Tagged definitions (7331)
Showing 1041-1050 from 7331

Μην παρασύρεστε σε χυδαίους συνειρμούς λόγω των συγκεκριμένων λέξεων. Πρόκειται για σλανγκ των νταλικ(ι)έρηδων και κλαρκατζήδων, σχετική με τον τρόπο φόρτωσης ευρωπαλετών σε εμπορευματοκιβώτιο, κοινώς κοντέινερ.

Όπως είναι ίσως γνωστό, οι τυποποιημένες διαστάσεις της ευρωπαλέτας είναι 120 Χ 80 εκ. και ο όρος «κανόνι» αναφέρεται στην κατά μήκος φόρτωση της παλέτας στο κοντέινερ, ώστε από την ανοιχτή του πόρτα να είναι ορατή η στενή πλευρά των 80 εκ.
Προφάνουσλυ ο χαρακτηρισμός έχει να κάνει με την όψη που παρουσιάζουν τα κενά ανάμεσα στους τάκους της (μ)παλέτας, τα οποία με λίγη καλή φαντασία φέρνουν σε εσωτερικό κάννης κανονιού.

Όταν η παλέτα τοποθετείται κατά τρόπον ώστε απ' έξω να είναι ορατή η πλευρά των 120 εκ. λέμε ότι τοποθετήθηκε στο φάρδος.

Ο εν λόγω συνδυασμός όρων είναι σε μάλλον δευτερεύουσα χρήση ακόμα και από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους επαγγελματίες, οι οποίοι χρησιμοποιούν περισσότερο τις εκφράσεις «στο μακρύ της / στο στενό της» ή «στο μήκος / στο φάρδος», όπως και οι κοινοί θνητοί. Την ύπαρξη, όσο και τη σπανιότητα χρήσης αυτών των όρων επιβεβαίωσε στον λημματογράφο ο παρευρεθείς χειριστής ανυψωτικού / φορτοεκφορτωτικού περονοφόρου οχήματος (μην ψαρώνετε, για το πασίγνωστο κλαρκ πρόκειται).

Από την γνωστή διαφήμιση της Cosmote με τα λουκάνικα. Το χρησιμοποιεί όποιος είναι κολλημένος με κάτι και δεν θέλει με τίποτα να αλλάξει γνώμη. Συχνά συνοδεύεται και από την φράση «ρε φίλε».

Από το off-topic (εκτός θέματος) που, στη γλώσσα του διαδικτύου, και πιο συγκεκριμένα στη γλώσσα ιστοσελίδων τύπου φόρουμ και ιστολογίων, δηλώνει τα μηνύματα που δεν εντάσσονται στο αντικείμενο με το οποίο ασχολείται ένα νήμα (thread) ή που γενικά είναι άσχετα ή που δεν ταιριάζουν με τη θεματολογία και τον χαρακτήρα της εκάστοτε ιστοσελίδας συνολικά (π.χ. νήματα για αυτοκίνητα / ταβέρνες / ρούχα σε μουσικά φόρουμ ή νήματα για βιβλία και μουσική σε τσοντοφόρουμ).

Το οφτοπικίζω ως ρήμα σημαίνει ότι επιδίδομαι στην πρακτική του να αναρτώ οφ-τόπικ μηνύματα στα πλαίσια συγκεκριμένων θεματικών συζητήσεων, και με αυτό τον τρόπο να ανοίγω συζήτηση μέσα στη συζήτηση. Η διαφορά μεταξύ του οφτοπικίζω και του σπαμάρω είναι γενικά λεπτή, αλλά υφίσταται: το σπαμάρισμα δηλώνει παρεμβολή με βίαιο (διαδικτυακά) τρόπο με σκοπό την εκτροπή της συζήτησης και την προσέλκυση της προσοχής στην διαδικτυακή μου περσόνα. Το οφτοπίκισμα είναι πιο εξευγενισμένο: συμμετέχω μεν στη συζήτηση και την ξεστρατίζω πιανόμενος από μία λεπτομέρεια που ειπώθηκε (ή πιο σωστά, που γράφτηκε) στα πλαίσια της, την οποία και αναπτύσσω, έως ότου να την εγκαταλείψω και να επιστρέψω πάλι στο αρχικό ζήτημα υπό συζήτηση -είτε μόνος μου, είτε με το ζόρι.

