Definitions (28331)
Showing 5351-5360 from 28331

Εκτίθεμαι, αποκαλύπτομαι, ξεφτιλίζομαι.

Αργκό που προέρχεται από τις μπουζουκλερί «βγαίνει το πρόγραμμα» δηλ. οι τραγουδιάρες στην πίστα = σε κοινή θέα.

Συνώνυμα: Βγαίνω στην πίστα / σέντρα / στον τάκο / στο ικάντιο (παραφθ. εκ του Επτανησιακού «ινκάντο» < ιταλ. incanto = δημόσιος πλειστηριασμός της περιουσίας κάποιου μετά από κατάσχεση = μτφ. διαπόμπευση / χλεύη) κλπ, βγαίνω φόρα (παρτίδα), με παίρνουνε χαμπάρι / πρέφα / κάβο κλπ.

Αφιερωμένο σε Ironick.

Ανάξιος λόγου, ασήμαντος, τιποτένιος, αναξιόπιστος, κάποιος που δεν αξίζει να τον πάρεις στα σοβαρά.

Γενικός μειωτικός χαρακτηρισμός, που ακούγεται πολύ συχνά σε οπαδικά αθλητικά συμφραζόμενα.

Δίνω θρησκευτικό όρκο στο δικαστήριο.

Η φράση λέγεται για να κάνει φανερό ότι κάποιος δεν τό 'χει σε τίποτα να ψευδομαρτυρήσει. Δηλαδή παλαμαριάζει το ιερό ευαγγέλιο χωρίς κανένα σεβασμό, με την ίδια ευκολία και άνεση που παλαμαριάζει μια γκόμενα. Αφού το παλαμαριάσει, καταθέτει στη συνέχεια πρόθυμα και πειστικά ό,τι του έχουν πει να πει, αλήθεια ή ψέμματα αδιάφορο.

Άχρηστες πληροφορίες :

α) Παλιότερα σε γνωστά άθλια καφενεία – στέκια εύρισκες γνωστές σκατόφατσες να μαρτυρήσουν για την υπόθεσή σου, με αντάλλαγμα ένα μεροκάματο. Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν πολύ καλοί μάρτυρες, καλύτεροι από τους πραγματικούς αυτόπτες μάρτυρες που συχνά τα έκαναν θάλασσα κατά την εξέταση, λόγω τρακ και απειρίας. Οι επαγγελματίες είχαν όμως το μειονέκτημα ότι με τον καιρό τους μάθαιναν οι δικαστές, όταν τους έβλεπαν επανειλημμένα να καταθέτουν οι ίδιοι και οι ίδιοι για πολλές διαφορετικές υποθέσεις.

β) Και σήμερα βρίσκει κανείς ψευδομάρτυρες, απλώς τα καφενεία έχουνε γίνει πιο τρέντι και κυριλέ. Για το ύψος της ταρίφας ο λημματογράφος δηλώνει ανίδεος.

γ) Πλέον (με αρκετή καθυστέρηση) μπορείς να δώσεις όρκο απλώς στην τιμή και τη συνείδησή σου.

Κύριο όνομα, διαδεδομένο κυρίως στη Ρόδο από την Παναγία την Τσαμπίκα, προσωνύμιο μιας εικόνας που έβγαζε σπίθες, φωτιές ή αλλιώς τσάμπες (και καλά... λέμε τώρα).

Από τότε όποιον και να ρωτήσεις στη Ρόδο «πως σε λένε;» ή Τσαμπίκο θα πει ή Τσαμπίκα.

Και γενικά όταν αναφερόμαστε σε Ροδίτες λέμε οι Τσαμπίκοι.

Συνήθως λέγεται για την Αθήνα από φιλάθλους αντίπαλους αθηναϊκών ομάδων, και περισσότερο από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, που έχουν και το σύνθημα «βάλτε φωτιά, κάψτε καλά, Ομόνοια και Πειραιά, το Σύνταγμα και τη Βουλή, τη μπασταρδούπολη αυτή», αλλά και από άλλους Θεσσαλονικείς οπαδούς, λ.χ. του Άρη. Επίσης, μπορεί να ειπωθεί γενικά για την Αθήνα και ανεξαρτήτως συμφραζομένων αθλητικών ανταγωνισμών, αλλά και ως βρισιά για άλλες πόλεις στο πλαίσιο αντεγκλήσεων οπαδών ομάδων.

Είμαι κακός στα βαφτίσια, και είναι αδύνατον να το βρει κάποιος έτσι στην αναζήτηση, οπότε το λήμμα είναι υπό συζήτηση. Πάμε στον ορισμό.

