Tagged definitions (11)
Showing 1-10 from 11

Πετυχυμένη παραποίηση της γνωστής φράσης "κάνω την καρδιά μου πέτρα". Χρησιμοποιείται προς δικαιολόγηση και αιτιολόγηση πράξεως σεξουαλικής ώστε αυτή να γίνει κατανοητή ή να συγχωρεθεί. Πολλές φορές υποθάλπει και τη θέληση του χρήστη (της φράσης) ο οποίος την κρύβει εντέχνως.

Νομίζω την έχω ακούσει και από τον Τζίμη Πανούση σε κάποιο λάιβ του, ωστόσο δεν βρήκα σχετικό μήδι στο νέτι να παραθέσω.

Η ανάσταση του πέοντα που για πολλούς άνδρες ιδίως προχωρημένων ηλικιών είναι ένα γεγονός σχεδόν εξίσου χαρμόσυνο, θαυματουργικό και υπαρξιακό με την καθαυτό ανάσταση. Χρησιμοποιείται κυρίως από αστειάτορες ως χαριτωμενίστικη ευχή για το Πάσχα. Πολλές φορές η ευχή κυριολεκτεί και ο αποδέκτης την δέχεται ως άλλο ζωογόνο φιλί της ζωής.

Άλλες χαριτωμενίστικες ευχές για το Πάσχα: καλή πεανάσταση, καλή επανάσταση (αριστερίζον), χάπι ύστερ (φιλελέ), ευτυχισμένος ο καινούργιος πάσχας, καλώ πάσχα αλλά δεν το σηκώνει, καλεί ανάσταση, ακούει; κ.ά.

Να παρατηρήσω εξάλλου ότι υπάρχουν Χίπστερ νεκραναστάσεις μυθολογικών ηρώων που αναστήθηκαν before it was cool, όπου όντως το κυρίως χαρακτηριστικό της ανάστασης ήταν η ανάστυση με κλασικότερη περίπτωση αυτήν του Αιγύπτιου θεού Οσίριδος

Επί τόπου. Με λογοπαίγνιο με το πέος (και καλά «επί το πέος») και με ένα χμου καθαρεύουσας («επιτοπίως»).

Η φράση έχει πολλές έννοιες:

• Κυριολεκτική: Αναφέρεται σε κάποιον ο οποίος κάθεται στον καναπέ του.
• Αθλητική: Κάθε φίλαθλος ή οπαδός ο οποίος δεν πηγαίνει στο γήπεδο και κάθεται στον καναπέ του για πολλούς και διάφορους λόγους. Συχνά αναφέρεται ως πείραγμα προς εκείνους που η ομάδα που υποστηρίζουν έχει αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, συνεπώς είναι αναγκασμένοι να κάτσουν στον καναπέ και να δουν την αντίπαλη ομάδα που συνεχίζει την πορεία της.
• Απραξίας: Αναφέρεται σε όσους κάθονται στον καναπέ τους και δεν κάνουν τίποτα, κοινώς κάθονται στα αυγά τους.
• Σεξουαλικό υπονοούμενο: Από τον συνδυασμό λέξεων «καναπές» και «πέος». Αφορά όσες έχουν πρόθεση να τον φάνε.

Υπάρχουν τρεις μεγάλες συνομοταξίες ψώλλυγουντ, έχοντας πάντα ως κοινό παρανομαστή τον πέοντα.

1. Το ψώλλυγουντ το καλό: η Ελληνική τσόντα

Το ψώλλυγουντ το καλό γεννήθηκε την δεκαετία του 60 όταν ο Γιάννης Δαλιανίδης απεκάλυψε στο πανελλήνιο τα πέρκι βυζιά της Ζωής Λάσκαρη. Σε συνέχεια ο Όμηρος Ευστρατιάδης παρήγαγε πλειάδα σοφτ ταινιών με τίτλους όπως «Το κορίτσι και το άλογο» και ηθοποιούς σαν την Έλενα Ναθαναήλ και την Γκιζέλα Ντάλη. Πολλές τέτοιες ταινίες προβλήθηκαν και εκτός συνόρων με πρόσθετες hardcore σκηνές, τοποθετώντας το ψώλλυγουντ στον παγκόσμιο πορνογραφικό χάρτη. «Ιερό δισκοπότηρο» του πρώιμου ψώλλυγουντ παραμένει το έργο «Μικαέλα, ο γλυκός πειρασμός» (1975) με σεναριογράφο και πρωταγωνίστρια την Μιμή Ντενίση, η οποία φέρεται ότι αργότερα αγόρασε και κατέστρεψε τις κόπιες της ταινίας.