Με άλλα λόγια, το οφτοπίκισμα είναι σε κάθε περίπτωση παρεμφερές με την πορεία της συζήτησης και τα όσα έχουν ειπωθεί στα πλαίσια της, αλλά όχι άμεσα σχετικό μαζί της, και δεν είναι παρά μία μικρής διάρκειας (υπό νορμάλ συνθήκες) παρεμβολή, η οποία ενδέχεται επίσης να είναι άκρως δημιουργική για τους συμμετέχοντες. Ωστόσο, θα πρέπει να τονιστεί ότι η διαφορά είναι λεπτή και συχνά δυσδιάκριτη από κάποιους χρήστες, και ουκ ολίγοι καυγάδες έχουν ξεκινήσει από αντίστοιχες αναρτήσεις και πρακτικές.

Κάποιοι χρήστες σε φόρουμ και ιστολόγια συχνά προειδοποιούν πριν αρχίσουν τα οφ-τόπικ, πληκτρολογώντας τη σήμανση off-topic / οφ-τόπικ στην αρχή του μηνύματός τους. Άλλα φόρουμ, πιο οργανωμένα και που γενικά μαζεύουν πιο εκλεκτό κόσμο (λέμε τώρα) και λιγότερους κάφρους, ζητούν από τους χρήστες να χρωματίζουν διαφορετικά τα οφ-τόπικ μηνύματά τους. Σε γενικές γραμμές όμως, πολύ λίγοι χρήστες λαμβάνουν τέτοιες πρακτικές υπόψη και ακόμη λιγότεροι τις εφαρμόζουν.

Όπως και με την περίπτωση του σπαμάρω, το οφτοπικίζω χρησιμοποιείται πού και πού και στον καθημερινό, εκτός διαδικτύου λόγο, προκειμένου να δηλώσει την αλλαγή θεματολογίας σε μία συζήτηση. Κι όπως και στην περίπτωση του σπαμάρω, είναι κι αυτό συχνά ευπρόσδεκτο και σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη και λυτρωτικό.

Αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος, εναλλακτικά αν έχεις ακούσει τα ανδραγαθήματα του Χρυσόστομου του Ψωμιάδη, ή αν θυμάσαι τις σχετικές μιμήσεις του Μητσικώστα, ή αν απλά έχεις δει τις διαφημίσεις της Wind και σου λέει κάτι το όνομα Τάκης Σπυριδάκης τότε ξέρεις και τι σημαίνει το «αγαπούλα».

Αν δεν έχεις ιδέα, τότε απλά σχημάτισε στο μυαλό σου την εικόνα ενός αρχιμαφιόζου που μιλάει σε όλους τρυφερά λίγο πριν τον καβαλήκουν τα δαιμόνια κι αρχίσει τα νταηλίκια – υποβοηθούμενος πάντα από υποτακτικούς φουσκωτούς. Εικόνα σύμφωνη με αυτήν του κοινωνικά απροσάρμοστου ψυχοπαθή που φτιάχνει μεσ’ το μυαλό του τις κατάλληλες συνθήκες για να κλείσει μεν σπίτια αλλά να μπορεί να κοιμάται ήσυχος το βράδυ με τις μαλακίες που έχει κάνει γιατί, «με είδες πως του μίλαγα.. τα ζήταγε όμως ο κώλος του». Θέλει χοντρή πέτσα και σιδερένιο στομάχι το επάγγελμα και οι μάπες δεν χαρίζονται γιατί για ένα όνομα ζούμε σ αυτήν την κενωνία.

