Definitions by sstteffannoss (225)
Showing 201-210 from 225

Έκφραση που νταλαβερίζεται συχνά με το «είναι», το «ούτε» και από κτητικό ό,τι απαιτεί η περίσταση για να δηλώσει κάποιον ή κάτι αμελητέο, αδιάφορο, τίποτα, δίχως καμιά αξία, ουσία, περιεχόμενο.

Κι αυτό γιατί αν η πρώτη που εμφανίζεται έχει μια πρόσκαιρη και συμβολική αξία πιστοποίησης του ερχομού της πολυαναμενόμενης αντρίλας, οι αναρίθμητες που ακολουθούν δεν έχουν καμία.

Δεν τη λες και φρέσκια για έκφραση, αλλά λαμβάνοντας υπόψη το τι ξύρισμα πέφτει τη σήμερον στην περιοχή από πολλούς, και μάλιστα από τότε που μαλλιάζει, σίγουρα γεννά υποψίες για το τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο χρήστης της και δη ο νεανίας. Κι αυτό προσφέρει ένα κάποιο διανοητικό τιλτ!!

Ενίοτε και για επίταση της απαξίωσης:
--το τρίτο το μακρύτερο (σε κάποια μπρουτάλ, κατά προτίμηση, απ’ τις εκδοχές του, αντικαθιστά το «τ’ αρχίδια», προφανώς μια κι οι τρίχες του υπολείπονται αυτών σε ...βαρύτητα,

--υπεισέρχεται, χάριν ακριβολογίας και ουχί πολιτικολογίας, επιθετικός προσδιορισμός της απόλυτης θέσης του παπαριού,

--υπεισέρχονται υποδιαιρέσεις· της τρίχας βεβαίως – βεβαίως.

Όταν στον πληθυντικό, παίρνει αμπάριζα μέχρι λαούς ολόκληρους.

Το περιπαικτικό

♪Γεια σου Πέτρο, γεια σου Πέτρο,
που τον/ την έχεις ένα μέτρο.♪

απαγγέλλεται είτε σαν χαιρετισμός άμα τη εμφανίσει του Χ Πέτρου που σηκώνει την καζούρα, είτε, συχνά χορωδιακά, όταν αυτός κομπάζει για τα γαμήσια του.

Εννοείται πως παίζει μεταξύ αντρών (φίλων, συναδέλφων, γνωστών από καιρό) συνηθέστερα απουσία ξενέρωτων κυριών, σε στιγμές χαλάρωσης και σε περιβάλλοντα που δεν θυμίζουν σαλόνια ή ναούς.

Στα αυτιά μη ψυλλιασμένου μοιάζει να υποβάλλει σπέκια στον ψωλαρά Πέτρο, αυξάνοντας έμμεσα και παράλληλα την υπόνοια πως την έχει τσιλίκι. Εξού και τα επακόλουθα αμήχανα χαμόγελα κάθε άβγαλτου παρευρισκόμενου, ή παρευρισκόμενης που ψιλοπονά το δοντάκι της για τον Πέτρο.

Φευ!! Το δίστιχο έχει ουρά:

♪Άιντε να σε καληνυχτίσω
καλέ / βρε τι σου βάλαν από πίσω;♪

που σαν πιο άγνωστη επιτείνει τόσο το περιπαικτικό όσο και το σλανγκικό χαρακτήρα, ακόμη και του πρώτου στίχου όταν εκτοξεύεται μόνος του.

Το stimulus οφείλω στο σχετικότατο «γεια σου βρε (τάδε) φυσφιρή πού χεις μια πούτσα σαν σφυρί» του σφυρίζων.

Ακριβής μετάφραση του αγγλικού γνωμικού «every dog has its / his day» που, συνδυάζοντας μοιρολατρία και φλέγμα, δηλώνει πως κι ο πάσα ένας κάποια στιγμή, έστω και για λίγο, απολαμβάνει μια κάποια επιτυχία.

