Tagged definitions (76)
Showing 41-50 from 76

Προσωνύμιο του τέως βασιλέα Κωνσταντίνου (του 2ου). Αφότου εξέπεσε του αξιώματός του, μέγας ντόρος δημιουργήθηκε για το πώς θα αποκαλείται, καθότι επισήμως δεν έφερε κάποιο επώνυμο. Άκρη δεν βγήκε (με την Ελλάδα) κι έτσι, για να μπορεί να ταξιδεύει, χρησιμοποιεί κάποια Δανέζικα διπλωματικά έγγραφα (μιας κι η οικογένεια του έχει ρίζες εκεί), που όμως τον αναφέρουν ως Constantino de Grecia (ισπανικά). Από την στιγμή που έγινε γνωστό αυτό στα ελληνικά μίντια, δεν ήθελε και πολύ να του το κοτσάρουν, δίπλα στα επίσης γλαφυρά Κοκός, Τέως, Εξαδάκτυλος.

Δημοσιογραφική αργκό για τον εξωνημένο ρεπόρτερ-εκτελεστή, που παίρνει εντολή από τους πάτρονές του, να «σκοτώσει» το ίματζ κάποιου δημοσίου προσώπου. Και εκτελεί.

Συνήθως ξεθάβει κάποια παλιά ιστορία (κάνα ροζ σκάνδαλο, τίποτα χαρτζιλικώματα που τα’ φαγε ο δράκος κλπ-κλπ) ή ξετσουμίζει εγκαιροφλεγώς, όταν η Δικαιοσύνη μας (ω του θαύματος!) αποφασίσει να ελέγξει το πρόσωπο, καίτοι ο κοσμάκης έχει τούμπανο κάποιες έκνομες ή ανήθικες δραστηριότητές του και τις συζητά στα καφενεία ήδη επί πολλά έτη (τι διάολο, τυφλή είπαμε-όχι κουφή)!

Τώρα, μια πρόχειρη εξήγηση, «γιατί τώρα κι όχι τότε»/«γιατί αυτός κι όχι ο άλλος» κλπ, είναι ότι ενδεχομένως το πρόσωπο π.χ. να τα’ βαλε με άλλο πρόσωπο, που δεν ήταν για τα δόντια του, να χώρισε τα τσανάκια του με άλλα προσώπατα που είχαν μέχρι πρότινος ομερτά, να το παραξήλωσε εκθέτοντας αυτούς που τον κάλυπταν, ν’ άλλαξε η πολιτική ηγεσία και να θέλει να την πέσει στην προηγούμενη, να γίνεται ντόρος για τα μάτια του κόσμου και τα φερόμενα αδικήματα να έχουν ήδη υποκύψει σε παραγραφή (ή να παραγραφούν στην πορεία-μέχρι να φτάσει κάποτε στο ακροατήριο-οπότε ο λεγάμενος όχι μόνο θα βγεί λάδι, αλλά θα τα κονομήσει κιόλας στην συνέχεια, με μηνύσεις κι αγωγές «για την αποκατάσταση της τιμής του»!), να ασκείται πίεση για εξασφάλιση αντισταθμιστικού οφέλους, να’ πεσε σε κάναν μερακλή Εισαγγελέα κλπ-κλπ. Ψωμί τρώμε-ψίχουλα πέφτουνε.

Οπότε, πίσω απ’ το τανκ των διωκτικών αρχών, τρέχει και το πεζικό…

Το ρεπορτάζ γαρνίρεται με «σοβαρό κι αντικειμενικό» ύφος και ντοκουμέντα, τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο είχαν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο του δημοσιογράφου και δεν τα έφερνε στο φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα, διότι μάζευε κι άλλα στοιχεία (κι ας ήταν και ρόγες), ώστε να γίνουν αδιάσειστα (λέει), καθώς κι από μιαν εσάνς «κινδύνου» που διέτρεξε (και διατρέχει) ο δημοσιογράφος, δεδομένου ότι «απειλείται» για την έρευνά του αυτή από σκοτεινά κυκλώματα, ώστε να επιρρωννύεται η αξιοπιστία του. Δεν αναλώνεται όμως, στα καραγκιοζλίκια της «έκπληξης» του πεφτοσυννεφάκια, αλλά διατηρεί το κουλάτο στυλ του «έγκριτου λειτουργού της ενημέρωσης».
Βάζει εκεί και μια μουσική από τίποτις κατασκοπικά φιλμ κι από ’δω παν κι οι άλλοι …

Εκείνο που δεν μας λέει όμως, είναι ποια είναι τα φωτεινά κυκλώματα, που του παρέσχαν τις πληροφορίες αυτές, από πότε τις είχε στο ντοσιέ του και γιατί θυμήθηκε τώρα, να μας τις ξεφουρνίσει.