Προφέρεται με αλάνικο τουπέ – σαν να έχεις κεράσια στο στόμα και να προσπαθείς ταυτόχρονα να μιλήσεις. Ταιριάζει σε συνθήκες τ. «πω πω μας τα ζάλισες, αλλά θα κάνω μια τελική προσπάθεια να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να σου δώσω άλλη μια ευκαιρία να μαζευτείς γιατί είμαι larger than life τύπος» αλλά και σε χαβαλέ φάση μεταξύ σερνικών με αυτοπεποίθηση που καταλαβαίνουν ότι η αντρίλα είναι πάνω απ’ όλα ρόλος που πρέπει να υποδυθούν.

Εκ του [σπαμ] (αγγλ.>spam), το ρήμα σπαμάρω σημαίνει ότι επιδίδομαι στην πρακτική του σπαμαρίσματος, το οποίο στον διαδικτυακό λόγο έχεις τις εξής σημασίες:

1. Σπαμάρω ίσον κάνω μαζική αποστολή μηνυμάτων ηλεκτρονικής αλληλογραφίας τύπου σπαμ / spam. Ήτοι, σπαμαρχιδιάζω.

2. Σε περιβάλλον τύπου φόρουμ, ιστολογίου, ιστοσελίδων που παρέχουν δυνατότητα σχολιασμού και ιστοτόπους ευρύτερης κοινωνικής δικτύωσης, το σπαμάρω έχει συν τοις άλλοις πάρει την έννοια του τρολάρω/ τρολιάζω, όπερ σημαίνει ότι αναρτώ οφ-τόπικ μηνύματα σπάζοντας τη συνοχή της ηλεκτρονικής συζήτησης και τα νεύρα των διαδικτυακών συνομιλητών μου ανοίγοντας συζήτηση μέσα στη συζήτηση. Η ειδοποιός διαφορά του σπαμαρίσματος από το τρολάρισμα έγκειται στ' ότι το σπαμάρισμα είναι και καλά πιο διακριτικό και δεν εκτελείται με άμεσα αντιληπτό (από τους άλλους) στόχο να προσβληθούν οι συνομιλητές (π.χ. το σπαμάρισμα μπορεί να αφορά κάτι άσχετο με την υπό εξέλιξη συζήτηση, παρατιθέμενο ως άχρηστη πληροφορία ή εσωτερικό αστείο, ερώτηση με άσχετο ως προς εκείνη τη στιγμή ζήτημα ή ό,τι). Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου το σπαμάρισμα μπορεί όντως να μη γίνεται κακόβουλα, ασχέτως βέβαια με τ' ότι η πιο συχνή κατάληξη είναι οι εκατέρωθεν βρισιές, τα e-ξεκατινιάσματα και τα ηλεξεμαλλιάσματα. Είτε δημοσίως, είτε μέσω πιμί.

Με τη σημασία αυτή το σπαμάρω ενίοτε εμφανίζεται και στον καθημερινό, εκτός διαδικτύου λόγο, ιδιαίτερα σε περιστάσεις όπου η συζήτηση αρχίδει και κουράδει, ή όπου χρειάζεται οπωσδήποτε αλλαγή θέματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σπαμάρισμα αποδεικνύεται πραγματικά σωτήριο.

Εκ του ουσιαστικού μπουρδέλο συν την κατάληξη -άζω, το ρήμα μπουρδελιάζω λαμβάνει τις εξής σημασίες:

1. Την κυριολεκτική σημασία: Μπουρδελιάζω ίσον πηγαίνω μπουρδελότσαρκα, είτε αυτό σημαίνει ότι περνάω απ' έξω χαζεύοντας τα αξιοθέατα, είτε ότι εισέρχομαι εις τα ενδότερα των ιδρυμάτων αυτών δια την σύναψη γνωριμιών με τη βιβλική έννοια του όρου.

2. Την μεταφορική σημασία, η οποία χωρίζεται στα εξής σκέλη:

α) Μπουρδελιάζω ίσον ρεμαλιάζω, με την έννοια του γλεντάω μέχρι τελικής πτώσεως και εξαντλήσεως (σωματικής ή / και οικονομικής), το ρίχνω στις κάθε είδους καταχρήσεις.