Παράλληλα αναπτύχθηκε η πιο σκληρή εκδοχή του ψώλλυγουντ που έβαψε ταβάνια με ταινίες όπως «Σκύψε Ευλογημένη» και «Το Μικρόφωνο της Αλίκης» και με σταρ του βεληνεκούς των Κώστα Γκουζκούνη και την Τίνα Σπάθη. Το genre «Χύνος Φίλμ»® άγγιξε το απόγειό του στα πρώτα 80s, προβάλλοντας την Ελλάδα στο εξωτερικό επιτυχέστερα από τον ΕΟΤ και χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση του Έλληνα φορολογουμένου. Φευ όμως, παρήκμασε και έσβησε στα τέλη των 80ς.

2. Το ψώλλυγουντ το κακό: ο Νέος Ελληνικός Κινηματόγραφος

Πρόκειται για ταινίες της πούτσας σκηνοθετών όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος με τίτλους όπως «Μεγαλέξανδρος» και «Τοπίο στην Ομίχλη». Οι ταινίες αυτές χρηματοδοτήθηκαν από τον Έλληνα φορολογούμενο (μέσω παρακρατικών οργανώσεων σαν το «Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου») και σχεδόν πάντα αφορούσαν τα ζόρια ταλαιπωρημένων σταλινικών. Το κακό ψώλλυγουντ είχε αποκλειστικό σκοπό το αυτοτρομπάρισμα του υπερφίαλα αρρωστημένου εγώ επίδοξων Ταρκόφσκι στη θέση του Ταρκόφσκι σκηνοθετών που οδήγησαν (πάνω από) μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά, όπως έγραψε και ο ανοξείδωτος Νιόνιος. Ευτυχώς το κακό ψώλλυγουντ τείνει να εκλείψει, αλληλούια.

3. Το μαγιόξυλο

Πρωτομαγιά, και ο κάθε πικραμένος έχει και σε κάτι καλό να προσβλέπει: το πιάσιμο του ψώλλυγούντ του από την καλή του ή τον καλό του.

Hooray for Ψώλλυγουντ (από Vrastaman, 22/05/09) Εν αρχή ην η Λάσκαρη (από Vrastaman, 22/05/09) Άξιος! (από Vrastaman, 22/05/09)

Αθώα γαλλική φράση, που στη γώσσα μας σημαίνει άλλα ... κόλπα!

« Ο Μπορδελό καλή Ψωλή ντανζ εν Μουνί»

(Στην άκρη του νερού (ακροποταμιά) η Καλυψώ διαβάζει μέσα σε μια μαλακή φωλιά.)

Λογοπαίγνιο το οποίο, συνδυάζοντας τις λέξεις (πονηρή) αλεπού + πούτσα, παραπέμπει σε ένα ακαθόριστο είδος ψωλής, πονηρής, τσαχπίνικης, μάλλον μεγάλης (με μέτρο την ουρά της αλεπούς), χαριτωμένης, ευέλικτης, κλπ.

Χαριτολογώντας μπορεί να ειπωθεί και για μια πραγματική αλεπού.

Ειρωνικά, μπορεί να ειπωθεί για γούνα από αλεπού.

Νεαρά κορασίς, που αποφάσισε να ασχοληθεί με το μόντελινγκ και την μετεωρολογία έχοντας αυτό το υπέροχο όνομα.

Με την εμφάνισή της λύθηκε το πανάρχαιο ερώτημα «ποια Ελένη;». Την βρήκαμε, λοιπόν, είναι η Έλενα Πούτση, το όνομα που πάει από στόμα σε στόμα! Η Έλενα κατάγεται από το Αργυρόκαστρο της Βορείας Ηπείρου κι έχει μακρινή καταγωγή από την Ιταλία, οπότε αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συγγενεύει με τον Ιταλό σχεδιαστή μόδας Εμίλιο Πούτσι. Το χαρακτηριστικό είναι ότι παρεξηγείται όταν την πεις «Ελένη», γιατί επιμένει ότι το σωστό είναι «Έλενα Πούτση» κι όχι «Ελένη Πούτση».