Άλλωστε, το Φόρεϊν Όφις ανοίγει όποιους φακέλους γουστάρει για την καταγραφή της Ιστορίας κι αυτό μετά από καμιάν εξηνταριά-και βάλε χρόνια από τα γεγονότα, δηλαδή όταν τα δισέγγονα των τότε εμπλεκομένων, την έχουν ήδη διδαχθεί αλλιώς.

Κακά τα ψέματα. Ορισμένοι τοπ δημοσιογράφοι συντηρούν επαφές με διάφορες νηστικιές υπηρεσίες, ώστε να αρύονται τις πληροφορίες τους, οπότε και ελέγχουν και ελέγχονται για το τι, πώς, πότε και κατά ποιού, θα πουν το ποίημα.

Έτσι, δεν θέλει και πολλή Φαντασία, για να καταλάβει κανείς πώς η 4η Εξουσία έχει καβαλήσει τις άλλες τρεις…

Παραφθορά της ονομασίας του σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού που πεντάκις εκπονήθηκε από τους Αγγλοαμερικανούς και υπογράφηκε από το γίγαντα της διπλωματίας Κόφι Ανάν, τέως γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, για να σερβιριστεί στον Κυπριακό λαό και να μαυριστεί πανηγυρικά από τους Ελληνοκυπρίους με 76%.

Στη συνέχεια ο όρος αυτονομήθηκε και σημαίνει τον αυνανισμό.

Επειδή ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ, ακολουθούν τα μητσοτακωνύμια (κατά το πρότυπο των Θεωνυμίων του Θεοδώρου Β΄ Δούκα Λάσκαρι).

Κανένας άλλος Έλληνας δεν αξιώθηκε, νομίζω, τόσα προσωνύμια. Όλοι οι υπόλοιποι βολεύονται με ένα, άντε δύο το πολύ. Ο επίτιμος όμως παραμένει αστείρευτη πηγή έμπνευσης για φίλους (λέμε τώρα) και εχθρούς, τουλάχιστον από το 1965 και μετά. Έτσι παραθέτω κατάλογο ενδεικτικό και σίγουρα όχι εξαντλητικό. Πολλά οφείλει σίγουρα –αλλά όχι όλα– στο «ΠΟΝΤΙΚΙ».

• Ακατονόμαστος
• Ανώτατος Κυβερνήτης των υποχθονίων δυνάμεων
• Αρχαιοκάπηλος
• Αρτέμης Μάτσας
• Αρχιαποστάτης
• Αρχιερέας της διαπλοκής (αυτό το διεκδικεί και ο Σημίτης, αλλά δεν το δικαιούται νομίζω. Στο κάτω-κάτω ο Μητσ. επινόησε τον όρο. Ακόμη κι αν ο Σημίτης ξεπέρασε το δάσκαλο, να μην ξεχνάμε ότι είχε και κοτζάμ Ολυμπιακούς στα χέρια του)
• Αρχιτέκτονας της αποστασίας
• Άρχοντας των 7 καμπινέδων
• Βαμπίρ
• Βρικόλακας
• Δράκουλας
• Δράκουλας των Χανίων
• Δρακουμέλ
• Εθνικός γκαντέμης
• Επίτιμος
• Εφιάλτης
• Μητσοτάκαρος
• Μητσοτάκουλας
• Μούμια εποχής
• Νεφέλωμα Μ
• Πατριάρχης της πολιτικής ίντριγκας
• Πλάσμα Μ
• Προδότης
• Ροφός
• Τοπάρχης των Χανίων
• Τσουνάμι
• Ψηλός

Η φράση «Τί Πλαστήρας τί Παπάγος» ειπώθηκε από τον ατακαδόρο παππού του σημερινού πρωθυπουργού, Γεώργιο Παπανδρέου τον Α', όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τη μεταστροφή του και τη συνεργασία του στις εκλογές του 1952, όχι με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα (που ήταν ο φυσικός του χώρος), αλλά με τον Συναγερμό του Παπάγου.