β) Χαλάω ή καταστρέφω κάτι, το κάνω πουτάνα ή μπουρδέλο, του γαμάω τη μάνα κλπ συναφείς εκφράσεις. Συνήθως χρησιμοποιείται αναφορικά με υλικά πράγματα (κτίρια, μηχανήματα, εξοπλισμός κλπ).

γ) Στον διαδικτυακό λόγο, μπουρδελιάζω ενίοτε σημαίνει ότι αναρτώ οφ-τόπικ μηνύματα και σχόλια με αποτέλεσμα να καταστρέφω τη ροή του νήματος και να εκτρέπω το λόγο. Χρησιμοποιείται δηλαδή ως συνώνυμο του τρολάρω και του σπαμάρω.

Συνώνυμο: ξεμπουρδελεύομαι, ξεμπουρδελιάζω.

Φράση που εκτός από περιγραφική κυριολεξία για ανθρώπους μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα σε σχέση με αντικείμενα ή καταστάσεις:

Του γάμησες τη μάνα

άλφα. το διέλυσες, κατέστρεψες, το παράκανες, τα έκανες πουτάνα, του γάμησες τα πέταλα - από ασχετοσύνη, απροσεξία, υπερβολικό ζήλο.

βήτα. τα κατάφερες, το δάμασες, το έσπασες, του πέταξες τα μάτια όξω, you are the man, ο Γκραν γαμάω. Περιέχει μια απεριόριστη δόση σεβασμού και δυο σταγόνες ειρωνείας.

Κατ' εξαίρεση μπορεί να είναι και αυτοαναφορικό για το πολυαγαπημένο μας σάη. Oπότε να και ένας ορισμός γάμα!

Σημειώσεις:
- Να μην συγχέεται με το υβριστικό (εκτός αν είσαι ο πατέρας του/της) «σου γαμώ την μάνα». - Με τον ορισμό αυτό επίσης μπορείς να δεις με διαφορετικά μάτια το σύνθημα «Η Παπαρήγα είναι ο πατέρας του Κομμουνισμού γιατί του γάμησε την μάνα»
- Δεν την εκφέρουν οι μικροαστούληδες γιατί δεν είναι slang
- Eνίοτε λέγεται και ως «μου γάμησες την μάνα» αλλά είναι πιο βαρύ από το «μου 'σκισες τον κώλο ρε γαμημένε»
- For our foreign friends and German translators: don't use it when you address a Greek child when you want to describe to her/him that you have a romantic relationship with her/his mother.
- συνοδεύεται συνήθως από το ρε πούστη ή το πουτάνας γιε

Πάσα και έμπνευση Markar

Τετριμμένη ατάκα που τα λέει όλα από μόνη της. Δύο είναι τα παιδιά, κι ενώ κανονικά θα πρεπε να τα προσέχεις το ίδιο, το ένα είναι πιο καλό από το άλλο.

Τη στιγμή που θα κορυφωθεί στην κουβέντα απάνω η σύγκλιση θεωρίας και πράξης, ιδεατού και πραγματικού, θα φορεθεί και η ατάκα σε φάση «μπορεί να τα λέω χύμα, κατά βάθος είμαι ψαγμένος...», η οποία ενσωματώνει με απλό και ευθύ, μάγκικο τρόπο ένα μεγάλο ταμπού της ελληνικής κουλτούρας. Αυτό του αδικημένου φτωχούλη του Θεού που, αν και του χρωστάει όλος ο ντουνιάς, διατηρεί την ψυχραιμία του και βλέπει τη μεγάλη εικόνα της τυχαιότητας, του χάους, του ντετερμινισμού ή όπου αλλού τον βγάζει η κουβέντα. Ατάκες σαν και δαύτη χρησιμοποιούνται σε ρόλο reset, ήτοι αρκετά τα μπερδέψαμε τα πράματα, πάμε άλλη μια από την αρχή.