Το συνταρακτικό είναι ότι δήλωσε σε συνέντευξή της ότι το όνομα «Πούτση» αποτελεί προϊόν τροποποίησης κι ότι το όνομα που πήρε απ' τον πατέρα της δεν ήταν «Πούτση», αλλά κάτι πολύ παρεμφερές που το άλλαξε για να μην ακούγεται άσχημα. Αναπτύχθηκαν πολλά σενάρια για το τι θα μπορούσε να είναι αυτό το όνομα, εκ των οποίων κατά το Ράδιο Αρβύλα τα επικρατέστερα είναι:

1) Λεγόταν «Έλενα Παπούτση», αλλά την στένευε, οπότε το μάκρυνε σε Έλενα Πούτση.
2) Λεγόταν «Γεωργία Πούτση» και δεν της άρεσε το «Γεωργία».
3) Είχε όνομα που θύμιζε δημόσιο πρόσωπο, λ.χ.«Έλενα Αλογοπούτση», ή «Έλενα Γιαννάκου Πουτσίκου», ή «Έλενα Αλπουτσίνο» κ.ο.κ.
4) Η αλήθεια είναι ότι ονομαζόταν «Έλενα Πούτσα» και το άλλαξε σε «Πούτση». Σώθηκε!

Είχε, λέει στις συνεντεύξεις της, από μικρή πρόβλημα με το όνομά της. Στο σχολείο πεταγόταν να πει τις απαντήσεις πρώτη αυτή κι οι συμμαθητές της είχαν βγάλει την έκφραση «μην πετάγεσαι σαν την Πούτση». Όταν έγινε δημόσιο πρόσωπο, μέσω του μόντελινγκ, είχε δίλημμα να αλλάξει ή όχι το όνομά της, αλλά σκεφτόταν πώς θα αντιμετώπιζε μετά το Πουτσαρέικο, που θα την στιγμάτιζε ως νενέκα. Θεώρησε ότι το όνομα «Πούτση» είναι ένα όνομα βαρύ σαν Ιστορία κι έτσι το κράτησε.

Πολλά μήδια έσπευσαν να την προϋπαντήσουν λόγω του ονόματος που άνοιγε όλες τις πόρτες (και όχι μόνο), και να μας προσφέρουν «Πούτση και θεάματα». Όταν εντέλει έγινε μετεωρολόγος, αντιμετώπισε πρόβλημα τι έπρεπε να πει όταν έκανε κρύο. Τελικά έχει καθιερωθεί η έκφραση: «Γεια σας είμαι η Έλενα Πούτση, και αύριο θα κάνει πουτσόκρυο».

Υπήρξαν ποικίλες αντιδράσεις, από τον Γιώργο Παπαδάκη, που του άρεσε να επαναλαμβάνει το όνομά της επιδεικτικά, ως τον Γιώργο Αυτιά, που δεν το έχει αναφέρει ούτε μια φορά, αλλά την αναφέρει μόνο ως «Έλενα».

Οι γαλλομαθείς αντιλαμβάνονται την πρόταση αυτή ως: «Η Καλυψώ διαβάζει μέσα σε μια μαλακιά φωλιά στις όχθες των υδάτων.»

Διαβάστε το όμως δυνατά και με στόμφο την βουκολική αυτή πρόταση, και θα αποκτήσει εντελώς διαφορετική διάσταση!

Στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος βουλευτής. Το επώνυμό του μάλλον στέκεται τροχοπέδη στις πολιτικές του φιλοδοξίες, αν και το παιδί μπήκε από νωρίς στα μπετά: έπαιζε τον μικρό Μητσοτάκη ήδη από το 1977, στην ΟΝΝΕΔ... Όποιος θέλει να θαυμάσει αυτήν την χαρισματική πολιτική φυσιογνωμία, ας επισκεφθεί το site του.

Πάντως η ιστορία τον δικαίωσε: από τότε που το όνομά του έγινε γνωστό, είναι πλέον συνώνυμο των εκφράσεων παίρνω τον πούλο και την πουλεύω, δηλαδή φεύγω (βιαστικά). Αν και στο βιογραφικό του δεν γράφει τίποτα γι' αυτό... Περίεργο...