Ο ηττημένος του Εμφυλίου ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, συμπλήρωσε από την εξορία: «Άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά».

Πρόκειται για ισοπεδωτικό αφορισμό που μειώνει τους πάντες και τους κατατάσσει όλους στο ίδιο σακί.

Συνώνυμο: αφεντικά και δούλοι / τα ίδια σκατά είναι ούλοι (κάπου το ανέφερε ο Χοντζ), όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, δεν έχει σημασία αν τα καταπιείς ή όχι, αφού στο τέλος πουτάνα θα σε πουν κ.α.

Η κατά πολλούς απεχθέστερη φάρα πασόκων, οι παλαιοπασόκοι οπαδοί της Αυριανής, εφημερίδας του Γ. Κουρή, η οποία είχε υπερασπιστεί κάποτε τον πάλαι ποτέ διευθυντή του ΟΤΕ Θ. Τόμπρα, παρά τα σκάνδαλαπερί υποκλοπών που τον αφορούσαν και για τα οποία είχε γίνει ντόρος.

Διαβλέπω έναν επερχόμενο κίνδυνο. Όταν οι άλλοι περί άλλα τυρβάζουν, έχω τη διορατικότητα να προβλέψω μια διαγραφόμενη καταστροφή.

Φυσικά, η φράση αυτονομήθηκε από την τραγικά σπαρταριστή παρόλα του τ. Υπ. Βύρωνα Πολύδωρα - Στρατηγού Ανέμου όταν προσπαθούσε να απολογηθεί από του βήματος της Βουλής για την αδυναμία αντιμετωπίσεως της μεγάλης πυρκαγιάς στην Πελοπόννησο το καλοκαίρι του 2007.

Φιλοσοφικός όρος της Νεοελληνικής Γλώσσας, ιδιαίτερα προσφιλής στους κύκλους των λεγόμενων πασοκικών φιλοσόφων, των νεοπαπαρολόγων και γενικότερα των πολιτικών αεριτζήδων.

Πρωτοχρησιμοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2008 από τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου σε μια ομιλία στην Κοζάνη. Πρόκειται για ένα επαναστατικό και ριζοσπαστικό εφεύρημα της παγκόσμιας ρητορικής: παραπλανητική καταφατική πρόταση με σκοπό την παραδοχή πτώχευσης δίχως ενεργοποίηση CDS και χωρίς να αποτελεί πιστωτικό γεγονός.

Φράση με τεράστιο γλωσσολογικό ενδιαφέρον, αφού η προσθήκη αρνητικού προσήμου πριν από το ρήμα (λεφτά δεν υπάρχουν) δεν αλλοιώνει το νοηματικό της περιεχόμενο.

Στην συνέχεια της συζήτησης που άνοιξε με τα λήμματα πληθυντικός της απαξιώσεως και σχήμα ενικού αριθμού θα ήθελα να καταθέσω άλλο ένα παρόμοιο γαμοσλανγκοτέτοιο φαινόμενο. Πρόκειται για λεξιπλασίες που κατασκευάζονται ως εξής: Παίρνεις από έναν χώρο ιδεολογικό, πολιτικό ή άλλο, δύο κορυφαίους εκπροσώπους του, ενώνεις τα επώνυμά τους και τα βάζεις σε πληθυντικό αριθμό απαξίωσης. Tip: Βοηθάει αν το ένα από τα δύο επώνυμα μπορεί να κάνει κατάληξη πληθυντικού σε -ηδες, -αδες .

Ποια είναι η ρητορική στρατηγική των παρόμοιων λεξιπλασιών; Την αντιλαμβάνομαι ως εξής: Ένας ιδεολόγος ή πολιτικός κ.τ.ό. όταν καταθέτει μία πρόταση δύο τινά (μάλλον αλληλοαποκλειόμενα) μπορεί να επικαλεστεί για να τον προσέξουν: α) την πρωτοτυπία της θέσης του, ότι είναι ο μόνος που την σκέφτηκε, β) την κοινωνική δυναμική της, δηλαδή ότι πίσω από αυτήν υπάρχει (ή μπορεί να υπάρξει) ένα μεγάλο πλήθος που την υποστηρίζει και το οποίο αυτός αντιπροσωπεύει.