Κλασικά παραδείγματα των μονίμως γαμώ τη μάνα τους βρίσκονται παντού. Στις μειοψηφίες,στις ανίσχυρες πλειοψηφίες, σε κάθε, μα κάθε ανταγωνιστικό πεδίο: οι αγανακτισμένοι στις πλατείες, τα μικρά κόμματα, η αντιπολίτευση, όσοι έχασαν το διορισμό για 10- ή για 1000+ μόρια, όσοι βγήκαν στην εφεδρεία, όσοι πήραν την ανεπιθύμητη μετάθεση, ή δεν πήραν την επιθυμητή, όσοι δεν είχαν βύσμα, ή δεν είχαν επαρκές βύσμα, όσοι δεν πήραν επιδότηση ή δεν πήραν την επιδότηση που ήθελαν, όσοι δεν εξαιρέθηκαν από τη κακιά τη ρύθμιση, ο μπασκετικός γαύρος, ο ποδοσφαιρικός βάζελος, όποιος πορεύεται γενικώς «με το σταυρό στο χέρι» αλλά δε ανταμείφθηκε άμεσα (καθότι ο ανυπόμονος ηδονιστής δεν αγίασε ποτέ) ή όποιος είχε απλά την ατυχία να δει ότι υπάρχουν και καλύτερα, αλλά «δεν ήταν η χαρά για μας».

Η ατάκα λοιπόν βρίσκεται σε απόλυτη ιστορική, πολιτιστική και κοινωνική αρμονία με την κουλτούρα μας. Ας μου επιτραπεί η κάτωθι πολυλογία.

Ξεχωριστή θέση στην προπαγάνδα, που με συνέπεια προωθούσε το μάθημα της Ιστορίας στα Ελληνικά σχολειά, κατέχει η πάντα σε δραματικό τόνο διαπίστωση ότι αυτή η χώρα δεν κατάφερε ποτέ να ενωθεί κάτω από ένα κοινό σκοπό, ή εναλλακτικά να επιδιώξει έναν κοινό στόχο, παρά μόνο όταν ο κόμπος έφτανε στο χτένι. Μέχρι να φτάσει εκεί όμως, ή ενδεχομένως για να φτάσει εκεί, είχαμε ήδη σφαχτεί μεταξύ μας, χωρίζοντας τα παιδιά μας σε καλά παιδιά και σε γαμώ τη μάνα τους. Κι είχαμε ήδη δημιουργήσει -βάσει αυτής της διαίρεσης- τριαντατρία μέτρα και σαρανταεφτά σταθμά για να εφαρμόζονται επιλεκτικά οι νόμοι.

