Tagged definitions (7597)
Showing 1501-1510 from 7597

1. Το αποτέλεσμα της απόλυτης καψούρας, της καψούρας μέχρι τα μπούνια.

2. Η ελληνική εκδοχή του ROFL ή αλλιώς roflarw ή πολύ απλά λύνομαι στα γελια.

Ενεστώτας του «έφαγα φρίκη».

Η έκφραση «Έφαγα φρίκη», όπως και σχεδόν όλα τα τρώω (πακέτο, φλας κλπ) έχει τις ρίζες της στη χρήση ναρκωτικών ουσιών και συγκεκριμένα στα βρώσιμα ναρκωτικά - χάπια. Προκύπτει από το γεγονός ότι πολλά χάπια τύπου έκσταση δεν έχουν πάντα τις ίδιες παρενέργειες στον οργανισμό και ειδικότερα στον εγκέφαλο και στα συναισθήματα. Έτσι όταν κάποιος χρήστης «τρώει« ένα χάπι που στη συνέχεια του δημιούργησε δυσάρεστα συναισθήματα, τρόμο, ταραχή, δυσάρεστες παραισθήσεις κ.λ.π., έλεγε χαρακτηριστικά ότι »έφαγε φρίκη«.

Αντίστοιχης λογικής είναι και το »έφαγα φλας« που αναφέρεται στην αναλαμπή το »έφαγα πακέτο« που περιέχει όλο το πακέτο (φρίκη, φλας) κ.λ.π.

Σταδιακά η έκφραση έφυγε από τον κύκλο των χρηστών και υιοθετήθηκε από τους νέους για να αποδώσει καταστάσεις κατά τις οποίες τα πράγματα πήραν δυσάρεστη τροπή, η για να δείξουν ότι συνειδητοποιήθηκε κάτι απότομα.

Είναι το αντίθετο της καύλας. Η απομακρύνουσα την ερωτική διάθεση.

Πρόκειται για αντιστροφή του κλασικού συμφωνούμε ότι διαφωνούμε για να χαρακτηριστεί ένας ανθρωπότυπος που ενώ υπήρχε και παλαιότερα είναι ιδιαίτερα συχνός στην εποχή της μετανεωτερικότητας (ή όψιμης νεωτερικότητας ή όψιμης μετανεωτερικότητας, ανάλογα με τα γούστα).

Ο κύριος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε είναι ο ευγενής χαμογελαστός καλοντυμένος κύριος που διαφωνεί σε όλα μαζί σου, αλλά δεν θέλει να χαλάσετε τις καρδιές σας, αλλά να κάνουμε όλοι μία ανέξοδη επίδειξη ανεκτικότητας και δημοκρατικότητας. Πρόκειται για ανθρωπότυπο φορέα νεωτερικών αξιών φιλελευθερισμού.

Ο κύριος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι εν πολλοίς αντίστροφος. Θέλει να διεκδικήσει ότι είναι απολύτως αλτέρνι, λατέρνατιβ και ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει. Πρόκειται για απόγονο του ρομαντικού ήρωα, ή της ρομαντικής μεγαλοφυίας, που υπήρξε ο άλλος πόλος της νεωτερικότητας πλάι στο διαφωτιστικό συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ωστόσο στην μετανεωτερικότητα, έχει το χαρακτηριστικό κυρίως του πανηγυρισμού της elusiveness (που λέμε και στα Χανκοχώρια), δηλαδή της διεκδίκησης ενός νοήματος τόσο βαθέος που αποδιδράσκει πάντα από τον ομιλητή, πόσω μάλλον από τους άσχετους συνομιλητές του.

Διότι ο κύριος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε περιτριγυρίζεται πάντα από γλοιώδεις φανατικούς θαυμαστές, οι οποίοι θέλουν να διεκδικήσουν ότι μόνο αυτοί καταλαβαίνουν τον μεγαλοφυή δάσκαλο, οπότε σε συζήτηση μαζί του, σπεύδουν σε δηλώσεις α πριόρι συμφωνίας και κατάνευσης σε οποιαδήποτε αρλούμπα αυτός πει. Πλην ο σενσέι σπεύδει συνεχώς να διαφωνήσει ότι συμφωνεί με αυτούς που θέλουν να συμφωνήσουν μαζί του, και μέσω αυτής της ματαίωσης του φαντασιακού τους συνδαυλίζει έτι περαιτέρω τον πόθο τους.

Το ιδιάζον χαρακτηριστικό του διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι ότι ποτέ δεν καταδέχεται να απαντήσει σε μια ερώτηση όπως ακριβώς του τέθηκε, αλλά οπωσδήποτε την αναδιαρθρώνει, γιατί μόνο ερωτήσεις που έχει διατυπώσει ο ίδιος αξίζουν να απαντηθούν από αυτόν. Ενίοτε αρνείται ευθύς εξαρχής να απαντήσει σε ερώτηση ή δηλώνει ότι την θεωρεί ηλίθια ή α-νόητη. Επίσης, μπορεί να κάνει και καψώνια δίκην Μίστερ Μιγιάγκι στον γουαναμπή συμφωνούντα θαυμαστή.