Όταν, λοιπόν, εσύ φτιάχνεις μια λεξιπλασία διαλέγοντας δύο μόνο εκπροσώπους ενός χώρου του αφαιρείς και τα δύο:

α) Όπως ακριβώς και στον πληθυντικό απαξιώσεως, υπονοείς ότι ο αντίπαλος δεν είναι πρωτότυπος αλλά ανήκει σε μια τάση, που τους ξέρουμε καλά αυτούς. Υπάρχει εδώ μία ιδιαίτερη μορφή argumenti ad hominem, που θα το ονόμαζα argumentum ad pluralitatem. Δηλαδή υπονοείς ότι ο αντίπαλος ανήκει σε έναν τύπο ανθρώπων, οι οποίοι σκέφτονται αλλά και πράττουν, συμπεριφέρονται όπως αυτός, οπότε δεν εκπλήσσει, δεν ξενίζει κανέναν ότι αυτός τώρα το λέει αυτό, αφού έτσι κάνουν οι του σιναφιού του.

β) Ταυτόχρονα, όμως, πετυχαίνεις να του αφαιρέσεις και το αντίθετο πλεονέκτημα. Καθώς η δυάδα είναι η ελάχιστη πολλαπλότητα, με την αναφορά μόνο δύο ατόμων, δεν μπορεί ακριβώς να σχηματιστεί είδος, ιδέα, τύπος. (Συναφές αν και διαφορετικό είναι και το θέμα του τρίτου ανθρώπου που έθιξαν στην αρχαιότητα οι Πλατωνοαριστοτέληδες). Η δυάδα είναι ένας γουαναμπής χώρος που δεν φτάνει όμως για να τον απαρτίσει. Οπότε του αφαιρείς και την δυνατότητα να επικαλεστεί την αντιπροσώπευση ενός πλήθους, όπως θα μπορούσε να γίνει αν ετίθετο ένας απλός πληθυντικός ή ενικός αντί πληθυντικού. Θα διέκρινα περαιτέρω δύο ιδεολογικές χρήσεις: i) Αν ο χρησιμοποιών την λεξιπλασία στρέφεται εναντίον κυρίαρχου λόγου, τότε θέλει να πει πως δυο-τρία άτομα συνιστούν μια ολιγομελή ελίτ που επιβάλλει την θέλησή της στον πολυπληθή λαό. ii) Αν στρέφεται ενάντιον εναλλακτικού λόγου, τότε θέλει να πει πως πρόκειται για δυο- τρεις γραφικούς, που ναι μεν ξέρουμε τα χούγια τους, αλλά δεν έχουν χώρο από πίσω τους. (Τα παραπάνω βέβαια αποτελούν μια παραπάνω ερμηνευτική απόπειρα που ισχύουν σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις της χρήσης των λεξιπλασιών, ενώ για πολλές άλλες χρήσεις ισχύει απλώς ό,τι ακριβώς και στον πληθυντικό απαξίωσης).

Τέλος, οι λεξιπλασίες αυτές δεν πρέπει να συγχέονται με τις δημοσιοκαφρικές κράσεις, τ. Μερκοζί, Παπασκόνι κ.τ.ό. Η διαφορά είναι ότι στους Τσιπραλαβάνους έχουμε οιονεί παράθεση ολόκληρου του επωνύμου για να συμπαραθέσουμε κάποιους που σχηματίζουν ασθενή ημιτελή ομάδα. Ενώ στους Μερκοζί έχουμε ισχυρή κράση, για να θίξουμε το αντίθετο, ότι δηλαδή δύο που δεν όφειλαν να συμπαρατίθενται, ωστόσο, ως μη έδει, συμφύρονται σε μία πραγματικότητα (είτε συγκεχυμένη είτε υπερβολικά σαφή). Βεβαίως, και στην περίπτωση των Τσιπραλαβάνων μπορεί να ενωθούν δύο άτομα που δεν έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις, οπότε ο χρήστης προβαίνει και σε ερμηνευτικό εγχείρημα ότι δηλαδή οι δύο αυτοί παρά τις όποιες διαφορές τους το ίδιο κάνουν.