Αυτό το «διαίρει και βασίλευε» σε κάθε συλλογική δραστηριότητα πήρε αργά και σταθερά ανεξέλεγκτες διαστάσεις και με τόσο διαφορετικά κριτήρια που μόνο δημοκρατικός νεοϋορκέζος θα μπορούσε να κατανοήσει πλήρως, αν και θα του διέφευγε το πώς καταφέραμε σε μια, συγκριτικά με τη δική του μονολιθική, κοινωνική δομή να εξυψώσουμε το diversity σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη. Μεταξύ λοιπόν δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με περαιτέρω υποδιαιρέσεις εντός των διαιρέσεων - υμετέρων και ημετέρων, πατρικίων και πληβείων, Πασοκ και ΝΔ, Γαύρου και Βάζελου (Παοκ- Άρη), Βορείων και Νοτίων, του κράτους της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, Τούρκων, Βούλγαρων, Αρβανιτών, Βλάχων, Σλάβων, απευθείας απογόνων του Αριστοτέλη, του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος, του εσωτερικού, του εξωτερικού, του μου-λου, βασιλικών-βενιζελικών, φοιτητών-χουντικών, Μασόνων -Χριστιανών, ορθοδόξων- καθολικών, δοσίλογων-πατριωτών, εχόντων και μη κατεχόντων, Κηφισιάς- Πειραιά, εν άστει-εν αγροίς, των αλωνιών, των σαλονιών, του έντεχνου, του λαϊκού, των Παπανδρέου και των Καραμανλήδων, των καραστρέητ και καραγκαίη κ.ο.κ, οικοδομήσαμε την Ελλάδα πάνω στις ίδιες –σχεδόν, τα καρότα και τα μαστίγια δεν ήτανε για μας- δημοκρατικές βάσεις και αρχές, που διέπουν κάθε σύγχρονη πολυπολιτισμική χώρα, χωρίς βέβαια να είμαστε τέτοια και αποδεχόμενοι δογματικά ότι χωρίς αντίπαλο δέος η κατάληξη δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Οπότε, εν μέσω της ως άνω τρικυμίας και σύγχυσης, το παιχνίδι παίζεται ακόμα με πιόνια που αδυνατούν να καταλάβουν σε κάθε δοθείσα περίπτωση αν υπήρξαν ευνοημένα ή γαμώ τη μάνα τους, γιατί όσο τα πολυσκέφτεσαι, τόσο πιο ρευστά γίνονται αυτά τα πράγματα, ειδικά αν σε καταδιώκει η φοβία να καταταχθείς στους γαμώ τη μάνα τους. Πού θα πάει, θα βρεθεί το υπεύθυνο γονίδιο.

Σίγουρα πάντως δε ξεδιάλυνε την κατάσταση η συντονισμένη οικογενειακή κατήχηση που, κατά μία άποψη, μέσα από τις κυνικές διδαχές της δημιούργησε μια παράλληλη έννομη τάξη, που αντιμάχεται σχεδόν στο σύνολό της τη δημόσια έννομη τάξη. Στον πόλεμο, τον έρωτα, αλλά και την επιβίωση του Έλληνα επιτρέπονται τα πάντα. Με τις ευλογίες γονέων και κηδεμόνων λοιπόν και με γνώμονα να μη γίνει το παιδί κορόιδο γαμώ τη μάνα του, έγινε επιτακτική η ανάγκη να παρακάμπτεται ή να γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης ο νόμος και η εφαρμογή του.

Αυτά όμως περί διαίρει και βασίλευε είναι θεωρίες συνωμοσίας, διότι εμείς οι βαλκάνιοι πάνω από όλα είμεθα άνθρωποι της κοινωνικής δικτύωσης κι έτσι κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε τις δουλειές μας. Τι κι αν υπήρχαν πρωτεργάτες και αρχιτέκτονες της διαίρεσης, εμείς αυτή την Ελλάδα θέλαμε κι ας μη γελιόμαστε μεταξύ μας. Μεταξύ πολέμων, κατοχών και κατακτητών, πού να βρεθεί χώρος να πιστέψεις σε αξιοκρατίες και μαλακίες. Άσε που το έδαφος ήταν παραπάνω από γόνιμο και σπαρμένο από τον καιρό που δώσαμε τα φώτα μας στη Δύση κι η μαλάκω η Δύση μας το αναγνώρισε. Έκτοτε, γενιές επί γενεών Ελλήνων μεγαλώνουν καμαρώνοντας για τα κατορθώματα των προγόνων τους, γιατί όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη, οι πουθενάδες οι χτεσινοί τρώγανε βελανίδια και, αν μη τι άλλο, μας χρωστάνε παγκοσμίως τη μισή και βάλε ιατρική ορολογία κλπ. Συνεπώς και δικαιωματικά, νομιμοποιηθήκαμε –στις συνειδήσεις μας- ως τα καλά παιδιά της οικουμένης που ντροπή σε όποιον τους φερθεί σαν να 'ναι γαμώ τη μάνα τους.