Πασίγνωστο στους εγγλέζους αναντάμ παπαντάμ (καρατσεκαρισμένο πως το χρησιμοποιούσε η Μπέτυ η Ι της Αγγλίας όταν ήταν ακόμη πριγκιποπούλα το 1550 μ.Χ. –άρα έπαιζε από καιρό), νοηματικά είναι κοντά στο επίσης ελπιδοφόρο αλλά ασύγκριτο ως προς την ανατρεπτική επαναστατικότητα δικό μας «θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός».

Λίγο του ό,τι ακούγεται σαφώς λιγότερο μπρουτάλ, λίγο του ό,τι απηχεί μια τριβή με τη βρετανική κουλτούρα, έχει σκάσει μύτη εδώ και καιρό προτρέποντας σε υπομονή, επιμονή και ...καρτερία περνώντας στο ντούκου ό,τι υποτιμητικό πάει απανταχού πακέτο με το «σκυλί» (ή το «σκύλος»), ιδιαίτερα σε μια κοινωνία σαφώς λιγότερο ζωόφιλη της βρετανικής.

Χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε την έκπληξη και το ευχάριστο ξάφνιασμά μας μπροστά στο όποιο πανθομολογούμενο κατόρθωμα κάποιου άλλου που αν και δεν μας γέμιζε το μάτι για κάτι τέτοιο, τρέχα γύρευε γιατί, στην τελική, το ‘χε! Κοινώς, εκφράζει σπέκια για κάποιον που για τη φάση, τον κόβαμε για λίγο.

Σπανιότερα, χρησιμοποιείται για το αντιθετοαντίστροφο: για να δηλώσουμε την απογοήτευσή μας για όποια μικροαποτυχία ή ακόμη και νίλα κάποιου άλλου που τον θεωρούσαμε πιο γάτα. Αν αυτό γίνεται παραπονιάρικα, συμπονετικά, περιπαικτικά ή ειρωνικά ...είναι άλλο καπέλο.

Αν και μακράν η πιο συνηθισμένη βαριάντα, κυκλοφορούν κι άλλες, ακόμη κι οι ...αυτοπαθείς, που κομπινάρουν τους αδύνατους τύπους του «αυτός» σε γένη κι αριθμούς, με τα πρόσωπα και χρόνους του «έχω».

Έτσι χαρακτηρίζουν μανάβηδες κηπευτικά, όσπρια ακόμη και μανιτάρια που εμπορεύονται για να διαφημίσουν την ανώτερη ποιότητά τους, αλλά και νοικοκυρές, κυρίως παλιάς κοπής, που τα μαγείρεψαν για να παινέψουν τη νοστιμιά τους.

Μόνο σε νυν χορτοφάγους από επιλογή μπορεί να ακούγεται οξύμωρος ο χαρακτηρισμός.

Η ετήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση κρέατος αποτελεί έναν από τους δείκτες του βιοτικού επιπέδου ενός πληθυσμού και πενήντα χρόνια πριν οι Έλληνες καταναλώναμε κατά μέσο όρο περίπου τέσσερις φορές λιγότερο κρέας απ’ ό,τι σήμερα λόγω ανέχειας.
Και μάλλον από εκείνα τα χρόνια επιζεί ο χαρακτηρισμός, όταν σε κάποιους η μικρή κατανάλωση κρέατος προκαλούσε διαφορετικά προβλήματα υγείας απ’ ό,τι σήμερα.

Αν δεν πρόκειται για επιβίωση, αλλά αναβίωση… δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Α) Το «στοκάρω» που προέρχεται από το αγγλικό «stock» σημαίνει: «αποθηκεύω (ή γενικότερα συγκεντρώνω) σε συγκεκριμένο χώρο κάποια είδη· συνήθως προϊόντα ή εμπορεύματα».

Β) Το «στοκάρω» που προέρχεται από το βενετσιάνικο «stocar» όπως βεβαιώνει ο Τριαντάφυλλος σημαίνει: «βάζω στόκο σε μια επιφάνεια ξύλου, μαρμάρου κτλ., για να κλείσω τους πόρους, τις ρωγμές ή για να καλύψω άλλες ανωμαλίες».

