(Μουσική) Συγκεκριμένη δακτυλοθεσία, συγχορδίας κυρίως, σε έγχορδο. Καταχρηστικά, μπορεί να σημαίνει και συγχορδία.
Τα πιασίματα είναι μεγάλο θέμα σε όργανα όπως η κιθάρα και το μπουζούκι –και περισσότερο στην κιθάρα, ως όργανο ακομπανιαμέντου απ' τη μια και με περισσότερες χορδές απ' την άλλη– για τον επιπλέον λόγο ότι, για την ίδια συγχορδία (συγκεκριμένα, για την ίδια αναστροφή, στο ίδιο τονικό ύψος), έχεις στη διάθεσή σου διαφορετικά πιασίματα σε διαφορετικές χορδές, άρα και διαφορετικά ηχοχρώματα, πράγμα που δεν συμβαίνει με όργανα όπως το πιάνο (ή τα τύμπανα).
Η εκμετάλλευση αυτής της ιδιομορφίας είναι βέβαια θέμα εμπειρίας ευρύτερης και εμπειρίας πάνω στο εκάστοτε συγκεκριμένο όργανο, είναι όμως και θέμα μουσικού στιλ: χωρίς να διακρίνουμε ματζόρε, μινόρε, έβδομες και λοιπά, στην παρεΐστικη κιθάρα ας πούμε, παραλία κι' έτσι, χρησιμοποιούνται παραδοσιακά τρία βασικά πιασίματα συν λίγα ανοιχτά (δηλαδή, με ανοιχτές χορδές), σε ροκ, με ηλεκτρική συνήθως κιθάρα, έχεις επιπλέον το πιάσιμο με πέμπτες, σε πανκ έχεις μόνον αυτό (δε μετράω το πιάσιμο σε μία χορδή, είπαμε μιλάμε για συγχορδίες...), ενώ σε τζαζ ξερωγώ το πράμα απαιτεί προχωρημένη συνδυαστική για να κάνεις μια καταμέτρηση –που όμως ξεφεύγει από τους σκοπούς του παρόντος σάιτ.
Σε όσους ξέρουν κιθάρα, τα πιασίματα σίγουρα θα φανούν πολύ γνωστά: το τετράχορδο μπουζούκι κουρντίζεται όπως οι τέσσερις πιο λεπτές χορδές της κιθάρας (και ένα τόνο χαμηλότερα). Μετακινώντας το κάθε πιάσιμο πάνω στο μπράτσο του οργάνου, παίρνουμε όλες τις υπόλοιπες συγχορδίες. Για ένα παράδειγμα πώς γίνονται οι μετακινήσεις, κοιτάξτε τη σελίδα με τις συγχορδίες για τρίχορδο / τζουρά / μπαγλαμά. (εδώ)
- Να προσπαθησω να μαθω να χρισημοποιω τον αντιχειρα αντι να κανω bar με τον δεικτη; [...] Τι να κανω; Παιζει ρολο αν εχω μακρυα δαχτυλα (δεν εχω!) η ο τροπος που κραταω την κιθαρα;
- [...] Δεν φταίει το χέρι σου αλλά η εξάσκηση. Επίσης στην αρχή μην προσπαθείς σε ακουστικές και κλασικές με μεγάλο μπράτσο αν δυσκολεύεσαι. Κι εγώ έχω μικρά χέρια και με ξένισε στην αρχή το πιάσιμο. (από εδώ)
Ένα απόγευμα λοιπόν όταν οι μουσικοί κούρδιζαν και έκαναν τις δοκιμές στην μικροφωνική, με έκο πάντα (τα γνωστά έεεεεενα-α-α-α-α, τεστ-τεστ-εστ-στ-τ), ακούω από το σπίτι μου το “Europa” του Santana! Αμέσως καβαλάω το ποδήλατο, μάρκας Rock-Cross το οποίο είχα τίγκα στο αυτοκόλλητο panini με παίχτες του Ολυμπιακού και διακτινίζομαι -τύφλα να ‘χει ο Κερκ- στο πανηγύρι. Εκεί βλέπω έναν τύπο, φυσιογνωμικά γνωστό που έβλεπα αρκετά συχνά στον πλάτανο*, ίδιος ο Santana (μαλλί μακρύ, μουστάκι) προς το πιο… μελαχρινό όμως, να παίζει με μια Gibson ES-335 εξαιρετικά το εν λόγω άσμα. Σχεδόν όλο το βράδυ κάθισα πάνω στο ποδήλατο εκεί στο δρόμο και τον έβλεπα να παίζει δημοτικά και προσπαθούσα να αποτυπώσω τα ακόρντα, τις κινήσεις των χεριών και τα πιασίματα, χωρίς να δίνω και πολύ σημασία στο “υπερθέαμα” που εξελίσσονταν μπροστά στην τσιμεντένια πίστα (τις παρέες να χορεύουν με την σειρά με τα γνωστά νούμερα, την “χαρτούρα”, τις μικροπαρεξηγήσεις κλπ). Στις αφίσες που είχε ο μαγαζάτορας κολλημένες πάνω σε ένα υποτυπώδη φράχτη που είχε φτιάξει με λινάτσα διάβασα “κιθάρα – Νίκος Μακρυγιώργος“. (από εδώ)
