Tagged definitions (357)
Showing 161-170 from 357

Πανουσισμός, υπάρχει και ομώνυμη βιβλιοκασέτα του Τζίμη Πανούση. Αναφέρεται, υποθέτω, σε «γιάφκες» αριστεριστών που εξελίσσονται σε μπαφόσπιτα, καθώς ο ανθός της νεολαίας, το άλας της γης επιδίδεται στην ευγενή αθλοπαιδιά του μπάφκετ. Φαντάζομαι ότι ήταν ιδιαίτερα επίκαιρο στις αριστερές γενιές των σίξτηζ και σέβεντηζ. Επίσης, μπορεί να σημαίνει κάποιον που του ζαλίζεται ο έρωτας όταν ο καθοδηγητής του ξηγάει το διαλεκτικό προτσές.

Ασίστ: Χαλικούτης.

Σλανγκικώς ορθός τρόπος να πεις και τα λοιπά, όπως και τα και άλλες / λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, κι άλλα πολλά εμπριμέ. Από ανέκδοτο που αυτονομήθηκε για έναν τύπικαλ Κυπραίο που μπαγλαρώθηκε από τους Αμερικλάνους επειδή έκανε την ταλιμπανιά να τελειώνει κάθε φράση του με το «και ταλιμπάν» (= ένρινο και τα λοιπά).

Η φράση ξεστομίζεται σε στιγμές απόλυτης οργής, ενδεχομένως και απόλυτης καύλας. Αποτελεί παράφραση της φράσης «σπάω στο ξύλο» και υποδηλοί ότι έπεσε άγριο και σκληρό γαμήσι.

Προφέρεται «σπάω στο μπούτσο».

Εναλλακτική απόδοση του εορταστικού «χρονιάρες μέρες».

Η πατρότητα της χαριτωμενιάς αποδίδεται στον Τζιπάκο.

Όταν κάποιος κάνει τον κινέζο.

Η αναδιατύπωση αυτή του χριστιανοσλανγκικού «ἀγρὸν ἠγόρασα» (Λουκ. ιδ΄, 18) αποτελεί παρά φύσιν ξαδελφάκι των τουλάστιχον, λουκλάνικο, μαλακαρονάδα, ελαιοφορείο κ.α. παρεμφερών γελοιοτήτων. Σε καλό μας, ευθυμήσαμε πάλι!

Ασίστ: Gatzman

Το εθνικοπατριωτικό «θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός μας» σλανγκίζεται συχνά σε «μέχρι τελευταίας ρανίδος του σπέρματός μας», για να καταδειχθεί η θυσιαστική αυταπάρνηση καταπιόλας της πουτσοστραγγίχτρας. Δηλαδή κυρίως για τελείωμα με πουτσοστράγγιγμα, αλλά και σε άλλες σεξουλιάρικες αφηγήσεις και κριτικές, όπου ο εθελοντής πουτσοδότης καταλήγει άσφαιρος ένεκα των πολλών εκσπερματίσεων ακόμη και μετά το όποιο φιλί της ζωής.

Κλασική σχολική σλανγκ.

Κανονικά σημαίνει πεθαίνω, τα κακαρώνω, τα τινάζω, ψοφάω.

Σε σχολικά, και δη γυμνασιακά-λυκειακά συμφραζόμενα, μένω στον τόπο σημαίνει οτι - βάσει της βαθμολογίας μου - χάνω τη χρονιά αυτομάτως και υποχρεώνομαι να την επαναλάβω. Πιο απλά, μένω στον τόπο = μένω στην ίδια τάξη.

Συνήθως διακρίνεται από το απλούν «μένω». Το τελευταίο χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις στις οποίες ο μαθητής, προκειμένου να προαχθεί / προβιβαστεί στην επόμενη τάξη, οφείλει να επανεξεταστεί επιτυχώς σε όσα μαθήματα «πέφτει», σε ειδική εξεταστική το Σεπτέμβριο. Αντιθέτως, όταν κάποιος μείνει στον τόπο, δεν δικαιούται σεπτεμβριανής επανεξέτασης. Πάει κανονικά τις καλοκαιρινές διακοπούλες του, χωρίς διαβάσματα και άγχη (που λιγοστεύουν και τη ζωή btw) και του χρόνου κανονικά ξανακάνει την ίδια τάξη. [I]
- Πόσοι μείναν απ΄το Β4; Μακράν το πιο άκυρο τμήμα.
- Τέσσερις. Τρεις στον τόπο κι ο Μπαλάφας που πάει για Σεπτέμβρη.[/I]