Ιδού ένα μικρό δείγμα τέτοιων λεξιπλασιών, που λέγονται ασφαλώς με επιτονισμό αηδίας:

- Γιανναροζουράρηδες
- Δραγωνορεπούσηδες- Ρεπουσοδραγώνες
- Λιακοβερέμηδες
- Μουμπαρακοκαντάφηδες
- Πλευροβορίδηδες
- Τσιπραλαβάνοι
- Φουκωντεριντάδες

Πρόκειται για λεξιπλασίες που σχηματίζονται με σύγκραση των ονομάτων δύο πολιτικών, ώστε να σχηματίσουν ένα όνομα. Συνήθως στις παρόμοιες λεξιπλασίες υπονοείται ότι ενώ οι δύο πολιτικοί επαγγέλλονται ή γενικώς θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί και εναλλακτικοί, στην ουσία μοιάζουν υπερβολικά, ως μη έδει.

Για τον λόγο αυτό οι λεξιπλασίες αυτές με ισχυρή σύγκραση πρέπει να διακρίνονται από τις λεξιπλασίες τ. τσιπραλαβάνοι, όπου έχουμε ασθενή σύγκραση, σχεδόν παράθεση, (και όπου εκεί το νόημα είναι να θιγεί ότι ο αντίπαλος δεν είναι μόνος του, αλλά έχει και παρέα κάποιον εξίσου κατακριτέο με αυτόν, οπότε εκεί συνήθως δεν συμπαρατίθενται δύο ονόματα από τελείως διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους). Τα όρια βεβαίως μεταξύ των δύο διαφορετικών τύπων λεξιπλασιών δεν είναι στεγανά, αλλά υπάρχουν και γκρίζες ζώνες, όπως οι/ο Πουτβέντεφ (Πούτιν + Μεντβέντεφ). Το χαρακτηριστικό με τους Μερκοζί είναι ότι μπορεί να τεθούν είτε σε ενικό σαν να πρόκειται για μία υπόσταση, είτε και στον πληθυντικό, όπως οι Τσιπραλαβάνοι.

Ιδεολογικές χρήσεις των λεξιπλασιών αυτών:

α) Θίγεται το γεγονός ότι στις δημοκρατίες της εποχής μας (μετανεωτερικότητα ή ύστερη νεωτερικότητα, ή όψιμη μετανεωτερικότητα ανάλογα με τα γούστα), τα κόμματα εξουσίας όποια πρόθεση και να έχουν, ντε φάκτο ακολουθούν πολύ παρόμοια πολιτική λόγω της επιβεβλημένης παγκοσμιοποιημένης μονοτροπίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, λόγω της υπερίσχυσης της οικονομίας έναντι της πολιτικής, λόγω της ένταξης σε διεθνείς οργανισμούς ειδικά αν υπάρχει κοινό νόμισμα και ταλιμπάν. Ο Γάλλος φιλόσοφος Alain Badiou έχει ονομάσει τις σύγχρονες δημοκρατίες θέατρο, όπου το ίδιο έργο παίζεται εναλλάξ από δύο διαφορετικούς θιάσους, τους δεξιούς που το παίζουν ως Théâtre de Boulevard και τους σοσιαλιστές που το παίζουν ως επαρχιακός θίασος, με μοναδική εξαίρεση (πάντα κατά τον Badiou) τον Γιώργο Παπανδρέου, που το έπαιξε ως μπρεχτικό θέατρο αποστασιοποίησης, με απλά λόγια λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Η παράσταση έχει δύο πράξεις, την περίοδο χάριτος , όπου δίνουμε στον ηθοποιό την προσωρινή δυνατότητα να μην κάνει πράξη τις προεκλογικές του επαγγελίες χωρίς να δυσανασχετούμε, καθώς η αλλαγή θιάσου έχει φέρει κάποιο ενδιαφέρον στην παράσταση, και την φθορά της εξουσίας, όπου επέρχεται μονοτονία από την επαναλαμβανόμενη μη τήρηση των επαγγελιών, και οι θεατές σφυρίζουν την παράσταση, περιμένοντας πρόσκαιρη ανανέωση ενδιαφέροντος με τον επόμενο θίασο που δεν θα τηρήσει τις επαγγελίες του. Οι συγκλίσεις αυτές έχουν οδηγήσει σε λεξιπλασίες όπως Παπαμανλής, Καρανδρέου κ.τ.ό., για να περιγραφούν οι «δημοκρατίες» («ελευθέριες ολιγαρχίες» κατά την αριστοτελική ορολογία) που έχουμε μάθει όλοι καλά ιδίως τον τελευταίο καιρό.

