Tagged definitions (1408)
Showing 851-860 from 1408

Σκοτωμένη τιμή ή προσφορά: όταν διατίθεται κάποιο προϊόν ή υπηρεσία σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή.

Έμποροι ή παραγωγοί σκοτώνουν τις τιμές όταν θέλουν να ξεφορτωθούν προϊόντα τ. λαζαράκια, ή όταν η στρατηγική τους επικεντρώνεται στο να κερδίσουν μερίδιο αγοράς. Η πρακτική είναι γνωστή και ως ντάμπινγκ (dumping).

Ο Τζέφρι θα σκοτώσει την δημόσια περιουσία μπιρ παρά για να ανταποκριθεί στις μεσομακροπρόθεσμες δεσμεύσεις του στους τροϊκανούς, πληρώνοντας τόσο τις λαϊκιστικές ασυδοσίες του πατέρα του και τον μιζελληνισμό του ΘΑΣΟΚ όσο και τις λαμογιές και την ανικανότητα της Νέα Δημοπρασίας.

Συμβουλευτικές και κατασκευαστικές εταιρείες σκοτώνουν τις προσφορές τους σε διαγωνισμούς δημοσίων έργων, συχνά σε επίπεδα κάτω του κόστους, για να «πάρουν το έργο» και «μετά βλέπουμε». Πρόσφατο παράδειγμα η μικρή κατασκευαστική εταιρεία που προκρίθηκε στον πρώτο διαγωνισμό ΣΔΙΤ λόγω σκοτωμένης προσφοράς και μετά βάρεσε κανόνι.

Τέλος, βλ. και τον σχετικό ορισμό του joe909 εδώ.

Σεβαστό ποσό χρημάτων που ο ιδιοκτήτης απαιτεί μαύρα πριν από την κατάρτιση της μίσθωσης καταστήματος. Στα ένδοξα χρόνια του ελληνικού υπαρκτού σοσιαλισμού και στις αρχές της 10ετίας του 1990, που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις γνώριζαν άνθιση και τα καταστήματα προς ενοικίαση είχαν μεγάλη ζήτηση, ήταν ευρέως διαδεδομένη πρακτική. Σήμερα αμφιβάλλω αν διατηρείται πουθενά. Πιθανά, ίσως, στους πολύ κεντρικούς δρόμους μεγάλης εμπορικότητας Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Το δικαίωμα καθ’ ύψος επέκτασης της οικοδομής, στις συμφωνίες αντιπαροχής μεταξύ οικοπεδούχων και εργολάβων, όπου το όλο οικόπεδο διαιρείται σε χιλιοστά, τα οποία θα αντιστοιχιστούν στα διαμερίσματα που θα χτιστούν.

Στην αντιπαροχή του οικοπεδούχου, ο εργολάβος γενναιόδωρα προσφέρει, εκτός από τα διαμερίσματα, και ένα ποσοστό του οικοπέδου, π.χ. 50/1000, ως αέρα, δηλ. το δικαίωμα αν αυξηθεί ποτέ ο συντελεστής δόμησης (που απαγορεύεται από το Σύνταγμα, αλλά ειδικά με τον Παπακωνσταντίνου Υπουργό Περιβάλλοντος να μην το αποκλείουμε κι αυτό) να χτίσει και άλλο όροφο. Πιο ποιητικά διατυπώνεται σε ορισμένα συμβολαιογραφικά έγγραφα ως «η αέρινη στήλη ύπερθεν της οικοδομής».

Και οι δύο παραπάνω περιπτώσεις μαρτυρούν τη συναλλακτική ευφυΐα της Ελληνικής φυλής και κοινωνίας, και το προχωρημένο στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, εφόσον ενώ και οι πιο προοδευμένες χώρες ακόμη μάχονται να ιδιωτικοποιήσουν το νερό και ούτε που διανοούνται τον αέρα, στην Ελλάδα από τριακονταετίας τουλάχιστον ο αέρας είναι κανονικό αντικείμενο συναλλαγής, στην πρώτη μεν περίπτωση στον τομέα της παραοικονομίας, ενώ στη δεύτερη αντικείμενο λεπτομερών νομικών και φορολογικών ρυθμίσεων.

Σημειωτέον ακόμη, ότι οι δύο πιο πάνω περιπτώσεις αγοραπωλησίας αέρα δεν εμπίπτουν στο επιχειρηματικό αντικείμενο των αεριτζήδων, οι οποίοι εμπορεύονται αέρα κοπανιστό. Επιβεβαιώνεται δηλαδή και στον επιχειρηματικό τομέα το αδιαφιλονίκητο ιστορικό δεδομένο, πως όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε χοληστερίνη.