Σλαγκικότερα εμφανίζεται με την έννοια τού:

• «μακιγιάρω υπερβολικά για να καλύψω ατέλειες» και χρησιμοποιείται, συνήθως στο τρίτο πρόσωπο, αρκετά συχνά από άντρες εκφράζοντας απέχθεια, και σπανιότερα από κακεντρεχείς κουτσομπόλες,

• «μαλακίζομαι» / «πασαλείφω με τα χύσια μου», οπότε ενίοτε υπονοούνται μεγάλες καύλες, ανάλογη ποσότητα ψωλοχύματος, ακόμη και μια... βιρτουοζιτέ στην τεχνική.

Γ) Το «στοκάρω» που προέρχεται από το αγγλικό «stalk» (που προφέρεται «στοκ» με ελαφρά τραβηγμένο το «ο») είναι σαφώς πιο φρέσκο και σημαίνει: «παρακολουθώ στενά κι εξαιρετικά επίμονα κάποιον (ή γενικότερα τη δραστηριότητα κάποιου), συχνά σε βαθμό παρενόχλησης».

Για την ώρα χρησιμοποιείται συχνότερα για να περιγράψει τέτοια συμπεριφορά (όχι πάντα επικίνδυνη) κυρίως στο νέτι.

Παλαιάς κοπής χαρωπή αναφώνηση που ακούγεται από τους γύρω, όταν από κάποιον, άθελά του, πέσουν κέρματα στο πάτωμα κάνοντας θόρυβο.

Είναι ταυτόχρονα και ...αγχωτικό πείραγμα προς τον απρόσεκτο, γιατί αφήνει να εννοηθεί πως όποιος μαζέψει πρώτος τα πεσμένα κέρματα, τα κρατά για τον εαυτό του.

Απηχεί το γνωστό έθιμο:
Κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου της Βάφτισης, μόλις ο παπάς ανακοίνωνε το δήθεν από το νονό επιλεγμένο όνομα του νέου χριστιανού (ή της νέας χριστιανής), τα πιτσιρίκια που παραβρίσκονταν, έτρεχαν μπουγιοειδώς ποιο θα το πρωτοανακοινώσει φωνάζοντάς το, στον πατέρα ή σε κάποιον στενό συγγενή, συνηθέστερα στον παππού ή στην γιαγιά, το όνομα του οποίου έπαιρνε το νεοβάπτιστο.

Εκείνος ανάλογα με το πόσο χαρούμενος ήταν που «άκουγε» το όνομά του, χαρτζιλίκωνε τον πρωτάγγελο δίνοντάς του κάτι στο χέρι και πετούσε προς το νάρθηκα (ώστε να μην ενοχληθεί απ’ τον επακόλουθο εύθυμο σαματά το εκκλησίασμα) κέρματα που έπεφταν στο δάπεδο κάνοντας θόρυβο.

Απ’ τα πιτσιρίκια, τα πιο γατόνια προλάβαιναν να αρπάξουν κάνα δυο κέρματα στον αέρα κι όλα ορμούσαν στα πεσμένα ποιο θα αρπάξει τα περισσότερα.

Τουλάχιστον στις πόλεις, το έθιμο έχει ατονήσει αν όχι εκφυλιστεί· μόνο τα πιτσιρίκια του πολύ στενού οικογενειακού κύκλου χαρτζιλικώνονται διακριτικά και με χαρτονομίσματα. Κι αυτό αν. Η σημερινή πιτσιρικαρία δεν έχει μάθει να καταδέχεται να βγάζει χαρτζιλίκι με τέτοιους ..μπρουτάλ τρόπους.

Ο όρος τείνει να αντικατασταθεί από την πικρή, ειρωνική, σαρκαστική -όπως την εκλάβει κανείς- αλλά πάντα πολιτικολογική μπηχτή «λεφτά υπάρχουν!!».

Α) Το «πουστιά» καλυμμένο δια της αφαιρέσεως του «υ».