β) Έχω την εντύπωση ότι συχνά οι λεξιπλασίες αυτές πλήττουν κυρίως αυτόν που επαγγέλλεται την διαφοροποίηση, και συνήθως τον «πατριώτη» ή «εθνικιστή» (ανάλογα με τα γούστα), τον υποσχόμενο την εθνική διαφορά από την παγκοσμιοποιημένη μονοτροπία. Λ.χ. η λεξιπλασία Παπαράς πλήττει κυρίως τον Σαμαρά (που δεν έχει παίξει ακόμα το ρολάκι του), όπως το σερβικό Toris πλήττει κυρίως τον εθνικιστή Τόμα Νίκολιτς, όπως (για άλλους λόγους) και το τι Πλαστήρας τι Παπάγος έπληττε τον Πλαστήρα. Οπότε ορισμένες από αυτές τις λεξιπλασίες δεν είναι απολύτως ουδέτερες μεταξύ των δύο, αλλά μάλλον αποσκοπούν να εξοντώσουν τον «υπερήφανο εθνικά»- «ανθενωτικό» πολιτικό, εντάσσοντάς τον στο ίδιο πακέτο με τον αντίπαλό του, ή απλά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν έχει ακόμη καταλάβει την εξουσία.

γ) Όταν οι λεξιπλασίες ενώνουν πολιτικούς διαφορετικών εθνικοτήτων, τότε θίγονται συγκεκριμένες διεθνείς τάσεις, λ.χ. οι Μερκοζί εναντίον των Ρομπαρόζο ή των Παπασκόνι. Και πάλι όμως, υπάρχει συχνά το στοιχείο του «ως μη όφειλε», λ.χ. είναι ξεφτίλα για τον Σαρκοζίξ να συναιρείται με την Μέρκελ, αντίθετα προς όποια επίδίωξή του για εθνικά υπερήφανη γαλλική πολιτική.

δ) Συναφώς, ορισμένες φορές θίγεται η υποτέλεια του ενός πολιτικού στον άλλο παρά τις διακηρύξεις του για ανεξαρτησία και αυτονομία. Λ.χ. ο Σαρκοζί που υπακούει στην Μέρκελ είναι Μερκοζί, ενώ ο Μεντβέντεφ που αποτελεί αχυράνθρωπο του Πούτιν είναι Πουτβέντεφ. Οπότε, παρά το γεγονός ότι οι λεξιπλασίες ενίοτε ομοιάζουν με τους τσιπραλαβάνους περιγράφοντας πολιτικούς του ίδιου χώρου, κατά βάθος η έμφαση είναι και πάλι στο «ως μη έδει».

Τέλος, να πούμε ότι οι παρόμοιες λεξιπλασίες κατασκευάζονται και αναπαράγονται ταχύτατα είτε από δημοσιοκάφρους, είτε από χρήστες των διαδιχτυών και στην εμπέδωσή τους παίζουν καταλυτικό ρόλο τα τερτίπια του φωτομάγαζου, που επιτρέπει και εικόνα της κωμικής σύμφυρσης των δυο φατσών.

Μη εξαντλητική λίστα:

- Καρανδρέου (= Κώστας Καραμανλής + Γιώργος Παπανδρέου)
- Καραπαπάρας (= Καρατζαφέρης + Παπανδρέου + Σαμαράς)
- Μερκοζί (= Μέρκελ + Σαρκοζί)
- Παπαμανλής (= Παπανδρέου + Καραμανλής)
-Παπαράς (=Παπανδρέου + Σαμαράς)
- Παπασκόνι (=Παπανδρέου + Μπερλουσκόνι)
- Πουτβέντεφ (=Πούτιν + Μεντβέντεφ)
- Ρομπαρόζο (=Ρομπάι + Μπαρόζο)
- Σαμανδρέου- Σαμαρανδρέου
- Τόρις (=Τόμα Νίκολιτς + Μπόρις Τάντιτς)