Τα πληρώνω, τα δίνω, τ' ακουμπάω. Επομένως και δωροδοκώ.

Δυσκολεύτηκα να το ταξινομήσω. Θα έλεγα «χαρακτηρισμοί πράξεων». Γιατί δεν είναι ούτε επαγγελματική αργκό.

Ο ερασιτέχνης κατασκευαστής ή χειριστής πομπού-δέκτη ραδιοφωνικού, τηλεοπτικού ή άλλου σήματος (WiFi/HF/VHF/UHF). Η λέξη προκύπτει απ' το ότι η εγκατάσταση του σχετικού εξοπλισμού, για ευνόητους τεχνικούς λόγους, γίνεται συνήθως σε ταράτσες.

Ο όρος ακουγόταν ήδη τη δεκαετία του Εβδομήντα με τη σημασία «ραδιοπειρατής» –γίνεται μάλιστα ακόμα λόγος για τη θρυλική φιγούρα του Σάκη του Ταρατσόβιου, που έδρασε στα τέλη της δεκαετίας του Εβδομήντα στην Πετρούπολη της Αθήνας.

Σήμερα, με αναπτυγμένη νομοθεσία γύρω από γουάι-φάι και γιου-έιτς-εφ, πρόκειται για νεολογισμό που είτε χρησιμοποιείται χαϊδευτικά ως αυτοπροσδιορισμός, είτε απαξιωτικά από ανθρώπους εκτός χώρου (η συνηθισμένη δισημία των αυτοπροσδιορισμών στην αργκό). Μάλιστα, έχει εδραιωθεί αρκετά στο χώρο ώστε να έχει ευνοήσει και άλλους σχηματισμούς - παράγωγα του ταράτσα, με ανάλογες σημασίες, όπως ταρατσοπισί και ταρατσάδα.

Δες και -όβιος.

Στην αργκό των αλογομούρηδων, παίζω αέρα σημαίνει αγοράζω μετοχές χωρίς να έχω τα λεφτά, προσδοκώντας να καλύψω την τιμή αγοράς με τα κέρδη από τη μεταπώληση, εκμεταλλευόμενος το χρονικό περιθώριο που μου παρέχει η χρηματιστηριακή εταιρεία (3ήμερο, δεν ξέρω αν ήταν και περισσότερο το 1999) για να βάλω τα χρήματα στο λογαριασμό.

Ο αέρας είχε πολλαπλασιαστική επίδραση τόσο στη δημιουργία της χρηματιστηριακής φούσκας του 1999, όσο και στην εκρηκτικότητα του σκασίματός της. Εύλογο βεβαίως ν’ αντιληφθεί το γιατί, όχι μόνο ένας οικονομολόγος, αλλά οποιοσδήποτε έχει φουσκώσει ένα μπαλονάκι στη ζωή του:

α) ο αέρας τη φουσκώνει τη φούσκα, και

β) άμα τη φουσκώσεις πολύ η φούσκα σκάει.

Οι παίκτες του αέρα, αφού είχαν προσελκυσθεί στο χρηματιστήριο αυξάνοντας το ανύπαρκτο κεφάλαιό τους χάρη στο ανοδικό ράλι των μετοχών, κάποια στιγμή βρέθηκαν ν’ αγοράζουν με 30 και μετά τρεις ημέρες η μετοχή να είναι 29. Οπότε και μια μεγάλη μάζα παικτών βρέθηκαν να χρωστούν την αξία των μετοχών τους, την οποία αδυνατούσαν να πληρώσουν.

Υπάρχει ακόμη – και εδώ – και ο νόμιμος αέρας, το margin, μια πίστωση με τσιμπητό επιτόκιο που σου παρέχει η χρηματιστηριακή για αγορές μετοχών, δεσμεύοντας αντίστοιχο αριθμό μετοχών στο λογαριασμό σου. Κι εδώ, στο σπάσιμο της φούσκας, ο επενδυτής (ο λίγο πιο συγκρατημένος από τον αδίστακτο και αχαλίνωτο αλογομούρη, μια αλογοφατσούλα ας πούμε), ή θα έπρεπε να πουλήσει μετοχές ή να προσθέσει χρήματα στο λογαριασμό του.

