάται ελαφρά από την παρέα, αλλά τελικά όσοι ασκούν το άθλημα φτάνουν να ξέρουν τα πάντα απ' έξω, οπότε το ζήτημα εξελίσσεται σε διαγωνισμό καΐλας και συσσώρευσης άχρηστης πληροφορίας.

Το περιεχόμενο που τους δίδεται μπορεί επίσης να ποικίλλει. Πουχού, αρκετός κόσμος που ξέρω στη Λευκάδα χρησιμοποιεί το Νίκος Κούκος ως συνώνυμο του άλλ' αντ' άλλων.

Ενδιαφέρουν παρουσιάζουν οι παρανοήσεις που οφείλονται εν μέρει κρίσμας στην κακή ποιότητα της ηχογράφησης, και γενικά γίνονται αντικείμενο διαφωνίας, αλλά όχι χλεύης. Νομίζω, δηλαδή. Επί παραδείγματι, επιμένω να λέω «κωλοτρυπιδότος», αντί του «κωλοτρυπιδάτος», επειδή δεν είναι καθαρό στην κασέτα και έτσι το έμαθα, αλλά και επειδή κάνει κάτι μετά-.

Τελευταίο κεφάλαιο στις φάρσες ήταν το περίφημο «τέλος» με πολλές ατάκες που έκαψαν για καιρό το πανελλήνιο, ο τύπος όμως δεν έκανε καριέρα και το σταμάτησε εκεί.

Άλλος διάττων αστήρ του αθλήματος, με μικρότερη εμβέλεια είναι ο τύπος με τα γιουσομούρια στο βιντεάκι, ο οποίος μετράει περισσότερο για το σκηνικό και το σλανγκορυχείο, αλλά και την μίμηση καγκουριάς σπουδαίας και τελείας, παρά για τις ατάκες που θα μείνουν κλασσικές.

Γκεΐστικη έκφραση δανεισμένη από τον κόσμο των ηλεκτρονικών μήντια που τη χρησιμοποιεί ως χαριτωμενιά κάποιος που μόλις αμόλησε κάτι που θεωρεί νόστιμο/κουλό/αυτοσαρκαστικό ή εν πάση περιπτώσει αξιομνημόνευτο αρκετά για να αξίζει να αποθανατιστεί σε ηλεκτρονικό αποθηκευτικό μέσο (ηχητικό ή οπτικό), ωσάν κάποιος από την ομήγυρη να (όφειλε να) εκτελεί χρέη ηχολήπτη ή κάμεραμαν.

Λέγεται ως απάντηση στην επιφώνηση «σκατά!» η οποία χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει σκατοκατάσταση.

Η ατάκα πρέπει να είναι άμεση και ευγενική· αν δεν προλάβετε να απαντήσετε άμεσα, μην το επιχειρείτε καθόλου, θα γελάσουν όλοι μαζί σας. Αφήστε το να περάσει και την επόμενη φορά να έχετε το νου σας!