Ο ανθρωπότυπος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι πολύ συχνός μεταξύ ποστιλάτων Φουκωντεριντάδων, καλλιτεχνών που αγρεύουν τους θεατές τους σε κλινικές υπερκουλτουρίασης, σκηνοθετών που το τσουλάνε το τράβελινγκ, στοχαστών που κραδαίνουν εναλλακτικές αντιπροτάσεις στο νεωτερικό- καπιταλιστικό- φιλελεύθερο παράδειγμα, και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Πάσα: John Black.

Μεταφορά στα ελληνικά της αγγλιάς/ αμερικλανιάς ολκής agree to disagree. Πρόκειται για το κύριο σύνθημα του προγραμματικού πλουραλισμού των παράλληλων μονολόγων (κατά Γ. Σεφέρη), όπου επειδή ξέρουμε ότι είναι αδύνατο να φτάσουμε στην αλήθεια, συμφωνούμε σ'αυτό το ελάχιστο μίνιμουμ μόνο ότι διαφωνούμε (κατά το «Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Συνήθως έτσι κατακλείεται ένας διάλογος που έχει φτάσει σε αδιέξοδο, ώστε να τηρηθεί η απαραίτητη ευγένεια. Προϋποθέτει μία διάκριση μεταξύ ανεκτικότητας και συμφωνίας, δηλαδή δεν συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά το ανέχομαι.

Πρόκειται για ένα μότο πλήρως αντιπροσωπευτικό της μεταδιαφωτιστικής κουλτούρας της ανεκτικότητας που είναι η άλλη όψη του νεωτερικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Δηλαδή πρέπει να υπάρχει μια ευγενής ελάχιστη συναίνεση, που έχει ως αποτέλεσμα να απωθούνται όλα τα σημαντικά ζητήματα στην ιδιωτεία της ατομικής κωλοτρυπίδας, ώστε ενόσω εμείς συμφωνούμε ότι διαφωνούμε σε αστικά σαλόνια ή τώρα και σε πάνελ μεταξύ τυριού και αχλαδιού, έξω ο καπιταλισμός να αλωνίζει ως παγκοσμιοποιημένη μονοτροπία. Η Βικούλα αναφέρει ότι η φράση πρωτογράφτηκε από τον Αγγλάρα ιδρυτή του Μεθοδισμού John Wesley στον επικήδειο του ιδεολογικού του αντιπάλου Αγγλικανού George Whitefield, (σύμφωνα μάλλον με την πρόταξη από τους Μεθοδιστές της κοινής ηθικής που ενώνει έναντι της μεταφυσικής που χωρίζει).

Αυτά για την δόκιμη εκδοχή της φράσης. Το (όποιο) σλανγκικό ενδιαφέρον της (αν υπάρχει) έγκειται στις παρακάτω δύο τροπές:

1. Χρησιμοποιείται ειρωνικά όταν μία πραγματικότητα είναι αντικειμενικά πασίδηλη, ώστε κάποιος να την αρνηθεί και να μπορέσει να εντρυφήσει στον ιδιωτικό τιραμισουρεαλιστικό ή ο,τινανιστικό κόσμο του. Δηλαδή όταν ο συνομιλητής παρατηρεί κάτι που είναι απολύτως προφανές, ο χρήστης της έκφρασης διεκδικεί δίκην δημοκρατικού δικαιώματος πλουραλισμού την δυνατότητα να το αμφισβητεί. Παραλλαγή αυτού είναι όταν ο χρήστης της έκφρασης έχει κάνει πριν λάθος, του το αποδεικνύει καταφανώς ο συνομιλητής, αλλά αυτός επιμένει να μην το παραδέχεται κρυπτόμενος πίσω από τον πλουραλισμό της κωλοτρυπίδας. Βεβαίως η τροπή αυτή της έκφρασης κατά βάθος ειρωνεύεται την κουλτούρα του τοιούτου πλουραλισμού. Αυτή η ειρωνική τροπή είναι ευρέως καθιερωμένη στους Αμερικάνους, βλ. και το urban dictionary, ενώ στα ελληνικά την έχω ακούσει από άτομα που είχαν γνώση της αμερικλάνικης προέλευσής της.

2. Πιο ενδιαφέρων, IMHO είναι η χρήση της με οριστικό άρθρο για να χαρακτηρίσουμε έναν συγκεκριμένο ανθρωπότυπο, όταν δηλαδή λέμε ο συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, ή ακόμη καλύτερα, ο κύριος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε ή ο Μίστερ συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Τότε αναφερόμαστε σε δήθεν θιασώτη του πλουραλισμού που με ύφος σαράντα Mπω Μπρυμέλ επικαλύπτει ότι αποτελεί ο ίδιος έναν κύριο Τίποτα (τ. Σαυραμόπουλου), ο οποίος ομιλεί χαριτολογώντας για ζητήματα από τα οποία κρίνεται η ζωή, ο θάνατος, ή η αξιοπρέπεια συνανθρώπων σαν να μη συμβαίνει τίποτα σοβαρό. Ο τοιούτος διαθέτει συχνά και το χαρακτηριστικό χαμόγελο κυριάκος, ενώ είναι καλοντυμένος και χαριτοδιπλωμένος.