Όπως καταλαβαίνεις, με τις ελαστικές και παραμορφωτικές του ιδιότητες, ο αέρας στάθηκε ένα εργαλείο χρήσιμο για τη μεγάλη εκείνη αρπαγή πλούτου, που αποτέλεσε ίσως και τον εναρκτήριο πυροβολισμό στη διαδικασία συνθλιβής της Ελληνικής μεσαίας τάξης, της οποίας τώρα ζούμε το μεγαλειώδες αποκορύφωμα. Οπότε τελικά, μπορεί να οριστεί ως το ανύπαρκτο χρήμα, το χρήμα στα ψέματα, χρήμα-μαϊμού.

Στην χρηματιστηριακή αργκό, όταν οι μπούληδες (< bullish/αισιόδοξοι επενδυτές) αγοράζουν τώρα για να πουλήσουν εν εγκαίρω time, προσδοκώντας αύξηση στην τιμή κάποιου χαρτιού.

Πρόκειται για τον αντίποδα του σορτάρω, όταν δηλαδή ο αρκουδιάρης αναμένει χώσιμο της αρκούδας και πουλάει χαρτιά πού δεν έχει αέρα, τζογάροντας ότι θα τα αγοράσει μπιρ παρά και θα τα χώσει καπάκι σε υψηλότερη προκαθορισμένη τιμή στο μέλλον (σ.ς. στο κανονικό, όχι στο watermelon).

Εκ του αγγλικανικού to go long.

Βλ. το λήμμα εθνικάριος, μόνο που εδώ αναφερόμαστε στην Εμπορική τράπεζα, πριν ιδιωτικοποιηθεί.

Κατά τα άλλα ισχύει ό,τι ακριβώς και στο εθνικάριος.

Δημοσιογραφική αργκό για τον εξωνημένο ρεπόρτερ-εκτελεστή, που παίρνει εντολή από τους πάτρονές του, να «σκοτώσει» το ίματζ κάποιου δημοσίου προσώπου. Και εκτελεί.

Συνήθως ξεθάβει κάποια παλιά ιστορία (κάνα ροζ σκάνδαλο, τίποτα χαρτζιλικώματα που τα’ φαγε ο δράκος κλπ-κλπ) ή ξετσουμίζει εγκαιροφλεγώς, όταν η Δικαιοσύνη μας (ω του θαύματος!) αποφασίσει να ελέγξει το πρόσωπο, καίτοι ο κοσμάκης έχει τούμπανο κάποιες έκνομες ή ανήθικες δραστηριότητές του και τις συζητά στα καφενεία ήδη επί πολλά έτη (τι διάολο, τυφλή είπαμε-όχι κουφή)!

Τώρα, μια πρόχειρη εξήγηση, «γιατί τώρα κι όχι τότε»/«γιατί αυτός κι όχι ο άλλος» κλπ, είναι ότι ενδεχομένως το πρόσωπο π.χ. να τα’ βαλε με άλλο πρόσωπο, που δεν ήταν για τα δόντια του, να χώρισε τα τσανάκια του με άλλα προσώπατα που είχαν μέχρι πρότινος ομερτά, να το παραξήλωσε εκθέτοντας αυτούς που τον κάλυπταν, ν’ άλλαξε η πολιτική ηγεσία και να θέλει να την πέσει στην προηγούμενη, να γίνεται ντόρος για τα μάτια του κόσμου και τα φερόμενα αδικήματα να έχουν ήδη υποκύψει σε παραγραφή (ή να παραγραφούν στην πορεία-μέχρι να φτάσει κάποτε στο ακροατήριο-οπότε ο λεγάμενος όχι μόνο θα βγεί λάδι, αλλά θα τα κονομήσει κιόλας στην συνέχεια, με μηνύσεις κι αγωγές «για την αποκατάσταση της τιμής του»!), να ασκείται πίεση για εξασφάλιση αντισταθμιστικού οφέλους, να’ πεσε σε κάναν μερακλή Εισαγγελέα κλπ-κλπ. Ψωμί τρώμε-ψίχουλα πέφτουνε.