Έπαιζε πολύ μεταξύ νεολαίων κάπου στα 80ζ.
Εκφερόμενο συνδυάζει το κουνιστό τού περιεχομένου με ειρωνεία ή και κράξιμο με έκδηλο τον προσποιητό καθωσπρεπισμό.

Το δε κλισαρισμένο «Πω πω (μαλάκα μου) ποστιά (που σου έκανε)!!», συχνά χρησιμοποιούνταν από εφήβους που γούσταραν χαβαλέ καυγά για να αναγκάσει τον δήθεν θιγόμενο να αντιδράσει έντονα μην αφήνοντάς του χώρο να το παίξει άνετος σε μια υποτιθέμενη προσβόλα.

Σχεδόν ξεχασμένη, αναβίωσε τάχιστα και συνέβαλε στο να περπατήσει γοργά ο με προέλευση από το πολυσήμαντο εγγλέζικο «post» ομώνυμος νεολογισμός που σημαίνει την

Β) ανάρτηση σε κάποιο σάη στο νέτι μιας ανακοίνωσης, δήλωσης, εικόνας ή ενός σχολίου, μηνύματος ή βίντεο.

Εξού και τα συχνότατα: «Κοίτα ποστιά που έκανε!!», «Τι ποστιά ήταν αυτή;» και τα σχετικά λογοπαίγνια.

Πασίγνωστη μάρκα μαργαρίνης που επαλειμμένη κυρίως σε φέτες ψωμιού θρέφει εδώ και χρόνια χιλιάδες Ελλήνων.

Σαν χαρακτηρισμός προσώπου, ειδικά όταν αφορά αρσενικά -που είναι και το συχνότερο- κάθε άλλο παρά τιμητικός είναι, αφού υπονοεί τον φλώρο, τον λαπά, τον χαλβά, αυτόν που κωλώνει στα δύσκολα ενίοτε σε αντίθεση με την εικόνα που δίνει, που αποφεύγει τις αντιπαραθέσεις επειδή δεν έχει τ’ αρχίδια, αυτόν που μπορεί ο καθένας να τουμπάρει ή να χειριστεί χωρίς κάποια δυσκολία όπως θα άρμοζε σε σωστό άντρα ή σε συγκεκριμένες περιστάσεις όπου επιβάλλεται σαν αντίδραση μια κάποια μαχητικότητα αν όχι επιθετικότητα.

Δεν τη λες και βαριά προσβόλα (σε όλα της ..σοφτ είναι) αλλά ενέχει μια απαξίωση του στυλ «δεν αξίζει ούτε μια σωστή βρισιά να του ρίξεις».

Κι έτσι, αν, όπως βεβαιώνουν πολλοί ειδικοί, είμαστε ό,τι τρώμε, εξηγούνται άνετα πολλά σημερινά παράδοξα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε σε πασίγνωστες θεωρίες ψεκασμών.

H άκρως εθιστική κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη στα ναρκοσινάφια.
Επίσης, «γυαλί» και «κρύσταλλο» αλλά και «κοκαΐνη των φτωχών» «σίσα» ή «σισέ».

Τα ..λαμπερά νικ της οφείλονται στη μορφή της που μοιάζει ακριβώς με κομματάκια σπασμένου γυαλιού, κρύσταλλου ή πάγου. Κυκλοφορεί σε αρκετά χρώματα πλην του διαφανούς λευκού και μπορεί κανείς, ανάλογα με τη μορφή της, να τη σνιφάρει, καπνίσει, καταπιεί ή και να την κάνει ένεση.

Παρατεταμένη αϋπνία, ανορεξία, επιθετικότητα, σύγχυση, υπερδιέγερση, παραισθήσεις, αίσθηση δύναμης τα άμεσα αποτελέσματά της, στέγνωμα του οργανισμού, βλάβες σε εγκέφαλο, λειτουργία καρδιάς και θάνατος τα πιο μακροχρόνιά της.

Φτιάχνεται εύκολα και φθηνά από τα κατακάθια υγρών μπαταρίας, εφεδρίνη κι αιθανόλη.