Με ποιό όμως κριτήριο διαχωρίζονται οι εν τω τόπω μένοντες από τους απλούς μένοντες; Την εποχή του γράφοντος τουλάστιχον, το πράγμα είχε ως εξής: Αν έπεφτες (δλδ είχες βαθμό κάτω από τη βάση) σε πάνω από 4 μαθήματα, έμενες τόπο. Αν τα μαθήματα που έπεφτες ήταν μέχρι 4, πήγαινες Σεπτέμβρη...

Εννοείται πως του Σεπτέμβρη οι εξετάσεις ήταν εντελώς για την πλάκα, κι ο μόνος τρόπος για να μην περάσεις ήταν να μη θες να περάσεις (και να καταβάλεις και φιλότιμες προσπάθειες γι' αυτό). Η απόλυτη ξεφτίλα σεπτεμβριανών εξετάσεων, ήταν βεβαίως το Σεπτέμβρη του '99, μετά τη σεισμούκλα. Απ' ότι μου έχουν μεταφέρει, απλά πήγαινες, έδινες το παρών, προβιβαζόσουν και μετά σ' έδιωχναν άρον άρον οι τρομοκρατημένοι καθηγητάκοι, που είχαν κλάσει μέντες μην πέσει το άθλιο σχολειάκι από κανα μετασεισμίκ και τους πλακώσει... Παρωδία.

Ή έχω Λένειν. Χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει την ευγλωττία που επεδείκνυαν οι ομιλητές στις φοιτητικές συνελεύσεις του '70.

Σλαγκικὸς τῦπος τῆς κοινῆς ἐκφράσεως «καὶ μιὰ ποὺ τ' ἀναφέραμε».

Αρκτικόλεξο της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Ε.Μ.Π.

Περιπαικτικά παραφρασμένο εντός των ορίων του ασύλου της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου και ως Σαφώς Έκανες Μαλακία, Φύγε Εγκαίρως.

Το 1998, ιδρύθηκε η εν λόγω σχολή, στα πλαίσια της πολιτικής (που ακολουθήθηκε στον χώρο της εθνικής παιδείας) να γεμίσει η χώρα σχολές και πτυχιούχους. Δεν είναι, βέβαια, μια ελληνική επινόηση. Στην δυτική Ευρώπη, ακόμα και στα ιδρύματα που ακολουθούσαν και ακολουθούν την «κλασσική» παιδεία (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία), υπήρχαν οι ειδικότητες του Μαθηματικού ή Φυσικού Μηχανικού. Οι απόφοιτοι αυτών των σχολών ήταν συνήθως αναλογικά λιγότεροι, και τροφοδοτούσαν το επιστημονικό δυναμικό των πολυτεχνικών ιδρυμάτων ή στην σύγχρονη εποχή τα περιβόητα τμήματα Research & Development των μεγάλων πολυπλόκαμων βιομηχανικών τραστ.

Η ελληνική βερσιόν αυτής της ειδικότητας μηχανικού, όμως, αποτελεί μια πέρα για πέρα ελληνική επινόηση: το ΣΕΜΦΕ δημιουργήθηκε για ποικίλους λόγους που εξυπηρετούσαν κοινωνικοπολιτικά συμφέροντα της εποχής (σίγουρα δεν ήταν οι ανάγκες της ανύπαρκτης ελληνικής βιομηχανίας). Λόγω της προχειρότητας της ίδρυσής του όμως, καταδίκασε έναν σοβαρό αριθμό εισακτέων, που έβαλαν απλά ένα Χ στο κουτάκι του Προ-Πο-μηχανογραφικού, να σπαταλήσουν φαιά ουσία επί μίαν τουλάχιστον πενταετία, προκειμένου να μην χαρακτηρίζονται ούτε μηχανικοί, ούτε φυσικοί, ούτε μαθηματικοί, και συνεπώς να γίνουν οι πρώτοι προκαταβολικώς ανεπάγγελτοι πτυχιούχοι.