Αναφέρομαι στο ακόλουθο σχήμα λόγου, που δεν έχω παρατηρήσει σε άλλες γλώσσες:

1. επιμερίζουμε ένα σύνολο σε δύο κατηγορίες, συνήθως (αλλά γιατί όχι και αλλιώς, δεν είμαι σίγουρος) μισά και μισά

2. αποδίδουμε στο πρώτο κομμάτι μία ιδιότητα, και στο δεύτερο την ίδια ακριβώς απλά αλλάζοντας διατύπωση ή αποδίδοντάς την σε πιο ακραίο βαθμό.

Η ιδιότητα μπορεί κάλλιστα να είναι θετική, οπότε επιτείνεται στο θετικότερο, ή αρνητική, οπότε επιτείνεται στο αρνητικότερο, αλλά ποτέ δεν διορθώνεται προς τον μέσο όρο.

Χαλαρό αντίστοιχο του «ο ένας καλύτερος / χειρότερος από τον άλλο».

Σε αστειατορικό μοτίβο, χωρίζουμε το σύνολο σε δύο κατηγορίες, και επαναλαμβάνουμε δύο φορές τον ίδιο χαρακτηρισμό.

Ελπίζω τα παραδείγματα να είναι διαφωτιστικότερα.

Οι τρίχες απ' τα κάκαλα, των όρχεων. Ποντιακή διάλεκτος.
Κοινώς μπούρδες, μαλακίες, παπαριές.

Ο,τι και το χουντάλας, αλλά είναι πιο λυρικό και είναι και σελέμπριτι ο Χιου Νταλας.

Θα πρότεινα ως προέλευση το ak hane (άσπρο σπίτι). Ίσως το μέρος όπου παρασκευαζόντουσαν οι άσπρες αυτές λιχουδιές να είχε μια λευκή όψη, λόγω της συσσωρευμένης ζάχαρης - βουτύρου - νισεστέ.

Δεν θα απέκλεια και το akan (τρεχούμενος), μετοχή του ρήματος akmak - κυλώ, ρέω, τρέχω, γιατί διάβασα ότι κάτι παιζόταν με τα νερά της περιοχής Λαϊλιά.

Πανεπιστημιακή ζαργκόν. Οι ετεροαναφορές στο έργο κάποιου είναι οι αναφορές στο έργο του μέσα στο έργο τρίτων.

Η λέξη αποδίδει το αγγλικό citation και έχει για αντίθετο το αυτοαναφορά φυσικά: μέσα σ' ένα σου πέιπερ ν' αναφέρεσαι σε παλιότερο δικό σου πέιπερ πιχί. Συνεπώς: ετεροαναφορές ίσον αναφορές πλήν αυτοαναφορές (δέχομαι και καρπαζιές και μπάτσες, αλλά από κοντά).

Λίγες πίπες

Ο αριθμός των ετεροαναφορών σε κάποιον επαγγελματία επιστήμονα αποτελεί ένα, αν όχι απόλυτα έγκυρο, πάντως σαφές αξιολογικό κριτήριο, που μετράει την απήχησή του στην επιστημονική κοινότητα («για νά 'χει τόσες ετεροαναφορές, παναπεί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που ασχολούνται μ' αυτά που κάνει, παναπεί είναι σημαντικά»). Ως τέτοιο, θεωρείται εγκυρότερο από τον καθαυτό όγκο του επιστημονικού του έργου (δεκάδες χιλιάδες σελίδες που κανένας δεν έχει διαβάσει ποτέ σε σύγκριση με δέκα σελίδες που έχει επηρεάσει τη δουλειά όλων) και όσο περνάει ο καιρός όλο και στοιχειώνει περισσότερο τους επαγγελματίες επιστήμονες του καιρού μας, βαραίνοντας περισσότερο στις διαδικασίες ανέλιξής τους εντός ακαντέμια.

Τώρα, το τί αντίκτυπο έχει αυτή η βαρύτητα στη διάπλαση των σχέσεων μεταξύ των μελών μιας επιστημονικής κοινότητας, καθώς και στην ίδια την επιστημονική πράξη, δεν θα το θίξω εδωπέρα. Τα μέλη του παρόντος σάιτ μπορούν ωστόσο να σκεφτούν την εξής αναλογία: γράφω έναν ορισμό οπου λινκάρω στο λήμμα τάδε· αλλα για το λήμμα τάδε έχει γράψει ορισμό καί ο Άλφας (πού 'ναι και γαμώ τα παιδιά), καί ο Βήτας (που μού 'χει πρήξ' τον πούτσο με τις παπαριές του, άσε που είναι και ανθρωποφάγος)· αλλα κάτσε, ο ορισμός του Άλφα είναι, έε... ενώ ο ορισμός του Βήτα είναι, φφφ, είναι καλός ρε γαμώτ'... σε ποιόν απ' τους δυό να λινκάρω τώρα;...

Την αναλογία μή τη δέσουμε κόμπο: η ακαντέμια είναι σάπια σε σημαντικό βαθμό εδώ και πολλά χρόνια· το σλάνγκ τζι άρ τώρα ωριμάζει... άσε που δέ μετράει και τις ετεροαναφορές.