Τουλάχιστον, οι δυτικοί αντιγραφείς κρατάνε πού και πού τα προσχήματα, στην εφαρμογή είτε των νόμων, είτε των αξιοκρατικών κριτηρίων, γιατί το ξενόφερτο μοντελάκι που υιοθετήσαμε -μόνο ως προς τα καλά του- δεν λειτουργεί αλλιώς. Θέλει την ψευδαίσθησή του... Τα καλά παιδιά βέβαια δεν έχουν ανάγκη να κρατήσουν τα προσχήματα, αυτά είναι για τα πρόβατα, τους δυτικούς, τους ανυποψίαστους, τους «γαμώ τη μάνα τους».

Όσο λοιπόν ο Έλληνας είναι το καλό μας το παιδί και γαμεί αριστερά- δεξιά, ποσώς ενδιαφέρεται για όλα αυτά τα ιδεολογικά. Όταν όμως διαπιστώσει ότι υπάρχουν και καλύτερα παιδιά -«πιο ίσα από τους ίσους» όπως είπε κι ο χάρρυ για τον Σαρτζ, τότε και μόνο τότε θα χρησιμοποιήσει το εν λόγω λήμμα, πνιγμένος από την αδικία της ασύλληπτα μεγάλης και ακατανόητης εικόνας -στον μύλο της οποίας κατά πάσα πιθανότητα έχει ρίξει κι ο ίδιος νερό.

Γιατί βρέχει στη φτωχογειτονιά και το κοχίμπα σβήνει, γιατί «ξεσηκωθείτε αδέρφια να βγούμε στους δρόμους με ρόλεξ στα χέρια, με γούνες στους ώμους», γιατί γάτος γαμεί, γάτος σκούζει κλπ. Κι άμα γουστάρουμε να ξηγιόμαστε κάργα συντάξεις και επιδόματα και κράτος πατερούλη, αυτά είναι κεκτημένα των καλών παιδιών που δεν τα διαπραγματευόμαστε. Ο άλλος δηλαδή γιατί;

Με άλλα λόγια, δεν αντέχονται οι ενοχές για αυτά που θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλά δεν έγιναν, για αυτά που έγιναν ενώ θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει, αλλά τώρα είναι αργά για δάκρυα. Όπως σωθήκαν τα άλλα καλά παιδιά, πρέπει να σωθούν και τούτα.
Κι όπως λέει κι ο Χότζας στον Καζαντζίδη, πότε θα φταίει η σακατεμένη η μοίρα, πότε οι πλανήτες ή/και η ακαθορίστου προελεύσεως και έμπνευσης διαίρεση των Ελλήνων σε καλά παιδιά και σε γαμώ τη μάνα τους. Ο καθένας μπορεί να εξάγει τα συμπεράσματά του, τζάμπα είναι το λακριντί. Οι μάζες πάντως χότζα μου δεν έπαψαν, ούτε θα πάψουν να μη σηκώνουν ορθολογιστικές εξηγήσεις. Όταν μας πιάνουν έναν-έναν, κάτι γίνεται...

Κρητική έκφραση που σημαίνει «λίγο».

Σε αντίθεση με το μπριζώνω, η έκφραση αυτή είναι πιο συγκεκριμένη και αναφέρεται σε μια στιγμιαία αναλαμπή της διάθεσης και το πέρασμα σε μια πιο ενεργητική φάση της.

Ενδεχομένως αυτό μπορεί να προκληθεί από τυχαίους παράγοντες (διαταραχές ορμονών, πιο συχνό στο ασθενές φύλο, ας με συμπαθάνε οι κυρίες αλλά έτσι είναι πάρτε το χαμπάρι επιτέλους) ή κι από ουσίες που δεν άπτονται νομιμότητας, κυρίως σκόνες και άλλα χαποειδή σκευάσματα που «σε κάνουν όλους να τους αγαπάς και να χορεύεις τρανς».

Στον πληθυντικό «τρώω μπρίζες» δηλώνει διάρκεια και εν γένει (μ)πριζωμένο άτομο. Τουλάχιστον για μια περίοδο δικαιολογείται, μετά όμως είσαι κι εσύ (μ)πριζωμένος ή (μ)πρίζας ή κωλοφωτιάς...