Έρχεται τοιουτοτρόπως σε παραδειγματική αντίθεση με τον αντίστροφο κύριο διαφωνούμε ότι συμφωνούμε, δηλαδή τον μεταμοντερνιάρη λατέρνατιβ elusive γουαναμπή σταρ, που θέλει να διεκδικεί την απόλυτη μοναδικότητα της κωλοτρυπίδας του και ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, ούτε και ο φανατικότερος θαυμαστής του.

Πάσα: John Black.

Λέγεται με δυσανασχέτηση από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, όταν ένας χώρος διασκέδασης κατακλύζεται από εφήβους με συμπεριφορά που διακρίνεται από εξωστρέφεια, τζερτζελέ, φασαρία και ανωριμότητα, σε αντίθεση με την ωριμότητα των χρησιμοποιούντων την έκφραση. Προφ, πρόκειται για μεταφορά σχετική με την πενθήμερη εκδρομή όπου οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου ξεπορτίζουν και του δίνουν και καταλαβαίνει σε ειδικούς χώρους που τους πάνε με πούλμαν, ενοχλώντας συχνά τον περίγυρο.

Η κωλοτούμπα, η εκδήλωση ασυνέπειας, η αλλαγή στάσης λόγω έλλειψης σοβαρότητας λόγω ηθικής αδυναμίας, διαφθοράς κλπ. Και αυτός που πράττει τα παραπάνω, ο κωλοτούμπας δηλαδή.

Ο Μιτσούο Τσουκαχάρα (Mitsuo Tsukahara, 1947-) είναι ένας Ιάπωνας αστέρας της ενόργανης γυμναστικής. Του αποδίδεται, σύμφωνα με την Wikipedia, η εισαγωγή και καθιέρωση δύο ασκήσεων που φέρουν πια το όνομά του. Οι περιστροφές του σώματος που περιλαμβάνουν αυτές χρησιμοποιούνται για να τονίσουν καθ' υπερβολή το εντυπωσιακό μέγεθος της ιδεολογικής ή πολιτικής μεταστροφής.

Εννοεί τις πούτσες μας, με σκοπό να δούμε ποιος την έχει μεγαλύτερη. Δεν κυριολεκτεί όμως (αντίθ. βλ. παράδειγμα εδώ), αλλά μέμφεται ειρωνικά τον περιττό, ανώριμο και τελικά αδιέξοδο ανταγωνισμό μεταξύ ανδρών, κυρίως πάνω σε μετρήσιμα πράγματα και εμπειρίες, μάλλον επιφανειακού χαρακτήρα. Ακόμα χειρότερα, αν το αντικείμενο της σύγκρισης δεν είναι μετρήσιμο, την περίπτωση όπου το μεταχειρίζονται ως τέτοιο, ως μη όφειλαν.

Και λέω μεταξύ ανδρών, όχι μόνο και όχι ακριβώς διότι μιλάμε για τα γεννητικά τους όργανα, αλλά γιατί αυτή η συμπεριφορά έχει ταυτιστεί πολύ περισσότερο με το ανδρικό φύλο, σε βαθμό ενίοτε να το ορίζει. Η ιδιαίτερη σημασία που δίνουν οι άνδρες στο μέγεθος του πέους έχει μάλλον ρόλο αιτιατού και όχι αιτίου με αυτήν την συμπεριφορά και, συνεπώς, με το λήμμα.

Η έμφαση σε αυτό το ζήτημα είναι κάτι που υφέρπει μονίμως στις ανθρώπινες σχέσεις του δυτικού κόσμου, μέχρι και στο επίπεδο της εμμονής θα έλεγε κανείς (αν και η συζήτηση περί μεγέθους φουντώνει και ηρεμεί κατά καιρούς, no pun intended).

Συγκριτικά, νομίζω πως η ανταγωνιστική συμπεριφορά γυναικών, ασχέτως φύλου του αντιπάλου, τείνει να κλιμακώνεται με την υπονόμευση περισσότερο των πλεονεκτημάτων του ανταγωνιστή, παρά με την τεχνητή διόγκωση των ιδίων.

Στο ποδόσφαιρο, όταν ένας παίκτης έχει την μπάλα και ο αμυντικός τον πιέζει για να του την κλέψει, τότε λέμε ότι «τον μαρκάρει».

Μεταφορικά όμως, «μαρκάρω» μια γκόμενα σημαίνει ότι της χώνομαι. Άμα η πίεση είναι πιο έντονη, τότε χρησιμοποιείται και η έκφραση «στενό μαρκάρισμα».

Δεν την παλεύεις με τίποτα, έχεις ξεφύγει.