Οπότε, πίσω απ’ το τανκ των διωκτικών αρχών, τρέχει και το πεζικό…

Το ρεπορτάζ γαρνίρεται με «σοβαρό κι αντικειμενικό» ύφος και ντοκουμέντα, τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο είχαν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο του δημοσιογράφου και δεν τα έφερνε στο φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα, διότι μάζευε κι άλλα στοιχεία (κι ας ήταν και ρόγες), ώστε να γίνουν αδιάσειστα (λέει), καθώς κι από μιαν εσάνς «κινδύνου» που διέτρεξε (και διατρέχει) ο δημοσιογράφος, δεδομένου ότι «απειλείται» για την έρευνά του αυτή από σκοτεινά κυκλώματα, ώστε να επιρρωννύεται η αξιοπιστία του. Δεν αναλώνεται όμως, στα καραγκιοζλίκια της «έκπληξης» του πεφτοσυννεφάκια, αλλά διατηρεί το κουλάτο στυλ του «έγκριτου λειτουργού της ενημέρωσης».
Βάζει εκεί και μια μουσική από τίποτις κατασκοπικά φιλμ κι από ’δω παν κι οι άλλοι …

Εκείνο που δεν μας λέει όμως, είναι ποια είναι τα φωτεινά κυκλώματα, που του παρέσχαν τις πληροφορίες αυτές, από πότε τις είχε στο ντοσιέ του και γιατί θυμήθηκε τώρα, να μας τις ξεφουρνίσει.

Άλλωστε, το Φόρεϊν Όφις ανοίγει όποιους φακέλους γουστάρει για την καταγραφή της Ιστορίας κι αυτό μετά από καμιάν εξηνταριά-και βάλε χρόνια από τα γεγονότα, δηλαδή όταν τα δισέγγονα των τότε εμπλεκομένων, την έχουν ήδη διδαχθεί αλλιώς.

Κακά τα ψέματα. Ορισμένοι τοπ δημοσιογράφοι συντηρούν επαφές με διάφορες νηστικιές υπηρεσίες, ώστε να αρύονται τις πληροφορίες τους, οπότε και ελέγχουν και ελέγχονται για το τι, πώς, πότε και κατά ποιού, θα πουν το ποίημα.

Έτσι, δεν θέλει και πολλή Φαντασία, για να καταλάβει κανείς πώς η 4η Εξουσία έχει καβαλήσει τις άλλες τρεις…

Στο Εθνικό Κτηματολόγιο, ποσοστά συνιδιοκτησίας σε μια οικοδομή που δε δηλώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, και για τον λόγο αυτό το διαμέρισμά τους δεν έχει καταχωριστεί.

Κάθε οικόπεδο έχει έναν Κωδικό αριθμό εθνικού κτηματολογίου (Κ.Α.Ε.Κ.) και κάθε διαμέρισμα της οικοδομής που είναι χτισμένη σ’ αυτό έχει επίσης το δικό του Κ.Α.Ε.Κ. Αν όμως δεν έχουν δηλωθεί όλα τα διαμερίσματα από τους ιδιοκτήτες τους, τότε, για τα αδήλωτα διαμερίσματα υπάρχει ένας Κ.Α.Ε.Κ. με ένδειξη «μερική σύσταση» (οροφοκτησίας εννοείται) που εμφανίζει ως ιδιοκτήτες τούς οικοπεδούχους. Έτσι, αν π.χ. σε μια οικοδομή 8 διαμερισμάτων οι 6 δήλωσαν τα διαμερίσματά τους και οι 2 όχι, στο Κτηματολόγιο υπάρχει το Κ.Α.Ε.Κ. του οικοπέδου (γεωτεμάχιο το αποκαλούν) και 7 ακόμη Κ.Α.Ε.Κ., 6 για τα διαμερίσματα και 1 κουβάς. Ο ιδιοκτήτης που αμέλησε να δηλώσει την ιδιοκτησία του όταν γινόταν η κτηματογράφηση, θα πρέπει τώρα να πάει σε δικηγόρο που θα φροντίσει να καταχωριστεί η ιδιοκτησία του, να βγει από τον κουβά και ν’ αποκτήσει τον κωδικό της.

Επίσης, σε νεόδμητη οικοδομή που ο εργολάβος δεν έχει ακόμη πουλήσει όλα τα διαμερίσματά του, το Κτηματολόγιο έχει ανοίξει έναν όμοιο κωδικό, με όλα τα ποσοστά που αντιστοιχούν στα απούλητα διαμερίσματα και για τα οποία ακόμη δεν έχει γίνει κανένα συμβόλαιο. Οι Κ.Α.Ε.Κ. των διαμερισμάτων θα δίνονται καθώς ο εργολάβος θα τα πουλά. (Σαλονικιώτικη ως επί το πλείστον πρακτική).

Και στις δύο περιπτώσεις ο κουβάς σιγά σιγά αδειάζει και στο τέλος καταργείται.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση, να εμφανίζεται η ιδιοκτησία ως «αγνώστου», όπου για να αναγνωριστεί το δικαίωμα του ιδιοκτήτη, θα πρέπει αυτός να ασκήσει αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου.