Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, η συζήτηση ολοκληρώθηκε, μίλησε ο μεγάλος μανιτού και είπε ουγκ, τέλος.
Μπαίνει στο τέλος της φράσης, duh, και δίνει μια βαρύτητα, κλείνει το θέμα βαρύγδουπα, σαν ένα τριπλό θαυμαστικό στο γραπτό λόγο, αλλά με βάρος, αν μπορεί κανείς να ζυγίσει σημεία της στίξης.
Φοριέται και σε υπερθετικό βαθμό ως «αυτό μόνο, τέλος». Αυτό το τέλος, όχι ότι δεν υπήρχε, το απογείωσε όμως η ελεεινής αισθητικής - να τα λέμε κι αυτά - αλλά πασίγνωστη ομώνυμη φάρσα (βλ. μήδι). Η φάρσα αυτή είχε γίνει βάιραλ στα κινητά χρόοονια τώρα, τότε που ένας σωρός σοβαρός κόσμος το είχε για ρινγκτόουν μαζί με την άλλη τη μαλακία το «έτσι, βεντούζαρούφα το τρομπόνι», έλεορ.
[Κι εγώ τώρα που τα λέω έτσι απαξιωτικά γιατί τόση καφρίλα δεν παλεύεται, μη νομίζετε, ένα «σε κατάλαβα από τη φωνjή», ένα «είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλο», ένα «από μικρός το κάνεις αυτό;» και ένα «καλά θα περάσουμε» μου ξεφεύγει, έτσι, πάνω στην τρέλα μου.]
Σχετικό: δεν περιγράφω άλλο.
Εδώ: Το twitter βοά... Ο Σαντικάι ενηλικιώθηκε... αυτό μόνο τέλος!
Εδώ: L'Atelier de Joel Robuchon, αυτό μόνο, τέλος!
Εδώ- σε τραγούδι: Είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον τέλος (μην πεις τίποτα) και στην καρδιά σου εγώ φωτιά μεγάλη να σου βάλω
τέλος (αυτό μόνο τίποτ' άλλο).
